รักใสๆวุ่นวายไสตล์ยมทูตสาว

Chapter 7
เรื่องเล่าของเบียคุยะ 2
                    เบียคุยะ story
     เรื่องเริ่มขึ้นหลังจากที่ข้ามารอนางที่สถานที่ฝึกวันแรกรอตั้งนานนางกอยังไม่มาฝึกวันแรกนางกอมาสายสะแล้วใช้ไม่ได้เลยจริงๆคิดได้ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจไปตามนางที่บ้านท่านหัวหน้าใหญ่พอมาถึงข้ากอได้ถามคนติดตาามของนาง
นิ..พวเจ้า
คะ!!!!ครับ...ท่านหัวหน้าหน่วยที่6 ว่ายังไงเหรอครับ
พาข้าไปหานารูเอะทีสิ..
ครับ.....
ข้าตามคนติดตามจนมาถึงห้องของนางพอเปิดประตูเข้าไปกอต้องตกตะลึงกับทาท่าการนอนของนางช่างน่ารักกว่าตอนที่นางตื้นซะอีกใบหน้าได้รูปรับกับริมฝีปาก...นิข้าคิดอะไรยุเนี่ยพอนึกได้ข้ากอจัดการปลุกนางด้วยฝ่าเท้า
ผลัก..ผล๊วะ..ตุบ...
พอนางได้สตินางกอโวยวายทันที
ตื้นได้แล้วจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน
พอนางตื่นขึ้นมาเห็นข้านางกอตกใจเล็กน้อย
นี่นายเข้ามาในห้องชันได้ยังไง!!!!!
(บลาๆๆๆๆๆ....เวลาต่อมา)
ข้ากับนางมายังห้องฝึกจากนั้นข้ากอยื่นหนังสือกองเท่าภูเขาให้นางนางถึงกับอึ้งและรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยข้าแอบมองนางอยู่นิดหน่อย(อีกละๆๆ)หลังจากนั้นข้ากอเริ่มสอนนางในภาคปฎิบัติโดยการสาถิตให้นางดูจากนั้นข้ากอให้นางแสดงให้ข้าดูบ้างนางเริ่มถ่องวิถีมารข้าถึงกับอึ้งเพราะคำพูดที่นางพูดไม่มีติดขัดเลยสักนิดแต่ข้ากออึ้งได้ไม่นานเพราะว่านางดันปลดปล่อยพลังวิญญาณออกมาจนหมดนะสิและขณะที่นางกำลังดีใจและก้าวเดินนางกอเกิดอาการมึนงงจนเกือบล้มแต่ดีที่ข้าเข้าไปรับตัวนางได้ทัน..หึ..ยังไงเจ้ากอยังเป็นยัยอ่อนหัดอยู่วันยังค่ำนั่นละคำพูดของข้าทำให้ฃนางหัวเสีย อีแล้ว...
หลังจากการฝึกวันนี้สิ้นสุดลงนางกอกลับบ้านท่นปู่ของนาง...
วันรุ่งขึ้นท่านหัวหน้ากอเรียกข้ามาพบแล้วบอกว่า..
ข้าจะขอยืมตัวนารูเอะไปสัก 2-3วันจะได้ไหม
ว่าไงนะครับคำพูดของท่านหัวหน้าใหญ่ทำให้ข้าตกใจเล็กน้อย(แต่ไม่ออกอาการ...แหมรักษาภาพพดนะๆ...^^)
ทำไม่ละครับมันเปนการฝึกอะไรให้ข้าฝึกกอได้นิครับ...
ไม่ได้!!!...มีเพียงข้าเท่านั้นที่จะฝึกนางได้
ครับ...
หลังจากนั้นข้ากออดเป็นห่วงการฝึกของนางไม่ได้ถึงนางจะอยู่กับท่านปู่ของนางกอเหอะ...ข้าจึงต้องแอบตามมาดูโดยกลบแรงดันวิญญาณเอาไว้ข้าอแอบดูการฝึกของนางแล้วกอเป็นอย่างที่คิดเมื่อนางปลดปล่อยแรงดันวิญญาณออกมาทั้งหมดทำเอาข้าคนติดตามของนางรวมถึงท่านปู่ของนางอึ้งไปแล้วกอเกิดเรื่องขึ้นจนได้เมื่อนางเกิดควบคุมแรงดันวิญญาณของนางไม่ได้ทำให้พวกฮอลโล่ที่สัมผัสถึงแรงดันวิญญาณที่มหาศาลของนาได้โผล่ออกมารวมถึงพวกเมนอดกอด้วยยมทูตที่เห้นเหตุการณ์พากันตกใจและหวาดกลัวและเริ่มต่อสู้กับพวกมันและข้าเหลือบมองเหนต้นเหต่ของเรื่องนี้ที่กำลังหมดสติเพราะควบคุมแรงดันวิญญาณไม่ได้กำลังถูกฮอลโล่ทำร้ายข้าจึงออกจากที่ซ่อนและเข้าไปช่วยเหลือนางและใช้ดาบฟาดฟันพวกฮอลโล่ฃจนสลายไปในที่สุด..หึเปนไงละเพราะเจ้าถึงทำให้ทุกคนหรือแม้แต่ท่านปู่ของเจ้าตกอยู่ในอันตราย..ขณะที่ข้ากำลังจะพูดต่อ..ข้ากอต้องตกใจที่นาง้รองไห้และระพึงบางอย่างและหมดสติไปในที่สุด...มันไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอก..เมื่องเรื่องวันนี้จบลงข้ากอพานางมาส่งยังห้องของนางเพื่อให้นางพักผ่อนเพื่อฟื้นฝูพลังวิญญาณ
หือ...เบียคุยะนั้นเจ้าเองเหรอะ..ขอบใจมากที่เจ้าช่วยเหลือหลานของข้าไว้เพราะว่าข้ามัวแต่ยุ่งๆถ้าไม่ได้เจ้าช่วยหลานข้าคง...
