GangsteR อันธพาลหลังห้อง

 by nooonaa
 
 
"GangsteR อันธพาลหลังห้อง" 05 : ความต้องการของอันธพาล
 
 
+น้องเจมส์+
 
 
"...ฝุ่น โทรมาแต่เช้าเลย"
 
หือ...ใครมาคุยข้างหูวะ น่ารำคาญฉิบ! มึงไม่เห็นว่ากูนอนอยู่รึไงสัด!
 
ผมเลยพลิกตัวหนีเสียงนั่นไปอีกฝากของเตียงทันทีที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะวีนแตกใส่เสียงคุยน่ารำคาญนั่น แต่พอผมกระดืบๆไปอยู่อีกฝั่งได้ไม่นาน ไอ้บ้าโรคจิตที่ลากผมมานอนกกกับมันที่คอนโดเมื่อคืน...ก็ดึงเอวผมกลับไปที่เดิม
 
สัด! กูจะนอน!
 
(..........)
 
"อยู่คอนโด มึงมีไรรีบๆพูดมา กูอยากนอน"
 
เอ่อ! กูก็อยากนอนเหมือนกันเว้ยไอ้บ้า! ทำไมไม่ไปคุยข้างนอกวะ จะมาคุยข้างหูกูทำไมเนี่ยไอ้หอกถ่าน
 
"เสียงดังเว้ย! กูจะนอน!" ผมวีนใส่มันด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเต็มที่ แต่ผมกลับโดนมันด่าสวนซะหน้าชา แถมยังโดนมันผลักหัวใส่อีก
 
"มึงก็นอนไปสิไอ้ห่า เสียงกูทำให้มึงตายรึไง!"
 
ไอ้เวร! มึง!
 
(เพื่อนมาที่คอนโดหรอ) แต่พอผมจะสวนมันกลับบ้าง ผมก็ดันได้ยินเสียงที่ดูคุ้นเคยจากปลายสาย ทำให้ปากผมนี่ปิดสนิทอย่างไม่ต้องสั่ง เพราะผมไม่อยากให้ใครมารับรู้เรื่องน่าอายของผม...ที่โดนไอ้บ้ากามนี่กระจื่ยๆไปเมื่อคืน
 
"เพื่อน? หึ เออ...เพื่อนกูเอง แต่แค่ตอนนี้นะ" มันไม่ตอบเปล่าแต่ดันมองหน้าผมอย่างเจ้าเล่ห์ที่สุด ผมเลยเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่จนต้องเป็นคนยอมหลบตา
 
เพื่อนแค่ตอนนี้...หมายความว่าไงวะ
 
"แล้วตกลงมีไรวะ"
 
(........)
 
"ทำไมละ มึงทะเลาะกับเพื่อนรึไง" ผมยังได้ยินมันพูดอยู่คนเดียวเหมือนเดิมก่อนที่จะมีอะไรบางอย่างกำลังเลื้อยเข้ามาใต้ผ้าห่มผม
 
(.......)
 
"ใคร! มันแกล้งมึงหรอหะ!"
 
แต่แล้วอยู่ๆร่างสูงข้างๆผมก็ตวาดเสียงดังลั่นก่อนจะปล่อยแรงกดเข้าที่แขนผมอย่างจัง มันเจ็บซี๊ดจนอยากตัดมือมันให้ขาด แต่มันก็นะ...ทำอะไรมันไม่ได้อยู่แล้วนี่ ผมเลยบิดแขนตัวเองเพื่อให้หลุดจากมือมัน ซึ่งมันก็ยอมผมง่ายๆก่อนปากมันจะคุยโทรศัพท์ต่อ
 
(.....)
 
"คนที่ชอบแกล้งมึงงั้นหรอ...ไอ้เด็กหัวเทานั่นอะนะ"
 
หัวเทา! เหี้ยแล้วไงมึง อย่าบอกว่าเป็นไอ้เฮียร์นะเว้ย
 
มึงไปทำอะไรอีกเนี่ย
 
(......)
 
"กูต้องเข้าคณะก่อนว่ะ แต่เดี๋ยวกูรีบไป มึงก็ทนๆหน่อยละกัน"
 
(........)
 
