รักใสๆวุ่นวายไสตล์ยมทูตสาว

chapter1
วันแรกที่โซโซไซตี้
   ณ โซโซไซตี้(บ้านพักของท่านปู่ยามะ)
 "หวัดดีจร้าฉัน ยามาโมโตะ นารูเอะ ยินดีที่ได้รู้จักจร้าทุกคน"
"ยินดีตอนรับครับท่านนารูเอะ"
"....................?"
 "ท่านนารูเอะครับท่านปู่ของท่านรออยู่ที่ห้องรับแขกครับ"
"จ๊ะนำทางไปเลย"
พอฉันมาถึงด้วยความคิดถึงฉันกอลืมตัวเผลอกระโดดกอดท่านปู่ซะเต็มแรงเลยละ 555
"OoO!!!!"
"หวัดดีนะหลานรักเป็นยังไงบ้างละ"
"กอดีนะค่ะแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยชินเท่าไหรนะค่ะ"
"อืม....."
"แล้วบ้านพักที่นี้เป็นยังไงบ้างละ"
"ค่ะที่นี่น่าอยู่มากเลย..."
บ้านหลังนี้เป็นบ้านไสตล์ญี่ปุ่นโบราณน่าอยู่ดีแล้วกอมีสวนหย่อมกว้างสุดลูกหูลูกตามีสระเลี้ยงปลาตัวใหญ่ออ...แล้วกอมีต้นซากุระปลูกอยู่ด้วยเป็นต้นที่ฉันชอบละแล้วกอบ้านพักที่ใหญ่สุดลูกหูลูกตามีโรงฝึกอยู่ด้วย 55 ชอบจังแหะ
"ค่ะท่านปู่ที่นี่น่าอยู่มากเลยเลยที่เรียกหนูมาจากโลกมนุษย์เนี่ยที่ว่าจะฝึกฝนการเป็นยมทูตที่แท้จริงให้หนูเหรอค่ะ"
"อืม....ใช่แล้วละแต่ดูท่าทางหลานจะไม่ค่อยอยากฝึกสักเท่าไหร่น่า"
"แหมท่านปู่กอหนูนะถนัดเรื่องพวกนี่สะไหนละค่ะว่าแต่ท่านปู่จะเริ่มฝึกให้หนูตอนไหนเล่า"
"หือ..555 ใครบอกละว่าปู่จะเป็นคนฝึกหลานนะ"
"เอะ!!!กอหนูนึกว่าท่านปู่จะเป็นคนฝึกให้หนิแล้ว??'
"มันกอไม่เชิงหรอกหลานปู่จะฝึกให้บางเรื่องเท่านั้นแหละเพราะว่าปู่เองกอมีงานยุ่งเหมือนกันแต่คนที่จะมาฝึกให้นะเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาดูเอาเองกอแล้วกันะหลานรัก 555+"
"โอ้แล้วอีกอย่าง...อย่าออกไปข้างนอกยามวิการละมันเป็นกฎของบ้านนะถ้าจะออกไปกอต้องมาขออนุญาติจากปู่ก่อนแล้วกอให้คนติดตามออกไปด้วยเพราะปู่เป็นห่วงความปลอดภัยของหลานเพราะช่วงนี่ปู่ยิ่งกังวลเกี่ยวพวกฮอลโล่ที่มาอาละวาดยุด้วยปู่อยากจะให้หลานจำเอาไว้ด้วยละหลานคงจะเข้าใจปู่นะ"
"ค่าท่านปู่"
โหยน่าเบื่อจังถึงจะเป็นบ้านพักที่นี่ถึงจะใหญ่โตแต่กอดูน่าเบื่อเพราะว่าไม่มีคนให้เล่นด้วยสักคนพวกคนรับใช้ในบ้านพอบอกว่าให้มาเล่นด้วยกันกออ่อนน้อมถ่อมตนอยู่ได้
"โหยยยยเบื่อ 55 เวาลานีี้น่าจะเป็นเวลาสามทุ่มกว่าๆหลังจากที่ฉันทานข้าวแล้วกอ อาบน้ำทำธุระเสดกอเข้าห้องนอนแล้วฉันกอคิดแผนที่นุกๆออก 55 ยมทูตสาวนารูเอะจังมีเหรอที่จะอยู่บ้านเฉยๆอย่างนี่นะ หึๆแอบขัดคำสั่งท่านปู่หน่อยดีกว่าหลังจากคิดได้ดังนั้นแล้วฉันกอแอบออกจากบ้านท่านปู่ทันที"
 ชะแวบ...ก้าวพริบตา
"555 ง่ายชะมัดเลย"
