มาเฟียสุดเฟี้ยวกะยัยเปรี้ยวสุดบ้า

ตอนที่ 9

                หลังจากที่นายฮาเดสวัดไข้ฉันเรียบร้อย นายนั่นก็คอยดูแลฉันตลอดจนพวกนั้นกลับมาจากการดำน้ำ นายฮาเดสถึงยอมกลับไปพัก ส่วนยัยเพื่อนเลิฟทั้งสองคนก็เอาแต่ถามฉันว่า ‘อาการหายดีแล้วเหรอจ๊ะ สงสัยจะได้ยาดีมาจากหมอคนเมื่อกี้ล่ะมั้ง’เฮ้อ ~ ฉันล่ะอยากจะเอาหัวหมุดดินจริงๆ เลย

“นี่เจมิน แกยังไม่นอนอีกเหรอ พรุ่งนี้เราจะกลับกันแล้วน่ะ”

“วันนี้ฉันหลับมาทั้งวันแล้วอ่ะ เดี๋ยวฉันขอไปนั่งดูดาวข้างนอกหน่อยล่ะกัน”

“เฮ้ย! ไม่ได้น่ะ แกเพิ่งจะฟื้นไข้ ถ้าออกไปข้างนอกเดี๋ยวก็ได้เป็นลมเป็นแล้งเหมือนคราวที่แล้วอีกหรอก”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันแข็งแรงดีแล้ว”

“ไมได้!” อะไรของพวกแกสองคนเนี่ย ฉันไม่ใช่เด็กประถมน่ะ ที่จะต้องให้หายไข้สนิทก่อนถึงจะออกไปข้างนอกได้อ่ะ ตอนนี้ฉันอยู่ม.ปลายแล้วน่ะย่ะ!

“เออๆ ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นฉันนอนเลยดีกว่า” ชิ! ยัยสองคนนี้จะต้องให้หลับก่อนถึงจะออกไปได้ ถ้าขอดีๆ แล้วไม่ให้ไป ก็ต้องเอาวิธีแบบนี้แหละ

“ดี พวกฉันก็จะนอนเหมือนกัน ดำน้ำเหนื่อยไม่พอ ยังต้องเหนื่อยกับการเถียงกับนายแบล็ค และยัยหินปูนอีก ฉันขอพักก่อนล่ะกันน่ะ”

“อืม” ฉันรอจนแน่ใจแล้วว่ายัยสองคนนั้นนอนหลับสนิท แล้วค่อยเดินย่องๆ ออกมาข้างนอก สงสัยจะเหนื่อยจริงน่ะเนี่ย เพราะรอไม่ถึง 10 นาที ยัยสองคนก็หลับปุ๋ยเลย ว้าว *0* อากาศดีจัง แถมท้องฟ้ายังสวยอีกด้วย ไหนๆ พรุ่งนี้ก็จะกลับแล้วขอดื่มด่ำความสวยงามของท้องฟ้าก่อนกลับก็แล้วกัน ฉันเลือกที่ดูดาวไม่ไกลจากที่พักมากนัก เพราะจะได้ไม่ต้องเดินไกลมาก ระหว่างที่ฉันกำลังเดินผ่านพุ่มไม่เพื่อจะไปนั่งม้านั่งริมที่พักก็ต้องหยุดชะงัก เพราะฉันเห็นเงาตะคุ่มๆ อยู่หลังพุ่มไม้ เฮ้ย! อย่าบอกน่ะ............ผะ..ผะ..ผี

“กรี๊ด!! ><’’’ช่วยด้วยค่ะ ผีหลอก ผี...อุ๊บ! ” แงๆ T^T ช่วยด้วย ผีมันใช้มือปิดปากฉันด้วยอ่ะ

“เธอจะกรี๊ดทำไมเล่า ตกอกตกใจหมด” เสียงผีมันคุ้นๆ จังเลย หรือว่าจะเป็น...