ไม่หรอกครับมันเปนหน้าที่ครูฝึกอย่างข้าที่ต้องดูแลนาง..เออ..คือ..ท่านหัวหน้าใหญ่ข้าขอดูแลนางสักพักได้ไหมขอครับ
55...ได้สิข้าไม่ว่าอะไรหรอกท่านพูดพร้อมกับเดินออกไป....ถ้าข้าไม่ออกไปช่วยเจ้าตอนนั้นละกอเจ้ากอคง...(โหยๆๆๆเบียคุยะคุงจ๋าๆ...หมดคราบชายผู้เงียบครึมแสนเย็นชาแลัวกอรักศักศรีของตนเองหมดเลย..งือๆๆๆจงโปรยปราย..ว้ายช่วยด้วย..><ไม่น่าเลยTOT)ทามไมนะเวลาข้าถึงรู้สึหวั่นไหวเวลาที่อยู่ใกล้เจ้า รึว่า...หึ..คงไมหรอกจากนั้นข้ากอเดินจากไป...ฝันดัีนะนารูเอะ..(ว้ายๆๆพูดแบบนี้กอเปนด้วย)
เช้าวันรุ่งขึ้นนางกอเริ่มมาฝึกตามปกตินางเข้ามาขอบคุนข้าด้วยละพร้อมกับหน้าแดงไปด้วยทำเอาข้าอีกแล้วๆๆเลิกคิดๆหึ..เจ้าเอาเวลาขอบคุนข้าสู้เจ้าไปึกฝนไม่ดีกว่าเหรอ..หึนางหัวเสียอีกแล้วการฝึกวะชันนี้เปนการฝึกความเร็วข้าใช้ก้าวพริบตาคว้าโบว์ผูกผมของนางแล้วรีบก้าวพริบตาไปอย่างรวดเร็วทำให้นางโกรธและข้ากอสัมผัสถึงพลังบางอย่างในตัวของนางได้ไม่รุเพราะอะไรถึงทำให้นางตามความเร็วของข้าทันพอนางตามความเร็วของข้าทันและพยายามที่จะคว้าโบว์ผูกผมคืนจนเกิดเสียหลักทำให้ทั้งข้าและนางล้มลงในที่สุดนางทับตัวข้ายุและตอนนี้ทั้งหน้าข้าและนางใกล้กันมากจนทำให้ทั้งข้าและนางหน้าแดงทั้งคู่และกอไม่รุเลยว่าโผล่มายุที่ไหนฟ้ากอเริ่มมืดลงทุกทีจนนางเอ่ยขึ้นว่ามันคือสถานที่ๆข้าและนางเจอกันครั้งแรกและพอข้าสังเกตดูกอใช่จอย่างที่นางว่าข้ากับนางมานั่งพักที่ใต้ต้นซากุระข้าไม่ลืมที่จะถามเรื่องโบว์และพลังที่นางแสดงออกมานางเริ่มเล่าเรื่องของนางให้ข้าฟัง..จนข้ารู้สึกสงสารนางนิดหน่อย..และข้าเองกอเผลอพูดเรื่องของอิซานะภรรยาของข้าให้นางฟังซะได้..ทันทีที่ข้าเหนนางทำหน้าเศร้าข้ากออดไม่ได้และเผลอเอานางเข้ามากอด..ตอนแรกนางกอตกใจแต่หลังๆนางกอใจเย็งลงบ้างแล้ว..ตอนนั้นข้าเลยเผลอพูดคำนั้นออกไปทำเอานางหน้าแดง...หึๆ
เอาละนี่กอเลยเวลามากพอแล้วเรากลับบ้านกับกันได้แล้วพอข้ามาส่งนางที่บ้านข้ากอพูดขึ้น
วันนี้การฝึกของเจ้านะ..ยอดเยี่ยมมากเลย..ถ้าว่าผ่าน..แต่เจ้ากอยังเปนยัยอ่อนหัดยุดี..ข้าพูดพร้อมกับจากไป..
ทำไม่นะเวลาข้ายุใกล้เจ้าแล้วข้าถึงรู้สึกหวั่นไหว..
ทำไมนะเวลาเจ้าตกอยู่ในอันตรายข้าถึงต้องเข้าไปช่วยเจ้าด้วย...
ทำไม่นะเข้าถึงอยากจะปกป้องเจ้าถึงขนาดนี้...
ทำไมกัน..
แล้วถ้าสักวันนางจากไปแล้วข้าจะทำยังไงดี.....
หึ..นางช่างเป็นคนที่อันตรายเหลือเกินทำเอาคนเงียบครึม เย็นชาและรักในศักศรีของตัวเองเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้..ร้ายนักนะยัยอ่อนหัด..
THE END เบียคุยะ story 2
TO BE CONTINEW ^^