GangsteR อันธพาลหลังห้อง

By nooonaa

 

ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แยกมาจาก “ObserveR คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!” ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากให้ไปอ่านก่อนนะคะ  ไม่งั้นอาจจะงงได้ (กดที่ชื่อเรื่องได้เลยค่ะ แปะลิ้งไว้แล้ว)

 

 

"GangsteR อันธพาลหลังห้อง" 01 : อันธพาลหน้าหล่อ

 

 

 

+เจมส์คุง+

 

 

 

~ก่อนเปิดเรียนหนึ่งวัน~

 

 

"สัดเจมส์ ย้ายก้นงอนๆของมึงมาเล่นไพ่กับพวกกูดิ๊"

 

ขวับ!

 

"งอนบ้านพ่องมึงสิ!" ผมหันไปจิกตาใส่ไอ้เพื่อนเวรที่ชวนผมเล่นเกมบ้าบอคอแตกของพวกมัน แต่พอผมด่า...กลับทำให้พวกมันขำจนท้องคับท้องแข็ง

 

ผมว่าผมก็โหดนะ แต่แม่งเพื่อนในแก๊งไม่ยักจะกลัวผมเลยว่ะ

 

นี่กูเป็นถึงรองหัวหน้าแก๊งนะ  'แก๊งอันธพาลหลังห้อง'  อะมึง หัดกลัวกูกันบ้างดิ

 

"ไม่ต้องมาทำเป็นค้อน ยิ่งค้อนยิ่งเหมือนตุ๊ดว่ะ ฮ่าๆ"

 

สันดารแม่งเลวฉิบหาย

 

"สัด! เดี๋ยวมึงไม่ตายดีไอ้ห่าพีช" แม่งกวนตีนกูตลอด ไม่ว่าเป็นตุ๊ดก็ชอบเอาหน้าผมไปตัดต่อกับพวกผู้หญิงโป๊  สมองแม่งชอบสร้างสรค์แต่เรื่องเลวๆ

 

ไอ้หื่น!

 

กูออกจะแมน แต่ชอบยัดเยียดสิ่งชั่วๆให้กู

 

"ฮ่าๆ" เสียงพวกมันหัวเราะผมจนเลือดเริ่มขึ้นหน้า ผมเลยโป้ยไปทางเทพบุตรในคาบสัตว์นรก ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า...ไอ้สัตว์นรกในคาบเทพบุตรสุดหล่อ

 

"ชวนไอ้เฮียร์เล่นดิ กูไม่อยากเล่นเกมบ้าๆของพวกมึง" แต่ละเกมแม่งโคตรจะสร้างสรรค์ อะบอกเลย  ใครแพ้ก็ให้ทำตามคำสั่งที่ตั้งไว้ แล้วดูแต่ล่ะคำสั่งนะ ไม่ไปจูบตูดหมาก็เอาขี้ไปปาหน้าบ้านอาจารย์ใหญ่ สร้างสรรค์สุดๆเด็กไทย ผมละเบื่อพวกมันจริงๆ 

 

พอผมชี้ไปที่ร่างสูงที่เอาแต่ยืนมองออกไปที่นอกหน้าต่างหน้าบ้านตัวเองร่วมชั่วโมงๆ เพื่อนๆต่างก็ยิ้มกริ่มให้กันเหมือนรู้ว่ามันกำลังทำอะไรก่อนที่ไอ้ต้นจะเป็นคนที่เดินเข้าไปกอดคออีกคน

 

"รอดูเมียมึงรึไง" เพียงแค่นั้น...สายตามหาดุของไอ้เฮียร์ก็ตวัดใส่ซะเล่นเอาอีกคนสะดุ้งตัวเฮือก

 

"กูพูดเล่นน่า" มันรีบแก้ตัวใหญ่ก่อนจะรีบเอามือที่กอดคออีกคนออก

 

