Aggressive

บทที่ 2

พลังใหม่ เพื่อน เจตจำนงใหม่

 

กาลเวลาผ่านพ้นไปจิตใจของครูซโซ่ยังคงเย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง เขาพยายามทำทุกอย่าง ฝึกฝนร่างกายตนเอง เพื่อที่ซักวันหนึ่งเขาจะทำให้กษัตริย์เลนี่ก้มลงกราบแทบเท้าให้จงได้ และจะตัดหัวต่อหน้าราษฎรทั้งหมดที่อยู่ที่นั่น ให้สมกับการกระทำอันต่ำช้าที่บังอาจพรากบิดา เเละมารดาที่รักยิ่งของเขาไป

ครูซโซ่ยังคงมีเรื่องค้างคาใจอยู่เสมอว่า "พลังเเห่งสวรรค์เเละนรกที่เขาทำสัญญาไว้จะบังเกิดเมื่อใด"  

เขาครุ่นคิดอยู่นานก่อนที่จะหยิบดาบไม้ที่มีรูปร่างคดงอและหม่นหมองมันเคยถูกใช้มาอย่างหนักหน่วงซึ่งใช้ในการฝึกเพลงดาบกับบิดาของเขาขึ้นมากวัดแกว่ง

เขาหลับตาลงนึกถึงอดีตที่เขาได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอยู่กับบิดาและมารดาของเขา น้ำตาของสายใยสัมพันธ์ของผู้เป็นลูกไหลรินอย่างไม่ขาดสาย เสียงกวัดแกว่งดาบที่กวาดลมนั้นช่างเป็นเสียงที่สะเทือนใจของเขาเป็นอย่างยิ่ง ยิ่งเพ่งจิตไปยังเสียงของดาบที่ถูกกวัดแกว่งอยู่นั้น ก็ยิ่งทำให้เขานึกถึงอดีตอันแสนเจ็บปวดตลอดเวลา เขากระแทกด้ามดาบเข้ากับต้นไม้ด้วยความแรงเหนือมนุษย์ทั่วไป เสียงไม้ที่แตกร้าวดังขึ้นมาอย่างข้างใน เมื่อผ่านไปไม่กี่วินาที ต้นไม้นั้นล้มลงข้างๆเขาพร้อมกับเสียงที่ดังระงมไปทั่วทั้งป่า

เขาคุกเข่าลงพื้นอย่างหมดแรง พร้อมกับทิ้งดาบไม้ลงบนพื้น เมื่อครูซโซ่หลับตาได้ซักพักก็เข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความอ่อนล้าและหมดแรง

“สวัสดีหนุ่มน้อย” เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

ครูซโซ่ลืมตาขึ้น รอบตัวเขามีแต่ดวงดาวล้อมรอบ อวกาศสีดำดูอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวและเดียวดาย

“ความฝัน?” ครูซโซ่ลุกขึ้นยืนและมองดวงดาวที่ล้อมรอบเขาด้วยความแปลกใจ

“ใช่แล้วนี่คือความฝัน แต่ถ้าเจ้าทำตามที่ข้าบอก ณ ที่นี้มันจะเป็นเรื่องจริงของเจ้า”

“แล้วที่พูดกับข้าอยู่นี่คือใคร? ท่านต้องการอะไร?” เขาพยายามมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าต้นเสียงที่เขาได้ยินอยู่นั้น อยู่ที่ไหน และเขาคือใคร

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องรู้ สิ่งที่เจ้าต้องรู้ก็คือ เจ้าจะต้องแข็งแกร่งขึ้น มันเป็นสิ่งที่เจ้าต้องทำ”

“เพื่ออะไร? ทำไมข้าต้องทำอย่างนั้น ท่านคือใครข้ายังไม่รู้ ข้าไม่ไว้ใจท่านหรอก”

“ไม่ไว้ใจข้าก็แล้วแต่เจ้า เจ้าไม่ต้องการที่จะล้างแค้นให้พ่อและแม่ของเจ้าหรือ?”

คำว่า ‘ล้างแค้น’ นั้นเป็นสิ่งปลุกใจให้ครูซโซ่เกิดความแค้นขึ้นในใจ และในตอนนี้ไฟแค้นได้ถูกจุดขึ้นภายในใจของเขาเรียบร้อยแล้ว

“ข้าไม่รู้ว่าท่านคือใครหรอกนะ แต่ข้าจะทำทุกหนทางเพื่อจะล้างแค้นให้พ่อและแม่ของข้าให้จงได้”

“ดีมากพ่อหนุ่มน้อย ข้าขอให้เจ้าโชคดีหลังจากนี้ และเมื่อเจ้าได้ถูกปลุกจากห้วงนิทรานี้เมื่อไหร่ เจ้าจะได้ไปอยู่ในที่ๆต่างแดนและพิศวง แต่เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น เพราะจะมีคนคอยช่วยเหลือเจ้าอยู่เนืองๆ”

“ท่านจะทำอะไรกับ..”

