มาเฟียสุดเฟี้ยวกะยัยเปรี้ยวสุดบ้า

 
ตอนที่ 4
                ฉันเข้าไปในห้องของนายขี้เก๊ก ก็พบกับความมหัศจรรย์ 0_0 นั่นก็คือ!! เตียง!! (แล้วมันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ตรงไหนเนี่ย = คนแต่ง) แต่มันไม่ใช่เตียงแบบธรรมดาน่ะ แต่มันเป็นเตียงที่สามารถบรรจุให้คนนอนได้เป็น 10 คน!! และที่สำคัญลวดลายสวยงามเหมือนกับอยู่ในห้องนอนแนวๆ เทพนิยายเลยอ่ะ สวยเว่อร์    * 0 *
“อย่ามั่วแต่ตกใจกับความสวยของห้องฉันสิ เพราะว่าเธอจะต้องทำความสะอาดห้องนอนให้ฉัน”
“หะ!! ทำความสะอาดเหรอ 0o0”
“ก็ใช่น่ะสิ (-_-)”
“ห้องก็ใหญ่ แล้วฉันจะทำคนเดียวไหวมั้ยเนี่ย” พูดจริงๆเลยน่ะว่าห้องนายขี้เก๊กใหญ่มาก ถ้าจะทำความสะอาดต้องใช้คนอย่างน้อย 3 คนเลยล่ะ
“ก็แค่กวาด มันไม่เห็นจะยากเลย”
“หะ!! กวาด”
“ใช่!! กวาด”
“บ้านนายก็ออกจะรวย ทำไมไม่มีเครื่องดูดฝุ่นล่ะ 0_o”
“มี แต่ฉันไม่ให้เธอใช้”
“อ้าว! ทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้ ( -_-)”
“เอ้า!! นายนี่ก็บ้าเนอะ ไม่รู้ในสิ่งที่ตัวเองพูด”
“ช่างฉันเถอะน่า ส่วนเธอก็ทำความสะอาดห้องฉันไปสิ”
“ชิ!”
                ไอ้คนโรคจิต ได้คนวิปริต ไอ้คนบ้า นายไม่ยอมให้ฉันใช้เครื่องดูดฝุ่นอ่ะ ห้องนายก็ใช่ว่าจะเล็กน่ะ อย่างนี้ฉันก็เหนื่อยแย่น่ะสิ ที่ฉันไม่สามรถพูดออกมาได้ เพราะว่านายนั่นนั่งกินกาแฟสบายใจเฉิบเฝ้าฉันอยู่น่ะสิ นายกลัวว่าฉันจะขโมยของเหรอไง
 เย้ ~ ในที่สุดก็ทำความสะอาดเสร็จสักที ฉันที่กำลังจะเดินออกจากห้อง เพราะไม่อยากเห็นหน้านายขี้เก๊กก็ต้องหยุดชะงักเพราะ
     เคร้ง!!
                เพราะว่านายนั่นแกล้งปล่อยแก้วกาแฟหล่นลงพื้นน่ะสิ บอกเลยน่ะว่าแกล้ง !! แงๆ T^T นายจะแกล้งฉันไปถึงไหนน่ะ
“อุ๊ย! แก้วหล่น ฉันวานให้เธอช่วยทำความสะอาดทีน่ะ”
“ค่ะ!!” ดู๊ดู นายนั่นมันทำเสียง ฉันอยากจะกระโดดงับหูนายนั่นจริงๆ แต่ที่ฉันไม่ทำเพราะถ้าฉันทำเรื่องมันจะไม่จบและฉันก็จะไม่ได้พักผ่อน งั้นก็รีบๆทำจะได้ไปพักเร็วๆ ไว้ให้ถึงทีฉันมั้งเถอะ ฉันรีบเก็บเศษแก้วโดยที่ไม่ได้ระวังเลยทำให้โดนเศษแก้วบาดเข้าให้ เฮ้อ ~ เรานี่ซุ่มซ่ามชะมัด
“เธอโดนแก้วบาดนิ”
“เอ๊ะ!!” นายนั่นรีบจับมือฉันแล้วก็พาฉันมาทำแผล นี่นายเห็นด้วยเหรอ งั้นก็แสดงว่านายก็มองฉันตลอดเลยน่ะสิ แต่ฉันคงคิดไปเองล่ะมั้งคนอย่างนายนั่นเนี่ยน่ะจะมามองคนอย่างฉัน สงสัยจะบังเอิญเห็นพอดีล่ะสิ
“เดี๋ยวฉันทำแผลให้”
“หะ!!”