"กลับได้ไงล่ะไอ้ฝุ่น อยู่ไกลขนาดนั้น รอกูอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวกูไปรับ อีกสองสามชั่วโมง"
 
ผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยแล้วล่ะ ผมเลยค่อยๆลุกจากเตียงแล้วเดินหนีอีกคนที่เอาแต่จ้องผมตั้งแต่มันพูดถึงไอ้เฮียร์
 
สร้างเรื่องให้กูจนได้นะมึง แล้ววันนี้กูจะรอดมั้ยวะ
 
"อย่างอแงดิฝุ่น กูบอกเดี๋ยวไปรับ รอเดี๋ยวเดียว"
 
(........)
 
"เออๆ"
 
ติ๊ด
 
"จะไปไหน!"
 
เห้ย!
 
พรึบ!
 
แรงกระชากจากคนบนเตียง ทำให้ผมถูกดึงจากด้านหลังจนล้มใส่อกกว้างอย่างจัง มันเจ็บมากนะ เพราะไอ้อกแข็งๆของไอ้บ้านี่ไง
 
"กลับบ้านดิสัด"
 
ป่าวหรอก....ผมแค่กลัวมันจะมาลงที่ผมอีกเท่านั้นเอง
 
"ใครสั่งให้มึงไปกันครับ" เสียงมึงนี่ถามได้กวนตีนดีจังเว้ย แล้วทำไมมึงต้องครับต่อท้ายด้วยวะ ทั้งๆที่ทั้งประโยคก็โคตรจะหยาบอยู่แล้วเถอะ
 
"กูจะกลับไปดูน้องกู"
 
"ห่วงดีนักนะมึง!"
 
พลั่ก!
 
"เหี้ยถ่าน!! เจ็บนะเว้ย!" อยู่ๆมันก็เหวี่ยงผมลงกับเตียงอย่างแรงก่อนจะกดหน้าอกผมจนจมมิดไปกับเตียงoyjo
 
"มึงเป็นบ้าอะไรอีกวะ" สายตามันดูดุขึ้นมาถนัดจนผมเริ่มขนลุก แต่มันแค่จิปากเหมือนคุมอารมณ์อยู่ก่อนจะปล่อยมือที่กดผมไว้ออก
 
"....."
 
"ลุกออกไป! มึงจะไปรับน้องมึงไม่ใช่รึไง!"
 
มัวแต่มาบ้ากับกูอย่างเดียวนะมึง เหี้ย...สันดารเลวฉิบ!
 
"กูไปแน่ครับน้องเจมส์....แต่น้องเจมส์ต้องบอกกับพี่ถ่านมาก่อน ว่าเพื่อนน้องเจมส์น่ะ...คิด จะ ทำ อะ ไร น้อง กู"
 
มันเปลี่ยนเสียงทะเล้นมาเย็นเชียบจนผมนิ่งอึ้ง มันดูโมโหแล้วจริงๆ เพียงเพราะมีคนไปยุ่งกับน้องมัน
 
"กะ กู กูไม่รู้เว้ย! ลุกดิสัด!" ถ้ามันรู้ว่าเฮียร์ชอบไอ้ฝุ่น มันจะทำอะไรป่าววะ ผมกลัวมันตายจริงๆ ยิ่งไอ้นี่มันบ้าเกินคนแบบนี้ด้วย
 
ผมไม่ไว้ใจ
 
แต่พอผมผลักอกมันออก มันก็รวบมือผมไว้อีกครั้ง...ก่อนมันจะจับล็อกไว้ที่เหนือหัวผมด้วยมือเพียงข้างเดียว
 
"มะ มึงจะทำไรวะ!" ผมเริ่มเสียงสั่นเมื่อมันแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนที่มือใหญ่จะรูดเอากางเกงผมออกจนเผยช่วงล่างขาวเด่นต่อหน้ามัน
 
สัด! มึงจะเล่นพิเรนทร์กับกูอีกแล้วใช่มั้ย!
 
