ลุ้นรักเจ้าหญิงเย็นชา

 

     "นี้!! เธอออกมาได้ยังไงฉันว่าฉันขังเธอไว้ในห้องน้ำหญิงนะแล้วทำไม...."คนกลั่นพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจพร้อมเหงื่อที่ไหลออกมาไม่หยุดเพราะกลัวหากคนที่เธอกลั่นแกล้งไปเกิดนำเรื่องนี้ไปฟ้องเธอคงแย่แน่ๆ

 

     "มีขามีแขนก็หาทางออกมาได้"เด็กสาวยังคงตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่หารู้ไม่คำพูดของเธอยิ่งทำใหคนฟังร้ออนใจกว่าเดิม

 

     "นี้!!! จะมีเรื่องกับฉันหรือ"เมื่อคิดได้ว่าตัวเถียงเด็กสาวตรงหน้าไม่ออกเธอจริงเริ่มหาเรื่องใช้กำลัง

 

     "ถ้าเธอคิดว่าจะใช้กำลังล่ะก็อย่าเลยแค่นี้ถ้าฉันเอาเรื่องที่๔ุกขังไปฟ้องอาจารย์เธอก็คงเดือดร้อนไม่ใช่น้อย"

 

     "คิดว่าจะขู่ฉันงั้นหรอ!!!"คนที่ถูกขู่เขาไปกระชากของเสื้อของเด็กสาวตรงหน้าทันที

 

     "ฉันยังไม่ได้ขู่เธอจะร้อนตัวทำไม"เด็กสาวยังคงตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่มีท่าทีว่าจะเกรงกลัวการถูกกระชากแม้แต่น้อย ถึงตอนนี้คนที่มามุงดูพวกเธอมีมากเกือบมากันครึ่งโรงเรียนแต่ดูเหมือนไม่ใครที่คิดจะมาเข้ามาหาหรือจะไปแจ้งอาจารย์รวมถึงบรรดาพวกผู้ชายที่เคยมาสารภาพว่ารักเธอมากมาย  ถึงกระนั้นเด็กสาวก็ไม่คิดที่จะขอความช่วยเหลือจากใครเธอเข้าใจดีว่าคนอย่างเธอคงไม่มีใครที่คิดจะยื่นมาช่วยตัวเธอ 

 

     "แนนปล่อยนะ!!!"เสียงปริศนาดังขึ้นจากหน้าห้องน้ำชายที่เรียกความสนใจของทุกคนให้มองตามกันไปทางเดียว ตัวอลิชาก็ตกใจอยู่ไม่น้อยเพราะเธอไม่คิดว่าจะมีใครมาช่วยเธอจนเธอเกือบเป็นคนแรกที่หันไปมองต้นเสียง

 

     "คิว..?"แนนที่กระชากคอเสื้อของอลิชาแปลกใจที่เมื่อชายหนุ่มที่ติดอันดับ 1 ใน 5 ชายยอดนิยมของโรงเรียนที่ไม่เคยจะคุยกับเธอมาครั้งนี้เขากับเข้ามายุ่งปัญหาของเธอกับอลิชาแต่คนที่ดูจะแปลกใจมากที่สุดคงเป็นอลิชาที่ยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเธอถูกชายคนนี้ช่วยเหลือถึงสองครั้ง

 

     "แนนปล่อยคุฯอลิชาเหอะ"ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง

 

     ราวกับต้องมนต์สะกดมือของแนนที่ตอนแรกกำคอเสื้อของอลิชาไว้แน่นแต่ตอนนี้มือของเธอค่อยๆคลายออกตามคำสั่งของชายหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว  คิวเดินเข้ามาคว้าข้อมือของอลิชาโดยที่เธอดูเหมือนจะงวยงงกับการกระทำทุกอย่างของเขาอย่างมากแม้มันไม่ได้แสดงออกทางหน้าตาแต่ก็เดาได้ไม่ยาก   ร่างสูงจูงร่างบางเดินฝ่าฝูงชนที่มุงดูเหตุการ์ณด้วยท่าทางประหลาดใจ

 

     ชายหนุ่มพาเธอเดินมาบนดาดฟ้าโดยที่ยังไม่คลายมืออกจากข้อมือของเธอ  เด็กสาวก็ดูไม่มีท่าทีที่จะขัดขืนแต่อย่างใด

 

     "อ้ะ ขอโทษนะ"เหมือนว่าชายหนุ่มเริ่มรู้ตัวว่าเขาจับข้อมือเธอน่าเกินไป เขาคลายมืออกก่อนยกมือขึ้นจับท้ายทอยแสดงความเขินอาย  เด้กสาวที่ถูกพาตัวมาหันซ้ายหันขวาช้าๆมองไปบริเวณรอบดาดฟ้าที่ลมพัดค่อนแรง

 

     "นาย..? พามาที่ทำไม?"เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย

 

     ไม่มีเสียงตอบใดๆมาจากคู่สนทนาของเธอ  มีเพียงมือเรียวแข็งแรงที่ชี้ให้เธอดูอะไรบางอย่าง  แววตาที่ไร้ความรู้สึกของฌะอมองตามนิ้วมือของเขาไปอย่างช้าๆก่อนเห็นสิ่งที่เขาต้องการให้เธอดู...