“หะ..อะไร”
“อ่อ..เปล่า” นายนั่นก็ก้มหน้าก้มตาทำแผลให้ฉันเหมือนกับว่ามันเป็นสิ่งที่สำคัญมากอย่างนั้นแหละ แต่นายซีเรียสไปป่ะ แผลแค่นี้ฉันดูดเดี๋ยวมันก็หายแล้ว
“เสร็จแล้ว -///- ”
“นายทำแผลให้ฉันแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยอ่ะ”
“เอ่อ..ก็อากาศมันร้อนอ่ะ”
“เหรอ” ร้อนบ้านนายสิ เปิดแอร์เย็นซะขนาดนี้เขาเรียกว่าร้อนเหรอ เผลอๆขั้วโลกเหนือยังจะร้อนมากกว่าห้องนายซะอีก
“พูดอย่างนี้ เธอไม่เชื่อฉันเหรอ เธออย่าหลงตัวเองหน่อยเลย คนอย่างฉันไม่หน้าแดงต่อหน้าเธอหรอกน่า” นี่นาย!! จะร้อนตัวทำไม ฉันยังไม่ได้พูดเลยน่ะว่านายเขินเพราะฉันอ่ะ
“ชิ!” ฉันลุกขึ้น เพื่อเดินไปเก็บเศษแก้วที่ยังไม่ได้เก็บ ก็ถูกนายขี้เก๊กจับแขนเอาไว้
“นี่นาย!! อย่ามาแต๊ะอั๋งฉันน่ะ”
“จะบ้าเหรอ -///-” นายขี้เก๊กรีบปล่อยแขนฉันทันที กลัวจะเสียฟอร์มล่ะสิท่า และฉันก็เดินไปเก็บเศษแก้วแต่ก็ถูกนายขี้เก๊กห้ามไว้อีกแล้ว
“อะไรของนายเนี่ย!!” แม่เริ่มอารมณ์เสียแล้วน่ะ เดี๋ยวก็ร้องไห้ให้ดูซะหรอก
“เธอไม่ต้องทำแล้ว”
“แล้วจะให้เศษแก้ววางอยู่ตรงนี้น่ะเหรอ”
“เดี๋ยวฉันให้พี่แจ๋วมาเก็บเอง”
“ไม่ต้องหรอกน่า”
“นี่เธอ!! ฉันสั่งอะไรก็ทำตามไปสิ เดี๋ยวก็โดนแก้วบาดอีกหรอก”
“แหม~ ที่แท้นายก็เป็นห่วงฉันนี่เอง” ฮะฮ่าๆ ขอแซวนายหน่อยแล้วกัน เห็นแล้วหมั่นไส้
“ไม่ใช่ซะหน่อย -////- เธอกลับไปห้องได้แล้ว ไป๊!!” แน่ะ!! อยู่ๆก็มาไล่ฉัน ชิ! ไปก็ได้ย่ะนึกว่าฉันอยากอยู่นักเหรอไง
“รู้แล้วน่า!!”
                อ๊ายยย >_< ฉันอยากกลับบ้านไปแกล้งไอ้บิ๊กกัฟมากกว่าอยู่ที่นี้อีกน่ะ แต่ทำไมฟ้าถึงแกล้งนางฟ้าอย่างฉันให้มาเจอกับไอ้เทพเจ้านรกภูมิเนี่ย ฟ้าไม่สงสารคนอย่างฉันเลยหรือไงน่ะ ฉันอยากเจอพวกยัยเพื่อนบ๊องของฉันจังเลย เอ๊ะ!! พูดถึงยัยพวกนั้น โทรนัดไปเที่ยวกันดีกว่า แต่คงจะไม่ใช่พรุ่งนี้หรอก เพราะว่าฉันเพิ่งมาได้แค่วันเดียวถ้าจะออกไปเที่ยววันพรุ่งนี้เลยมันก็ไม่งามเท่าไรเลยน่ะ แต่ขอไปอาบน้ำก่อนล่ะกัน
“อ๊า ~ สบายตัวชะมัด” ฉันโทรหายัยพวกนั้นแต่แทนที่มันจะให้ฉันพูดก่อน แต่มันดันถล่มคำถามมาหาฉันเลยอ่ะ และคำถามไม่ได้เกี่ยวกับฉันเลยน่ะ ยัยพวกนั้นถามถึงแต่นายขี้เก๊กตลอดเลยอ่ะ ยัยเพื่อนบ้า ยัยเพื่อนไม่ห่วงเพื่อน ฉันเลยรีบนัดมันให้เจอกันอาทิตย์หน้าแล้วรีบวางสายทันที ไม่อยู่ให้มันถามถึงนายนั่นหรอกน่ะ แต่ก่อนที่จะนอนขออ่านหนังสือนิยายก่อนแล้วกัน โหะๆ ^0^

น.

