GangsteR อันธพาลหลังห้อง

By Nooonaa
 
 
"GangsteR อันธพาลหลังห้อง"
กฎข้อที่ 9
 
 
'ได้ยินไหม....มึงก็แค่แฟนเก่า หัดจำใส่สมองมึงด้วย หึ!'
หึ
เหี้ย! นี่ผมจะนั่งยิ้มกับประโยคนั้นอีกนานไหมเนี่ย!
ดูท่าประสาทจะกินแล้วนะผมเนี่ย ทึ้งหัวตัวเองเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้งชั่วโมงนี้ กับไอ้แค่ประโยคบ้าๆนั่นประโยคเดียว  แต่ไม่รู้ทำไม...มันกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนเสียศูนย์ยังไงอย่างนั้น
ผงถ่าน...มึงจะมีอิทธิพลกับกูมากเกินไปแล้ว
"ทำไม! มึงมองหน้ากูแบบนั้นทำไมหะ! หรือมึงจะบอกขอบใจกู ที่กูไม่ถีบยอดหน้าแฟนเก่ามึงน่ะ หึ...บอกไรให้นะ! กูแม่งรอรวบยอดทีเดียวเว้ย...พ่อจะสัดให้หายคันตีนเลยมึง!" แต่แล้วเสียงที่เคยเจ้าเล่ห์ที่ผมมักจะได้ยินก็แปรเปลี่ยนเป็นดุและอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัดเมื่อผมแอบมองมันอยู่หลายรอบ ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเกียร์และเหยียบคันเร่งเพื่อปาดซ้ายปาดขวาชาวบ้านให้บีบแตรด่าพ่อเล่น ผมก็เกาะเข็มขัดนิรภัยไปดิ แม่งขับเหวี่ยงจนมึนหัวไปหมดแล้วเนี่ย
"อย่ามาทำเป็นโหดได้ปะ เห็นแล้วกระดากตา" ผมรู้ครับว่าสถานการณ์ตอนนี้ผมไม่ควรยื่นตีนไปตบหัวหมาบ้าเล่น แต่ถ้าผมยังมัวแต่เงียบแล้วปล่อยให้มันมีเวลาคิดเรื่องพี่วิจิร์มากขึ้นล่ะก็ พี่เขาคงไม่รอดแน่
"อ๋อ นี่มึงคิดจะกวนตีนกูใช่ปะ! มึงคิดจะลองดีกับกูรึไงห๊ะ!"
หืม!
"หนวกหูเว้ย! มึงจะตะโกนให้รถข้างๆได้ยินด้วยไหม! เหี้ย! มึงจะอารมณ์เสียไรนักหนาวะ กูแม่งไม่ใช่เมียมึงสักหน่อย อย่ามาวีนแตกเหมือนกูคบชู้นะเว้ย!"
สัด! ตะคอกจนปวดหูหมดแล้วเนี่ย
เอี๊ยด!
แต่ทันใดนั้น เท้าใหญ่ก็เหยียบเบรกทันทีที่ผมด่าจบ ตัวผมนี่พุ่งไปด้านหน้าแล้วกระเด้งกลับมากระแทกเบาะอย่างแรง เล่นเอาผมจี๊ดขึ้นขนหัว ก่อนทุกอย่างรอบๆตัวมันจะเงียบกริบ
เงียบจนผมได้ยินเสียงแอร์ที่กำลังทำงานอยู่ 
อะไรๆ มันเกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ นี่มันโมโหขึ้นมาจริงๆงั้นหรอเนี่ย
พอใจคิดแบบนั้น...ผมก็ค่อยๆชายตาไปทางด้านข้างช้าๆเหมือนคนที่รู้สึกตัวว่าทำผิดอยู่ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เห็นมันเต็มตา เสียงที่เคยดุเมื่อกี้ก็กลับกลายเป็นนิ่งทันทีที่มันพูด แถมมันยังเย็นชาจนขนหัวผมนั้นลุกกันให้พรึบพรับ ก่อนที่ร่างสูงจะเปิดประตูรถแล้วเดินออกไปโดยไม่มองหน้าผมเลยสักนิด
"วันนี้มึงกลับบ้านเองละกัน"
ปัง
เงียบ...เงียบกริบในทันใด
เห้ย! นี่มันอะไรวะเนี่ย! นี่ตกลงว่ามันโกรธผมจริงๆงั้นหรอ!
