สโนไวน์กับเจ้าชายทั้ง 7

    วันนี้ประมุขของบ้านผู้เป็นย่าเพียงคนเดียวของคฤหาสน์นี้ ได้กลับมายืนบนแผ่นดินเกิดอีกครั้ง ท่านไปทำธุรกิจอหังสาริมทรัพย์ที่ประเทศอังกฤษหลังจากที่ลูกชายของเขาหรือพ่อของเจ้านายฉันทั้ง 7 คนเสียชีวิตจากอุบัติเหตุเป็นเวลา 5 ปี ครั้งนี้คุณย่า หรือคุณท่านกลับมาเพื่อจะมาปรักหลักอยู่ที่นี่อย่างถาวร ทุกคนยืนต้อนรับคุณท่านอย่างเป็นระเบียบหน้าประตูทางเข้าของคฤหาสน์ 
    เสียงประตูรถเปิดออก ร้องเท้าสีแดงเงาเหมือนพึ่งออกมาจากร้านค้าใหม่ๆ ตัดกับชุดคลุมหนังสีดำ ปะปนกับขนสัตว์สีดำบนคอปกเล็กน้อย ริมฝีปากแดงเจิดจรัส รับกับใบหน้าที่ดูคมและขรึมของคุณย่า 
 
"ทำไมคุณท่านดูไม่แก่เลย หน้านี่เนี๊ยน เนียน "
 
ฉันยืนกระซิบข้างหูของแม่ฉัน ด้วยชุดของแม่บ้านที่เปียกโชกไปด้วยน้ำ และมีขนนกจากหมอนติดมาประปราย สังเกตุได้ว่า ณ ตอนนี้สภาพฉันเด่นเตะตาคุณท่านมากที่สุด
สายตาของคุณท่าน ที่จ้องมองฉันตั้งแต่เปิดประตูรถออกมา ท่านก้าวเท้าเดินมาหาฉันด้วยท่าทางทะมัดทะแมง เสียงฝีเท้าของคุณท่านมาหยุดตรงหน้าของฉัน 
 
"สวัสดีค่ะ คุณท่าน "
 
" เด็กใหม่หรอ "
 
" เปล่าค่ะ "
 
" แล้วเธอไม่รู้หรอ ว่าสมควรสวมชุดแบบไหนมาต้อนรับฉัน "
 
"...คือ...( แล้วฉันจะอธิบายยังไง )...."่
 
" โสโครก!! สกปรก! "
 
ฉันเงยหน้าไปมองหน้าของคุณท่าน ทันทีที่สิ้นเสียงคำพูดบาดหน้าอย่างหนัก แม่ของฉันจับมือของฉันเอาไว้ จริงๆฉันไม่ใช่คนใจร้อนอะไรหรอกนะ แต่ฉันไม่ชอบให้ใครมาเอาเปรียบหรือดูถูกกัน 
 
" คุณย่า !! " 
 
เสียงของสลิปปี้ ดังขึ้นเด่น จากกลุ่มพี่น้องทั้ง 6 คน เขาวิ่งลงบันไดมาสวมกอด คุณท่านด้วยความคิดถึง ตามด้วยโดปปี้ และ แบชฟูล อย่างน้อยก็ทำให้เราละสายตาออกจากกัน กลัวจะมีปัญหาตั้งแต่วันแรกสะอีก
 
"โตเป็นหนุ่มหล่อกันหมดละ หลานๆย่า "
 
พูดพรางเอามือลูบหัวของทุกคน
 
"คุณย่าครับ คุณย่าจะมาอยู่ที่นี่เลยหรือเปล่าครับ" เสียงของสลิปปี้พูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นที่ได้พบกับคุณย่าสุดที่รักของเขา
 
"ใช่แล้ว ย่าจะมาอยู่ที่นี่ถาวรเลย "
 
"ผมว่า คุณย่า ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าครับเดินทางมาตั้งไกล เชื้อโรคติดมากับเสื้อผ้าหรือเปล่าไม่รู้ เสร็จแล้วผมจะให้คนเตรียมอาหารเช้าให้นะครับ "
 
สลิปปี้พูดพร้อมเอามือปัดไปที่แขนเสื้อของคุณท่าน โอ๊ย ' พ่ออนามัยจริงจิ๊งง - .. -
 
"โอเค ' งั้นย่าไปอาบน้ำก่อนนะ .... (ตาจ้องไปที่แฮปปี้) ... แฮปปี้ ขึ้นไปคุยกับย่าหน่อยสิ "
 
พูดจบคุณท่านก็เดินขึ้นบันไดขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางคฤหาสน์พื้นบันไดหินอ่อนปูด้วยพรมนุ่มสีแดงกำมะหยี่เด่น ลับหลังคุณท่านคนงานทั้งหมดต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง 
แต่สายตาของฉันจ้องไปที่ แฮปปี้ ที่เดินตามหลังของคุณท่านไป 
อยากรู้จัง จะคุยกันเรื่องอะไร ( ฉันไม่ได้มีนิสัยอยากรู้อยากเห็นขนาดนั้นหรอก ) แต่สายตาของทั้งคู่ที่มองกันแบบแปลกๆ ฉันก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่า เขาสองคนมีอะไรที่ฉันอยากรู้มากๆแน่ๆ 
 
"ยัยจูน !! "
 
เสียงของกรัมปี้ดังขึ้น ฉันหันหน้ามามองเขาสักพัก สายตาของเขาจ้อมเขม่งมาที่ฉัน ฉันเองก็ไม่พูดอะไร เดินหันหลังเพื่อจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
 
"จะไปไหน"
 