“อา เอส เออ” (ฮาเดสเหรอ)

“ใช่ ฉันเอง”

“เฮือก! นี่นายจะฆ่าฉันหรือไง ><”

“เอ่อ..ฉันไม่ได้ตั้งใจ ก็เธอจะกรี๊ดทำไมล่ะ”

“แล้วนายทำอะไรลับๆ ล่อๆ ตรงนั้นกันเล่า”

“ฉันทำของหล่นไปในพุ่มไม้ ก็เลยเข้าไปหาน่ะสิ แต่เธอก็ดันมากรี๊ดซะก่อน”

“แหะๆ ^^;;; อ้าวเหรอ แล้วนายหาอะไรอยู่ล่ะ ฉันจะได้ช่วยหา”

“ไม่ต้องหรอก มันไม่ค่อนสำคัญเท่าไร”

“อ่อ..เหรอ”

“แล้วเธอออกมาทำไมเนี่ย เดี๋ยวไข้ก็กลับมาอีกหรอก”

“ฉันก็แค่อยากจะมาดูดาว ก่อนที่จะกลับน่ะสิ แล้วนายล่ะ”

“ก็เหมือนกับเธอนั่นแหละ งั้นเรามานั่นดูดาวด้วยกันมั้ย”

“เอ่อ..ก็ได้ -///-” ทำไมหน้าฉันถึงร้อนผ่าวขนาดนี้เนี่ย เขาก็แค่ชวนดูดาวด้วยกันก็เท่านั้นเอง

                เฮ้อ ~ ในที่สุดก็ผ่านช่วงเวลาอันน่าอึดอัดซะที เพราะฉันไม่ได้สนใจดูดาวเลยน่ะสิ ก็คอยแต่ระแวงนายฮาเดส เพราะปกติฉันไม่เคยเห็นนายฮาเดสมาในอารมณ์โรแมนติกเลย แต่นี้กลับนั่งกุมมือฉันตลอด และคอยพูดเรื่องนู้นเรื่องนี้ ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับความรัก และคอยลอบมองฉันตลอด ถ้ามองเผินๆ เหมือนคู่รักมาออกเดทกัน แต่ขอโทษทีเถอะ สำหรับฉันเหมือนมานั่งจำศีลมากกว่า ก็คอยแต่เกร็งตลอด จนฉันบ่นบอกว่าง่วงนอนแล้ว นายฮาเดสก็เลยเดินมาส่งฉันที่ห้อง

                ก๊อก ! แก๊ก!  เฮ้ย! เสียงอะไรอ่ะ อย่าบอกน่ะว่ามีผีอยู่ในห้องพักของเราอ่ะ

                โครม!

“กรี๊ดดดดดดดดดดด ><”

“อ๊ายยย ยัยบ้า! แกจะกรี๊ดให้คนทั้งรีสอร์ทมาชุมนุมกันที่นี่หรือไง”

“อ้าว! ยัยแคนดี้เองเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ แล้วแกคิดว่าเป็นใคร”

“ฉันก็นึกว่าเป็นผีน่ะสิ ก็แกทำเสียงก๊อกแก๊กอย่างกับผีอ่ะ”

“ฉันก็แค่หาของกิน แล้วเผลอทำหล่นก็แค่นั้นเอง”

“แหะๆ แค่นั้นเองเหรอ สงสัยฉันจะ.......”

“ไม่ต้องทำเป็นเนียนมาชวนฉันคุยเลย แกออกไปข้างนอกมาใช่มั้ย”

“เอ่อ...ฉันไปห้องน้ำมาอ่ะ”

“ในห้องก็มี!” แหงๆ T^T แล้วแกจะดุฉันทำไมเนี่ย ฉันกลัวน่ะย่ะ

“เอ่อ..ฉันออกไปดูดาวมาอ่ะ”

“แกก็รู้ว่าอากาศข้างนอกมันหนาว เดี๋ยวก็ไม่สบายอีกหรอก”

“จ๋าๆ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว” นี่แกเป็นเพื่อนฉัน หรือแม่ฉันกันแน่เนี่ย

“เฮ้อ ~ งั้นแกก็รีบไปนอนเถอะ พรุ่งนี้จะได้กลับแต่เช้า ฉันอยากกลับบ้านเร็วๆ แล้วอ่ะ”

“อืมๆ งั้นก็ฝันดีน่ะ”