ว่าแล้วผมก็หันไปมองตามอีกคนที่อยู่ข้างถนนทันที ก่อนที่ผมจะเห็นมันโบกรถแท็กซี่ที่ผ่านมาและใช้บริการ โดยที่ผมยังคงนั่งอยู่ในรถคันนี้ คันที่มันเพิ่งจะทิ้งผมไป
ไอ้ สัด ถ่าน มึง จะ กล้า มาก เกิน ไป แล้ว นะ เว้ย!
"มึงกล้าดียังไงมาทิ้งกูไว้กลางถนนแบบนี้วะ! แม่งเอาสิมึง! จะไปไหนก็ไป แล้วอย่ากลับมาให้กูเห็นหน้านะมึง ไอ้เหี้ย!" ผมแม่งจัดการตะโกนด่าอีกคนที่เพิ่งขึ้นรถแท็กซี่ไปไม่ยั้งก่อนจะถอดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วปีนข้ามฝั่งมานั่งที่คนขับแทนอีกคนทันที
งั้นมึงก็โกรธซะให้พอ! โกรธจนเลิกยุ่งกับกูได้ยิ่งดี ไอ้บ้า!
ผมจัดการเปลี่ยนเกียร์แล้วเคลื่อนรถออกด้วยอารมณ์ที่ครุกกรุ่นจนแทบจะไหม้เป็นเถ้าถ่าน กะจะขับกลับบ้านอย่างที่มันบอกแล้วแม่งหายไปเลย แต่ไม่รู้ทำไมมือมันกลับไม่ยอมเลี้ยวพวงมาลัยไปตามเส้นทางที่ผมควรจะกลับนั่นก็คือบ้านผม แต่มันกลับเลี้ยวตามท้ายรถแท็กซี่คันนั้นไปโดยที่ผมไม่ได้สั่ง
เหี้ยเจมส์! มึงจะขับตามมันทำไมวะเนี่ย! หรือว่านี่มึงโกรธจนบ้าไปแล้ว 
แต่แล้วรถแท็กซี่คันนั้นก็ค่อยๆตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทางเมื่อขับได้แค่สิบนาที ก่อนจะมีหญิงสาวในชุดมหาลัยสุดเอ็กซ์ก้าวขึ้นรถทั้งๆที่คนใช้บริการก่อนหน้านั้นยังไม่ลงมา ผมที่จอดรถตามมันก็เริ่มจี๊ดอีกครั้งก่อนรถของมันจะค่อยๆเคลื่อนรถออกไปต่อ
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร...ทำไมถึงไปกับไอ้ถ่าน
ตึกตักๆ
อึก!
ทำไมหัวใจผมถึงเต้นแรงขนาดนี้!
'เสน่ห์มันแรงแต่ไหนแต่ไรแล้ว...ไอ้ถ่านเนี่ย สาวๆก็จ้องจะขึ้นตำแหน่งผู้หญิงของมันให้ลึ่ม แต่ไอ้ถ่านแม่งเล่นตัว ไม่ยอมคบกับใครสักที'
นั่น...เด็กมันหรอ
จี๊ด!
ไอ้เจมส์! นี่มึงเป็นบ้าอะไร ทำไมถึงเจ็บที่หน้าอกแบบนี้วะ! หรือว่าผมจะลืมเปิดแอร์ มันเลยหายใจไม่ออก ใช่ๆ ต้องเป็นแบบนั้นแน่
พอคิดแบบนั้นผมก็หันไปมองที่คอนโซนรถทันที แต่แอร์มันก็ถูกเปิดต้องนานแล้วนี่ แล้วทำไมผมถึงเจ็บที่หน้าอกจนหายใจไม่ออกแบบนี้
ท่าจะบ้าแล้วจริงๆ
ไม่นานรถแท็กซี่ตรงหน้าก็เลี้ยวเข้าไปจอดข้างทางอีกครั้ง โดยที่ข้างหน้าเหมือนเป็นสนามกีฬาอะไรสักอย่าง ที่มีคนมากมายเดินเพ่นพ่านเต็มไปหมด ผมเลยตีไฟเลี้ยวตามทันที ก่อนผมจะเห็นพวกมันสองคนลงจากรถและเดินเคียงคู่กันไปตามทางนั้นต่อ
เคียงคู่...เข้าใจความหมายนี่ปะ 
ก็แม่งเล่นกอดแขนแล้วซบไหล่และอกออเซาะจนน่าถีบให้ตกท่อทั้งสองหน่อเลยสัด!