"กูว่ากูบอกมึงไปแล้วนะ ว่ากูไม่ชอบให้ใคร....มาขัดใจ" มันส่งเสียงยียวนไปมาพร้อมกับมือที่ลากไล้ตั้งแต่แก้มผมจนถึง...แก่นกลางลำตัว
 
"กะ กูไม่รู้จริงๆ กูอยู่กับมึงทั้งคืน...แล้วกูจะรู้ได้ไง" ผมพยายามเบี่ยงบั้นท้ายตัวเองหนีสุดฤทธิ์แต่ก็โดนมันเอาขาตัวเองมากดไว้ จนตอนนี้ผมทำได้แค่นอนราบนิ่งเพื่อให้มันได้กดจูบทั่วผิวผม
 
"ไอ้ถ่าน! พอ!"
 
ไอ้เลว! มึงจะทำมากเกินไปแล้วนะเว้ย!
 
"กูจะถามมึงอีกครั้ง มันคิดจะทำอะไรน้องกู"
 
"อ๊ะ!!" เมื่อจบประโยคคำถามนั้น...มือใหญ่ก็ตรงเข้าเค้นน้องชายผมอย่างหนัก ผมนี่ซี๊ดไปทั้งปาก ก่อนที่มันจะเปลี่ยนแรงเค้นนั้นมาเป็นสาวเบาๆ
 
"อย่า! ไม่เอาแบบนี้!! อ๊า...." เรี่ยวแรงผมหายไปหมดแล้ว...แบบนี้ไม่ไหวนะ
 
"ห้า สี่ สาม...." อยู่ๆมันก็นับถอยหลังใส่ก่อนเลขนับพวกนั้นจะหายไป แต่สิ่งที่มาแทน คือปลายลิ้นที่ตวัดใส่ตรงหน้าอกผมทันที
 
"อ๊ะ...อึกๆ กะ กูไม่รู้...จริงๆ"
 
ทำไม...ทำไมผมถึงไม่มีแรง แล้วทำไม...ทำไมผมถึงรู้สึกดี
 
"กูคงดูไม่จริงจังสินะ งั้นต้องหนักแน่นเนอะ"
 
อึก!
 
"ไอ้ถ่าน! อย่า!" ผมร้องเสียงหลงอย่างตกใจ เมื่อมันดันขาผมทั้งสองข้างขึ้นสูงจนชิดอกก่อนจะเอาสิ่งแปลกปลอมของมันมาถูไถที่ช่องแคบตรงนั้น ใจผมนี่สั่นด้วยความกลัวจนเริ่มรนรานที่จะหาทางรอด
 
"หยุดๆ หยุดนะ กูบอกแล้ว กูจะบอกแล้ว..." ผมผวาชิงตอบทันควันเมื่อสะโพกใหญ่กำลังจะกดของตัวเองเข้ามาในร่างกายผม พอมันได้ยินมันก็ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเอื้อมตัวขึ้นมาคร่อมผมใหม่
 
"ว่ามาสิครับน้องเจมส์...พี่ถ่านรอฟังอยู่"
 
ผมกลืนน้ำลายที่เหนียวคอนั้นอย่างยากลำบากก่อนที่มันจะถามผมอีกครั้งพร้อมกับเพิ่มแรงบีบที่แขนที่ถูกมันยึดไว้
 
กูขอโทษไอ้เฮียร์ กูขอโทษจริงๆ
 
"มัน มันจะไปขอโทษไอ้ฝุ่นที่เมื่อวานเผลอด่ามันไป...ก็แค่นั้น"
 
ตุบ!
 
"แค่นั้นแล้วทำไมมึงต้องหลบตากู!!"
 
มันตบฝ่ามือหนักลงกับเตียงเฉียดข้างหูผมอย่างเฉียดฉิว ก่อนที่ใบหน้าหล่อนั้นจะดูบึ้งตึงทันที
 
มัน...กำลังโมโหหนักกว่าเดิมใช่มั้ย
 
"กู กูไม่ระ..."
 
"ไอ้เจมส์! มึงอยากตายมากใช่มั้ย!" เสียงเข้มถูกเน้นและดังสนั่นจนขนผมลุกทั่วตัว ตาผมมันก็มีน้ำตาคลอเพราะความกลัวทันที
 
น่ากลัว....ผมกลัวผู้ชายคนนี้
 
"มัน มันรักน้องมึง! พอใจรึยัง!"
 