ยังไม่ทันที่ครูซโซ่จะพูดจนจบประโยค ภาพจักรวาลสีดำนั้นจะค่อยๆจางลงเรื่อยๆ จนค่อยๆหายไปกลายเป็นภาพสีดำสนิทก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมาอยู่ในโลกของความเป็นจริง

ภาพที่เขามองเห็นในตอนนี้ไม่ใช่ป่าไม้อีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นเทคโนโลยีที่แปลกตาทันสมัยอย่างเห็นได้ชัด มันทำให้ครูซโซ่แทบลุกขึ้นยืนไม่ไหวเลยทีเดียว

เงารถยนต์ที่ถูกทอดลงมาบนพื้นผ่านตัวของครูซโซ่ไปอย่างรวดเร็ว ด้วยสัญชาติญาณการป้องกันตัวของครูซโซ่นั้น เขาพยายามที่จะชักดาบออกจากฝักที่อยู่ข้างเอวด้วยความตกใจและตื่นกลัว แต่ดาบคู่ใจของเขานั้นบัดนี้มันไม่ได้อยู่ข้างกายเขาอีกต่อไปแล้ว ด้วยการกระทำของเด็กใหม่หลงยุคมันทำให้เขากลายเป็นตัวตลกโดยสิ้นเชิง คนรอบข้างเขามองเขาด้วยสายตาขำขัน บางคนก็หัวเราะออกมาบ้างก็มี บางคนพยายามจะกั้นขำตัวเองจนน้ำตาไหลก็มี

“ตลกเนอะ หน้าตาก็ดูหล่อน้า แต่ทำไมทำตัวเหมือนคนไม่เต็มเลย คิกๆๆ” เสียงกระซิบของผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ครูซโซ่ดังขึ้นในโสตประสาทของเขา ด้วยสัญชาติญาณคนในป่าของเขามักมีหูที่ดีกว่าคนในเมืองอยู่สิบเท่า เพราะมีการพัฒนาระดับประสาทการฟังอยู่ตลอดเวลา ใช้ในการล่าสัตว์ และการจับสัตว์ป่า เพื่อมาประทังชีวิตให้กับตัวเอง

เขาได้แต่ทำท่าเก้ๆกังๆอยู่นานก่อนที่จะมีคนหนึ่งเข้ามาทักเขาด้วยความประหลาดใจ

“นายพึ่งมาอยู่ในเมืองนี้เหรอ ดูเหมือนนายจะไม่คุ้นกับที่นี่เลยนะ เอ่อ..รวมถึงเสื้อผ้าของนายด้วย”

“ฉันเป็นนักฆ่ารับจ้าง.. ผิดรึที่ฉันจะใส่แบบนี้” ครูซโซ่ได้แต่ตกใจ เมื่อปากของเขาเสียงของเขาขยับและถูกเปล่งเสียงขึ้นมาเอง

เด็กหนุ่มที่เดินมาถามเขา ถึงกับสดุงเฮือก และค่อยๆขยับเท้าขวาก้าวถอยหลังไปทีละก้าวและค่อยๆเดินจากไปอย่างช้าๆ ผ่านไปไม่กี่วินาทีก็หายลับตาไปแล้ว

ครูซโซ่มองเขาอย่างแปลกใจ แต่มีเรื่องที่ทำให้เขาต้องเปลี่ยนจากแปลกใจเป็นตกใจ เมื่อเท้าของเขาค่อยๆขยับไปเองทีละก้าวเรื่อยๆ เขาไม่สามารถบังคับร่างกายของเขาได้เองเลย มีอยู่หลายที่ ที่มียามรักษาประตูอยู่ เขาได้ผ่านมันไปราวกับขนนกปลิว ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆให้ใครได้ยินเลย แต่แล้วเขาก็ได้ชนกับชายเฝ้าประตูคนหนึ่งเข้าอย่างจัง

"โอ๊ย!!" ชายคนนั้นอุทานอย่างเจ็บปวด

"ขอโทษครับ" ครูซโซ่กล่าวขอโทษอย่างนุ่มนวล

“เดินระวังๆ หน่อยสิหนุ่มน้อย จะรีบไปไหนนักล่ะ” เขาค่อยๆลุกขึ้นและปัดฝุ่นออกจากกางเกงของเขา

“ผมอยากมาสมัครที่โรงเรียนนี้อยู่พอดีเลยครับ ผมเพิ่งมาจากป่าเขา ผมไม่ทราบเลยว่าต้องทำยังไงบ้าง” อีกแล้วกับการที่เขาถูกบังคับให้ทำ ไม่ว่าจะพยายามหลุดจากพันธะการบังคับเท่าไหร่ เหมือนจะยิ่งไร้ค่าขึ้นทุกที

“งั้นเธอก็มาสมัครถูกที่แล้วล่ะ เก่งมากเลยนะเนี่ยที่เธอมาจนโรงเรียนนี้ถูกโดยไม่หลงทาง พอดีเลยนี่เป็นวันรับรอบพิเศษรอบสุดท้ายพอดีเลย”