"ทำมาเป็นโมโหกูเวลากูอยู่กับคนอื่น แต่ทีมึงนี่ไม่เป็นไรใช่ปะ คั่วกับใครก็ได้ใช่ไหมไอ้ถ่าน!"
เลวจริงๆ
งั้นกูจะเล่นมึงบ้าง!  หึ...รู้จักกูน้อยไปและสัด!
ผมจัดการดับเครื่องและเดินตามพวกมันไปจนเห็นแผ่นหลังกว้างของมัน แต่ดูเหมือนมันจะแปลกไปจากเดิมยังไงก็ไม่รู้ เพราะผมรู้สึกว่ามันเงียบและปล่อยให้หญิงสาวข้างตัวพูดอยู่คนเดียว จนมาถึงซุ้มใหญ่ซุ้มหนึ่งที่ดูด้านนอกสนาม มันก็ดูเหมือนซุ้มขายของทั่วไปไม่น่ามีอะไร แล้วที่นี่ก็เหมือนโชว์รูมรถอะไรสักอย่างอยู่แล้ว ถึงมีรถสวยๆจอดเต็มไปหมด แต่ถ้ามันไม่มีอะไรจริง คนอย่างไอ้ถ่านจะเข้าไปทำไม 
เห้ยๆ หรือว่ามันจะพาสาวมาอึ๊บ แต่ไม่พาเข้าโรงแรมหรอวะ โหย...สาวก็ยังให้เอาเนอะ แม่งไม่ลงทุนห่าไรเลย
ผมเลยแอบรอดูอยู่สักพักก็เห็นมันเดินออกมาพร้อมกับสาวคนเดิมก่อนที่จะพากันเดินเข้าไปในสนามนั่น ผมก็วิ่งตามไปติดๆจนมาถึงข้างในสนาม แค่นั้นผมก็ขาชาวาบเหมือนตื่นเต้นอะไรสักอย่าง ก่อนที่ตาของผมจะเอาแต่กวาดดูโดยรอบเพราะความไม่เคยเห็นอะไรที่มันอลังการขนาดนี้
สนามแข่งรถ และรถแข่งราคาแพงนับร้อยคัน
แม่เจ้า อย่างกับในหนังแหนะ
เสียงเร่งเครื่องยนต์ที่เหมือนจะพยายามแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆไม่ดังมากนั้นก็เล่นเอาหัวใจผมเริ่มเต้นแรง ด้วยความแปลกใหม่ที่ผมเพิ่งเคยเห็นเลยเผลอที่จะลืมตามไอ้สองหน่อนั่นต่อ
อ่าว...หายไปไหนกันแล้วอะ
แต่พอผมตั้งสติได้ว่าตัวเองมาที่นี่เพื่ออะไร ผมก็รีบวิ่งหาพวกมันอีกครั้ง ไม่นานผมก็เห็นพวกมันสองคนเดินเข้าไปห้องๆหนึ่งที่อยู่หลังซุ้มขนาดใหญ่กว่าซุ้มข้างๆ และดูเหมือนจะมีจำนวนคนเยอะกว่าทุกซุ้ม แถมสาวสวยๆเอ็กซ์ๆก็เต็มไปหมด ผมเลยมองไปรอบๆก็พบว่าข้างสนามนี้มีซุ้มขนาดใหญ่อยู่สองซุ้ม คือซุ้มที่ไอ้ถ่านเพิ่งเดินเข้าไป และอีกซุ้มก็อยู่ตรงข้ามกับมันอีกฝั่งของสนามแข่ง แต่พอผมเห็นป้ายชื่อซุ้มนั้น...ตาผมก็กระตุกถี่ยิบทันที
'SEETHe'
(แปลว่า 'วุ่นวาย โกลาหล' )
นั่นมันแก๊งขาโหดที่เคยชวนไอ้เฮียร์เข้าแก๊งนี่หว่า เห้ยๆ หรือว่าแก๊งไอ้ถ่านมันก็คือแก๊ง...ดับเบิ้ลดี
'DROP DEAD' 
(คำแสลงในภาษาอังกฤษ แปลว่า 'หยุดทำให้รำคาญแล้วรีบไสหัวไปซะ!' )
เหี้ย! นี่อย่าบอกนะว่ากูอยู่กับเจ้าพ่อตัวจริงหรอเนี่ย แต่กูกลับคิดว่ามันเป็นแค่อันธพาลในมหาลัย ซวยแล้วไงไอ้เจมส์ มึงดันมีเรื่องกับขาโหดตัวจริงซะแล้วรึวะ แล้วอย่างนี้มึงจะไม่ตายรึไงเนี่ย
โอ๊ย! ปวดกะโหลกเว้ย!