“หาว ~ สี่ทุ่มยี่สิบสองนาทีแล้วเหรอ อุ๊ย! แสดงว่ามีคนคิดถึงฉันอยู่แน่เลย อิอิ” (เขาเชื่อกันว่าถ้าเห็นเลขนาฬิกาที่เหมือนกันทั้งข้างหน้าและข้างหลัง แสดงว่ามีคนคิดถึงเราอยู่นั่นเอง) นอนดีกว่าเรา พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า
“ครอกฟี้ ~-_-zzZ”
ปัง!
‘โอ๊ย!’ ฉันโดนยิงอ่ะ ฮือๆ มันเป็นอะไรที่เจ็บมาก ใครก็ได้ช่วยฉันที ฉันมองไปรอบๆมีคนวิ่งพลุกพล่านเต็มไปหมด และฉันก็เห็นคนที่ถือปืนเล็งมาทางฉัน คงจะเป็นแกสิน่ะที่ยิงฉันเมื่อกี้ แต่ก่อนที่ยิงมาฉันก็เห็นนายขี้เก๊กวิ่งเข้ามารับกระสุนแทนฉัน
ปัง!
‘ว๊ายยย ไม่น่ะ  ฮือๆ T^T นายอย่าเพิ่งเป็นอะไรน่ะ’ นายขี้เก๊กนอนจมกองเลือดอยู่บนตักของฉัน นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ฉันโดนยิงยังไม่พอ นายขี้เก๊กก็โดนด้วยเหมือนกัน แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกเจ็บอะไรทั้งนั้น เพราะตอนนี้ฉันเป็นห่วงนายขี้เก๊กมากกว่า
‘ฮือๆ นายอย่าทิ้งฉันไปน่ะ T^T’
‘ฉัน… รัก… เธอ’นายขี้เก๊กเอามือขึ้นมาลูบหน้าฉันพร้อมกับบอกรักฉัน นายอย่าเพิ่งเป็นอะไรน่ะ ฉันก็รักนายเหมือนกันน่ะ
‘ฉันก็รักนายน่ะ ฮือๆ T[]T’ และก่อนที่ฉันจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ ฉันก็เห็นไอ้คนที่ยิงฉันเดินเข้ามาและเอาปืนจ่อมาทางฉันก่อนที่ลั่นไกใส่ฉัน
ปัง!
ก๊อก ก๊อก
“เฮือก!!” แค่ฝันไปเหรอเนี่ย เหมือนจริงชะมัดจนตอนนี้หัวใจฉันยังไม่หายเต้นเร็วเลย นี่! ฉันฝันเหมือนเดิมอีกแล้วเหรอ แต่ฉันไม่เคยฝันเรื่องเดียวติดต่อกันเลยน่ะ แต่ทำไมเช้าเร็วแท้ล่ะเนี่ย ฉันรู้สึกว่านอนไม่เต็มอิ่มด้วยซ้ำน่ะ
ก๊อก ก๊อก
“เจมิน คุณชายเรียกกินข้าวเช้าแล้วน่ะ”
“ค่ะ เจมินขอเวลาอาบน้ำหน่อยนะค่ะ”
“จ้า แต่คุณชายให้เวลาแค่ 30 นาทีน่ะ” อะไรว่ะ ให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงแล้วฉันจะอาบน้ำทันมั้ยเนี่ย งั้นต้องรีบซะแล้วล่ะ แต่เอ๊ะ!! นายนั่นเรียกฉันกินข้าวเหรอ นายนั่นเนี่ยน่ะจะให้ฉันนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะ
“ค่ะ”
29 นาทีผ่านไป
ตึก ตึก
“30 นาทีพอดี เธอรอดตัวไปน่ะ”
“แฮ่กๆ นาย..จะ..บ้า...เหรอ ถ้าฉันมาช้ากว่านี้นายจะทำไม” จะไม่ให้ทันได้ไงล่ะ วิ่งหอบแด๊กมาซะขนาดนี้
“ฉันก็จะเอาเธอไปเป็นเป้าธนูน่ะสิ”
“อึ๋ย!! ไม่เอาด้วยหรอก”
“เอ้า!! มัวแต่ยืนอยู่ได้ ไม่นั่งล่ะ” ชิ! ทำมาเป็นสั่ง แล้วมีเหรอว่าคนอย่างฉันจะ....ไม่ทำตามอ่ะ แหะๆ ^^;;;
“พี่แจ๋วตักข้าวได้แล้ว”
“นี่นายฉันถามอะไรหน่อยสิ”
“เธอไม่มีสิทธิ์ถาม” คิดว่าฉันสนหรือไง รู้จักคนอย่างเจมินน้อยไปซะแล้ว