“จริงเหรอครับ!? งั้นดีเลยครับผมอยากจะเรียนที่นี่มานานแล้ว ช่วยพาผมเข้าไปทดสอบด้วยนะครับ”

"งั้นเป็นอันตกลงนะ ตามฉันมา ฉันจะพาเธอไปสนามสอบ" ชายคนนั้นกล่าวขึ้นพร้อมกับทำสัญญาณมือบอกว่าให้เขาเข้าไป

“โอ๊ะ.. ผมเกือบลืมไป ถือบัตรนี้เข้าไปด้วยนะ”

บัตรที่เขายื่นให้ครูซโซ่นั้นมีรูปร่างเหมือนบัตรประชาชน แต่แค่ใสและดูทันสมัยกว่า ครูซโซ่รับมันอย่างเก้ๆกังๆ เพราะไม่รู้ว่ามันคืออะไร ภายในตัวก็ยังคงมีอะไรเป็นเหมือนโซ่บังคับเขาอยู่ตลอดเวลา

เมื่อชายหน้าประตูคนนั้นได้พาครูซโซ่เข้ามายังเคาท์เตอร์หน้าโรงเรียน พนักงานสาวสวยได้กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงละมุนละไมน่าฟัง

“เอ่อ.. เด็กใหม่เหรอคะ? คุณเพน”

“ใช่ครับ ช่วยกรอกใบสมัครให้เขาด้วยนะครับ เขาเป็นเด็กใหม่ ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเทคโนโลยีของที่นี่เท่าไหร่นัก”

“รับทราบค่ะ กรุณารอซักครู่นะคะ”

ครูซโซ่มองไปรอบๆข้าง มีแต่แสงสีเสียงที่เขาไม่เคยจะรู้จัก เขาพยายามจะสงบเสงี่ยมตัวเองอย่างสุดความสามารถ เพื่อเตือนสติตนเองไม่ให้ตื่นกลัว และเขาเผลอไปเหลือบมองบัตรที่เพนแขวนไว้อยู่ตรงหน้าอกของเขามันเขียนด้วยตัวอักษรตัวบรรจงว่า ‘ครูฝ่ายทักษะการต่อสู้เเละครูประจำฝ่ายรับนักเรียนใหม่’

“เอ่อ.. ผมชื่อ ครูซโซ่นะครับ”  เขาแนะนำตนเองเพื่อหวังว่าจะได้รับอะไรจากศิลปะการต่อสู้บ้าง

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อ เพน ลู ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนคาลูนอส..” เขาแนะนำชื่อตัวเองพร้อมกับหยิบรายชื่อนักเรียนมาตรวจเช็คความถูกต้องไปพลางๆ

“เอ่อ.. มาเองเหรอคะ? แล้วพ่อแม่อนุญาติให้เธอมารึยังคะ? ฉันได้ตรวจเช็คข้อมูลทุกอย่าง แต่กลับไม่มีรายชื่อของ พ่อแม่ของเธอน่ะจ่ะ”

ครูซโซ่มีความรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าดูดเขาหลุดจากการถูกมนต์สะกดในทันที เหลือแต่เพียงความโกรธเกรี้ยวที่ยังทิ้งให้เขาแค้นฝังใจอยู่อย่างนั้น เขากำหมัดแน่นและพูดสวนทางกับจิตใจที่ตนเองรู้สึกไปว่า

“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ พ่อแม่ของผมเสียไปแล้ว..” ครูซโซ่เบนหน้าไปทางอื่นพยายามกลั้นความรู้สึกของตัวเองไว้อย่างสุดความสามารถ

“เอ่อ.. ดิฉันขออภัยค่ะ งั้นเป็นอันว่าเสร็จสิ้นนะคะ เชิญเข้าร่วมการทดสอบได้เลยค่ะ กรุณาตามคุณเพนไปนะคะ” เมื่อพนักงานเคาท์เตอร์พูดจบเขาก็หยิบบัตรและใบสมัครยื่นให้เพนทันที

“มาเข้าร่วามการทดสอบกันดีกว่า ตามฉันมาเลย” เพนหันหลังกลับจากเคาท์เตอร์และกดปุ่มขึ้นลิฟต์ทันทีจากนั้นเขาก็กวักมือเรียกครูซโซ่ที่ดูเหมือนว่ากำลังจะตกอยู่ในภวังค์ของความโกรธแค้นอยู่

“ขะ..ขอโทษครับ พอดีมัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่ ก็เลย..” ครูซโซ่ก้มหน้าทำท่าเหมือนขอโทษที่ไม่รู้สึกตัวตอนเพนกวักมือเรียกสองถึงสามหน ต้องตะโกนเรียกถึงจะรู้สึกตัว