ตอนนี้สมองผมตื้อไปหมดแล้วครับ ทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้ ใจมันก็อยากจะวิ่งกลับบ้านแล้วหนีพวกมันให้ไกลๆ แต่อีกใจกลับต้องการขวางมันสองคน
แต่แล้วความโกรธก็มากกว่าทุกสิ่ง ทำให้ผมตัดสินใจได้ในทันที เพราะผมไม่อยากให้พวกมันได้มีความสุขหรอก!
จากนั้นผมก็ตามมันเข้าไป แต่ก็ไม่เห็นมันแล้วครับ หายไปไหนไม่รู้ ยิ่งในห้องนั้นที่ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง มันเหมือนเป็นห้องเล็กๆที่กั้นห้องอีกห้องหนึ่งข้างใน ผมเลยลองมองไปรอบๆก็เห็นเพียงประตูบานเดียวที่อยู่ด้านในสุดที่มันน่าจะเข้าไปในนั้น เพราะอีกประตูมันแปะซะหราว่าเป็นห้องน้ำ มันคงไม่พากันไปกระจึ๊ยในนั้นกันหรอก 
ผมเลยทำเป็นซื่อๆเดินเข้าไปใกล้ตรงนั้นเรื่อยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เพียงแค่มือผมกำลังจะได้แตะกับลูกบิดประตูเพียงเสี้ยววินาที เสียงดุก็ตวาดผมซะดังลั่น ก่อนที่จะมีแรงกระชากไหล่ผมจากด้านหลังอย่างแรงจนเป็นเหตุทำให้ก้นผมกระแทกเข้ากับพื้นอย่างจัง
"เหี้ย! มึงทำไรวะ!"
"เห้ย!"
ปึก!
เจ็บ...ตูด...อ่า 
รู้ไหมว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ตอนนี้ ผมกำลังคิดว่า...ไอ้หอกที่กล้าทำรุนแรงกับผม มันต้องเจอตีนกู!
"ไอ้หอก!!"
"เห้ยๆ เห้ย!"
ผลัวะ!
ปึก!
ทันทีที่ก้นผมกระแทกพื้น สมองมันก็สั่งการมาที่ตีนทันที ผมก็กระเด้งตัวสวนส้นหนักๆให้มันไปเปรี้ยงใหญ่ ร่างหนาของมันเลยกระแทกเข้าที่ผนังห้องอย่างแรงก่อนที่เสียงแอ็คชั่นตามมาติดๆ
"อุ!"
"สัด! อย่ามาจี๊ดกับกู! แม่ง!"
เจ็บตูดฉิบ!
ผมลูบก้นตัวเองไปพลางๆก่อนพบว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาต่อสาธารณชนทั้งแก๊งนับสิบคนที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ส่วนไอ้บ้านั่นพอตั้งตัวได้ก็ทำท่าจะเข้ามาซัดผมใหญ่ ผมเลยรีบผวาไปที่ประตูก่อนจะเปิดมันออกอย่างไว
ปึก!
เห้ย!
โอ๊ย! อะไรนักหนาวะ!
