รักใสๆวุ่นวายไสตล์ยมทูตสาว

chapter1

วันแรกที่โซโซไซตี้

   ณ โซโซไซตี้(บ้านพักของท่านปู่ยามะ)

 "หวัดดีจร้าฉัน ยามาโมโตะ นารูเอะ ยินดีที่ได้รู้จักจร้าทุกคน"

"ยินดีตอนรับครับท่านนารูเอะ"

"....................?"

 "ท่านนารูเอะครับท่านปู่ของท่านรออยู่ที่ห้องรับแขกครับ"

"จ๊ะนำทางไปเลย"

พอฉันมาถึงด้วยความคิดถึงฉันกอลืมตัวเผลอกระโดดกอดท่านปู่ซะเต็มแรงเลยละ 555

"OoO!!!!"

"หวัดดีนะหลานรักเป็นยังไงบ้างละ"

"กอดีนะค่ะแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยชินเท่าไหรนะค่ะ"

"อืม....."

"แล้วบ้านพักที่นี้เป็นยังไงบ้างละ"

"ค่ะที่นี่น่าอยู่มากเลย..."

บ้านหลังนี้เป็นบ้านไสตล์ญี่ปุ่นโบราณน่าอยู่ดีแล้วกอมีสวนหย่อมกว้างสุดลูกหูลูกตามีสระเลี้ยงปลาตัวใหญ่ออ...แล้วกอมีต้นซากุระปลูกอยู่ด้วยเป็นต้นที่ฉันชอบละแล้วกอบ้านพักที่ใหญ่สุดลูกหูลูกตามีโรงฝึกอยู่ด้วย 55 ชอบจังแหะ

"ค่ะท่านปู่ที่นี่น่าอยู่มากเลยเลยที่เรียกหนูมาจากโลกมนุษย์เนี่ยที่ว่าจะฝึกฝนการเป็นยมทูตที่แท้จริงให้หนูเหรอค่ะ"

"อืม....ใช่แล้วละแต่ดูท่าทางหลานจะไม่ค่อยอยากฝึกสักเท่าไหร่น่า"

"แหมท่านปู่กอหนูนะถนัดเรื่องพวกนี่สะไหนละค่ะว่าแต่ท่านปู่จะเริ่มฝึกให้หนูตอนไหนเล่า"

"หือ..555 ใครบอกละว่าปู่จะเป็นคนฝึกหลานนะ"

"เอะ!!!กอหนูนึกว่าท่านปู่จะเป็นคนฝึกให้หนิแล้ว??'

"มันกอไม่เชิงหรอกหลานปู่จะฝึกให้บางเรื่องเท่านั้นแหละเพราะว่าปู่เองกอมีงานยุ่งเหมือนกันแต่คนที่จะมาฝึกให้นะเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาดูเอาเองกอแล้วกันะหลานรัก 555+"

"โอ้แล้วอีกอย่าง...อย่าออกไปข้างนอกยามวิการละมันเป็นกฎของบ้านนะถ้าจะออกไปกอต้องมาขออนุญาติจากปู่ก่อนแล้วกอให้คนติดตามออกไปด้วยเพราะปู่เป็นห่วงความปลอดภัยของหลานเพราะช่วงนี่ปู่ยิ่งกังวลเกี่ยวพวกฮอลโล่ที่มาอาละวาดยุด้วยปู่อยากจะให้หลานจำเอาไว้ด้วยละหลานคงจะเข้าใจปู่นะ"

"ค่าท่านปู่"

โหยน่าเบื่อจังถึงจะเป็นบ้านพักที่นี่ถึงจะใหญ่โตแต่กอดูน่าเบื่อเพราะว่าไม่มีคนให้เล่นด้วยสักคนพวกคนรับใช้ในบ้านพอบอกว่าให้มาเล่นด้วยกันกออ่อนน้อมถ่อมตนอยู่ได้

"โหยยยยเบื่อ 55 เวาลานีี้น่าจะเป็นเวลาสามทุ่มกว่าๆหลังจากที่ฉันทานข้าวแล้วกอ อาบน้ำทำธุระเสดกอเข้าห้องนอนแล้วฉันกอคิดแผนที่นุกๆออก 55 ยมทูตสาวนารูเอะจังมีเหรอที่จะอยู่บ้านเฉยๆอย่างนี่นะ หึๆแอบขัดคำสั่งท่านปู่หน่อยดีกว่าหลังจากคิดได้ดังนั้นแล้วฉันกอแอบออกจากบ้านท่านปู่ทันที"

 ชะแวบ...ก้าวพริบตา

"555 ง่ายชะมัดเลย"

"ไปเที่ยวที่ไหนก่อนดีน่า...ช่างเหอะออกไปเที่ยวข้างนอกเซเรเทดีกว่า"

พอฉันแอบออกมาได้กอไม่ลืมที่จะเอาดาบคู่ใจทั้งสองเล่มออกมาด้วยพออกมาได้ถึงชายแดนเมืองลูคอน อะนะที่ฉันได้ยินมาที่นี่ดูกันดานจังอะเป็นเพราะอารัยเหรอเจ้าพอจะรู้ไหม คาเนกิ ,เนกิริ