“ไม่เป็นไรๆ ฉันเข้าใจดี” เพนหันมายิ้มให้เขาพร้อมกับเดินเข้าลิฟต์ไป

“...” ครูซโซ่ยังคงรู้สึกกลัวๆ กับสิ่งแปลกใหม่ที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนลอยได้ แสงตัวเลขจากข้างลิฟต์ค่อยๆเปลี่ยนจากหนึ่งไปสอง จากสองไปสาม รอบๆตัวเขามีแต่ป้ายโฆษณาหรือสปอนเซอร์ต่างๆนานาที่ทำให้เขายิ่งอ่านยิ่งไม่เข้าใจ ชั่วอึดใจเดียวก็ถึงจุดหมายปลายทาง ประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออก เพนกดปุ่มเปิดประตูลิฟต์ค้างไว้หวังว่าจะให้เขาเดินออกไปก่อน แต่เดียวความเก้ๆกังๆ ทำอะไรไม่ถูก ใช้เวลาอยู่หลายวินาที กว่าเขาจะเดินออกจากห้องเล็กๆที่เรียกว่า ‘ลิฟต์’ ได้

เมื่อทั้งสองอยู่ในห้องทดสอบ

“เธอต้องเข้าห้องนี้ไปเเละทำการต่อสู้กับหุ่นของระบบที่ถูกสร้างขึ้นโดยเทคโนโลยีของโรงเรียนนี้ ฉันจะบันทึกทักษะการต่อสู้ของเธอไว้เธอคงเข้าใจนะ”

“ครับ” ครูซโซ่ตอบพร้อมพยักหน้า

“เตรียมระบบการต่อสู้แบบพื้นฐาน” ระบบประมวลผลดังขึ้นมา

LV.1 เตรียมพร้อม

“นี่เป็นระบบใหม่ที่ฉันสร้างขึ้นมาหวังว่าเธอคงจะถูกใจนะ”

‘เเต่ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยนะเพราะระบบนี้ยังไม่ผานการอนุมัติจากส่วนกลางดังนั้นเธอต้องรับสภาพไว้ด้วยเพราะการรับรอบพิเศษในเเต่ละครั้งที่ฉันรับผิดชอบเเทบจะไม่มีมีใครลอดไปเรียนได้เลย’ ครูเพนได้แต่นึกในใจ

ระบบได้ทำการสร้างศัตรูขึ้นมาในระดับ Lv.100 ซึ่งศัตรูของครูซโซ่นี้คือมังกรขาวศักดิ์สิทธิที่ทำการจำลองจากของจริงมา ซึ่งในระดับนี้อาจพูดได้เต็มปากว่าถ้าผู้ทดสอบไม่เก่งจริงคงตายแน่นอน

เมื่อครูซโซ่เห็นมังกรขาวคำสั่งสอนของพ่อก็ดังขึ้นอยู่ในหัวของเขาทันที

มังกรขาวศักดิ์สิทธิเป็นสัตว์เทวะซึ่งมีพละกำลังสูงมากเพียงแค่ลมหายใจของมันก็สามารถหลอมละลายเพชรให้กลายเป็นธุลีได้ ให้สังเกตที่ดวงตาสีขาวคู่นั้นของมัน มันจะจ้องมองเฉพาะสิ่งที่มันจะกัดกินเท่านั้น ถ้าหากมันไม่แม้แต่จะเหลือบตามองเจ้าล่ะก็ แสดงว่าเจ้าไม่คู่ควรกับมัน

“นี่มัน..”เขาพูดอย่างเลื่อนลอยเหมือนคนไร้สติ

“เเย่ล่ะสิ!! ระบบมันคงผิดพลาด ฉันจะรีบเเก้ให้ทันทีนะ รอก่อนนะครูซโซ่..!” ครูเพนพยายามตีหน้าซื่อ

‘หวังละสิว่าฉันจะเเก้ให้ ไม่มีทางซะหรอกเด็กน้อยจงซมซานกลับบ้านไปเถอะ’ เขานึกในใจก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังประตูทางออก ทิ้งให้ครูซโซ่ตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากแต่เพียงผู้เดียว

“ระบบฉุกเฉินทำงาน ระบบฉุกเฉินทำงาน” ระบบโปรเเกรมดัง เตือนให้ผู้เข้าร่วมทดสอบระวัง

ทันใดนั้นระบบการป้องกันก็ปิดกั้นทางออกทั้งหมดของห้อง

ครูซโซ่ได้แต่ทำใจยอมรับชะตากรรมของตัวเอง เขาถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งก่อนที่จะเดินไปเผชิญหน้ากับมัน

“ฉันจะไว้อาลัยให้นะครูซโซ่ การรับรอบพิเศษจะดำเนินต่อไปเเละจะทำการถ่ายทอดสดให้ทุกคนในโรงเรียนได้เห็นดูการต่อสู้อันห่วยแตกของแกด้วย ฉันล่ะอยากเห็นจริงๆเด็กที่ร้องขอความช่วยเหลือ หน้าตาของแกตอนนั้นคงจะน่าขันน่าดู”

“......” ครูซโซ่กำหมัดแน่น ความโกรธพุ่งพล่านขึ้นถึงสมอง สั่งการให้ครูซโซ่เดินไปที่ประตูและตะโกนด่าด้วยความโกรธแค้น

‘นี่เราจะมาตายที่นี่งั้นเหรอ? เราไม่อ่อนแอขนาดนั้น!! ฉันจะทำให้ทุกคนดูว่า ฉันทำได้!! ฉันจะต้องเป็นที่หนึ่ง ฉันจะต้องแก้แค้นให้พ่อแม่ของฉันให้ได้ ใครที่บังอาจมาขัดขวางฉันจะต้อง.. ตาย!!!’