พอผมเปิดประตู ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ก็ดันมาบังไว้ ทำให้ช่วงที่ผมจะวิ่งเข้าไปเลยกลายเป็นวิ่งเข้าชนใครไม่รู้ ผมนี่ต้องกำจมูกที่กระแทกอย่างแรงเมื่อกี้แน่นก่อนจะตะคอกใส่ไม่ยั้ง
"เหี้ย! มึงจะยืนเป็นเจ้าที่อีกนานไหมสัด!" ขวางอยู่ได้ คนกำลังรีบอยู่
นี่ตกลงจะให้ผมเจ็บทั้งตัวเลยไหม
"......"  แต่ไอ้คู่กรณีกลับเงียบไปพูดอะไร ผมเลยค่อยๆเงยหน้าขึ้นพลางเช็ดน้ำตาที่คลอเต็มไปหมดเพราะความเจ็บเมื่อกี้ แต่พอเห็นว่าอีกคนเป็นใคร ผมก็รีบผงะถอยห่างจากอีกคนทันที
"มึงมานี่ได้ยังไง"  เสียงมันเย็นอีกแล้ว นี่ยังไม่หายโมโหอีกรึไง
"ทำไม! กูอยากจะมาบ้างไม่ได้รึไง!" ทีเด็กมึงยังมาได้เลย กูก็ต้องมาได้สิวะ
"พี่ถ่าน...ไอ้เด็กนี่มันจะเข้าไปข้างในพี่" แหมมึง ได้ทีก็ฟ้องเลยนะ แต่กูไม่กลัวหรอกมึง จะฟ้องไรก็ฟ้องไปเถอะ
"กูจัดการเอง มึงไปคุมซุ้มต่อไป" ไอ้ถ่านมองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะสั่งงานให้มันไปทำ ไอ้นั่นเลยรับคำสั่งก่อนจะชี้หน้าผมอย่างเคืองๆเหมือนขอฝากความแค้นกันไว้ ผมเลยชูนิ้วกลางให้มันไปทีเพื่อรับคำแค้น แต่ไอ้ถ่านกลับดึงมือผมลงแล้วดึงให้เข้าไปใกล้
"กลับไปซะ"  นี่มึงไล่กูอ่อ นี่มึงกำลังปิดอะไรกูอยู่ใช่ไหม!
"ไม่! ทำไม! ถ้ามันอยู่ได้กูก็อยู่ได้"
"มัน?" แต่แล้วเสียงเย็นก็ทวนคำของผมเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง ก่อนรอยยิ้มบางๆจะค่อยๆปรากฏขึ้นจนชัด เหมือนกับมันรู้ว่าผมกำลังหมายถึงใคร
"มึงยิ้มอะไร!" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์...กำลังจะกลับมาอีกครั้งใช่ไหม
"หึๆ นี่น้องเจมส์กำลังตามหึงพี่ถ่านอยู่หรอครับ"
หึง!
"บ้า! คนอย่างกูเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ!" ตลกสิ้นดี คนอย่างผมไม่มีทางหึงคนมักมากอย่างมันหรอก หึ!
ผมเชิดหน้าไปอีกทางเหมือนกับสิ่งที่อีกคนพูดมันเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติมาก ก่อนจะค่อยๆลูบๆคลำๆบั้นท้ายตัวเองเมื่อรู้สึกว่ามันมีอาการปวดจี๊ดซะดื้อๆ 
ผมว่ามันต้องช้ำแล้วแน่ๆ
"ก้นน้องเจมส์ของพี่ถ่านเป็นอะไรครับ กูเห็นมึงลูบมันจัง" มันไม่พูดเปล่า แต่กลับเดินมาประกบผมไว้แล้วดึงเอวผมเข้าไปกอดหลวมๆ ผมนี่ร้องเสียงหลงก่อนจะพยายามดันมันออกจากตัว เพราะผมรู้สึกอายที่มีสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองเราอยู่ แต่พอพยายามเท่าไหร่มันก็ยิ่งกอดแน่น ก่อนจะส่งมือใหญ่ๆของมันมาลูบที่ก้นผมและบีบมันเล็กน้อย
"โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย!" ทันทีที่มันลงแรง ความเจ็บก็แล่นสู่สมองอย่างกับรถด่วน ผมเลยทุบเข้าที่เอวสอบแรงๆเพื่อให้มันเลิกบีบ แต่เจ้าตัวกลับถามผมเสียงแข็ง
"มึง ไป ทำ อะ ไร มา" เสียงเน้นเข้มที่เปลี่ยนกะทันหัน จนผมเริ่มรู้สึกว่าอีกคนกำลังมีอารมณ์อื่นปนอยู่ แล้วมันจะไม่ปลอดภัยสำหรับตัวผมสักเท่าไหร่ ผมเลยชี้ไปหาร่างหนาเวรที่เป็นคนกระชากผมจนล้มหงายหลัง ก่อนที่สายตาดุจะตวัดไปมองอีกคนทันที โดยที่ไอ้บ้านั่นกำลังยืนเช็ครถราคาแพงอยู่
"มันกระชากกู ก้นกระแทกพื้นเลยอะ" สิ้นเสียงผม ไอ้เวรนั่นก็สะดุ้งเฮือกทันที ก่อนที่มันจะรีบปฏิเสธและแก้ตัวใหญ่ แต่ผมก็เถียงกลับทันที
"ผมไม่ได้ตั้งใจนะพี่ถ่าน!"