คาเนกิ:ข้ากอไม่รุเหมือนกันครับท่านนารูเอะ 

เนกิริ:ข้ากอไม่รู้เหมือนกันค่ะแต่ว่านะค่ะท่านารูเอะแอบหนีออกมาอย่างนี้มันผิดกฎของท่านปู่นะค่ะ

"แหม่ไม่เป็นไรหรอกน่าคาเนกิ เนกิริกอพวกเจ้าไม่เคยเหนเหรอว่าตอนที่ข้าอยู่ที่โลกมนุษย์นะข้ากอแอบทำแบบนี้บ่อยๆอยู่ไม่ใช่เหรอ555+"

ดาบทั้งสอง:

ดาบทั้งสอง:กอนี่มันไม่ใช่โลกมนุษย์นี่

"น่าๆเอาละไปเที่ยวกันต่อเลย "

ดาบทั้งสอง:โหยยยยยยยยน่าเปนห่วงแล้วที่บ้านจะเป็นยังไงบ้าละเนี่ย

ณ บ้านปู่ยามะ

"หืออออออออออว่าไงนะหลานข้าหายตัวไปอย่างนั้นเหรอ"

"เห้อ....รีบออกตามหาให้ทั่วไม่เว้นแม่แต่ที่บ้าน"

"ครับบบบบบบบ"

"เฮ้อหลานคนนี่เหมือนแม่ไม่มีผิด"

"โทรไปรายงานนาโอโกะดีกว่า"

ติ๊ดๆๆๆ

"(ค่ะว่าไงค่ะพ่อที่โทรมาคงมีเรื่องเกี่ยวยัยหลานสาวตัวดีของคุนพ่อสินะค่ะ)"

"อือ..ใช่แล้วละแล้วการฝึกจะเปนยังไงบ้างละเนี่ย"

(เฮ้อ..งังไงหนูกอฝากคุนพ่อดูแลลูกสาวตัวป่วนของหนูด้วยนะค่ะเพราะว่าหนูเปนห่วงเรื่องพลังที่ซ่อนอยู่ในตัวของนารูเอะนะคะมันเป็นพลังมหาศาลแล้วยิ่งอยู่ที่โซโซไซตี้อีก ครั้งหนึ่งไอเซน      อาของนารูเอะเคยคิดที่จะที่จะแย่งชิงมาอีกด้วย)

"อื้อไว้ใจพ่อได้เลย"

(ค่ะงั้นหนูฝากพ่อดูแลนารูเอะด้วยนะค่ะ..หนูมีเรื่องที่จะต้องสะสางที่นี่อีกนานเลยละค่ะ..บายค่ะพ่อ..ตุ๊ดๆๆๆ)

มาที่ฝั่งนารูเอะ

"555 นุกจังเลยสถานที่เนี่ยเอาไว้เป็นสถานที่ลับดีกว่าหน่าว่าไหม คู่หู....มันเป็นที่ๆสงบและมีต้นไม่ที่ฉันชอบอยู่ด้วยไม่น่าเชื่อว่าที่ที่กันดานขนาดนี่จะมีที่สวยๆอย่างนี้ได้ขณะที่ฉันกำลังสนุกกับการเที่ยวยุนั่นเอง"

ช่วยด้วยๆๆๆๆๆๆๆ

"หา!!!!!เสียงคนร้องให้ช่วยุนิเราไปดูกันดีกว่าไหม เอะนั้นมีเด็กน้อยกำลังถูกฮอลโล่ทำร้ายอยู่รีบไปช่วยกันเถอะ"

ฟิว...ก้าวพริบตา

"หยุดนะเจ้าฮอลโล่คิดจะทำอารัยกับเด็กพวกนี่นะ"

"เด็กๆจ๊ะเป็นอารัยรึเปล่าวจ๊ะ"

"ไม่เปนรัยค่ะ/ครับพี่สาวขอบคุนที่มาช่วย"

"อา!!!!พี่สาวเปนยมทูตนิ"

"ใช่แล้วจ๊ะ ^^"

"พวกเธอรีบวิ่งหนีไปให้สุดแรงเลยนะจ๊ะ"

"ค่ะ/ครับ"

"เอาละเจ้าฮอลโล่เตรียมใจหรือยัง"

ย้ากกกกกกกกกกกกกก

"แหะๆๆๆๆโอ้ยทามไมมันเยอะอย่างนี้เนี่ยยเหลืออีกตั้ง สี่สิบกว่าตัว

ช่วยไม่ได้แล้งคงต้องปลดปล่อยดาบแล้วละ ....พร้อมไหมพวกเจ้าทั้งสอง.