อย่าร้องไอ้เจมส์! มึงต้องห้ามกลัวมัน ไม่งั้นมึงโดนมันขู่อีกแน่
 
ผมตวาดมันกลับทันทีที่น้ำตามันทำท่าจะไหล มันเองก็นิ่งอึ้งก่อนจะจ้องตาผมนิ่ง แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมหลบตามันเป็นอันขาดแน่
 
"อย่าร้องดิ" มันพึมพำอยู่ตรงหน้าผมจนผมแทบไม่ได้ยินเสียง ก่อนมันจะใช้ปลายนิ้วค่อยๆเกลี่ยเช็ดน้ำตาที่คลอออกให้ แต่ผมก็สะบัดหน้าหนีอย่างรังเกียจทันที มันเองก็ชะงักมือนิ่ง ก่อนผมจะหันกลับมาด่ามันอย่างดูแคลน
 
"แล้วไง! มึงรู้แบบนั้นแล้วมึงจะทำยังต่อ มึงจะจับมาทำทุเรศแบบกูรึไง มันก็อาจไม่แน่ใช่มั้ยล่ะ เพราะคนอย่างมึงมันกินไม่เลิกนี่!"
 
มึงเอาแต่ได้ แต่ไม่เคยสนใจใครเลยสักนิด มึงมันเลว!
 
"หึๆ ถึงกูจะกินไม่เลือก...แต่มึง...กูเลือกนะครับ ถ้ามันไม่น่าสนใจแบบน้องเจมส์...พี่ถ่านก็ไม่อยากเปลืองแรงด้วยหรอก"
 
มึง!
 
"มึงหมายความว่าไงว่ะ" มันพูดเหมือนกำลังจะต้อนให้ผมจนมุม
 
"ก็ในเมื่อกูสนใจมึง แล้วกูก็ให้มึงทำงานแล้ว ดังนั้นเรื่องนี้...มึงต้องจัดการให้มันเลิกยุ่งกับน้องกู...ตลอดไป โอเคมั้ยครับน้องเจมส์"
 
มึงว่าอะไรนะ! มึงจะให้กูทำลายความสุขเพื่อนงั้นหรอ ไม่ มันไม่มีทางที่กูจะหักหลังเพื่อนรักกูแน่
 
"ไม่! กูรับแค่ทำให้มันอยู่ห่างจากน้องมึง แต่กูไม่มีทางทำให้มันเลิกรักไอ้ฝุ่นแน่ ไม่มีทาง!"
 
ทั้งชีวิตของผมก็มีแต่มันที่รักผมจริง ดังนั้นผมจะไม่ทรยศต่อความของเพื่อนผมแน่
 
ให้ผมตายซะดีกว่า ถ้าต้องมาทำให้คนที่ผมรัก ต้องเจ็บปวด
 
"หึๆ เอาแบบนั้นใช่มั้ย...มึงจะเอาแบบนั้นจริงๆใช่มั้ย ได้! งั้นมึงรอดูสิ่งที่กูจะทำละกัน ว่ามันจะแรงกว่าที่มึงจะทำเองกี่เท่า"
 
อะ!
 
มันปล่อยมือผมออกพร้อมกับสิ้นคำสุดท้าย ผมเลยรีบถอยหนีจนชิดหัวเตียง ก่อนจะกวาดตาหาช่องทางนี้
 
"มึงจะทำอะไรไอ้ถ่าน! มึงจะทำอะไรเพื่อนกู!"
 
มึง...
 
"หึ กูบอกให้มึงรอดูไง แต่ตอนนี้มึงต้องไปกันน้องกูออกจากไอ้เด็กเวรนั่นก่อน แล้วเย็นนี้...กูจะกลับมาสั่งสอนมึงที่ดื้อกับกู"
 
เอื้อก
 
ผมสะอึกทันทีที่เสียงมันเริ่มดุขึ้นเรื่อยๆเหมือนมันกำลังเอาจริง มันก็มองผมเล็กน้อยพร้อมกับนกยิ้มเมื่อเห็นหน้าผมซีด ผมเลยรีบเดินหนีไปอีกฝั่งของเตียงก่อนที่เสียงดุจะกลายมาเป็นทะเล้นในตอนนี้กำลังสั่งผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ตัวเองจะเดินออกจากห้องนอนไป
 
"รีบไปอาบน้ำ! กูจะพามึงไปส่งที่บ้านไอ้แซม!"
 