"สัด! นี่ถ้ามึงตั้งใจ ป่านนี้เชิงกรานกูคงแตกละเอียดแล้วมั้ง" กระชากซะแรงแต่บอกไม่ได้ตั้งใจ ใครฟังก็รู้ว่าแก้ตัวชัดๆ
"ก็ใครจะไปรู้ว่ามึงเป็นเด็กพี่ถ่าน กูเลยนึกว่ามึงเป็นเด็กของไอ้พลบค่ำนี่หว่า"
เด็กของพลบค่ำ
เหี้ย! แค่ชื่อกูก็ยังไม่รู้จักเลยเถอะ!
"คันตีนว่ะ! พูดอยู่นั่นแหละว่ากูเป็นเด็กคนนั้นคนนี้! กูไม่ได้เป็นเด็กใครเว้ย!"รู้สึกเสียศักดิ์ศรีชะมัด! มันเหมาะแล้วรึไงที่ยกคำว่าเด็กของไอ้ถ่านไว้บนหน้าผม ผมนี่รองหัวหน้าแก๊งอันธพาลหลังห้องนะเว้ย! ไม่มีทางที่จะเป็นเด็กใครแน่!
"หึ" แต่แล้วเสียงหึก็ดังขึ้นข้างๆหูผมทันทีที่ผมด่าอีกคนจบ ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองมันช้าๆก่อนจะเห็นสันกรามสวยกำลังขบกันแน่น
"มึงเป็นเหี้ยไร"
"....." มันก็ไม่ยอมตอบ แต่กลับพูดเสียงเย็นกับอีกคนแทน โดยที่ตาคมเอาแต่จ้องหน้าผม พร้อมกับเน้นคำบางคำจนผมสะดุ้งตัวโหยง
"ทีหลังอย่ามาแตะเด็กกูอีก ถ้ามีครั้งที่สอง...มือมึงอาจจะไม่มีเป็นครั้งที่สองเหมือนกัน" 
เด็กกู...งั้นหรอ
"ขอบคุณครับพี่!" เสียงแห่งความโล่งใจนั้นดังลั่นซุ้มก่อนที่มันจะรีบเดินหนีไปอีกฝั่ง แต่ผมกลับมองมันอย่างหัวเสียแล้วลืมเรื่องที่มันจงใจเน้นคำนั้นให้ผมทันที
"เห้ย! มันจบแต่กูไม่จบนะสัด เห้ยๆ กลับมา...อุ๊บ!" แต่แล้วคนด้านหลังผมก็เอามือเค็มๆประกบเข้าที่ปากเพื่อปิดเสียงด่านั่น ผมก็ดิ้นดิ เพราะตอนนี้ผมกำลังแล้วอารมณ์เสียหนักด้วย
"อ่อย!! (ปล่อย!!)"
"อย่าเสียงดังดิ เดี๋ยวลูกน้องพี่ถ่านตกใจหมดหรอก" 
นั่นมันก็เรื่องของมึงเว้ย!
"ไอ้อัดอ่าน! อ่อยอู!! (ไอ้สัดถ่าน! ปล่อยกู!!)" ยิ่งร้องให้ปล่อยมันก็ยิ่งรัดแน่นจนผมเริ่มเหนื่อยและหายใจไม่ทัน ผมเลยหยุดก่อนที่มันจะหมุนตัวผมให้หันไปหา
"อะไรเล่า แม่ง!"
"มึงอย่าโวยวายสิครับ แบบนี้พี่ถ่านไม่ปลื้มเลยว่ะ"
ไม่ปลื้ม!
"เออ! กูแม่งทำไรก็ไม่น่ารักนิ ก็กูไม่ได้มีนมเบ้อเริ่มกับเอวเล็กๆแบบเด็กมึงนิ มึงถึงไม่ปลื้มน่ะ เหี้ย!"
ปึก!
ผมด่าเสร็จแม่งก็จัดการเตะเข้าที่ต้นขาใหญ่นั้นหนักๆด้วยความหมั่นไส้ไปหนึ่งที แต่มันก็ยังคงทึกแบบเดิมเลยเอาแต่ยืนนิ่งและมองหน้าผมพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนถูกใจอะไรสักอย่าง
ตุบ!
