The alloy

 
Intro
 
 
           ตอนนี้เป็นช่วงฤดูหนาวของบอสตัน   อากาศติดลบสิบสี่องศาเซลเซียส   คริสไม่ได้เจออากาศแบบนี้มานานมากแล้ว   เขามองดูหิมะที่ร่วงลงมาใส่กระจกรถของเขา   แต่ก่อนสีผิวของเขาแทบจะเป็นสีเดียวกับหิมะ   แต่หลังจากเวลาผ่านไปหกปีเขากลายเป็นผู้ชายผิวเกือบแทนไปซะแล้ว   ร้านทาโก้เบลล์ที่เขากำลังขับผ่านเคยเป็นร้านโปรดตอนสมัยเด็กๆ   ถัดไปอีกสองช่วงตึกเป็นร้านสตาร์บัคที่เมื่อก่อนเคยเป็นร้านขายอาหารสัตว์   อะไรๆแถวนี้เปลี่ยนไปนิดหน่อย
          หลังจากหกปีที่แล้วที่ครอบครัวของเขาประสบปัญหาเศรษฐกิจอย่างหนักจนต้องปิดกิจการลง   เขาก็ย้ายไปอยู่ที่แคลิฟอร์เนียและไม่ได้กลับมาที่นี่อีกเลยจนถึงตอนนี้  
          เวลาเกือบจะสามทุ่มแล้ว    คริสนัดใครบางคนไว้ที่รอยัลผับที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งไมล์   เขาใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็ขับรถมาถึง   แม้จะจากไปหกปีแต่เขาก็ยังคงจำเส้นทางแถวนี้ได้ค่อนข้างแม่น   ที่นี่เป็นแหล่งมั่วสุมของพวกลูกเศรษฐีที่อายุยังไม่ถึงเกณฑ์ที่จะเข้าได้   ซึ่งแต่ก่อนเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น   ไม่จำเป็นต้องใช้บัตรปลอม   แค่เกิดมาในครอบครัวที่ฐานะร่ำรวยสักหน่อย   อภิสิทธิ์หลายอย่างก็จะเข้ามาหาอย่างที่คาดไม่ถึง  โลกก็เป็นอย่างนี้แหละ   เขาจอดรถตรงที่ว่างหน้าผับ   คนยังเยอะเหมือนเดิม   ยามหน้าประตูขอตรวจบัตรแล้วบ่อยให้เขาเข้าไปข้างใน            
          มองหาไม่นานก็เจอคนที่นัดไว้   เธอนั่งอยู่ที่บาร์   ผมบลอนด์ของเธอดูยาวขึ้นมาก   เขาเดินตรงเข้าไปแล้วทักเธอ
          “มิเชล”  เธอหันมาหาเขา
          “นั่งก่อนสิ   ฉันเพิ่งมาถึงไม่นานนี้เอง”  เขานั่งลงข้างๆเธอ   ดวงตาสีเขียวอ่อนที่มองมาทำให้เขาใจเต้นแรง   เกิดคำถามขึ้นมาในใจว่าในตอนนั้นเขาทิ้งเธอลงได้ยังไงกันนะ   “ดื่มอะไรดีหละ   ตากีล่าไหม”
          “ขอวอสก้าดีกว่า   ฉันยังไม่อยากเมาตอนคุยกับเธอ”  คริสยิ้ม   แต่เธอไม่ยิ้มตอบแล้วหันไปสั่งวอสก้าสองที่กับบาร์เทนเดอร์ 
          “ไม่คิดว่าจะได้เจอนายอีกนะคริส   รู้ไหมฉันตกใจมากแค่ไหนตอนที่นายโทรมา”
          “ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อมาเลย   ชีวิตช่วงนั้นเจอแต่เรื่องยุ่งๆ”