 
 
 
"มึงต้องอยู่จนกว่ากูจะมารับไอ้ฝุ่นกลับ...เข้าใจมั้ยครับน้องเจมส์"
 
"อืม" ผมตอบห้วนๆพรางเปิดประตูรถออกไป มันก็ไม่ด่าอะไรผมอีก ผมเลยกดกริ่งประตูเพื่อไล่มันกลายๆ ซึ่งมันก็รู้ว่าต้องทำอะไร มันเลยออกตัวรถอย่างไวจนผมเห็นรถราคาแพงคนมันอยู่ลับตาในแค่ไม่กี่นาที
 
เห้อ....ความซวยของผมดูเยอะไปมั้ย
 
พอผมกดกริ่งหน้าบ้านไอ้แซมได้ไม่นาน ก็เห็นไอ้เตี้ยตัวต้นเหตุของเรื่องกำลังวิ่งดุกๆมาที่ประตู แต่พอมันเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละ ใบหน้าสวยของมันก็ดูจะตกใจทันที
 
"ไอ้เจมส์...มึงมาได้ไงวะ" มันถามผมอย่างตกใจจนเหมือนกับผมหายไปเป็นล้านชาติแล้วไม่มีทางกลับมาได้อีก มันเลยดูตกใจจนน่าหมั่นไส้
 
แต่ยังไงกูก็หมั่นไส้พี่มึงมากกว่า
 
"เปิดประตูสิวะ" พอคิดถึงอีกคนผมก็สั่งเสียงดังลั่นบริเวณก่อนคอสั้นๆของมันจะชะเง้อมามองที่ซอกคอผมอย่างสงสัย
 
มันดูอะไรวะ
 
ผมฉงนเล็กน้อย แต่พอมองตามสายตาของมันที่ต้องมาก็เล่นเอาหน้าผมร้อนผ่าวทันที
 
"ดูไรวะ!!" มือผมรีบตะครุบคอเสื้อของตัวเองไว้ก่อนจะรีบติดกระดุมเม็ดบนจนปิดรอยแดงพวกนั้น แต่มันกลับนิ่งทำให้ไอ้เตี้ยสงสัยกว่าเดิม
 
"คอมึงเป็นอะไร..."
 
"เรื่องของกู! เสือกเรื่องของคนอื่นทั้งตระกูลเลยรึไงวะ" ผมด่ามันอย่างหัวเสียก่อนจะบ่นถึงอีกคนจนอยากจะเสยหมัดใส่ไอ้ฝุ่นแทนพี่ชายบ้ากามของมัน
 
"แล้วจะให้กูเข้าไปมั้ย"
 
มัวแต่จะสอดเรื่องของกูนะมึง
 
พอกัดมันเสร็จ มือเล็กก็รีบเปิดประตูให้ผมทันที แต่พอเข้าไปได้ ผมก็เจอไอ้หล่อตัวดีที่กำลังเป็นตัวถ่วงชีวิตผมอย่างแรง มันยืนกอดอกแล้วจ้องหน้าผมนิ่ง
 
มึง....อย่ามองกูเหมือนสงสัยอะไรแบบนั้นสิวะ
 
"มึงมาได้ไงไอ้เจมส์"
 
คำถามมันเล่นเอาผมสะอึกทันทีเลยครับ แต่ผมก็ต้องรีบปั้นหน้าให้นิ่งเงียบก่อนจะแสร้งทำเสียงเศร้า แล้วพอมันงง...ผมก็ชิงเดินเข้าบ้านไปเลย
 
"กูเหงา กูจะมาเที่ยวหามึงไม่ได้รึไง" แต่พอผมพยายามลากสังขารตัวเองเข้าไปก็เจอไอ้แซมกำลังยืนทำหน้างงที่เห็นผม นี่ตกลงการที่ผมมาวันนี้มันแปลกมากรึไง
 
"อ่าวเจมส์..."
 