 

     สายลมที่เดิมเคยพัดแรงตอนนี้กลับพัดเอื่อยๆเย็นสบาย  วิวทิวทัศน์ข้างหน้าไม่ใช้ความสวยจากแสงไฟของตึกใดๆ เป็นเพียงท้องทุ่งหญ้าโล่งๆทุ่งหญ้าสีเขียวที่แทรกไปด้วยดอกไม้หลายสีจำนวนไม่มากกลับทำให้ดูสบายตา  เด็กสาวหันกลับมามองหน้าคนที่พาเธอมาอีกครั้งเขาไม่พูดอะไรเพียงแต่ส่งรอยยิ้มกว้างเหมือนในห้องน้ำอีกครั้งแต่มันกลับทำให้เธอรุ้สึกสบายใจยิ่งนัก

 

     "สวยใช่ป้ะล้ะ"ชายหนุ่มที่เงียบอยู่นานเป็นฝ่ายเริ่มการสนทนาก่อน"

 

     "อื้ม"เธอตอบโดยไม่หันมามองเขาแม้แต่น้อย

 

     "ทำไมแนนถึงแกล้งเธอขนาดนั้นล้ะ"

 

     "แนนคงมีเหตุผลน่ะ"

 

     "ให้ฉันพาเธอไปบอกอาจารย์ไหม"

 

     "อย่าเลย"

 

     "ทำไมล่ะ?"

 

     "ยังไงมันก็มีค่าเท่ากันต่อให้ฉันบอกหรือไม่บอกอาจารยื  ยังไงแนนก็คงหาเรื่องแกล้งฉันอยู่ดี"

 

     "หือ...เธอนี้คิดแปลกดีนะอลิชา"

 

     "ทำไมนายรู้ชื่อฉัน"เด็กสาวยอมหันหน้ามาคุยกับเขาแต่โดยดี

 

     "อ่อ...ฉันได้ยินเพื่อนเธอพูดกันนะ"

 

     "อื้ม"เด็กสาวพยักหน้าก่อนหันหน้าออกไปชมวิวอีกครั้ง

 

     "จริงๆฉันรู้จักเธอตั้งแต่วันเปิดเรียนแล้วล้ะ"คิวพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจงใจให้เธอไม่ได้ยิน

 

     "ห้ะ?  เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ"แต่ดูเหมือนเด็กสาวจะประสาทหูดีเกินไป

 

     "อ่อ! เปล่านะแค่พูดคนเดียว"ร่างสูงเลือกที่จะไม่บอกในสิ่งที่เขาตอบไปตอนแรกเพราะคิดว่ามันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะมากนัก

 

     "ทำไมนาย...?"

 

     "ห้ะ?"

 

     "ทำไมถึงมาช่วยฉัน"

 

     "อ่อ...ฉันแค่ไม่ชอบเห็นคนถูกรังแกนะ"

 

     "อื้ม"

 

     "เธออยู่ห้องเอหรอ"

 

     "อื้ม"

 

     "เคยสนิทกับแนนหรอ"

 

     "อื้ม"

 

     "แล้วเคยสนิทกับมิ้นท์ด้วยหรอ"

 

     "อื้ม"

 

     "ตอนโดนแกล้งเธอไม่กลัวเลยหรอ"

 

     'นี้แม่เธอสอนให้พูดแต่คำว่าอื้มหรือไงห้ะ...'  เมื่อสาวน้อยที่เขาสนทนาด้วยดูเหมือนจะตอบเพียงคำว่าอื้มเท่านั้น เขาเริ่มหมดมุขที่จะชวนเธอคุยเหมือนกันจึงได้แต่มองวิวทิวทัศน์รอบนอกแทนด้วยความเงียบมีเพียงเสียงสายลมพัดไปมาเท่านั้นที่ทำลายความเงียบ 

 

     กริ้ง!!!!!!!!!!!

 

     เสียงออดเป็นสัญญาณว่าไหมดเวลาพักเที่ยงแล้วซึ่งเป็นเวลาที่ทั้งเขาและเธอต้องไปเข้าเรียนต่อ  ชายหนุ่มหันหน้ามามองสาวน้อยที่ยืนรับลมอยู่ข้างๆก่อนเอ่ยปากพูดออกมา

 

     "ออดแล้วนะ"

 

     "...."เด็กสาวไม่ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้ารับคำเท่านั้น ก่อนที่จะเดินไปทางประตูโดยไม่คินจะเอ่ยคำลาแม้คำเดียว

 

     'เย็นชาจริงๆแม่คุณ'นั้นคือสิ่งที่เขาคิดอยู่ภายในใจแล้วหันหน้าออกไปรับลมอีกครั้ง

 

     แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะคิดผิดเมื่อเด็กสาวหันหน้ากลับมามองเขาแล้วเอ่นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ขอบคุณนะ"ชายหนุ่มรีบหันมามองต้นเสียงทันที เขาเห็นเพียงร่างบางที่มองมาไม่มีรอยยิ้มใดๆมาเป็นคำขอบคุณเหมือนผู้หญิงคนอื่น ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกว้างแทนคำตอบ ร่างบางก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนเปิดประตูเดินลงบันไดไปทันที   ชายหนุ่มเริ่มกลับมาอยู่กับตัวเองน่าแปลกที่คนอย่างเขาไม่เคยสนใจหญิงคนไหนเป็นพิเศษแต่ทำไมตอนนี้เขากลับอยากรู้อดีตทุกอย่างของผู้หญิงเมื่อสักครู่ เมื่อคิดอะไรบางอย่างได้เขาก็รีบลุกขึ้นและลงบันไดตามไปติดๆ