          “คงยุ่งมากอย่างที่นายว่า   แต่ก็ยังดีที่อย่างน้อยก็ยังเก็บเบอร์ฉันไว้อยู่   จดไว้ในสมุดโทรศัพท์เหรอ   เพราะนายน่าจะหักซิมนั้นทิ้งลงชักโครกไปแล้วนะ   ถึงไม่มีใครติดต่อนายได้เลยสักคน”
          วอสก้าถูกวางลงบนโต๊ะ
          “ฉันคิดถึงเธอนะมิเชล”
          “ฉันไม่รู้ว่าควรจะเชื่อในสิ่งที่นายพูดดีไหม”
          “ไม่เอาน่า   อย่าเย็นชาใส่กันอย่างงี้สิ  ยังโกรธฉันอยู่ใช่ไหม”
          “นายคิดว่าไงหละ   อยู่ดีๆก็หายตัวไปจากโรงเรียน   ไม่คิดจะติดต่อหาฉันเลยสักครั้ง   มีข่าวลือว่านายฆ่าตัวตายไปแล้วด้วยซ้ำ   แล้วตอนนั้นฉันก็คิดว่านายอาจจะตายจริงๆเพราะถ้านายยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่น่าจะทำแบบนั้นกับฉันได้ลง”
          “มิเชลฉันขอโทษ   คือช่วงนั้นฉัน...   ฉันรู้สึกสับสนวุ่นวายในชีวิตมาก   ฉันแค่อยากจะขอโอกาสจากเธอ”
          “โอกาสอะไร   หกปีนะคริส   นายหายไปตั้งหกปี   ฉันรู้ว่ามีเรื่องมากมายเกิดขึ้นกับครอบครัวนาย   แต่นายจะรู้สึกสับสนวุ่นวายตลอดทั้งหกปีมันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ   นายเก็บเบอร์ฉันไว้ทำไมถ้าไม่ได้คิดจะสนใจมันเลย”
          เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้
          “จะไปไหน   เราเพิ่งคุยกันเองนะ”
          “ไม่มีอะไรจะต้องคุยแล้ว   ฉันคิดว่านายจะมีคำแก้ตัวที่ดีกว่านี้   แต่สุดท้ายก็ไม่   นายมันงี่เง่ารู้ตัวไหม   นายปล่อยให้ฉันนอนร้องไห้อยู่เป็นเดือน”
          “ฉันไม่คิดว่าเธอจะเสียใจขนาดนั้น”
          “ไม่คิดเหรอ   นายไม่เคยคิดอะไรสักอย่างหรอกนอกจากเรื่องของตัวเอง”
          “ฉันนัดเธอมาที่นี่เพื่อจะปรับความเข้าใจกันนะ   ทำไมไม่ยอมฟังอะไรเลย”
          “เพราะแต่ละคำที่พูดออกมามันเชื่อไม่ได้ไง   ฟังนะ   ฉันมีคนรักใหม่แล้วคริส   เลิกยุ่งกับฉันแล้วอย่าหวังจะได้แม้แต่ความเป็นเพื่อน   คนอย่างนายมันสมควรที่จะต้องอยู่ตัวคนเดียว”
          เธอเดินจากไป   เขาอยากจะรั้งเอาไว้แต่ก็รู้ว่ามันไร้ประโยชน์   คุยกันยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ   มันแย่กว่าที่เขาคิดเอาไว้เยอะเลย   ที่สำคัญเธอมีคนรักใหม่แล้ว   คงหมดหนทางที่อะไรๆจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
          วอสก้าสองแก้วนี้เขาคงต้องดื่มเองซะแล้วหละ
 