ดวงตาของครูซโซ่บ่งบอกได้ถึงความโกรธแค้นจากก้นบึ้งของหัวใจ ณ ตอนนี้เขาคิดแค่เพียงเอาชนะศัตรูที่อยู่ข้างหน้าและหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้

ตี๊ดๆๆๆ(เสียงดังจากระบบ)

หลังจากเสียงกริ่งดังเสร็จห้องที่ครูซโซ่อยู่ได้ถูกยกขึ้นไปยังสเตเดี่ยมที่ป้องกันด้วยสนามพลังเหมือนที่ป้องกันเมืองลูเนียสไว้

“ต่อไปนี้จะเป็นการเริ่มคัดนักเรียนรอบพิเศษโดยอาจารย์เพน” เสียงพิธีกรเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ตายละหมอนั่นคงดวงซวยมากเลยสินะที่ต้องมาตายแบบนี้น่ะ ไม่น่าเลยเสียดายหน้าตาจัง ถ้าเขารอดออกมาได้ ฉันจะตั้งแฟนคลับให้เขาเลยคอยดู” นักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งจ้องมองไปที่ครูซโซ่ด้วยความเวทนา

“นั่นสินะ.. เขาคงดวงซวยมากเหมือนกับนายเลยว่าไหม?” ครายซ์เห็นด้วยกับคำพูดที่นักเรียนหญิงกลุ่มนั้นพูดถึงครูซโซ่

“ทำไมละ?” คิงถามกลับทันทีด้วยความสงสัย

“ก็เพราะการรับสมัครรอบพิเศษนั้นเป็นการรับสมัครที่โหดร้ายมากมีผลถึงกับชีวิต ในการรับสมัครหนึ่งครั้งเฉลี่ยเเล้วโอกาสที่จะผ่านการทดสอบนั้นมีโอกาสเพียงแค่ 0.00000001 เปอร์เซ็นเท่านั้นเเหละคิงที่จะรอด นายรอดมาได้ก็เพราะว่านายมีพลังที่เหนือมนุษย์ทั่วๆไปจะทำได้ ฉันยังสงสัยนายอยู่เลยแม้กระทั่งตอนนี้ก็เถอะ”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันทำแบบนั้นได้ยังไง แต่ว่าตอนนี้หมอนั่นก็คง...” คิงไม่กล้าจะเอ่ยคำๆนั้นออกมา

“ใช่ หมอนั่นคงไม่รอดเเน่.. ทางโรงเรียนคาลูนอสได้อนุมัติเเล้วว่าการรับรอบพิเศษนี้ผู้ที่ผ่านการทดสอบจะได้รับเลือกเป็นอะไรนี่เเหละ.. ฉันก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกัน” ครายซ์กลอกตาไปมา

“บุคคลในการรับรอบพิเศษนี้จะได้รับคัดเลือกเข้าเป็นนักเรียนตัวเเทนทหารของกษัตริย์”

เสียงของครูเพนดังกึกก้องไปทั่วทั้งโรงเรียน ทุกคนในโรงเรียนต่างพากันฮือฮา นักเรียนบางคนถึงกับทำใจดูไม่ได้กับการคัดเลือกพิเศษในครั้งนี้ เพราะรู้ว่าจะลงเอยยังไง

Ready!!!!

Fight!!!

เมื่อเสียงสัญญาณจบ มังกรขาวก็วิ่งจู่โจมครูซโซ่ทันที เขาพยายามที่หลบ แต่ความไวของมังกรขาวนั้นเร็วเกินกว่าที่สายตาของคนธรรมดาจะจับได้ทัน เมื่อเทียบกับความไวของเขานั้นต่างกันราวฟ้ากับดิน ในการทดสอบนี้ไม่เหมือนรอบทั่วๆไปเพราะครั้งนี้ไม่มีแม้แต่อาวุธให้เขาได้ต่อสู้เลย ในการทดสอบครั้งนี้ถือว่าครูซโซ่เสียเปรียบมาก ความใหญ่และสูงของมันไม่ได้เป็นอุปสรรคกับการเคลื่อนที่ของมันเลยซักนิด

“ไวมาก..” ครูซโซ่เกิดอาการตกใจกับความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ จากระยะไกลหลายกิโลเมตรกระพริบตาทีเดียว ก็เจอมันอยู่ตรงหน้าแล้ว

