คู่อริที่รัก

"นี่! นายกล้าดียังไงมาด่าฉันว่ายัยกระดาน!! แล้วไม่มีอะไรทำเหรอ!? เที่ยวขับรถไปทั่ัวเนี้ย! รู้มั้ย

มันรำคานชาวบ้านชาวช่องเข้านะ!!"หึ! เป็นไงล่ะอึ่งเลยใช่มั้ยล่ะ

"อุบ..ฮ่าๆๆๆๆ"เอ๋?หมอนั่นหัวเราะอะไรของเข้ากันนะ

"นี่! นายหัวเราะอะไรของนายย่ะ"

"หึๆ นอกจากหน้าอกจะแบนแล้ว เธอนี่ยังขี้บ่นอีกน่ะ"

กรอด! หน่อยแน่อยากเจอดีนักใช่มั้ย!? ได้เดี๋ยวจัดให้!

ผัวะ! 

"โอ๊ยย! ยัยบ้าเธอกล้าดียังไงมาต่อยหน้าฉันห่ะ!!!"

"สมน้ำหน้า! ก็นายมาว่าฉันก่อนทำไมล่ะ"

"เธอ!!!.."

"อ่าว! ลูกยีนส์มาแล้วเหรอ?ไปๆยัยกีร์ลูกยีนส์มารับแล้วรีบๆไปเดี๋ยวก็ สายกันพอดีอะ..นี่กระเป๋า"

แม่จะให้หนูไปกันหมอนนี่นะเหรอ?ไม่เอ้านะTOT แต่สุดท้ายก็รับกระเป๋ามาจนได้นะเรา

"เร็วๆขึ้นรถสิครับกีร์"หนอย ตอแหลกันเห็นๆ ค่อยดูนายได้เจ็บกว่านี้แน่!

"รู้แล้วน่า"เมื่อฉันพูดเสร็จก็รีบซ่อนรถไปรร.ระหว่างทางเพื่อไม่ให้เสียเวลาฉันจะแนะนำตัวนะค่ะ 

ฉันชื่อกีร์ อยู่ม.ปลายปี1 พอแล้วเดี๋ยวก็รู้กันเอง 

เอี๊ยด!! 

ในที่สุดก็มาถึงซักที เฮ้อ..นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว รีบลงจากรถโสโครกนี้ดีกว่า ที่จริงมันก็ไม่ได้โสโครกหรอก ก็แค่พูดไปเฉยๆ เอาล่ะไหเรียนดีกว่าคงไม่ต้อง ขอบใจ 

"ระวัง!"หืม?ระวังอะไร ว่าแล้วก็หันซ้ายหันข้าวสิ เอ๋?ไม่เห็นมีอะไรเลย หรือว่าข้างบน

"กะ..กรี๊ดดดดด!"

ผลัก! ตุบๆ เพล้ง!

"ยัยบ้า!หัดดูทางซะบ้างสิ!!"นะ..นี้เขาปกป้องฉันเหรอ?

"...''

''นี่!ข้างล่างมีใครเป็นอะไรมั้ย!!''

''ไม่มีครับ!''เขาหันไปพูดกับพวกที่อยู่ด้านบนก่อนจะหันมามองฉัน

''งั้นก็ดี!''

''เป็นอะไรมั้ย?''เขาพูดพรางพยุงฉันขึ้น

''ไม่เป็นไร''ฉันตอบกับเขาไป จะว่าไปเขาก็คนดีเหมือนกันแหะ

''งั้นก็ดี ขอบใจผมด้วยล่ะ''กรี๊ดดด ขอถอนคำพูดเมื่อกี้นะ คิดว่าจะช่วยกันฟรีๆที่ไหนได้อยากได้

''...''

''เอ้า! เร็วๆพูดสิ''

''ขะ..ขอบ..จะ..ใจ''ทำไม?ฉันต้องไปขอบใจหมอนี้ด้วย

''นี้เธอติดอ่างหรือไง''

''ฉะ..ฉันไม่ได้ติดอ่างซะหน่อย!''

''งั้นก็รีบๆพูดสิ!''ก็มันพูดอยากสำหรับนายนิ 

"ขอบ..ใจ''

''อะไรน่ะไม่ได้ยิน''หนอยได้ทีเอาใหญ่เลยนะ

''ขอบใจ!!!''

''พูดให้มันเพราะๆหน่อยสิ''ถ้าจะให้พูดเพราะกับนายล่ะก็ ฉันไปเป็นอีบ้าอยู่ที่ส่วนปรุงจะดีกว่า!

''...''

''เอ้า! อย่างบอกนะว่าพูดเพราะๆไม่เป็น!?''พูดเพราะนะพูดได้แต่ฉันจะไม่มีวันพูดเพราะกับนายเด็ดคาด

''...''

''เฮ้อ..ใครกันน่าที่อุตส่าห์มาส่งเธอที่รร.''นั้นแม่ฉันขอร้องหรอกย่ะ

''...''

''ใครกันน่าที่อุตส่าห์ช่วยเธอจากแจกันดอกไม้''เรื่องนั้นฉันยอมรับก็ได้ว่านายช่วย แต่มันอายนิน่า 

''เออๆ..ก็ได้ฉันจะพูดก็ได้''

''...''

''ขะ..ขอบใจนะ..ทะ..ที่ช่วยฉัน!''

''หึ! พูดเป็นนิ''

''ละ..ลืมมันไปซะ!''

''ฮ่าๆๆๆๆ ไม่มีทาง''ไม่ลืมงั้นเหรอ? ได้เดี๋ยวแม่จะไล่เตะจนเลือดทะลักเลยค่อยดู 

วืด~

''หลบเหรอ?''

''ฮ่าๆๆๆ แน่จริงก็เตะให้ได้ดิ''ทั้งๆที่ฉันควรจะโกธรเข้าแท้ๆแต่ฉันกับยิ้ม นี้ฉันเป็นอะไรไปเนี้ย!