                วันรุ่งขึ้น

“เย้ ~ กลับมาถึงสักที ” เหอะ! กว่าจะมาถึงได้แทบตาย แทนที่ฉันจะได้นั่งกับฮาเดส แต่กลับนั่งกับแบล็คแทน เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ยัยแพรวน่ะสิเกาะฮาเดสยิ่งกว่าปลิงซะอีก สวนฉันก็ต้องมานั่งกับคนที่จูบฉันแล้วฉันไม่ยอมจูบกลับ เฮ้อ ~ แต่ยังไงซะก็กลับมาถึงแล้วล่ะน่ะ

“นี่ยัยเจมิน เดี๋ยวฉันกับยัยแคนดี้กลับก่อนล่ะน่ะ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”

“อืมๆ -_-” ฉันก็อยากจะบอกแกว่าฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน ไปเที่ยวคราวนี้แต่ละคนกลับมาพร้อมกับความทรงจำ (อันเลวร้าย)

“พี่ฮาเดสค่ะ เดี๋ยวแพรวไปเยี่ยมที่บ้านนะค่ะ”

“เอ่อ..อืม” ชิ! ยังจะตามไปจองล้างจองผลาญที่บ้านอีกเหรอเนี่ย ส่วนนายฮาเดสก็หันมามองหน้าเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ขอทีเถอะ ฉันเหนื่อยมาพอแล้ว เรื่องที่ยัยแพรวจะไปบ้านฉันก็ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว เพราะไม่ใช่บ้านฉันซะหน่อย และสุดท้ายพวกเราก็แยกทางกันกลับบ้าน เพื่อไปพักผ่อน ระหว่างที่นั่งรถนั่น ฉันไม่ได้คุยกับนายฮาเดสเลย เพราะตอนนี้ฉันไม่มีแรงจะคุยกับใครแล้ว ถ้าถึงบ้านแล้วจะเข้าไปนอนสักพัก จะมีใครว่าเรามั้ยเนี่ย -_- และในที่สุดก็ถึงจุดหมายปลายทางแล้ว

“น้องเจมินไปเที่ยวมาสนุกมั้ยค่ะ”

“เอ่อ..สนุกมากกกกกกกกเลยค่ะ -_-”

“เฮอะๆ สนุกแน่เหรอค่ะ”

“ค่ะ งั้นเจมินขอไปนอนก่อนน่ะค่ะ เจมินรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”

“นี่ยัยบ๊อง จะไปนอนก่อนเจ้าของบ้านได้ไง เธอมาทำงานใช้หนี้บ้านฉันน่ะ” ถ้าเป็นเวลาปกติ ฉันคงเถียงนายไปแล้วแต่ตอนนี้ฉันไม่มีแรง และไม่มีอารมณ์จะมาต่อปากต่อคำด้วยหรอกน่ะ

“เหรอ เดี๋ยวตอนบ่ายฉันจะลุกขึ้นมาทำงานน่ะ” ฉันที่กำลังจะเดินขึ้นข้างบนก็ดันสะดุดขาตัวเองล้มหัวคะมำ สงสัยจะเหนื่อยจริงๆ ล่ะน่ะ งั้นขอนอนตรงนี้เลยล่ะกัน

“ครอกฟี้ -_-zzZ”

“เฮ้ย! ยัยบ๊องเธอจะนอนตรงนี้ไม่ได้น่ะ”

“อื้อ...ไม่เป็นไร ฉันนอนได้ -_-zzZ” แล้วฉันก็เสด็จเข้าฌานทันที

“เฮ้อ ~ บ๊องจริงๆ เลย -_-”

                บ่ายสาม

“อื้อ ~” ทำไมพื้นถึงได้นุ่มขนาดนี้น่ะ เหมือนกับได้นอนบนเตียงในห้องเลย

“นี่! ยัยขี้เซา บ่ายสามแล้วน่ะ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!” โอ๊ย! ใครมากระชากลากถูฉันเนี่ย คนจะหลับจะนอน

“โอ๊ย ~ ใครมากวนว่ะ เดี๋ยวแม่ปั๊ดเหนี่ยว”

“นี่เธอกล้าทำฉันเหรอ”

“เฮ้ย! นี่นายคิดจะทำอะไรนะ >///<” นายจะเอาหน้ามาใกล้ฉันทำไมเนี่ย

“ก็คิดว่าถ้าเธอไม่ยอมตื่น ฉันจะจูบบบบบ -3-”

“ไม่ต้องแล้วย่ะ ฉันตื่นแล้ว >///<”

“งั้นก็ดี ได้เวลาแล้ว”

“เวลาอะไร”

“นี่เธอลืมแล้วเหรอ”

“เอ๋?”