"อาเฮีย มาเล่นไพ่หน่อยดิ ขาขาดว่ะ" คราวนี้ไอ้พีชเลยเข้าช่วยไอ้ต้นโดยการชวนเจ้าของบ้านให้มาเล่นไพ่ โดยที่ผมก็เอาแต่ถักเปียให้ตัวเล็กลูกชายสุดที่รักของมัน  แบบที่เขาเรียกว่าไม่สนใจ  เพราะผมรู้อยู่แล้วว่า...ไม่ว่าจะชวนอย่างไง  มันก็ไม่มีทางตกลงเล่นแน่

 

จ้างให้มันก็ไม่เล่นหรอก  ถ้าของรางวัลไม่น่าสนใจพอสำหรับมัน

 

"โอ๊ะโอ...นั่นใครวะ" อยู่ๆไอ้นัทก็โพลงขึ้นมากลางวง  ก่อนจะชี้นิ้วไปทางหน้าต่างที่เจ้าของบ้านได้ยืนอยู่ตรงนั้นอยู่ก่อน  คนที่เหลือเลยวิ่งกู่เข้าไปที่หน้าต่างบานนั้นพร้อมกับร้องซี๊ดอย่างน่าเกลียด

 

มาแล้วสินะ...คนที่มึงรอ

 

"น่ารักว่ะ ยิ่งโตแม่งก็ยิ่งน่ารัก ว่าปะอาเฮีย" ผมเหลือบมองไอ้พีชที่กล้าพูดประโยคนั้นโดยที่ไม่คิดจะกลัวตายสักนิด ก่อนที่ไอ้นัทจะดีดนิ่วดังเปาะ

 

"กูคิดออกแล้ว ดัมมี่! ใครแพ้ต้องไปจีบไอ้อ่อนนั่น"

 

!!!

 

"ไอ้สัด! ของกู ห้ามยุ่ง!" เสียงตวาดลั่นบ้านทันทีก่อนจะมือใหญ่จะกระชากคอเสื้อไอ้นัทจนอีกคนปลิวว่อนติดคามือใหญ่

 

"อะไรๆ มึงชอบมันรึไง"

 

"ปะ ป่าว"  แต่พอถูกเพื่อนถาม...ตาดุนั้นก็ดูหลุกหลิกเล็กน้อยทันที ก่อนจะแปรเปลี่ยนกลับมานิ่งเหมือนเดิม

 

อย่าโกหกเลยมึง พวกกูน่ะรู้กันอยู่แล้ว ไม่งั้นมันไม่ตั้งเกมบ้าๆนี้ขึ้นมาหรอก

 

"ก็มึงพูดอยู่ว่ามันเป็นของมึง"

 

"มึงมั่ว" มันผลักอีกคนออกก่อนจะเดินกลับมานั่งบนโซฟาข้างๆผม  พร้อมกับเรียกลูกชายมันให้มาให้  “ตัวเล็ก...มาหาพ่อมาลูก”

 

"หึ ไม่ได้ชอบก็มาเล่นไพ่กับกูดิ"

 

ไอ้นี่แม่งเลว กะเอาอาเฮียอย่างมันจนตรอกงั้นสิ งั้นเดี๋ยวมึงจะได้รู้

 

สิ้นประโยคนั้น  ตาดุก็ปรายไปมองพวกมันอย่างน่ากลัว...ก่อนที่รอยยิ้มแสยะจะเผยออกมาเล็กน้อย  แต่มันเล่นเอาไอ้คนเจ้าปัญหาต้องรีบถอยหลังไปตั้งหลัก  เพราะท่าทางแบบนี้  บ่งบอกได้อย่างเดียวว่ามันเริ่มเอาจริงขึ้นมาแล้ว  แล้วถ้ามันคิดจะเอาจริง...ก็ไม่มีใครหยุดมันได้ 

 

“อยากให้กูเล่นมาดงั้นสิมึง”  มันเอ่ยปากถามก่อนที่ร่างสูงของไอ้เฮียร์ก็ลุกขึ้นจากโซฟา  แล้วค่อยๆย่างก้าวเข้าร่วมวงกับพวกมัน แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิด

 

มันแพ้

 

หึ

 

อาเฮีย...อันธพาลหลังห้องอย่างมึง มันแพ้ใครเป็นด้วยงั้นหรอวะ ถ้ามึงไม่จงใจ

 

"ไอ้สัด มึงแม่งเล่นงี้ก็ไม่มันส์สิวะ" เสียงไอ้พีชโวยวายลั่นห้องจนตัวเล็กสะดุ้งตื่น แต่เพียงแค่ไอ้เฮียร์มันชายตามองที่กล้าทำลูกมันตกใจ  ไอ่พีชก็รีบยกมือขอโทษหมาใหญ่  ก่อนที่ใบหน้าหล่อนั้นจะหันมาทางผม

 

"พรุ่งนี้ ทำฉลากหมายเลขเจ็ดให้กูด้วย"

 

หึ...เอางั้นเลยวะ  มึงคงรอโอกาสนี้มานานแล้วสินะ

 

งั้นกูก็ขออวยพรให้มึงโชคดีละกัน...ผงฝุ่น

 

 

 

~วันเปิดเรียน~

 

 

"ไอ้เฮียร์ มึงจะทำอะไรคิดให้ดีๆนะเว้ย กูไม่อยากเห็นมันตายนะ ยิ่งอ่อนปวกเปียกแบบนั้น" 

 

"กูดูแลมันเองน่า" กูรู้ว่ามึงจะทำอย่างที่พูด แต่มึงก็รู้อยู่นี่หว่า ว่าแฟนคลับมึงยิ่งกว่านางร้ายในละคร ไม่งั้นมึงคงไม่ทนเก็บความรู้สึกมาจนถึงมอหกอย่างนี้หรอก

 

"มึงคิดจะทำอะไรกันแน่"

 

"....." ถ้าเงียบแบบนี้กูก็พอจะเข้าใจแล้วล่ะ

 

"เพราะมันใช่มั้ย มึงถึงยอมออกมาจากมุมมืด" เพราะไอ้สัตว์นั่นกำลังจะเอามันไปจากชีวิตมึงอีกอย่างใช่มั้ย

 

"กูก็แค่...." 

 

ไม่อยากเสียมันไปสินะ

 

"เอาเถอะ มึงจะทำอะไรก็ระวังแรงมึงหน่อยละกัน แรงมึงยิ่งเหมือนช้างพันตัวอยู่"

 

"อืม" มันตอบรับแค่นั้นก่อนที่มันจะเปิดประตูห้องออก  โดยไม่คิดจะสนใจผมเลยสักนิด  ตอนนี้มันคงอยากจะเข้าไปคุยกับไอ้นั่นจนใจจะขาดแล้วมั้ง  ถึงอาแต่มองเพียงแค่มัน

 

ครืด!

 

แล้วประตูเลื่อนก็ถูกเปิดออกโดนเท้าใหญ่อย่างดัง จนทุกคนในห้องพร้อมใจกันหันกลับมามองทางเรา ผมก็ทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอะไรก่อนจะเดินแยกไปที่นั่งที่ว่างอยู่ ก่อนสายตาดุของไอ้เฮียร์จะกวาดมองทั่วห้องเพื่อหาใครบางคนที่จับได้หมายเลขเจ็ด

 

หมายเลขเจ็ด...ของ...หมายเลขแปด

 

แล้วสุดท้ายสายตานั้นก็มาหยุดที่มัน ร่างเล็กผิวขาวจนซีดนั้นบ่งบอกว่าอีกคนมีร่างกายที่ไม่แข็งแรงจนคนอย่างไอ้เฮียร์ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้ เพราะมันกลัวว่าตัวเองจะทำให้อีกคนเจ็บ แต่เมื่อมันรวบรวมความกล้าที่จะเข้ามาทำความรู้จัก  และวันนี้มันได้เห็นอีกคนตรงหน้าชัดๆ...มันเลยเอาแต่มองใบหน้าใสอยู่อย่างนั้นก่อนที่รอยยิ้มปีศาจจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง

 

ไม่นานขายาวนั้นก็สาวก้าวเข้าไปใกล้ก่อนจะหยุดอยู่ข้างตัวร่างบางผิวขาวใสอย่างกับผู้หญิง ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่า...หัวใจมันคงเต้นแรงมากที่วันนี้มันได้มองหน้าอีกคนตรงๆ ยิ่งมันเอาแต่ยืนจ้องแบบนี้ก็ยิ่งแสดงอาการเหมือนดีใจอะไรสักอย่าง...อย่างเก็บไม่มิด

 

สามปีสินะ...สามปีที่มึงรอคอย ไอ้เฮียร์

 

กูยินดีใจกับมึงจริงๆ

 

ผมยังคงเฝ้ามองมันอยู่ห่างๆ  แต่ร่างสูงกลับถูกร่างบางเมินเฉยใส่  มันเลยยิ้มออกมาเล็กน้อยเหมือนเอ็นดู  ก่อนที่มันใช้มือใหญ่ตบลงบนโต๊ะอย่างแรงเพื่อเรียกความสนใจ

 

ปัง!!!

 

ร่างบางนั้นสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ  ก่อนจะรีบหันไปมองมันขวับ และแล้วรอยยิ้มปีศาจนั้นก็กลับมาอีกครั้ง

 

"มึงคือคนโชคดีสำหรับเทอมนี้ใช่มะ"

 

โชคดีหรอวะไอ้เลว มึงอะล็อกเบอร์ชัดๆ ถ้ามึงไม่ล็อก...คนอย่างมึงจะกล้าเข้าใกล้มันมั้ย

 

ไอ้พวกเก่งแต่กับคนอื่น แต่กับไอ้แค่คนที่มึงแอบชอบ...ทำตัวอย่างกับไอ้พวกตาขาว

 

หึ

 

ใช่ครับ มันเป็นอย่างที่ทุกคนคิด...มันชอบผงฝุ่นตั้งแต่มอสี่ ตอนแรกๆมันก็เกเรแถมเลวตัวพ่อ อะไรที่ขึ้นชื่อว่าชั่วแม่งมันทำหมด เลวชนิดที่ว่ามหาเรียกพี่  เลวแบบอย่าบอกใครเชียว แต่มันยังดีนะที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ทุกคนเลยนับถือมันเป็นอาเฮียกันถ้วนหน้า แต่พอมันเห็นไอ้อ่อนนั่นกำลังนั่งเล่นอยู่กับลูกหมาในร้านขายสัตว์ก็ทำเอาโลกเลวๆของมันพังคลื่น ผมไม่รู้เพราะอะไร อันธพาลอย่างมันถึงเปลี่ยนไปเป็นอีกคนช่วงพริบตาเดียว

 

เพียงแค่ได้เจอไอ้เตี้ยนั่นเท่านั้นเอง

 

หลังจากวันนั้นมันก็ไม่ค่อยเข้าแก๊งแล้วเอาแต่ไปยืนรอร่างบางอยู่หน้าร้านทุกวัน จนวันหนึ่งมีคนมาขอซื้อลูกหมาเซ็นเบอร์นาร์ดตัวนั้นที่ไอ้ฝุ่นเล่นอยู่ทุกวัน มันเลยรีบชิงซื้อ...ตัดหน้าลูกค้าคนนั้นด้วยราคาที่แพงกว่าสองเท่า ถึงแม้ว่ามันจะแพงในสายตาคนอื่นๆและจะหาว่ามันโง่ แต่สำหรับมัน...โคตรจะคุ้ม 

 

เมื่อได้ลูกหมาตัวนั้นมา มันก็เฝ้าดูแลลูกชายของมันอย่างกับพระเจ้า บางทีผมก็แซ่วมัน ที่มันไม่สามารถดูแลไอ้ฝุ่นได้ ถึงเอาลูกหมาตัวนี้มาดูแลแทน และนั่นก็เป็นที่มาของคำว่า 'ตัวเล็ก'

 

ตัวเล็กชื่อของลูกหมาตัวนั้น และเป็นตัวเล็กที่เป็นตัวแทนผงฝุ่น...ของไอ้เฮียร์

 

ตอนนี้มันคงถึงเวลาของมึงแล้วสินะ ที่มันจะมาเป็นของมึงสักที

 

 

 

 

ครืดๆๆๆ

 

อะไรอีกวะ!