"ไปเที่ยวที่ไหนก่อนดีน่า...ช่างเหอะออกไปเที่ยวข้างนอกเซเรเทดีกว่า"
พอฉันแอบออกมาได้กอไม่ลืมที่จะเอาดาบคู่ใจทั้งสองเล่มออกมาด้วยพออกมาได้ถึงชายแดนเมืองลูคอน อะนะที่ฉันได้ยินมาที่นี่ดูกันดานจังอะเป็นเพราะอารัยเหรอเจ้าพอจะรู้ไหม คาเนกิ ,เนกิริ
คาเนกิ:ข้ากอไม่รุเหมือนกันครับท่านนารูเอะ 
เนกิริ:ข้ากอไม่รู้เหมือนกันค่ะแต่ว่านะค่ะท่านารูเอะแอบหนีออกมาอย่างนี้มันผิดกฎของท่านปู่นะค่ะ
"แหม่ไม่เป็นไรหรอกน่าคาเนกิ เนกิริกอพวกเจ้าไม่เคยเหนเหรอว่าตอนที่ข้าอยู่ที่โลกมนุษย์นะข้ากอแอบทำแบบนี้บ่อยๆอยู่ไม่ใช่เหรอ555+"
ดาบทั้งสอง:
ดาบทั้งสอง:กอนี่มันไม่ใช่โลกมนุษย์นี่
"น่าๆเอาละไปเที่ยวกันต่อเลย "
ดาบทั้งสอง:โหยยยยยยยยน่าเปนห่วงแล้วที่บ้านจะเป็นยังไงบ้าละเนี่ย
ณ บ้านปู่ยามะ
"หืออออออออออว่าไงนะหลานข้าหายตัวไปอย่างนั้นเหรอ"
"เห้อ....รีบออกตามหาให้ทั่วไม่เว้นแม่แต่ที่บ้าน"
"ครับบบบบบบบ"
"เฮ้อหลานคนนี่เหมือนแม่ไม่มีผิด"
"โทรไปรายงานนาโอโกะดีกว่า"
ติ๊ดๆๆๆ
"(ค่ะว่าไงค่ะพ่อที่โทรมาคงมีเรื่องเกี่ยวยัยหลานสาวตัวดีของคุนพ่อสินะค่ะ)"
"อือ..ใช่แล้วละแล้วการฝึกจะเปนยังไงบ้างละเนี่ย"
(เฮ้อ..งังไงหนูกอฝากคุนพ่อดูแลลูกสาวตัวป่วนของหนูด้วยนะค่ะเพราะว่าหนูเปนห่วงเรื่องพลังที่ซ่อนอยู่ในตัวของนารูเอะนะคะมันเป็นพลังมหาศาลแล้วยิ่งอยู่ที่โซโซไซตี้อีก ครั้งหนึ่งไอเซน      อาของนารูเอะเคยคิดที่จะที่จะแย่งชิงมาอีกด้วย)
"อื้อไว้ใจพ่อได้เลย"
(ค่ะงั้นหนูฝากพ่อดูแลนารูเอะด้วยนะค่ะ..หนูมีเรื่องที่จะต้องสะสางที่นี่อีกนานเลยละค่ะ..บายค่ะพ่อ..ตุ๊ดๆๆๆ)
มาที่ฝั่งนารูเอะ
"555 นุกจังเลยสถานที่เนี่ยเอาไว้เป็นสถานที่ลับดีกว่าหน่าว่าไหม คู่หู....มันเป็นที่ๆสงบและมีต้นไม่ที่ฉันชอบอยู่ด้วยไม่น่าเชื่อว่าที่ที่กันดานขนาดนี่จะมีที่สวยๆอย่างนี้ได้ขณะที่ฉันกำลังสนุกกับการเที่ยวยุนั่นเอง"
ช่วยด้วยๆๆๆๆๆๆๆ
"หา!!!!!เสียงคนร้องให้ช่วยุนิเราไปดูกันดีกว่าไหม เอะนั้นมีเด็กน้อยกำลังถูกฮอลโล่ทำร้ายอยู่รีบไปช่วยกันเถอะ"
ฟิว...ก้าวพริบตา
"หยุดนะเจ้าฮอลโล่คิดจะทำอารัยกับเด็กพวกนี่นะ"
"เด็กๆจ๊ะเป็นอารัยรึเปล่าวจ๊ะ"
"ไม่เปนรัยค่ะ/ครับพี่สาวขอบคุนที่มาช่วย"
"อา!!!!พี่สาวเปนยมทูตนิ"
"ใช่แล้วจ๊ะ ^^"
"พวกเธอรีบวิ่งหนีไปให้สุดแรงเลยนะจ๊ะ"
"ค่ะ/ครับ"
"เอาละเจ้าฮอลโล่เตรียมใจหรือยัง"
ย้ากกกกกกกกกกกกกก
"แหะๆๆๆๆโอ้ยทามไมมันเยอะอย่างนี้เนี่ยยเหลืออีกตั้ง สี่สิบกว่าตัว
ช่วยไม่ได้แล้งคงต้องปลดปล่อยดาบแล้วละ ....พร้อมไหมพวกเจ้าทั้งสอง.