“ฝึกยิงปืน ขี่รถไง”

“หา! นี่นายจะไม่ให้ฉันพักเลยเหรอ o0o” (ช่างกล้าพูดน่ะ)

“เธอนอนมาทั้งวันแล้วน่ะ”

“แต่....”

“ไม่มีคำว่าแต่ ถ้าเธอแต่อีกครั้งฉันจะสั่งให้คนไปหาน้องเธอ”

“เอ่อ...ก็ได้”

                และสุดท้ายฉันก็ต้องมาฝึกยิงปืน ขี่รถ จนฉันจะเป็นนักแม่นปืน กับนักแข่งรถได้แล้วน่ะ จะให้ฉันฝึกไปทำไมเนี่ย นี่ฉันฝึกติดต่อกัน 3 อาทิตย์แล้วน่ะ กว่าจะได้พักก็ปาไปแล้ว 2 ทุ่ม เหนื่อยจากเที่ยวไม่พอยังจะต้องมาเหนื่อยจากการฝึกอะไรก็ไม่รู้อีกเนี่ย เซ็งโว๊ย!!

                วันรุ่งขึ้น ปกติฉันจะชอบกินข้าวที่ครัวกับพี่แจ๋วมากกว่า แต่วันนี้โดนฮาเดสบังคับให้มานั่งกินอีกแล้ว นายอยากจะแกล้งฉันเหรอไงน่ะ เอาแต่จ้องฉันจนฉันเขินไปหมดแล้วเนี่ย ระหว่างที่กินข้าวก็มีแขกผู้ที่ป่าวประกาศว่าจะมาเยี่ยมนายฮาเดสก็เข้ามา

“พี่ฮาเดสค่ะ แพรวมาหาแล้วค่ะ” ชิ! เธอไม่บอกใครๆ เขาก็รู้ มาซะขนาดนี้ไม่รู้ก็บ้าแล้ว

“คุณหนูแพรว 0o0”

“พี่แจ๋ว แพรวมาเยี่ยมค่ะ” แหมๆ รีบเข้าไปกอดเอาใจเลยน่ะ ไม่เห็นเหมือนกับตอนที่อยู่ทะเลเลย เชื่อเลยว่าผู้หญิงมารยาร้อยเล่มเกวียนจริงๆ หลังจากที่กอดพี่แจ๋วจนหนำใจ ยัยแพรวก็เข้ามานั่งข้างฮาเดสทันที ชิ! เห็นแล้วหมั่นไส้ ไปเดินเล่นที่สวนดีกว่า

“ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนน่ะ”

“อิ่มแล้วเหรอค่ะ พี่เจมิน” ฮึ! ทำมาเป็นเรียกฉันว่าพี่ อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทันเธอน่ะ เพื่อให้ละครเธอนั่นสมบูรณ์ ฉันจะช่วยเล่นตามบทที่เธอเขียนก็ได้น่ะ

“อิ่มแล้วล่ะค่ะ เชิญน้องแพรวทานกับฮาเดสได้เลยนะค่ะ ^^” เป็นไง ถึงกับอึ้งเลยล่ะสิ ฉันก็เล่นละครเก้งไม่แพ้เธอเหมือนกันนั่นแหละ รู้จักฉันน้อยไปแล้ว

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ แพรวจะได้อยู่กับพี่ฮาเดสสองต่อสอง โดยไม่มีก้างขวางคอ ^^” นี่เธอ! คิดจะทำให้ฉันฟิวส์ขาดใช่มั้ย แต่เสียใจด้วยฉันไม่ยอมเป็นตามที่เธอหวังหรอกย่ะ

“ค่ะ ยังไงก็ขอให้มีความสุขนะค่ะ ^^”