 

ผมผงกหัวขึ้นมาจากหมอนก่อนจะคว้าโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างๆขึ้นมาดู

 

'Boss'

 

"มีไร!"

 

(อยู่ไหน) 

 

"สัด! อยู่บ้านดิ กูจะนอนเว้ย!" หัวกูเพิ่งได้แตะหมอนยังไม่ถึงวิ นี่มึงจะชวนกูออกเที่ยวอีกแล้วรึไง

 

(ดีๆ เดี๋ยวกูไปรับ)

 

ติ๊ด

 

เหี้ย! กูไม่ไป!!

 

แล้วมันก็วางสายใส่ผมไปเลยครับ มึงนี่กวนตีนกูสุดๆเลยวะไอ้เฮียร์ ทำไมชอบหนีบกูไปเป็นไม้กันหมาตลอดเลยวะ  กูเพิ่งจะกลับมาถึงบ้างไม่นาน  แถมกูก็กำลังเคลิ้มๆ  ก็เสือกมาชวนกูไปเที่ยว  เหี้ย ให้กูอยู่สงบๆสักวันเถอะว่ะ

 

ไม่นานมันก็ขับรถคันแพงมหาโคตรแพงของมันมารับผม ก่อนจะพาไปที่ร้านหมูกระทะแถวบ้านมัน ตอนแรกก็งงว่าพามาที่นี่ทำไม แต่พอเห็นใบหน้าขาวสวยของไอ้ฝุ่น ผมก็ร้องอ๋อทันที

 

มึงพากูมาเพราะไอ้นี่ใช่มะ แต่เดี๋ยวนะ...ไอ้นั่นใคร

 

ผมหรี่ตามองร่างที่สูงใหญ่กว่าไอ้เฮียร์หลายเท่า  ที่กำลังอ้าปากรับหมูที่ถูกย่างจนสุกจากไอ้ฝุ่น  ก่อนตัวมันเองนั่นแหละจะกลับมาแกะกุ้งให้อีกคนกินบ้าง

 

หวานเว่อ...จะอ้วกว่ะ

 

"แฟนกันหรอวะไอ้เฮียร์" ผมถามเพื่อนรักที่นั่งข้างๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ เลยทำให้เสียงที่ออกมานั้นดังกว่าปกติ จนคนทั้งสองที่พวกเราแอบดูอยู่หันมามองผมขวับ ก่อนที่ตาผมจะสบเข้ากับดวงตากลมโตสวยของอีกคนอย่างจัง

 

หล่อ...นี่คือคำเดียวที่ผมสามารถอธิบายกับไอ้หล่อขั้นบ้านั่นได้

 

หล่อจนผมแปลกใจว่าทำไมมันถึงเป็นแฟนไอ้ฝุ่น

 

"เพื่อนมึงหรอไอ้ฝุ่น" อยู่ๆไอ้หล่อขั้นบ้านั่นก็เอ่ยถามอย่างสงสัย  ก่อนจะจ้องตาผมเขม็ง ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกคันตีนยิบๆทันที

 

"เพื่อนในห้องน่ะ"

 

"มองไรวะ มึงหาเรื่องรึไง!" ผมนั้นเหลืออดทันที่  เมื่อมันยิ้มใส่ผมอย่างกรุ่มกริ่ม เลยเผลอตะโกนถามใส่หน้ามันแม่งเลย

 

 กูไม่ใช่พวกหงอขี้กลัวนะเว้ย  ถึงจะยืนให้มึงมองอย่างนั้น   แต่มันกลับเอาแต่มองผมนิ่งพร้อมกับเลียริมฝีปากบางแพล่บ

 

กวนตีนสัด!