ดวงตาของมังกรขาวนั้นเป็นสีมรกต ตัวของมันใหญ่และสูง พอๆกับตึกหลายๆชั้น กรงเล็บของมันแหลมคมพร้อมที่จะตะครุบเหยื่อของมันได้ทุกเมื่อ เกล็ดของมันแข็งและมันวาว ดูเหมือนกับว่าเกล็ดเหล่านั้นจะปกป้องเนื้อหนังชั้นในของมันไว้ด้วยชีวิต

ในระหว่างที่ครูซโซ่กำลังคิดนั้น กรงเล็บของมังกรอันมหึมาได้ตรงมาที่ครูซโซ่เเต่เนื่องด้วยความสามารถของนักฆ่าปฏิกิริยาการตอบสนองซึ่งไวมากในหมู่คนธรรมดาเขาจึงเบี่ยงตัวหลบไปทางขวาอย่างรวดเร็วและคล่องแคล่ว ทำให้เขาได้รับแค่บาดแผลที่แขนซ้ายเล็กน้อย

ครูซโซ่สปริงตัวขึ้นไปบนหัวของมังกรขาวเเล้วดึงมีดคู่ออกมจากรองเท้าทั้งสองข้างของเขา เตรียมที่จะสังหารมังกรด้วยมีดเพียงสองเล่ม

เเกร๊ง!!!

มีดคู่ทั้งสองเล่มนั้นหักและตกลงไปบนพื้นทันที หลังจากที่ครูซโซ่ออกเเรงเต็มที่ผ่านมีดสองเล่มนั้นของเขา เศษมีดกระจัดจายกระจายล่วงลงบนพื้นผ่านดวงตาสีมรกตของมังกร พบว่าขนาดดวงตายังเเข็งดุจเพชรเเล้วเขาจะมีปัญญาทำอะไรได้ และเขายังพบอีกว่าดวงตาของมันไม่ได้มองมาที่เขาเลยซักนิดเดียว

ฉึก!!!

อั๊ก!!!

หางที่คมกริบของมังกรขาวทะลุผ่านร่างของครูซโซ่จากด้านหลังอย่างง่ายได้ เลือดสีแดงกระเซ็นออกมาจากปากของเขาทันที ความเจ็บปวดแผ่กระจายไปทั่วทั้งร่างกายตอนนี้สติของเขาเริ่มเลือนลางลงทุกที เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเอาตัวเขาออกจากหางมังกรขาว แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ แรงของเขาใกล้หมดลงเรื่อยๆ เพราะบาดแผลนั้นสาหัสมากกว่าที่เขาคิด ตอนนี้เขาทำได้แค่พยุงตัวเองไม่ให้ตกจากหลังมังกรขาวเท่านั้น

แต่แล้วมันก็เหวี่ยงหางของมันทุ่มลงพื้นเกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วทุกพื้นที่ เป็นสัญญาณบอกว่า เขหมดลมหายใจแล้วอย่างแน่นอน

“ฉันว่าเเล้วว่ามันจะต้องลงเอยแบบนี้” ฟาครายซ์กล่าว

“ฉันว่าเขายังไม่ตาย.. ฉันจะไปช่วยเขาเอง” คิงต้องรีบเบนหน้าหนีออกจากหน้าจอโทรทัศน์ที่กำลังถ่ายทอดการทดสอบของครูซโซ่อยู่ทันที

“นายพูดอะไรออกมา..! ขืนนายทำแบบนั้นก็จะถือว่าหมดสิทธิ์การเป็นนักเรียนของที่นี่ทันทีนะมันคือกฏ”ฟาครายซ์สวนกลับทันทีที่เขาได้ยินที่คิงพูดอะไรบ้าๆออกมาแบบนั้น

“ฉันยอมที่จะหมดสิทธิ์การเป็นนักเรียนของที่นี่! ฉันทนเห็นคนที่เจ็บสาหัสต่อหน้าฉันไม่ได้.. ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะไปช่วยเขา”

หลังจากนั้นคิงก็รีบวิ่งไปที่ห้องทดสอบที่ครูซโซ่อยู่ เขาพยายามทุกวิถีทางที่จะพังประตูของห้องทดสอบเข้าไป เเต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้!! ฉันจะไปช่วยเขา เร็วซิเว้ย! จะปล่อยให้คนๆนั้นตายหรือไง!!” คิงตะโกนด้วยน้ำเสียงที่โกรธชัง

สายตาของครูซโซ่พร่ามัว ตอนนี้เขาได้ยินเพียงแค่เสียงลมหายใจของตัวเอง เขาพยายามที่จะหายใจแต่มันติดขัดเหลือเกิน สภาพของเขาในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับซากศพที่ตายไปแล้ว วินาทีสุดท้ายที่เขาเห็นคือภาพของคิงที่กำลังทุบประตูห้องทดสอบ และนึกในใจอย่างสังเวชตัวเองเอง