“ชิ!” ฮะฮ่าๆ รู้สึกว่ายัยแพรวจะโมโหที่ฉันไม่เป็นไปตามที่เธอคิดน่ะเนี่ย สะใจก็จริงแต่ฉันรู้สึกไม่อยากให้ยัยแพรวอยู่ใกล้กับนายฮาเดสเลย เฮ้อ ~ กลุ้มใจไปก็เท่านั้น ไปรดน้ำต้นไม้ในสวนดีกว่า

                ในขณะที่ฉันกำลังยืนรดน้ำต้นไม้ ฉันรู้สึกเหมือนมีคนจ้องอยู่ตลอดเวลาเลย หรือว่าฉันจะเครียดเกินไปล่ะมั้ง เหลือเวลาอีกแค่ 3 อาทิตย์ โรงเรียนก็จะเปิดแล้ว ไว้เดี๋ยวไปเยี่ยมพ่อกับแม่ดีกว่า คิดถึงท่านจังเลย.....

                โป๊ก!

“โอ๊ย!” ใครเอาหินมาเขวี้ยงใส่หัวฉันเนี่ย ดีน่ะที่หัวฉันแข็ง หัวเลยไม่แตกเนี่ย

“เป็นอะไรมากหรือเปล่า” แล้วทำไมนายจะต้องเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้เนี่ย คนเค้าเขินเป็นน่ะ

“หัวยังไม่แตกหรอกน่า -///-”

“แต่ฉันว่าเธอควรไปทำแผลก่อนน่ะ”

“บอกว่าไม่เป็นไรยังไงเล่า!”

“แต่ฉันสั่งให้เธอไปทำแผล เดี๋ยวนี้!”

“ชิ!” ไปก็ได้ย่ะ ทำมาเป็นสั่งเหมือนพ่อฉันเลย แล้วฉันก็รีบเดินเข้าบ้านทันทีก่อนที่นายฮาเดสจะได้ด่าอะไรฉันอีก อุ๊ย! แต่ก็เพิ่งรู้น่ะเนี่ยว่านายฮาเดสห่วงฉันขนาดนี้ หรือว่านายนั่นชอบเราเข้าแล้ว (-_- )(-_-)( -_-) บ้าๆ คิดไปเองอีกแล้วเรา นายนั่นจะมาชอบเราได้ยังไง และระหว่างที่ฉันเดินเข้ามาในห้องโถงฉันก็ได้เจอกับความซวยอีกครั้ง

                โครม! ซ่า!

“แค่กๆ ” ถ้าเป็นน้ำธรรมดาฉันจะไม่ว่าเลย แต่นี่มันน้ำถูพื้นน่ะสิ เหม็นโคตรๆ ใครมันกล้าแกล้งฉันโดยเทถังน้ำถูพื้นลงมาจากชั้นสองเนี่ย

“น้องเจมินทำไมตัวถึงเปียกขนาดนั้นล่ะค่ะ”

“เหอะๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แล้วแพรวกลับไปแล้วเหรอค่ะ” รู้สึกว่าตัวฉันเริ่มเหม็นขึ้นเรื่อยๆ แล้วอ่ะ รีบไปอาบน้ำดีกว่า

“อ่อ กลับไปเมื่อกี้เองค่ะ เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้าขนหนูมาให้นะค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเจมินไปอาบน้ำเลยดีกว่า”

“อ่อค่ะ ใครกันน่ะที่เป็นคนถูพื้น ไม่ระวังถังให้ดีเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่แจ๋ว”

                หลังจากที่ประเดิมความซวยด้วยน้ำถูพื้นแล้ว วันถัดมาและก็วันถัดมาฉันก็เจอใบมีดอยู่ในรองเท้า ขนหมาอยู่ในกองเสื้อผ้า เฮ้อ ~ ชีวิตคนสวยทำไมจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย วันนี้ลองกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อกับแม่ดีกว่า เผื่อจะไม่ต้องมาเจอเรื่องซวยแบบนี้อีก

“นี่ฮาเดส”

“มีอะไรเหรอ”

“วันนี้ฉันขอไปเยี่ยมพ่อน่ะ อาจจะค้างสักคืนหนึ่ง” ฮาเดสจ้องหน้าฉันนานเป็นนาที แต่สุดท้ายก็พยักหน้าเป็นคำตอบ

“เดี๋ยวให้พี่แกชไปส่งน่ะ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปเองได้ ตอนนี้เห็นพี่คิงคองกำลังยุ่งอยู่กับงานน่ะ” เขามองหน้าฉันเหมือนกำลังประมวลคำพูดอยู่ นี่นาย! กลัวฉันหนีแล้วไม่กลับมาเหรอไงห๊ะ!