 

"ปากหมานี่หว่า" 

 

ไอ้เหี้.ย!

 

"มึงด่าใคร!" อย่าคิดว่ากูจะกลัวมึงนะเว้ย เดี๋ยวเจอตีนกู!

 

"แล้วไอ้นั่นมันชื่ออะไร"

 

เหี้ย  กูเพิ่งด่ามึงไปเมื่อกี้นะเว้ย  สนใจกูหน่อยสิวะสัด

 

มันไม่สนใจผมเลยครับ  กลับใช้กุ้งที่อยู่ในมือที่ยังคงแกะไม่เสร็จ เอามาชี้หน้าผมอย่างกวนตีนพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่มแปลกๆใส่อีกรอบ

 

กูชักทนไม่ไหวแล้วนะ ขนาดผมด่าขนาดนี้แต่มันยังคงถามผมเสียงนิ่ง เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด

 

"เจมส์ครับ พวกอันธพาลหลังห้อง ไอ้ขี้เหล่หัวเทานั่นก็ด้วยชื่อเหี้.ย"

 

"เจมส์หรอ..." พอมันรู้ชื่อผมมันก็จงใจลากเสียงยียวนจนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ ก่อนที่มันจะใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างกวนตีน

 

"ทำไม มึงเป็นไรกับชื่อกู! แล้วคิดว่าหล่อหรือสัด" ถึงเอาแต่ยิ้มสวยใส่กูอยู่นั้น ขอบอก! กูไม่เคลิ้ม! แต่ตีนกูน่ะเคลิ้มแน่!

 

"หึ..." แต่มันกลับทำเพียงแค่หึในลำคอเล็กน้อย  ก่อนจะกลับมานั่งแกะกุ้งให้ไอ้เตี้ยนั่นต่อ ทั้งๆที่ตายังคงเอาแต่จ้องมองผม 

 

และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกเสียวสันหลังยังไงก็ไม่รู้ครับ มันแปลกๆเหมือนผมจะต้องเจออะไรแน่ แล้วทำไมมันยังไม่เลิกมองวะ ยิ่งคิ้วมันเลิกขึ้นเหมือนอยากกวนตีนผมเต็มที่ก็เล่นเอาผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย

 

รังสีมึงแปลกชอบกล

 

"พี่ถ่าน ผมไปฉี่ก่อนนะ" อยู่ๆไอ้เตี้ยก็ลุกขึ้นก่อนจะวิ่งออกจากโต๊ะไป ผมก็มองตามโดยมีไอ้เฮียร์รีบลุกตามไปอีกคนในทันที  ผมเองก็ถอนหายใจออกตามกับท่าทีบ้าๆบอๆของพวกมันสองคน  ทำเหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามัน...กำลังงอนให้แฟนง้อ   ผมเลยทำเป็นไม่สนใจก่อนจะหันกลับมาย่างหมูบนเตาต่อ  แต่พอผมหันกลับมาที่โต๊ะ ก็เจอใบหน้าหล่อของอีกคนที่ห่างเพียงแค่ตะเกียบคั่นทันที

 

เห้ย!!

 

"มึง!"

 

"จุ๊ๆ อย่าเสียงดังสิครับน้องเจมส์"

 

อะไรของมันวะ

 

ผมรีบผลักหน้ามันออกแต่อีกคนกลับคว้ามือผมไปกุมไว้แน่นก่อนจะยื่นหน้ามาซะชิด 

 

ชิดขนาดที่เรียกว่า...หอม

 

"สัด!! ออกไปนะเว้ย!" คราวนี้ผมผลักมันออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี  ก่อนจะรีบตะครุบแก้มตัวเองไว้แน่น

 

สัดเอ้ย! มึงหอมแก้มกู!

