รักใสๆวุ่นวายไสตล์ยมทูตสาว

Chapter 6
หวั่นไหว
     วันที่ 6 รึเปล่าวไม่รุของการฝึก
ณ สถานที่ฝึก
ฉันกอฝึกเหมือนอย่างที่เคยหลังจากที่ผ่านมาหลังจากเหตุการณ์ที่ฉันฝึกควบคุมแรงดันวิญญาณจนเกิดเรื่องขึ้นฉันกอได้ของบางสิ่งบางอย่างจากท่านปู่นั้นกอคือ.....กำไล อะแตาว่านะมันไม่ใช่กำไลธรรมดานะสิมันกอคือกำไลผนึกแรงดันวิญญาณที่มหาศาลของฉันยังไงละมันเปนสิ่้งที่แม่ของฉันคิดค้นขึ้น แหม่...แม่ของฉันเก่งมากเลยนะเนี่ย 55 ผิดกับฉันลิบลับเลย(จิงไหมใละ)ขณะที่ฉันกำลังคิดเพลินๆยุกอมองเหนคนที่อยากจะพูดขอบคุนยุพอดีโอ้ย..-///- ทำไมฉันต้องหน้าแดงทุกทีเลยฉันรีบเดินมาดักหน้าเข้าพร้อมกับพูดคำพูดขอบคุน
คือเรื่องเมื่อวันก่อนฉัน..ขะ.ขะ..ขะ.ขอบ..คุน..นะ.โอ้ยแค่พูดขอบคุนเฉยๆทำไม่ฉันต้องหน้า  
แดงด้วยเนี่ย...แต่แทนที่ฉันขอบคุนเสดแทนที่จะได้รับคำพูดที่ดีฉันกลับได้ยินคำพูดที่บาดใจเข้าให้(ตลอด _ _++)..หึย..ไม่สบอารมณ์เอาซะเลย
หึ..เจ้าไม่ต้องขอบคุนข้าหรอกนะมันหน้าที่ของครูฝึกอย่างข้าที่ต้องคอยปกป้องเจ้า..สู้เจ้าเอาเวลาไปกับการฝึกดีกว่านะ...ยัยอ่อนหัด หน่อยแน่...รู้งี้ข้าไม่ขอบคุนเจ้ายังจะดีกว่าคนอุสาล่าดีด้วยแล้วนะ..นายมันบ้าที่สุดเลย.......หลังจากที่หัดควบคุมแรงดันวิญญาณอย่างคล่องแคล้วแล้ว
เอาละ...ทีนี้เราจะมาฝึกเกี่ยวกับเรื่องความเร็วและความว่องไว..โอ้ยอะไรอีกละแต่ทยังที่ฉันจะพูด เบียคุยะกอใช้ก้าวพริบตามาคว้าโบว์ผูกผมสีแดงอันโปรดมันเป็นของขวัญวันเกิดที่พ่อฉันให้ไว้ก่อนท่านจะเสียชีวิต..ทันทีที่เขาเอาโบว์สีแดงสุดที่รักของฉันไป
หึ..ถ้าอยากได้โบว์นี่คืนเจ้ากอตามจับข้าให้ได้สิ..นี่แหละคือการฝึก
ทันทีที่ได้ยิน...ฉันกอเริ่มโกรธทำให้พลังบางอย่างออกมาและทันทีที่ฉันเริ่มวิ่งตามเบียคุยะ..พลังบางอย่างในตัวฉันกอทำให้ฉันไล่ตามความเร็วของ เบียคุยะทัน.ทำเอานายนั้นอึ้งไปเลย..และทันทีที่ฉันวิ่งจนตามจนทันฉัยกอรีบคว้าตัวเบียคุยะทันทีหวังจะเอาโบว์คืนจนทำให้เราเสียการควบคุมจนทำให้ร่วงลงมาทั้งคู่เราไล่กันจนมาถึงที่ไหนไม่รุ..แต่คิดว่าคงจะเป็นชายแดนเมืองลูคอน..เอะนี่มันที่ที่ฉันคิดว่าจะเอามาเป็นสถานที่ลับของฉันนิหนา..ว้าวดันมายุที่นี่ซะได้..ชิ..ทดสอบจนเพลินไม่รุมาโผล่แถวไหนไม่รุ...555 นายนี่ไม่รุเหรอว่าที่นี่คือที่ไหนนะ..แล้วเจ้าว่าที่นี่มันที่ไหนละกอสถานที่ที่ฉันกับนายเจอกันครั้งแรกยังไงละ..มันเป็นสถานที่โปรดของฉันเลยนร้าเพราะว่าฉันชอบต้อนซากุระที่สุดเลยมันทำให้รู้สึกดี..รู้สึกเหมือนได้ยุบ้านเวลาที่ฉันมีเรื่องไม่สบายใจอะไรฉันกอชอบมานั่งเล่นยุแถวนีเพราะมันจะช่วยคลายความกังวลและเรื่องที่ไม่ดีหมดไปละ...^^