“เดี๋ยวฉันไปส่งเอง”

“เอ่อ..ไม่ต้องหรอก ลำบากนายเปล่าๆ”

“แต่...”

“บ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ เดี๋ยวฉันขึ้นรถไปเอง ฉันไม่ใช่เด็กแล้วน่ะ” คราวนี้มองหน้าฉันนานกว่าเดิมอีกนะเนี่ย -_-‘’

“เอ่อ..งั้นฉันไปก่อนนะ”

“เดี๋ยว!” อะไรเนี่ย ไอ้เราก็นึกว่า ‘เงียบ’ ก็แสดงว่าอนุญาต ไหงมาเรียกดักคอกันอย่างนี้ล่ะ ฉันค่อยๆ หันหน้าไปหา และก็เกือบจะสะดุดหลุมอากาศ เพราะคำๆ นี้

“ดูแลตัวเองด้วยล่ะ เป็นห่วง -///-”

“อ่อ..อืม -///-”

และฉันก็เดินออกมาด้วยอาการที่แบบว่าร่าเริงสุดๆ ก็ไม่ให้ร่าเริงได้ไงล่ะ อุตส่าห์มีคนเป็นห่วง ^o^ เพื่อเป็นการประหยัดเวลาในการเดินทาง เรียกวินมอเตอร์ไซค์เลยดีกว่า ถึงราคามันจะแพงไปนิด แต่มันก็คุ้มล่ะน่ะ และก็จริงดังคาด ใช้เวลาไม่เกิน 15 นาที ฉันก็มาถึงหน้าปากซอยทางเข้าบ้าน ที่ฉันไม่ให้วินมอเตอร์ไซค์ไปส่งก็เพราะเข้าไปอีกหน่อยก็จะถึงแล้ว และถ้าฉันให้วินไปส่งก็ต้องเสียค่าบริการเพิ่มอีกตั้ง 5 บาทอ่ะ (งกจังเลยนะ)

ฟลิ้ว ~ นี่เราคิดผิดหรือเปล่าเนี่ยที่ไม่ให้วินเข้ามาส่งอ่ะ เพราะถึงทางจะไม่ไกลมาก แต่มันโคตรวังเวงเลย    นี่ขนาดตอนกลางวันนะเนี่ย ถ้าตอนกลางคืนจะขนาดไหนกันเชียว ระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปบ้าน จู่ๆ ก็มีมือใครก็ไม่รู้มาปิดปากฉัน  อ๊ายยย >< นี่อย่าบอกน่ะว่าฉันเจอโจรปล้นพรหมจารีอ่ะ ไม่เอานะ ฉันยังอยากครองเวอร์จิ้นไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จำทำได้น่ะ

“อ๊ายย >< อ่อย อั๋น อ่ะ” (ปล่อยฉันนะ) แต่ทำไมมือของโจรมันถึงได้หอมขนาดนี้เนี่ย แถมยังนุ่มอีกต่างหาก เผลอๆ อาจจะนุ่มกว่าหน้าฉันก็ได้

“จุ๊ๆ อย่าเสียงดังสิ ” เฮ้ย! ทำไมเสียงมันคุ้นๆ อ่ะ

“….”