"กูมาร่วมปาร์ตี้ด้วย คงไม่ไล่กูนะ" ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๅก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา ตีมึนมันแบบนี้แหละ มันจะได้ไม่กล้าปฏิเสธ
 
แต่แม่ง เจ็บตูดวะ
 
"อ่อ อืม" มันเลยต้องยอมตอบรับผมอย่างช่วยไม่ได้ก่อนที่เสียงใสๆของมันจะหันไปบอกอีกคน
 
"ฝุ่น มึงมาช่วยกูทำปลาหมึกกับกุ้งหน่อยดิ"
 
"อืม..." ผมมองมันสองคนเดินหายเข้าไปในครัวก่อนจะเห็นลูกหมาติดเจ้าของ(กำลังจะเป็น) เดินตามตูดไอ้ฝุ่นติดๆ แต่ก่อนไปมันยังมิวายหันมามองหน้าผมเหมือนต้องการคำอธิบายการมาของผม ผมเลยตีมึนแกล้งหลับซะเลย
 
อย่ามาสงสัยกูมากสิวะ...เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะมึงล้วนๆเลยเนี่ย
 
พอมันเห็นผมทำแบบนั้น ร่างสูงก็เดินหายเข้าไปในครัว ผมเลยเหลือบตาขึ้นมองพวกมันเล็กน้อยก่อนจะเห็นไอ้ยักษ์ปักหลั่นกำลังยืนจ้องไอ้ฝุ่นอย่างกับอยากจะงาบมันทั้งตัว แต่แล้วผมก็เห็นรอยยิ้มของมันที่ผมสามารถสาบานได้ว่าไม่เคยเห็นจากมันเลยสักครั้ง กำลังถูกยิ้มออกมาเหมือนกับมันกำลังดีใจที่ได้ใกล้ชิดกับใครอีกคนอย่างที่หวัง
 
แล้วอย่างนี้....ผมจะทำลายความรักของเพื่อนผมได้ลงงั้นหรอ
 
ผมเอาแต่แอบมองพวกมันอย่างนั้นจนเริ่มรู้สึกละอายใจ แล้วยิ่งร่างเล็กมีท่าทีเหมือนมีใจให้เพื่อนผมด้วยมันก็ยิ่งน่าเศร้า ผมเลยค่อยๆเอามือเท้าคางตัวเองไว้ พรางคิดวิธีช่วยพวกมัน แต่สุดท้าย....ผลก็มาแบบเดิม
 
ไร้ทางออก
 
เรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับไอ้เลวนั่นคนเดียวแล้วล่ะ ถ้ามันยอมปล่อยไอ้เฮียร์ ความรักของพวกมันแฮปปี้แน่ เพราะผมเชื่อว่าเพื่อนผมมันจริงใจกับไอ้เตี้ยแม่กแค่กอย่างไอ้ฝุ่น แต่ถ้าขืนมันยังกัดไม่ปล่อย...คอยใครมาช่วยก็คงไม่เป็นผลหรอก
 
ก็ไอ้สัดนั่นมันเลวยิ่งกว่าหมานรกนั่นไง
 
แค่คิดก็แค้น...สักวันมึงต้องโดนเวรกรรมในสิ่งที่ตัวทำแน่ แล้วกูจะคอยสมหน้ามึงวันนั้นละกัน หึ
 
"มองไรสัด"
 
หือ
 
แต่แล้วเสียงด่าของไอ้ฝุ่นก็ดังขึ้นกลางหู ผมเลยหยุดคิดแล้วกลับมาสนใจพวกมันต่อ แต่พอได้ยินบทสนทนาที่เริ่มจะไม่ไหวของไอ้เฮียร์ ใจผมก็เริ่มสั่นทันที
 
"....."
 
"กูถามว่ามองไร หรือมึงอยากจะกินหัวกูรึไง" เสียงแง่วๆของไอ้ฝุ่นกำลังหาเรื่องร่างสูงสุดฤทธิ์ แต่พอมันตอบกลับ เล่นเอาทุกคนในบริเวณหงายท้องล้มตึงทันที
 
"หึ หัวน่ะไม่อยากหรอก แต่ไฝมึงน่ะ...ไม่แน่"
 
"มึงมันโรคจิต!"
 
