โรงเรียน ป่วนก๊วนหารัก

สิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น... 
 
" พูดถึงผมรึเปล่าครับ ?
" ... มาจากไหนวะเนี้ย!?
" แย่ละสิ มิไร ทำยังไงดีหละ...
" เธอจะไปกลัวอะไร เล่า! เราไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย
" เธอรู้ป่าวว่าคนตรงหน้าเธอ คือรุ่นพี่ที่เราพูดถึงอยู่หนะสิ!
" ....งะ..งั้นหรอ...
ซวยแล้วสิ แล้วหมอนี้มาได้ยังไงเนี้ย! สะกดลอยตาม เหรอ?! หรือล่องหนมาวะ!
 
" เอาเถอะๆ เพราะฉันก็รู้ยุแล้วหละ ว่าพวก ห้าว ก็อยุ่ใน ร.ร เธอก้คงจะเป็น หนึ่งในนั้นสินะ ยัยห้าว!
" เรียกใคร ห้าวๆ ฉันไม่ใช่สาวห้าวซะหน่อย ถึงนายจะเป็นรุ่นพี่ ก้ทำตัวไม่สมเป็นพี่เลยนะ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้กลัว นายยุแล้วหละ จำไว้ด้วยนะ!  
" มิไร! ไปพูดอย่างงั้นได้ยังไงหละ! เขาเป็นรุ่นพี่นะ
" รุ่นพี่แล้วไง ถ้าทำตัวแบบนี้ไม่สมกับเป็นรุ่นพี่หรอกนะ บอกไว้เลย!!
" งั้นหรอ?! ฉันจะพิสูจน์ ให้เธอได้รู้และจดจำ!
 
ทันใดนั้นเอง...เคียวยะก็เดิน มาหามืไร แล้วจับปลายคางขึ่้น
หน้ามิไร นั้น แดงฉาด...หลังจากนั้น มิไรก็...
 
" ออกไปนะ! ตุ๊บ (มิไรผลัก เคียวยะ) อย่ามาทำ แบบนี้อีกนะ ไม่งั้นฉันเอาเรื่องนายแน่ๆ -*- จำไว้ด้วย และอีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้รู้สึก อะไรกับสิ่งที่นายทำเลย นายนี้มันเด็กจริงๆ! 
 
คำพูดของมิไร ดูเหมือนว่า ปากจะไม่ตรงกับใจ เอาซะเลยทั้งที่ตัวเองรู้สึกแบบนั้น
แต่ก็ยังปาก แข็ง อ่ะนะ...
 
" งั้นเหรอ... ฉันคงจะเหมือนเด็กอย่างที่เธอว่าจริงๆ หละมั้ง... ....ไปหละ...
 
ฉันไม่ทั้นสังเกตุ นาริ แต่พอ ฉันเหลือบชายตา หันไปมองเหมือนเธอจะ
ท่าทาง หึงหวง สิ่งที เคียวยะ ทำแบบนั้นอ่ะนะ...
 
" น...นาริ
 
 
เดะเค๊าา ลงต่อนะฮ่ะ >w<