“ฉันเอง แบล็คไง” ห๊ะ! นายแบล็คเองเหรอ ตกใจหมดเลยนึกว่าเป็นโจรโรคจิตซะอีก แต่นายจะกรุณาปล่อยมือที่ปากฉันได้หรือยังเนี่ย ฉันเริ่มหายใจไม่ออกแล้วน่ะ และดูเหมือนนายแบล็คจะรู้ตัวว่าอาจจะเป็นฆาตกรได้ ถ้ายังไม่ปล่อยมือออกจากปากฉัน

“เฮ้อ ~ นายจะทำให้ฉันตกใจตายนะ -_-”

“ฮะฮ่าๆ ^^’ ฉันขอโทษ”

“ว่าแต่นายมาทำอะไรในซอกนี้เนี่ย” จู่ๆ นายแบล็คก็เข้ามากอดฉันแน่น จนฉันรู้สึกว่าจะขาดใจตายจริงๆ แล้ว   ฉันพยายามที่จะออกจากอ้อมกอดของนายแบล็ค และก็ต้องหยุดกะทันหันเมื่อนายแบล็คได้สารภาพการที่ต้องมาอยู่ในซอก ณ ที่แห่งนี้

“ก็ฉันคิดถึงเธอน่ะสิ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” นานบ้านานบออะไรย่ะ เพิ่งผ่านไปแค่ไม่กี่วันเอง -_-‘ แต่รู้สึกว่านายจะกอดฉันนานไปแล้วน่ะ

“เอ่อ...นายช่วยปล่อยฉันก่อนได้มั้ย” เฮ้อ ~ ในที่สุดก็รอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด เมื่อนายแบล็คปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด และนายแบล็คก็เอาแต่จ้องหน้าฉัน หรือว่าหน้าฉันมีอะไรติดอย่างนั้นเหรอ ฉันรีบเอามือปัดทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดว่ามีอยู่บนหน้าโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังเป็นตัวตลกให้กับนายแบล็คหัวเราะ

“ฮะฮ่าๆ ^0^ เธอทำอะไรของเธอนะ”

“ก็ฉันเห็นนายจ้องหน้า ฉันก็นึกว่าหน้าฉันมีอะไรติดหรือเปล่าน่ะสิ”

“ฮะฮ่าๆ หน้าเธอไม่มีอะไรติดหรอก” อ้าว ~ ทำไมไม่บอกกันก่อนเล่า ให้ฉันเป็นตัวตลกอยู่ได้

“-///-”

                ฟึด!

“เฮ้ย! นายทำอะไรเนี่ย o0o”

“ก็หอมแก้มเธอไง”

“ไอ้บ้า!” ถ้าเกิดคนแถวนี้มาเห็นได้มีข่าวไปถึงพ่อแน่ คราวนี้แหละฉันได้ตายแบบไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลย

“เจมิน ฉันรักเธอน่ะ”

“อะไรของนายเนี่ย อยู่ๆ ก็มาบอกรักฉัน มันไม่ตลกเลยนะ” เมื่อฉันพูดจบประโยคนายแบล็คก็เข้ามาบีบหัวไหล่ฉันอย่างแรงจนรู้สึกถึงความเอาจริงเอาจัง

“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉันรักเธอจริงๆ” ฉันมองเข้าไปในแววตาอันมั่งคงในตอนนี้ ซึ่งแตกต่างจากครั้งก่อนๆ ที่มีแววขี้เล่น ด้วยความไม่เข้าใจสุดขีด และฉันก็ตัดสินใจในสิ่งที่ฉันคิดว่าน่าจะช่วยเตือนสติเขาได้

“ฉันว่านายคงแค่รักฉันแบบเล่นๆ มากกว่านะ ตอนนี้นายยังไม่รู้จักคำว่ารักดีหรอก”

“ไม่จริง! ฉันไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนแบบเธอมาก่อน แค่ฉันไม่เห็นหน้าเธอไม่กี่วันฉันก็แทบจะขาดใจ ฉันอยากจะไปหาเธอที่บ้านไอ้ฮาเดส แต่เธอก็น่าจะรู้ว่ามาเฟียกลุ่มฉัน กับกลุ่มมันไม่ถูกกัน” ไม่ถูกกัน แต่ไปเที่ยวทะเลด้วยกันได้ไงเนี่ย ดีนะไม่ได้เอาลูกน้องมาตีกันตาย ไม่งั้นคงได้เกิดโศกนาฏกรรมขึ้นแน่ๆ คราวนี้ฉันจะทำไงดีเนี่ย มีคนมาสารภาพรักกับฉันเป็นครั้งแรกเลยนะ แล้วฉันจะต้องทำตัวยังไงเนี่ย