หึ...ไร้สาระที่สุด หน่อยแน่มันไม่ได้ไร้สาระนะแล้วนายนายละไม่รุสึกอะไรเวลาอยู่กับมันเลยเหรอ.. หึใช่สิ..กอนายมันเปนเจ้าชายน้ำแข็งนิหนา..ใครบอกละว่าข้าไม่รุสึกอะไร..เมื่อข้าเหนดอกซากุระแล้วมันทำให้ข้าคิดถึงคนคนหนึ่ง..นางเปนคนรักของของข้าแต่ว่านางเสียไปนานแล้วละ...เป็นครั้งแรกที่ฉันเหนนายนั้นทำสีหน้าแบบนี้เป็นครั้งแรก..ทำเอาฉันหวั่นไหวอยู่เล็กน้อยแหะ    -///- (มันไม่นิดหน่อยแล้ว..)แต่ทันที่ยังซึ่งได้ไม่นาน..นานนั้นกอดันมาขัดจังหวะซะก่อน..จะอยู่อย่างนี่อีกนานไหม..อะขอโทดทีค่ะ..นี่โบว์ของเจ้าไม่ใช่เหรอ..เขายื่นโบว์มาให้ฉันแล้วยังถามอีกว่า โบว์นี่สำคัญกับเจ้ายังไงเหรอทำไม่ตอนที่กำลังฝึกเจ้าถึงตามข้าทัน..อืมกอไม่รุเหมือนกันตอนที่ฉันโกรธนายกอรู้สึกถึงพลังบางอย่าง..แต่ช่างเถอะแล้วโบว์นี่สำคัญกับฉันมากกอเพราะมันเป็นของขวัญวันเกิดชิ่นสุดท้ายที่พอฉันให้ไว้ก่อนตายนะสิ..และทุกครั้งที่ฉันเหนโบว์นี่มันทำให้ฉันคิดถึงเรื่องเศร้าๆขึ้นมา...เพราะอย่างนี่ไงละฉันถึงต้องหาที่ปลอบใจฉันนั้นกอคือต้นซากุระนี่ละ....ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าทุกครั้งที่เล่าเรื่องนี้ขึ้นมา..จนทำให้เบียคุยะดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น..เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน..และยิ่งทำให้ฉันหวั่นไหวขึ้นไปอีกเพราะคำพูดที่ออกมาจากปากเขาที่ฉันเคยได้ยินมาครั้งหนึ่งและไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้อีก..
ถ้าเจ้ามีเรื่องไม่สบายใจอะไร..เจ้ากอเล่าให้ข้าฟังบ้างกอได้นะ..-////- โอ้ยคำพูดนี้ทำเอาฉันหวั่นไหวอีกแล้วทำไม่เนี่ย...เอาละนี่กอเลยเวลามากพอแล้ว...เราควรกลับกันได้แล้วนะ..ค่ะ หวากลับมาเป็นโหมดเดิมอีกแล้ว...
ณ บ้านพักของปู่ยามะ
เบียคุยะมาส่งฉันที่บ้าน....ฉันกำลังจะกลับเข้าบ้าน..เบียคะยะกอพูดขึ้น..นิ..วันนี้การฝึกของเจ้านะ..ยอดเยี่ยมมากเลยนะ..ถือว่าผ่าน..แต่เจ้ากอยังเหมือนเก่ายุดีนะ...ยัยอ่อนหัด^^
หึย..-///- อย่ามาเรียกฉันว่าอย่างนั้นนร้าาาาาาาา
พรึบ...เข้าไปแล้วสินะ  แต่ยังไม่ทันที่จะได้อิน...เสียงของผู้ติดตามกอดังขึ้นหมดอารมณ์เลแหะ.. 
ท่านนารูเอะครับ..ไปไหนมาเหรอครับ..พวกข้าตามหาท่านนารูเอะไปทั่วเลย..
กอไปฝึกมาไง^^
รู้ไหมครับว่าท่านปู่เปนห่วงท่านแค่ไหน ....จ๋าๆๆๆหมดธุระแล้วฉันขอไปทำธุระแล้วเข้านอนแล้วนะแล้วบอกท่านปู้ด้วยว่าไม่ต้องเปนห่วงฉันปลอดภัยดี....หาว...ง่วงแล้วฉันขอตัวไปนอนก่อนนร้า
บาย...ฉันพูดเสดก่อเข้านอนแล้วความคิดบ้าๆนั้นกอโพล่มาอีกจนได้...-///-โอ้ยทำไม่นร้าเวลาอยู่ต่อหน้าเขาแล้วฉันถึงรู้สึกหวั่นไหว...แล้วกอหน้าแดง..ไม่นะหรือว่า...ฉันชอบนายนั้นเข้าแล้วโอ้ย...ทีเมื่อก่อนยังเกียดเค้าสะขนาดนั้นแท้ๆเลย...โหยไม่เอาแล้ว เลิกคิดๆๆๆๆๆแล้วนายนั้นจะรุสึกอย่างฉันไหมนะ..คงไม่หรอกคนอย่างนายนั้นเนี่ยนะ..โอ้ยไม่เอาแล้วนอนดีกว่า...zzzz
(-- จริงเลยยมทูตสาวคนนี้)
TO BECONTINEW