นายกรัมปี้พูดขึ้นอีกครั้ง ทำให้ฉันหยุดเดินกระทันหัน ก่อนจะหันหน้าเข้าไปคุยกับเขา
 
"จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่เห็นหรอว่ามันเปียกอ่ะ!! " จ้องไปที่สนิซซี่
 
"ก็รู้ว่ามันเปียก แล้วยังจะใส่มาต้อนรับคุณย่าหรอ ยี้ !! "
 
เสียงของนายสลิปปี้ดังขึ้น ก่อนจะเดินสะบัดตูดขึ้นบันไดไป
เพราะความรักสะอาดของเขามันทำให้ฉันรู้หมั่นไส้ แค่ขึ้ฝุ่นเกาะกระจกห้องนิดเดียวเอง ร้องจะเป็นจะตาย ใครได้ไปทำพันธ์คงซวยไปทั้งชาติ
 
"ก็มันกระทันหัน ฉันลงมาคุณท่านก็ถึงแล้วจะให้ทำไงหล่ะ " 
 
ฉันตะโกนเสียงดังไล่หลังของอีตาสลิปปี้
 
"แล้วเธอไปทำไรมาสภาพถึงเป็นแบบเนี้ย"
 
กรัมปี้ถามฉันอีกครั้ง 
 
"ก็ไปถามอีตา สนิซซี่ น้องชายของนายเส้ "
 
ฉันพูดจบ ก็สะบัดบ๊อบใส่พวกเขา แล้วเดินออกจากตรงนั้นทันที ฉันไม่อยากกระแทกฝีปาก และนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องของอีกตา สนิซซี่ ยิ่งคิดแล้วมันก็ยิ่ง เกรียด เกรียด เกรี๊ยด ดด  
>ww<
 
" แกไปทำไรจูนว่ะ "
 
โดปปี้หันหน้าไปถามสนิซซี่ด้วยความอยากรู้
 
" ก็ไม่ได้ทำไร...แค่แกล้งนิดหน่อยเอง "
 
" นิดหน่อยหรอ ฉันว่าไม่หรอกมั้ง โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนั้น แกไปถึงเนื้อถึงตัวเขาป่าว "
 
"บ้าหรอ !! ฉันว่าแกเอาเวลาไปแต่งตัวให้ตุ๊กตาของแกดีกว่า อย่ารู้เลย ไม่ใช่เรื่องของเด็ก "
 
"เด็กบ้าไร ! ฉันพี่แกตั้งเดือนนึงนะ "
 
"พี่บ้าไรติดตุ๊กตา ทำตัวเป็นเด็กไปได้ "
 
"ก็ตุ๊กตาตัวนั้นมันสำคัญกับฉันเน้!!!  "
 
"สำคัญยังไงไหนบอกมาสิ"
 
"เห้ยยย เอาน่า ! จะเถียงกันทำไมว่ะ "
 
เสียงของโดปปี้ดังขึ้น ก่อนที่เขาจะใช้มือของเขาผลักทั้งคู่ให้ออกห่างจากกัน
คำพูดของโดปปี้ทำให้ทั้งสองคนแยกออกห่างจากกัน  สนิซซี่เดินขึ้นบันไดไปส่วนกรัมปี้ก็เดินเข้าห้องรับแขก เพื่อจะไปนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ตามสเต็ปเดิมของเขา 
พื้นที่กว้างหน้าบันได้เงียบลงหลังจากทุกคนแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง โดปปี้มองหน้า แบชฟูลก่อนจะยิ้มแล้วเดินไปกอดคอของเขาอย่างแน่น 
 
"โอ๊ย ! เจ็บ "
 
แบชฟูลเอามือของเขาจับที่แขนของโดปปี้ที่คล้องต้นคอของเขาเอาไว้ ก่อนจะผลักโดปปี้ออกห่างจากตัวของเขา แล้วใช้มือลูบที่ต้นคอตัวเองเบาๆ
 
"อะไร ' กอดหน่อยไม่ได้ง๊ะ"
 
"กอดบ้าอะไร นายทำแบบนี้กับฉันหลายครั้งแล้วนะ  "
 
" ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ตอนเด็กๆเวลานายร้องไห้ นายก็มาให้ฉันกอดบ่อยๆ "
 
"นั่นมันตอนเด็ก แต่นี่ฉันโตแล้ว "
 
"จะโตหรือจะเด็กก็เหมือนกันเหละ นายเป็นน้องสุดท้อง ในฐานะที่ฉันเป็นพี่ชาย ฉันก็ต้องดูแลนายเป็นพิเศษ "
 
"ขนลุกหว่ะ บรือออ ! "
 
พูดจบ โดปปี้ก็เดินดิ่งไปที่ห้องรับแขก ทิ้ง แบชฟูลยืนอยู๋หน้าบันไดคนเดียว และเขาก็อมยิ้มเล็กน้อยกับตัวเอง ^)3(^
 
.
.
.
.
 
" เรื่องไปถึงไหนแล้ว "
 
" ผมรอคุณย่ากลับมาดำเนินการต่อครับ "
 
"ทำไมต้องรอฉัน เรื่องแค่เนี้ย แกจัดการเองไม่ได้หรอ "
 
"ผมคงทำไม่ได้หรอกครับ ลายเซ็นมันจะต้องมาจากคนในครอบครัวเท่านั้น ซึ่งคุณย่าก็รู้.. "
 
"แล้วมันจะเอาเท่าไหร่"
 
"10 ล้าน  "
 
"10 ล้าน!! แล้วฉันจะได้อะไรจากมัน "
 
" เพื่อความลับจะยังเป็นความลับต่อไป "