“เอ่อ...” ฉันที่ตอนนี้กำลังเป็นใบ้ชั่วขณะ ก็ต้องทำหน้าหมางงเมื่อนายแบล็คพูดประโยคที่มันฟังง่ายแต่เข้าใจยาก (สำหรับฉันอ่ะน่ะ)

“หรือว่าเธอมีคนในใจที่มันไม่ใช่ฉันอย่างนั้นเหรอ”

“นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไรเนี่ย ฉันไม่เข้าใจ”

“เธอรักไอ้ฮาเดสใช่มั้ย” เฮ้ย! นี่นายกำลังพูดเรื่องอะไรเนี่ย ฉันเนี่ยนะรักนายฮาเดส ไม่มีทาง!0o0

“เอ่อ..” พูดออกไปสิว่าฉันไม่ได้รักนายฮาเดส ทำไมถึงพูดไม่ออกนะ

“หึ! เธอรักไอ้ฮาเดสจริงๆ ด้วยสิน่ะ ทำไมล่ะ! ทำไมเธอถึงไม่รักฉัน”

“นี่นายอย่ามากดดันฉันได้มั้ย!!!” ฉันจะร้องไห้แล้วนะ ถ้านายยังกดดันฉันอยู่อย่างนี้น่ะ!!

“เธอก็บอกมาสิว่าเธอไม่ได้รักมัน!!” ฉันก็อยากจะพูดออกไปเหมือนกัน แต่ปากมันไม่ยอมพูดออกไปน่ะสิ นี่ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ย!!

“บอกมาสิ!!” นี่นายยังไม่เลิกกดดันฉันใช่มั้ย!!

“ใช่! ฉันรักฮาเดส ฉันไม่ได้รักนายแม้แต่น้อย!!” เอ๊ะ! ทำไมฉันถึงตอบออกไปแบบนั้นเนี่ย และตอนนี้นายแบล็คกำลังตัวสั่นไปด้วยความโกรธ และเข้ามาบีบแขนฉันแรงขึ้น จนฉันรู้สึกเจ็บจนกระดูกจะหักอยู่แล้ว!

“ทำไม! ไอ้ฮาเดสมันดีกว่าฉันตรงไหน ถ้าอย่างนั้นฉันจะเป็นเจ้าของเธอเดี๋ยวนี้เลย” พอพูดจบประโยคนายแบล็คก็เริ่มมาคลอเคลียอยู่ตรงต้นคอฉัน และเริ่มรุกเร้าแรงขึ้นถึงขนาดเริ่มมาปลดกระดุมเสื้อของฉันทีละนิด ฉันพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่มีแรงพอที่จะเอาชนะแรงผู้ชายตัวใหญ่ๆ ได้ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามีน้ำอุ่นๆ กำลังไหลพรากออกมาจากตา ใช่! ฉันกำลังร้องไห้อย่างหนัก จนนายแบล็คยอมหยุดการกระทำทั้งหมดกลางคัน

“อึก..ฮือๆ T^T”

                เพี๊ยะ! ฉันที่หลุดจากการกระทำอันเลวร้ายของนายแบล็คได้ ก็ฟาดมือลงไปที่หน้าของเขาอย่างแรง

“นายอยากรู้ใช่มั้ย! ว่าฮาเดสดีกว่านายตรงไหน” นายแบล็คได้แต่ทำหน้ารู้สึกผิด และไม่เอ่ยอะไรออกมาเลยสักคำ

“….”

“ฉันจะบอกให้นะ! ฮาเดสไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับฉันเลย!!” ฉันที่กำลังเดินหนีก็โดนนายแบล็คจับมือเอาไว้ แต่ฉันก็รีบสะบัดมืออกทันที ด้วยรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาทันตา

“เจมิน...ฉันขอโทษ”

“…” ฉันไม่ตอบอะไรเลย และก็รีบเดินหนีออกมาให้เร็วที่สุด และก็รีบเช็ดน้ำตาออกให้หมด เพราะอาจจะเป็นที่สงสัยของพ่อกับแม่ได้ โดยเฉพาะบิ๊กกัฟ

“แต่ฉันจะแย่งเธอมาเป็นของฉันให้ได้”