“ฉันมันอ่อนเเอเกินไป รับจ้างฆ่าคนไปวันๆ กรรมในโลกนี้มันคงมีจริงสินะ.. นี่ฉันกำลังจะตายจากโลกอันเเสนเลวร้ายนี้แล้วสิ ฉันมันไร้ค่าจริงๆ พ่อเเละเเม่แท้ๆของตัวเองก็ยังไม่สามารถปกป้องไว้ได้เลย..  เอาเถอะฉันจะได้ชดใช้ในสิ่งที่ฉันเคยทำ ฉันจะได้ไปอยู่กับพ่อและเเม่ของฉันซักที” ครูซโซ่ยิ้มทั้งน้ำตา บอกลาตัวเองไปยังโลกหน้าของตัวเองที่กำลังจะไปในอีกไม่ช้า

จากนั้นเมื่อครูซโซ่ลืมตาขึ้น เขาก็พบว่าตัวของเขาเองยืนอยู่ท่ามกลางความมืดเเละสว่างปะปนกันไปท่ามกลางเแสงที่เจิดจรัสอีกทั้งความมืดมิด บาบารอส เเละ อามิส ก็ได้ปรากฏตัวขึ้นในนิมิตของเขา

“นี่คือโลกหลังความตายใช่ไหม..?” ครูซโซ่ถอนหายใจและนั่งลงอย่างรับสภาพ

“เจ้าได้ผ่านเงื่อนไขเเล้วต่อจากนี้พลังนี้เป็นของเจ้าเเล้ว” เทพทั้งสองกล่าว

“ทำไม..???”

“เงื่อนไขมีเพียง การสละความเเค้นของเจ้าเท่านั้น ตอนนี้เจ้าทำมันสำเร็จแล้ว..”เทพทั้งสองกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย จากนั้นแสงและความมืดค่อยๆนั้นค่อยจางหายไป ภาพเหล่านั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นกองเลือดสีแดงบนพื้น

พอครูซโซ่หลุดพ้นจากนิมิตนั้น ผู้คนทั้งสนามก็ตกใจและมีเสียงฮือฮาจากทั่วทุกสารทิศ เเสงสีขาวเเละสีดำพุ่งมาในทุกๆทิศทางด้วยความเร็วสูงผ่านร่างของเขา ด้วยความเร็วเหนือเสียงจึงทำให้ตัวของครูซโซ่ค่อยๆลอยขึ้นอย่างช้าๆ บาดแผลอันแสนสาหัสค่อยๆลบเลือนหายไป  แขนข้างซ้ายค่อยๆปรากฏตราสัญลักษณ์เทพสวรรค์เเละที่แขนข้างขวามีตราพิภพนรก ชุดของครูซโซ่ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นชุดสีดำสลับขาวตามยาว ตอนนี้ตาของเขาๆค่อยลืมขึ้น ตาของเขาทั้งสองข้างปรากฏสีที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน ตาซ้ายเป็นสีขาว ตาขวาเป็นสีดำสนิท

“ไม่จริง.. เป็นไปไม่ได้! เด็กคนนี้จะมีพลังที่มากมายขนาดนี้ได้ยังไง!?” ครูเพนจ้องมองพลังนั้นแบบไม่กระพิบตาเลยแม้แต่ทีเดียว

มังกรขาวเหลือบตามองคู่ต่อสู้ของมันทันทีที่มันได้จับกินอายพลังของครูซโซ่ มันสะบัดปีกของมันขึ้นลงทันทีเป็นการเตือนว่าหากครูซโซ่เข้ามาใกล้เขาจะถูกเผาเป็นจุน แต่ไม่เป็นผลเมื่อศัตรูข้างหน้ามันไม่มีท่าทีจะกลัวมันแม้แต่อย่างใด มันจึงตัดสินใจพ่นไฟใส่ศัตรู แต่ทว่ากลับไม่ผลใดๆเลย ไม่มีแม้แต่ลอยขีดข่วน ไม่มีแม้แต่รอยที่ถูกไฟเผา

หลังจากนั้นเพียงเสี้ยวินาทีเเสงสีขาวจากท้องฟ้าจากภายนอกเเละเเสงสีดำจากพื้นดินทะลุเกราะป้องกันของสเตเดี้ยมเข้ามา

ทุกคนในโรงเรียนต่างก็อ้าปากค้างกันยกใหญ่ ครูเพนก็เป็นเช่นกัน เกราะป้องกันของโรงเรียนไม่มีผลกับพลังของผู้ชายคนนี้เลยหรือ ? เกราะป้องกันศักดิ์สิทธิ์เสื่อมลง ? หรือ พลังของเขามันมากเกินที่พลังป้องกันจะต้านไหว ?