"ครับ/ค่ะ ท่านนารูเอะ"
"เอาละนะคาเนกิ:จงแช่แข็ง โซเรโนะ คาเนกิ"
พรึบ....ทันทีที่ปลดปล่อย คาเนกิ น้ำแข็งกอเริ่งแผ่กระจายเป็นวงกว้่างแช่แข็งฮอลโล่นับยี่สิบตัว
และแตกกระจายเป็นละอองน้ำแข็งที่สวยงาม
"เอาละนะยังเหลืออีกยี่สิบตัว"
"จงร่ายรำบุปภาแห่งภาพลวงตา:เซ็มบง เนกิริ"
ฟลิ้ว.........ทันใดนั้นดอกไม่ที่งดงามแต่แฝงความอันตรายไว้กอเริ่งสร้างภาพลวงตาหลอกล่อพวกฮอลโล่ให้ตกอยู่ในการสะกดจากนั้นฉันกอประสานดาบทั้งสองเข้าด้วยกันทำให้เกิดเป็นภาพลวงตาและน้ำแข็งรวมประสานกันพร้อมกับฟาดฟันฮอลโล่ให้สลายเป็นละลองที่งดงาม
"พรึบ...เป็นยังไงบ้างละพวกแก555"
ขณะที่กำลังดีใจอยู่นั้นเองกอมีฮอลโล่อีกตนปรากฎกายขึ้นพร้องกับตหวัดหางของมันใส่ฉันจนปลิ้วทำเอาขยับตัวไม่ได้เลย
"โอ้ยยยยยยยเจ้าฮอลโล่บ้า"
"เป็นยังไงบ้างครับ/ค่ะ ท่านนารูเอะ"
"โอ้ย!!!!ไม่เป็นไรแค่ขยับตัวไม่ได้เท่านั้นเอง"
แต่ยังไม่ทันได้ลุกเจ้าฮอลโล่ตัวนั้นกอกำลังเข้าโจมตีฉันฉันได้แต่หลับตาแล้วรอความตาย
แต่ทันไดนั้นเอง
"จงโปรยปราย เซ็มบงซากุระ"
ทันทีที่ผู้ชายผมยาวสีดำพูดคำพูดปลดปล่อยดาบออกมา
ฟลิ้ววววววววววววววววววววว กลีบดอกซากุระมากมายกอล้อมรอบตัวฮอลโล่ตัวนั้นและจัดการมันในที่สุด
"ชิ...เจ็บใจนักที่ทำอะไรไม่ได้เลย"
ทันทีที่จัดการกับมันเสดผู้ชายคนนั้นกอเดนมาหาฉันแล้วพดูดคำพูดที่ฟังดูแล้วบาดใจฉันมาก
"เป็นอารัยมากหรือเปล่าว...หึเจ้ามันประมาทแถมยังอ่อนแอไม่สมกับเป็นยมทูตเอาซะเลย"
หึยยยยยยยยยย
"โมโหว่าใครกันยะ"
"ชิเสียทีที่หน้าตาดีแต่ปากจักชะมัด..ชิ"
"รุรึเปล่าวยุว่าฉันเปนใคร"
"หึ...ใครสนเออ..เจ้าคงจะเปนหลานสาวของท่านหัวหน้าใหญ่สินะที่ว่าจะมาฝึกฝนการเป็นยมทูตที่แท้จริงแต่ข้าว่าเจ้าคงจะทำไม่ได้หรอกดูจากลักษณะและพลังของเจ้า"
...............
"หนอยแน่เจ้าบ้า!!!!!!" แต่ทันที่ยังไม่พูดอะรัยกอมีเสียงยมทูตที่ดูแลฉันออกมาตามก่อน
"ท่านนารูเอะคราบบบบบบบบบบท่านนารูเอะ
เป็นยังไงบ้างครับแอบหนีออกมาอย่างนี่แล้วดูสิยังบาดเจ็บอีก"
"โอ้ยฉันไม่เปนไรหรอกน่าเหนไหมแผลหายเรวมากเลย"
เบียคุยะ:แปลกมากเลยเด็กคนนี้บาดเจ็บซะขนาดนั้น
"ท่านหัวหน้าาาาาาาา หัวหน้าาาาา"
"เอะคนพวกนี้เปนใครกันเหรอ???"
"ออ!!!!คนพวกนี้กอคือคนของหน่วยที่ 6  นะครับ"
"ออ เข้าใจแล้วห้าววววววววฉันเหนื่อยแล้วอยากกลับไปนอนแล้วพรุ่งนี้ต้องโดนท่านปู่เทศอีกนาน"
 ขณะที่ฉันกำลังจะกลับบ้าน
"เดี๋ยว.....เจ้าชื่ออะไรเหรอบอกข้าหน่อยได้ไหม"
"???ฉัน ยามาโมเตะ นารูเอะแล้วนายละ"
"คุจิกิ เบียคุยะ"
"คุจิกิ เอะ คุ้นๆโอ้ยช่างมันเถอะๆ รีบกลับไปนอนดีกว่า"
พรึบ...ก้าวพริบตา
หลังจากที่เทอจากไปไม่นาน
"หึ...เจ้ากลับข้าจะต้องเจอกันอีกแน่"