"เหี้ย! ยิ้มไร!" สัด! นี่ทุบแรงแล้วนะ! ยังจะนิ่งอีก...มึงนี่คนรึป่าวไอ้ถ่าน!
พอมันเอาแต่ยิ้ม ผมก็เลยทุบเข้าที่ไหล่มันอีกหมัด ไอ้ควายนี่ก็ยังนิ่ง ก่อนที่มันจะเอื้อมมาคว้าหัวผมให้เข้าไปใกล้ตัวด้วยมือใหญ่ทั้งสองข้าง พร้อมกับกดจมูกโด่งๆเข้าที่ขมับของผมหนักๆหนึ่งที
ฟอด
"หึๆ มึงนี่น่ารักจริงๆ"
อึก...ไอ้บ้า!
"ใครให้มึงหอม!"
จุ๊บ!
"จูบก็ได้"  อ๊าก! ไอ้บ้า! กูด่านี่ไม่ใช่ให้มึงเปลี่ยนมาจูบปากกู ไอ้เลว! ไอ้คนฉวยโอกาส
"มึง! มึงมัน!" 
อื่ย! ด่าไม่ออกแล้ว!
"หึๆ" พอผมด่ามันไม่ได้ มันก็ขำผมใหญ่ ก่อนดึงผมเข้าไปหอมอีกหลายฟอดติดๆ ผมเลยดันอกมันออกอย่างขัดใจก่อนจะเชิดหน้าหนีไปอีกทาง แต่เพียงแค่ผมละสายตาจากร่างสูงตรงหน้าได้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว เสียงหวานใสก็ดังขึ้นเบาๆก่อนที่จะมีวงแขนเล็กตรงเข้ากอดที่เอวสอบสวยของอีกคนทันที
"พี่ถ่านขา ทำไมออกมานานจัง กิ๊ฟซี่รอตั้งนานแล้วนะ แล้วนี่ก็ใกล้ได้เวลาแข่งแล้วนะคะ"
นี่มันเด็กไอ้ถ่านที่มันเพิ่งไปรับมานี่  แหม...มีการเปลี่ยนชุดด้วย 
หึ ไอ้พวกชีกอ
"พี่ถ่านก็กำลังจะเข้าไปนี่ไงครับ แต่กิ๊ฟซี่ออกมาหาพี่ก่อนนี่"
ชิ! เสียงหวานจังนะ ก็ใช่นี่ มันน่ารักแบบที่มึงชอบนิ! 
หึ!
ผมมองสองร่างที่กอดกันกลมไม่อายชาวบ้านชาวช่องเลยสักนิด ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะหันมามองนาฬิกาข้อมือตัวเอง ผมเองที่จ้องมันอยู่ก็เห็นว่าคิ้วมันกระตุกนิดๆเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก ก่อนที่มันจะหันมาไล่ผมให้กลับไปอีกครั้ง
"มึงกลับไปได้แล้ว"  ใช่สิ มึงมีเด็กใหม่ที่ขี้อ้อนแบบที่มึงชอบแล้วนิ ถึงมาไล่กูแบบนี้เนี่ย เหี้ย...กูเกลียดมึงจริงๆ ยิ่งสันดานมักมากของมึงกูก็ยิ่งเกลียด!
"กู ไม่ กลับ" พอเกลียด...กูก็จะขัดขวางพวกมึง ให้แม่งหาความสุขไม่ได้เลยสัด
"น้องเจมส์...พี่ถ่านบอกให้กลับไปไงครับ" มันเองก็เริ่มขึ้นเสียงเมื่อผมยังดื้อ แต่ผมก็ทำเป็นหูทวนลมเหมือนไม่รู้สึกอะไร มันเลยดันร่างบางที่กอดเอวตัวเองออกก่อนจะมาคว้าผมให้ออกไปจากที่นี่
"ไอ้สัดถ่าน! ปล่อยกู! กูไม่กลับเว้ย!!"