"หึ...โรคจิตงั้นหรอ" ขายาวๆของไอ้เฮียร์ค่อยๆเคลื่อนเข้าหา พร้อมกับมองหน้าไอ้เตี้ยอย่างหื่นกระหาย
 
เหี้ยๆแล้ว อย่านะมึง!
 
"มึงมองแบบนั้นทำไม..." เสียงไอ้ฝุ่นเริ่มสั่นเมื่อร่างสูงหมายจะจูบริมฝีปากสวยนั่น แต่สำหรับผม...หัวใจมันกำลังจะวายอยู่แล้ว ยิ่งไอ้บ้านี่ลุกไวเกินเหตุผมก็กลัวว่าเรื่องนี้จะถึงหูไอ้ถ่าน สมองมันเลยสั่งอย่างสายฟ้าแลบ ให้ผมแทบจะพุ่งทะยานสู่การขัดขวางทันที
 
พรึบ!!
 
"ทำไรกันวะ" ผมตีมึนเหมือนคนโง่ๆที่ไม่รู้กาลเทศะใส่พวกมัน ก่อนที่ใบหน้าสวยของไอ้ฝุ่นที่เริ่มแดงก่ำเพราะความอายจะเบี่ยงหนีไปอีกทาง แต่ไอ้อีกคนกลับมองผมอย่างรู้ทันก่อนจะถามผมแบบไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่
 
"เข้ามาจะเอาอะไรไอ้เจมส์"
 
เหี้ย! เสียงมึงจะดุไปไหนวะ
 
ผมเลยทำเป็นไม่ใส่ใจกับอารมณ์ของมันก่อนจะยกแขนขึ้นมาดึงไหล่ไอ้เตี้ยเข้ามาไปกอด พร้อมกับตอบแบบยียวนสุดฤทธิ์
 
"กูนั่งคนเดียวแล้วมันเหงา กูเลยกะจะมาช่วยไอ้เตี้ยทำกับข้าว"
 
"ไม่ต้อง ออกไปปะ กูช่วยมันเอง"
 
"ไม่เอา กูจะช่วยมันเอง มึงไปเถอะไอ้เฮียร์"
 
แอ๊ะ! ไอ้นี่ พูดไม่รู้เรื่อง
 
ผมเลยดันไหล่กว้างของมันเหมือนเป็นการไล่ทางอ้อม แต่มันก็ยังแข็งไม่ยอมทำตาม
 
เห้ย! นี่กูกำลังช่วยมึงอยู่เนี่ย! เข้าใจกูบ้างดิ
 
"เอ้าๆ ออกไปๆ แกะกะวะ" ผมเลยไล่มันอีกครั้งก่อนจะดันมันออกไปให้พ้นจากห้องครัวทั้งตัว ถึงมันจะพยายามฝืนแต่ผมก็สามารถไล่มันไปได้ นี่เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย
 
"เหนื่อยฉิบหาย ไม่น่าเลยกู"
 
ผมบ่นพึมพำพรางถอนหายใจออกยาว
 
"เหนื่อยอะไรหรอ"
 
นี่ก็เสือกจริง!
 
"พูดมากวะ ทำไปเลย เดี๋ยวกูยืนเป็นกำลังใจให้" ผมกลับมายืนพิงเคาน์เตอร์ก่อนจะกอดอกมองมันนิ่ง แต่ผมกลับโดนมันแง่วใส่ซะน่ารัก
 
"อะไรของมึงเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย กูงงนะเว้ย"
 
"แล้วคิดว่ากูอยากจะดีกับมึงมากรึไง ถ้าไม่ใช่เพราะพี่....เออ ช่างมันเถอะ รีบๆทำไป"
 
โอ๊ย! เกือบหลุดปาก!
 
ผมกลืนคำด่าตัวเองแทบไม่ทันเมื่อกำลังจะด่าลามไปถึงไอ้บ้านั่น ผมจะให้มันรู้เรื่องนี้ไม่ได้ มันงั้นไอ้ถ่านยำผมเละแน่
 
"ถ้ามึงจะแค่มายืนดูก็ออกไปนั่งเฉยๆปะ ขวางทางกู"
 
"ไอ้นี่! เดี๋ยวต่อยปากฉีก คิดว่ากูอยากจะอยู่นี่รึไง คิดว่ากูอยากจะอยู่ใกล้ๆมึงรึไงหะ อย่าพูดมาก กูบอกจะยืนอยู่ตรงนี้ก็ยืนอยู่ตรงนี้!"
 