 
 
           ควันบุหรี่ลอยปะทะกับอากาศเย็นยิ่งทำให้เห็นเป็นสีขาวชัดเจน   ทรอยยกเท้าขึ้นพาดบนโต๊ะกระจกก่อนจะสูบเข้าไปอีกอึกใหญ่แล้วพ่นออกมา
            “โครตเซ็งกับการที่พี่ฉันกลับมาอยู่บ้านเลยหวะ”   เขาส่งบุหรี่ต่อให้แซคเพื่อนสนิทที่สุดของเขาและเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ด้วย
            “ทำไมวะ   ปกตินายก็ไม่ค่อยได้อยู่ที่นั่นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ   แล้วจะแคร์อะไร”  แซคถาม
            “ไม่รู้สิ   รู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์ว่ามันจะต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันแน่ๆ”
            “เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
            “เปล่า   ก็แค่เป็นพวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน   แล้วอีกคนก็ชอบทำตัวเหมือนรู้ไปหมดซะทุกเรื่อง   กลับมาทีเดียวพร้อมกันสองคนคิดเหรอว่าลูกคนที่สามอย่างฉันจะไม่ได้รับผลกระทบไปด้วย”
            “เดี๋ยวนะ   พี่นายที่เพิ่งกลับมาคือคนที่ชื่อคริส   คนเดียวไม่ใช่เหรอ”
            “พี่ชายคนโตของฉันจะพ้นโทษในอีกสามวันข้างหน้า”
            “อ้าว   ที่จริงเขาต้องติดนานกว่านี้ไม่ใช่เหรอวะ”
            “เห็นว่าได้อนุมัติพ้นโทษก่อนกำหนดอะไรสักอย่างนี่แหละ”
            “แล้วนี่นายจะกลับไปอยู่บ้านไหม”
            “ยัง   ถ้ามีคำสั่งเรียกตัวกลับไปเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที”
            “ที่จริงนายย้ายมาอยู่ที่นี่ถาวรเลยก็ได้นะ   ฉันเริ่มไม่ชินกับการอยู่คนเดียวแล้ว”
            “บางทีฉันก็เกรงใจนายเหมือนกันหวะ”
            “นายเลยคำๆนั้นมาตั้งนานแล้วหละเพื่อน   พูดจริงๆนะ   ฉันชอบที่มีนายอยู่ด้วย   พอช่วงไหนที่นายกลับไปอยู่บ้านแล้วมันรู้สึกเหงาๆหวะ”           
          เขากระดกเบียร์ที่เหลืออยู่ก้นกระป๋องเข้าปาก
           "ฉันยังไม่อยากให้มันถึงขั้นนั้น   ยังไม่รู้ว่าในอนาคตฉันอาจจะต้องพึ่งพวกเขาหรือเปล่า"            "หมายความว่าไง"            
           "ไม่รู้สิ   บางทีชีวิตมันก็ไม่ค่อยแน่นอน"           
           เสียงออดดังมาจากประตูหน้าบ้าน                  
           "เดี๋ยวฉันไปดูให้”
            ทรอยลุกเดินไปที่ประตู   เขาส่องตรงช่องกระจกเล็กๆตรงกลางประตู
            “มีผู้หญิงมาหานาย”   ทรอยตะโกนบอก
            “ใคร”
            “ไม่รู้   ฉันไม่รู้จัก”
            แซคเดินมาแล้วส่องตรงช่องกลางประตู
            “ผู้หญิงที่ฉันเดทด้วยเมื่อคืน   น่าเบื่อชะมัด   นายไปนอนเหอะ”
            “โอเค  เคลียร์กันดีๆหละ  ดูด้วยว่าเธอแอบซ่อนมีดไว้ข้างหลังหรือเปล่า”
            “นายทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาเลยนะ”
             อีกไม่กี่นาทีต่อมาในขณะที่ทรอยกำลังเข้านอนเขาก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากหน้าบ้าน   ตามด้วยเสียงกระแทกประตูที่อาจจะทำให้คนบ้านข้างๆตื่นได้   นี่ไม่ได้ทำให้เขาตกใจอะไร   มันเกิดขึ้นบ่อยจนชินซะแล้ว   เขาเคยเตือนเพื่อนคนนี้ไปหลายครั้งแล้วเรื่องคบซ้อน   เดทกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า   แต่พูดไปก็เท่านั้น   คนอย่างแซคคงไม่หยุดพฤติกรรมแบบนี้ง่ายๆหรอกจนกว่าจะเจอคนที่รักจริงๆ  
            คืนนี้เขานอนไม่ค่อยหลับเลย   สมองมัวแต่คิดถึงเรื่องที่พี่ชายทั้งสองของเขากลับมา   ครอบครัวเขากำลังจะกลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง   แต่ทำไมเขากลับไม่ค่อยดีใจเลย   ความสัมพันธ์ที่เคยขาดมันคงยากที่จะต่อติดแล้วสินะ
  
.........................