แสงสีดำและขาวค่อยๆเปลี่ยนเป็นดาบในตำนานทั้งสองเล่มคือ Darkness Sword & Holy Sword เป็นดาบของ บาบาลอชเเละอามิซ

ครูซโซ่ยกดาบทั้งสองเล่มขึ้นมาเตรียมที่จะสังหารศัตรูที่อยู่ตรงหน้าเขา มังกรขาวหลับตาลงและกางปีกของมันออกทันที มันลืมตาขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเปลี่ยนสีนัยน์ตาของมันให้กลายเป็นสีน้ำเงินดุจสีของเปลวเพลิงที่ร้อนแรงกว่าสีแดง ตอนนี้มันพร้อมที่จะแผดเผาศัตรูของมันแล้ว

มันตวัดหางของมัดไปที่ครูซโซ่ แต่ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นหลายพันเท่าจึงทำให้เขาปัดมันออกได้โดยง่าย เมื่อไม่เป็นผลสำเร็จ มันพยายามที่จะเปลี่ยนวิธีการต่อสู้ใหม่ จากนั้นมันก็อ้าปากของมันออกและพยายามจะพ่นไฟออกมารอบที่สอง แต่ไฟนี้เป็นไฟสีน้ำเงินมันจะเผาผลาญทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามัน

แต่ไม่ทันที่มันจะพ่นออกมา ครูซโซ่ก้าวท้ายซ้ายออกมาและแตะลงไปที่พื้น เขาก็วาปไปอยู่ข้างหลังมังกรขาวอย่างรวดเร็ว และเขาตวัดดาบทั้งสองเล่มออกไปทันที เกิดเเสงสีดำและสีขาวพุ่งออกไปเป็นรูปกากบาท มันทำลายอำนาจทำลายล้างมาก มันพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วและกระจายออกไปเมื่อผ่านร่างของมังกรขาว จึงทำให้ร่างของมันเเตกเป็นเสี่ยงๆ โชคดีที่พลังของมันหยุดก่อนที่จะไปถึงอาคารเรียน จึงไม่มีใครบาดเจ็บจากพลังนี้เลย

Lv. 100 Complete

เสียงทุกอย่างเงียบกริบ ไม่กี่อึดใจก็มีเสียงปรบมือดังกระหึ่มตามมา

“เธอเป็นใครกันเเน่ครูซโซ่..” ครูเพนเปิดประตูและเดินตรงมาหาครูซโซ่ทันที

“ผมเป็นทาญาติคนสุดท้ายเเห่งตระกูลโนอาห์..”

สติของครูซโซ่เริ่มลางเลือน เกิดจากที่เขาใช้พลังเกินตัวมากเกินไป ดาบ D&H ของเขา มันกลายเป็นแสงสว่างดวงเล็กๆเหมือนหิมะและค่อยๆจางหายไปในแขนของครูซโซ่

จากนั้นก็มีพนักงานพยาบาลใช้เวทย์มนต์รักษาเบื้องต้นให้จึงทำให้ครูซโซ่กลับมาแข็งแรงอีกครั้ง และพนักงานอีกคนก็ยื่นแผ่นโปรซีสให้ เมื่อประตูทุกบานเปิดคิงก็รีบวิ่งเข้ามาเขาทันที

“นายเก่งมากเลยครูซโซ่ ฉันชื่อคิง ยินดีที่ได้รู้จัก”

“นายคือคนที่เคาะประตูเมื่อกี้ใช่ไหม ? ขอบคุณนะที่พยายามจะช่วยฉัน”

“ไม่เป็นไรฉันไม่ได้ช่วยอะไรนายเลยด้วยซ้ำ”

แผ่นโปรซิสสั่นเตือนเมื่อมีข้อความขึ้นมา ครูซโซ่เปิดดูกด open และมีหน้าต่างใหม่ขึ้นมา

“คุณได้ผ่านการคัดเลือกรอบพิเศษเเล้ว ดังนั้น ID ของคุณจะสามารถเข้าใช้ตรวจสอบบุคคลอื่นได้ภายในโรงเรียนยกเว้นบุคคลที่เป็น TOP ONE “คิง” กรุณาใส่ ID เเละ PASSWORD เพื่อทำกาลงทะเบียนด้วยค่ะ”

ID : CHS

Pass : DDDD

ห้องเรียนต่อไปนี้คือห้องที่คุุณจะต้องประจำอยู่ “1-2S”

...

“มาเเล้วสินะตระกูลโนอาห์คนสุดท้ายกับเจ้าชายแห่งอีสแทนเบิร์กลำดับที่ 19 โลกนี้มันช่างกลมซะจริงๆ เมื่อความจริงปรากฏ เขาจะเป็นเพื่อนกันต่อไปหรือเปล่า ตระกูลโนอาห์กบฏเเห่งอีสเเทนเบิร์ก.. ใครกันแน่ที่จะมีคุณสมบัติเเห่งนักดนตรี.. จตุรัสนาวาที่ถูกผนึกไว้ใจกลางของโรงเรียนจะได้ถูกปลดปล่อยเสียที” เสียงชายปริศนาดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย

 

__________________________________________________________________________