เดี๋ยวเถอะมึง! เดี๋ยวเจอตีนกู
 
"อะไรของมึงวะ" มันคงอึ้งที่โดนผมด่าเป็นไฟ มันเลยทำได้แค่บ่นคล้อยหลัง...ก่อนจะลงมือทำของตรงหน้าจนเสร็จ
 
เห้อ...เหนื่อยจริงๆนะครับ ผมจะไม่ไหวแล้วนะ
 
พอทุกอย่างเสร็จ...ไอ้เตี้ยก็ยกของออกไปตั้งข้างนอก ผมก็เดินเลี่ยงออกมาเพื่อจะสูบบุหรี่คลายเครียดสักหน่อย แต่โทรศัพท์ผมมันดันสั่นขึ้นขัดก่อนผมจะล้วงมันออกมาดูจากกระเป๋าตัวเอง
 
อืม...เจ้าเดิม
 
เอาวะ
 
"มีไร" ผมกรอกเสียงไปตามสายอย่างไร้อารมณ์สุดๆ แต่ปลายสายกับส่งเสียงทะเล้นกลับมากวนตีนผมจนได้
 
(ไม่มีอะไรหรอก...กูแค่คิดถึงมึงอะครับ เลยอยากโทรหา)
 
"คิดถึงกูหรืออยากรู้ว่ากูทำตามที่มึงสั่งรึป่าวก็บอกมาเถอะ! อย่ามาตอแหลกับกูให้มาก งั้นกูจะบอกมึงไว้ตรงนี้เลย น้องมึงปลอดภัยเว้ย!"
 
สัด! เอาให้มันตรงประเด็น อย่ามาทำให้กูรู้สึกเหมือนคนโง่แบบนี้นะเว้ย
 
ผมแม่งจัดประชดใส่ชุดใหญ่เลยครับ หมั่นไส้มันจริงๆ แต่ไอ้บ้านั่นกลับเพียงแค่เสียงหึในลำคอก่อนจะกดตัดสายไป
 
(หึ)
 
ติ๊ด
 
อื่ย!! กวนประสาท!
 
ไม่ไหวแล้วเว้ย มันรู้สึกอยากดื่มแก้เครียดแล้ว ตอนนี้ผมขอพูดเลยว่าแค่บุหรี่มันไม่ได้เยียวยาอาการประสาทของผมแน่
 
ผมเลยตัดสินใจคว้าจักรยานในบ้านไอ้แซมมาปั่นไปหาเบียร์กับเหล้าแก้เครียดทันที พอถึงร้านมินิมาร์ท ผมนี่แทบกวดทุกอย่างที่มีลงตะกร้าให้หมด
 
แม่งเอ้ย! วันนี้กูขอปลดปล่อยสักวันเถอะวะ
 
"อ่าว...เจมส์"  อยู่ๆก็มีเสียงนุ่มทักผมจากด้านหลังอย่างแผ่วเบา  ซึ่งเสียงนั้นมันทำให้ผมใจเต้นเพราะความตกใจในน้ำเสียงนั้น
 
อึก! เสียงนี้มัน!
 
เสียงทักทายเหมือนดีใจที่ได้เจอผมมาก แต่มือผมกลับสั่นอย่างกับเจ้าเข้า
 
ไม่ใช่หรอกไอ้เจมส์....ไม่ใช่หรอก
 
ผมเลยทำเป็นหูทวนลมและพยายามไม่คิดมาก แต่เสียงเดิมก็ยังเอ่ยทักพร้อมกับจับไหล่ผมให้พลิกกลับไปหาตัวเอง
 
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สบายดีมั้ย"
 
อึ้ง!
 
“พี่...วิจิร์”
 
เหี้.ย! มาได้ไงว่ะ! ทำไมต้องมาให้ผมคิดถึงพี่อีกเนี่ย
 
บ้าเอ๊ย!
 
 
 
 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
140214