"ครับ/ค่ะ ท่านนารูเอะ"

"เอาละนะคาเนกิ:จงแช่แข็ง โซเรโนะ คาเนกิ"

พรึบ....ทันทีที่ปลดปล่อย คาเนกิ น้ำแข็งกอเริ่งแผ่กระจายเป็นวงกว้่างแช่แข็งฮอลโล่นับยี่สิบตัว

และแตกกระจายเป็นละอองน้ำแข็งที่สวยงาม

"เอาละนะยังเหลืออีกยี่สิบตัว"

"จงร่ายรำบุปภาแห่งภาพลวงตา:เซ็มบง เนกิริ"

ฟลิ้ว.........ทันใดนั้นดอกไม่ที่งดงามแต่แฝงความอันตรายไว้กอเริ่งสร้างภาพลวงตาหลอกล่อพวกฮอลโล่ให้ตกอยู่ในการสะกดจากนั้นฉันกอประสานดาบทั้งสองเข้าด้วยกันทำให้เกิดเป็นภาพลวงตาและน้ำแข็งรวมประสานกันพร้อมกับฟาดฟันฮอลโล่ให้สลายเป็นละลองที่งดงาม

"พรึบ...เป็นยังไงบ้างละพวกแก555"

ขณะที่กำลังดีใจอยู่นั้นเองกอมีฮอลโล่อีกตนปรากฎกายขึ้นพร้องกับตหวัดหางของมันใส่ฉันจนปลิ้วทำเอาขยับตัวไม่ได้เลย

"โอ้ยยยยยยยเจ้าฮอลโล่บ้า"

"เป็นยังไงบ้างครับ/ค่ะ ท่านนารูเอะ"

"โอ้ย!!!!ไม่เป็นไรแค่ขยับตัวไม่ได้เท่านั้นเอง"

แต่ยังไม่ทันได้ลุกเจ้าฮอลโล่ตัวนั้นกอกำลังเข้าโจมตีฉันฉันได้แต่หลับตาแล้วรอความตาย

แต่ทันไดนั้นเอง

"จงโปรยปราย เซ็มบงซากุระ"

ทันทีที่ผู้ชายผมยาวสีดำพูดคำพูดปลดปล่อยดาบออกมา

ฟลิ้ววววววววววววววววววววว กลีบดอกซากุระมากมายกอล้อมรอบตัวฮอลโล่ตัวนั้นและจัดการมันในที่สุด

"ชิ...เจ็บใจนักที่ทำอะไรไม่ได้เลย"

ทันทีที่จัดการกับมันเสดผู้ชายคนนั้นกอเดนมาหาฉันแล้วพดูดคำพูดที่ฟังดูแล้วบาดใจฉันมาก

"เป็นอารัยมากหรือเปล่าว...หึเจ้ามันประมาทแถมยังอ่อนแอไม่สมกับเป็นยมทูตเอาซะเลย"

หึยยยยยยยยยย

"โมโหว่าใครกันยะ"

"ชิเสียทีที่หน้าตาดีแต่ปากจักชะมัด..ชิ"

"รุรึเปล่าวยุว่าฉันเปนใคร"

"หึ...ใครสนเออ..เจ้าคงจะเปนหลานสาวของท่านหัวหน้าใหญ่สินะที่ว่าจะมาฝึกฝนการเป็นยมทูตที่แท้จริงแต่ข้าว่าเจ้าคงจะทำไม่ได้หรอกดูจากลักษณะและพลังของเจ้า"

...............

"หนอยแน่เจ้าบ้า!!!!!!" แต่ทันที่ยังไม่พูดอะรัยกอมีเสียงยมทูตที่ดูแลฉันออกมาตามก่อน

"ท่านนารูเอะคราบบบบบบบบบบท่านนารูเอะ

เป็นยังไงบ้างครับแอบหนีออกมาอย่างนี่แล้วดูสิยังบาดเจ็บอีก"

"โอ้ยฉันไม่เปนไรหรอกน่าเหนไหมแผลหายเรวมากเลย"

เบียคุยะ:แปลกมากเลยเด็กคนนี้บาดเจ็บซะขนาดนั้น

"ท่านหัวหน้าาาาาาาา หัวหน้าาาาา"

"เอะคนพวกนี้เปนใครกันเหรอ???"

"ออ!!!!คนพวกนี้กอคือคนของหน่วยที่ 6  นะครับ"

"ออ เข้าใจแล้วห้าววววววววฉันเหนื่อยแล้วอยากกลับไปนอนแล้วพรุ่งนี้ต้องโดนท่านปู่เทศอีกนาน"

 ขณะที่ฉันกำลังจะกลับบ้าน

"เดี๋ยว.....เจ้าชื่ออะไรเหรอบอกข้าหน่อยได้ไหม"

"???ฉัน ยามาโมเตะ นารูเอะแล้วนายละ"

"คุจิกิ เบียคุยะ"

"คุจิกิ เอะ คุ้นๆโอ้ยช่างมันเถอะๆ รีบกลับไปนอนดีกว่า"

พรึบ...ก้าวพริบตา

หลังจากที่เทอจากไปไม่นาน

"หึ...เจ้ากลับข้าจะต้องเจอกันอีกแน่"