 

"หอมว่ะครับ  ขนาดแก้มยังหอมเลย  แล้วถ้าเป็นปากของน้องเจมส์...จะหวานปะ" ไอ้เหี้ย!  นี่มึงกล้าหยามกูขนาดนี้เลยรึไงอั้นดารหมา!

 

"สัด! ตายซะเถอะมึง!!" 

 

พรึบ!!

 

จุ๊บ!

 

อึ้ง!

 

อยู่ๆผมก็นิ่งค้างเติ่งทำอะไรไม่ถูก เมื่อมันจงใจหลบหมัดผมที่พยายามจะซัดใส่หน้ามัน  พร้อมกับจงใจพลิกตัวผมให้เข้ามาหาตัวดองก่อนจะเข้ามากดจูบที่ริมฝีปากผมทันที

 

"หว่า...โดนเดี๋ยวเดียวเองอะ มามะ...ให้กูจูบใหม่ดิ๊" 

 

จุ๊บ

 

ตึกตักๆ

 

หัวใจ...ผม

 

"อะไรกันครับน้องเจมส์ ถูกใจจูบกูหรอครับ นิ่งเชียว" และแล้วนิ้วเรียวก็เข้ามาเกลี่ยแก้มผมซ้ำไปซ้ำมาเบาๆ เหมือนเอ็นดู  แต่นั่นกลับทำให้ผมอ่อนแรง

 

ถูกใจ...งั้นหรอ  ถึงได้ไม่มีแรงแบบนี้

 

ไม่ใช่...หรอกมั้ง ก็แค่ตกใจ

 

ใช่! มันไม่มีทางที่คนอย่างกูจะชอบจูบของมึง!

 

"ออกไปนะเว้ย!" พอตั้งสติได้ผมก็เตะเข้าที่หน้าขาของมันก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะล้มตัวลงกลับไปนั่งที่ตัวเอง ผมเองก็หายใจหอบก่อนที่ไอ้เตี้ยจะวิ่งออกมาจากห้องน้ำแล้วพูดบอกมันด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง

 

"ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป พี่ถ่านไปรับผมที่โรงเรียนด้วยนะครับ"

 

ผมหันไปมองทางด้านหลังทันทีที่ได้ยินแบบนั้นก่อนจะพบไอ้เฮียร์ที่เดินตามมันออกมา แต่สีหน้าของมันนี่บ่งบอกได้อย่างดีว่าโดนอีกคนโกรธมาแน่

 

พอไอ้ฝุ่นมันลากพี่มันกลับได้ ผมก็เรียกอีกคนให้กลับมานั่งก่อนจะเทน้ำแดงของชอบให้มันดื่ม

 

"ทะเลาะหรอวะ"

 

"อืม...กูไม่น่าหึงไม่เข้าเรื่อง" 

 

สมน้ำหน้า

 

"แล้วจะเอาไงต่อ มันบอกไอ้หล่อนั่นให้ไปรับทุกวันแล้วนะ แล้วอย่างนี้มึงจะได้อยู่กับมันหรอ" อุส่าใจแข็งทำเป็นโหดใส่เพื่อบังคับให้มันกลับบ้านด้วยได้แล้ว ก็ยังไปทำให้เขาโกรธอีก มึงนี่จีบไม่ได้เรื่อง...ไม่เหมือนตอนไปต่อยกับคนอื่นเลยว่ะ

 

"นั่นดิ กูเครียดเลยเนี่ย" แล้วมันก็ฟุบลงกับโต๊ะอย่างหมดสภาพทันที ผมเลยตบบ่ามันเบาๆเพื่อปลอบใจไปพลางๆ ก่อนมันจะชวนผมกลับบ้าน

 

ความรักเนี่ยนะ...เข้าใจยากจริงๆ

 

กูขอโสดอย่างนี้น่ะ...ดีแล้ว

 

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++

140123