"อย่าดื้อได้ไหม วันนี้กูไม่ว่างมาเล่นต่อปากต่อคำกับมึงนะ รีบๆกลับบ้านไปได้แล้ว" ร่างสูงใหญ่พยายามดึงผมให้ออกจากห้อง แต่ผมก็ขืนตัวเองสุดฤทธิ์ จนมันต้องเปลี่ยนจากดึงมาเป็นอุ้มผมขึ้นบ่าแทน นั่นและ...ผมถึงหมดโอกาสที่จะต่อต้าน
"กูไม่กลับ! ปล่อย!"  มึงมาไล่กูกลับแถมยังมาอารมณ์เสียใส่กูเพราะมึงอยากอยู่กับแม่เสือสาวนั่นใช่ไหมล่ะ หึ! อย่าคิดว่ากูตามมึงไม่ทันนะเว้ย!
"เห้ยๆ เกิดเรื่องไรวะ เสียงดังเชียวมึงไอ้ถ่าน เห้ย!...น้องเจมส์! ไอ้ ไอ้ถ่าน! มึงเอาน้องมันมานี่ทำไมวะ!" แต่แล้วเสียงทุ้มที่ผมจำได้ว่าผมเพิ่งคุยกับพี่มันไปเมื่อเย็นก็ถามอีกคนด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจมากที่เห็นผม ผมเลยรีบร้องหามันให้ช่วยทันที
"ไอ้พี่ฟอง มึงช่วยกูด้วยดิ โอ๊ย!" 
เพี้ยะ!
"เงียบ!" แต่เพียงแค่ผมร้องขอความช่วยเหลือจากอีกคน มือใหญ่ก็ตีเข้าที่ก้นผมทันที ผมนี่ซี๊ดเพราะความเจ็บจากแผลเก่าและใหม่จนน้ำตานี่เล็ดเลยทีเดียว
"เจ็../เงียบ!!" มันตะคอกเสียงโหดใส่ผมอีกครั้งเหมือนมันไม่มีอารมณ์เล่นแล้ว จนผมเองก็เริ่มกลัว เลยยอมที่จะอยู่นิ่งๆบนไหล่กว้างนั่น แต่ก็ยังไม่วายแอบหยิกเนื้อแน่นนั่นแรงๆไปหลายที
แต่มันก็เหมือนเดิม...นิ่ง
ไอ้ทึกถ่าน!
"มึงแย่แน่ไอ้ถ่าน ทำไมมึงละเลยอย่างนี้วะ มึงเองก็รู้ว่าเอาน้องมันมานี่ไม่ได้" แล้วทำไมผมถึงจะมานี่ไม่ได้ ก็แค่สนามแข่งรถ พวกมึงจะอะไรกันนักหนาวะ
"เออ! กูผิด!" มันยอมรับเสียงเครียดก่อนจะรีบแบกผมออกห่างจากสนามเหมือนคนกำลังระแวงอะไรสักอย่าง ผมเองก็ห้อยหัวโตงเตงจนเริ่มมึน ก่อนที่ร่างสูงจะเอ่ยถามไอ้พี่ฟองที่วิ่งตามมาติดๆ
"แล้วนี่ไอ้พลบค่ำมันมายังวะ"
"ยัง มึงรีบพาน้องมันกลับเลยนะมึง" ผมเองก็ผงกหัวมองรอบๆตัวตามที่พี่มันพูด แต่ก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ ไอ้ถ่านเลยเปลี่ยนจากเดินเร็วมาเป็นวิ่ง ก่อนที่เสียงไอ้พี่ฟองจะดังขึ้นอีกครั้ง
"ถ่าน กุญแจรถ!" สิ้นเสียงนั้น พี่มันก็โยนกุญแจให้อีกคน มือใหญ่ของไอ้ถ่านก็รับมันไว้ได้พอดี
"ฝากแก๊งด้วยนะมึง"
"เออ...มึงออกไปทางด้านหลังนะ ป่านนี้ไอ้พลบค่ำมันคงจะถึงแล้ว เหยียบให้มิดเลยนะมึงก่อนที่มันจะมาเจอน้องเจมส์"
"มึงกลัวกูเจออะไรงั้นหรอ...ผงถ่าน" เพียงแค่สิ้นเสียงอีกคนที่ตอบกลับ ร่างสูงที่แบกผมอยู่ก็ชะงักฝีเท้าลงและหยุดนิ่งชะงักทันที
"มึง! ไอ้พลบค่ำ!"
พลบค่ำ?
"ทักทาย...ผงถ่าน แล้วนั่น...มึงกำลังแบกใครอยู่งั้นหรอ" +++++++++++++++++++++++++++