“นายให้ฉันมานั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับนายทำไมอ่ะ ปกติก็เห็นนายนั่งกินคนเดียว”
“ฉันไม่จำเป็นจะต้องตอบเธอ ถ้าถามอีกคำเดียวฉันจะให้เธอไปกินข้าวที่ห้องครัวซะ”
“ได้อยู่แล้ว คนอย่างฉันไม่เรื่องมากหรอกย่ะ” ฉันลุกออกจากโต๊ะทันที เพราะฉันไม่อยากนั่งกินข้าวกับคนไม่มีหัวใจหรอกน่ะ นายมันก็แค่คนที่โดนแฟนทิ้งแล้วไม่สามารถรักใครได้อีก
“เจมิน อย่าเสียมารยาทกับคุณชายสิ”
“เจมินไม่สน” ฉันเดินเข้าไปลากพี่แจ๋ว ก่อนจะเดินไปห้องครัว พอมาถึงพี่แจ๋วก็สวดฉันยาวเป็นหางว่าวเลย
“เจมินไม่ควรไปเสียมารยาทกับคุณชายอย่างนั่นน่ะ”
“ทำไมล่ะ ถ้าไม่อยากให้เจมินนั่งกินด้วยเจมินก็ไม่นั่งหรอก”
“แต่คุณชายไม่เคยชวนใครนั่งกินข้าวกับท่านเลยน่ะ”
“หะ!! จริงเหรอ 0_o”
“ก็จริงน่ะสิ และไม่เคยมีคนไหนที่พูดอย่างนั่นกับคุณชายแล้วรอดสักคนเลยน่ะ”
“หะ!!” เอาอีกแล้ว ฉันเฉียดใกล้ความตายกี่ครั้งแล้วเนี่ย แล้วนายนั่นจะสั่งให้คนมาฆ่าฉันมั้ยเนี่ย แล้วฉันจะทำไงดี
“แต่เจมินเป็นคนแรกเลยน่ะ ที่พูดจากวนประสาทคุณชายตั้งแต่มาวันแรกและยังอยู่ครบ 32 อ่ะ” โห้ ~ พี่แจ๋วแอบหลอกด่าเจมินใช่มั้ยเนี่ย ฉันก็ไม่ใช่คนที่กวนประสาทสักหน่อยน่ะ
“งั้นเจมินคงทำบุญมาเยอะ ถึงยังอยู่รอดในตอนนี้”
“ฮะฮ่าๆ”
“พี่แจ๋วขำอะไรอ่ะ”
“เจมินเป็นคนน่ารักน่ะ ไร้เดียงสาแต่แฝงไปด้วยความร้ายกาจ เหมาะกับคุณชายฮาเดสที่สุดเลยน่ะ”
“ไม่มั้งค่ะ ”
“พี่รู้แล้วว่าทำไมแฟนคุณชายถึงทิ้งคุณชายไป”
“ทำไมอ่ะ”
“ก็แฟนคุณชายเป็นคนที่เรียบร้อยเกินไปน่ะ เลยเข้าไม่ได้กับคุณชายที่มีนิสัยเถื่อนนิดๆ ก็เลยทิ้งไปล่ะมั้ง”
“อ้าว ~ พี่แจ๋วพูดอย่างนี้ก็หมายความว่าเจมินไม่เรียบร้อยเลยเหมาะกับนายขี้เก๊กเหรอ”
“ฮะฮ่าๆ ถึงเจมินจะหน้าตาคล้ายแฟนคุณชายแต่นิสัยไม่เหมือนกันเลยน่ะ แฟนคุณชายเป็นคนไม่ค่อยพูด เรียบร้อย แต่เจมินออกจะอารมณ์ดีและมนุษยสัมพันธ์ดีกว่าน่ะ ^0^” จริงเหรอเนี่ย ฉันเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีเหรอเนี่ย แต่ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ค่อยยุ่งกับใครเลยน่ะ
“แล้วแฟนนายขี้เก๊กชื่ออะไรเหรอค่ะ”
“เอ่อ.. คุณแพรวมั้ง ทำไมเหรอ”
“อ่อ.. เปล่าค่ะ”
“งั้นพี่ขอไปล้างจานก่อนน่ะ”
“อ่อ..ค่ะ” พี่แจ๋วไปล้างจานแล้วฉันจะทำอะไรดีเนี่ย ตกลงฉันมาทำงานใช้หนี้หรือว่ามานอนเล่นกันแน่เนี่ย นายนั่นก็ไม่ยอมสั่งงานให้ฉันทำสักที งั้นไปที่สวนดีกว่าเผื่อมีอะไรให้ทำ
“ทำไมสวนไม่มีคนเลยอ่ะ”
“มีสิจ๊ะ”
“เอ้า!! พี่คิงคองเป็นมือปืนแล้วไปตัดต้นไม้ทำไมอ่ะ”
“ก็คนสวนลาไปหมดน่ะสิ ลุงจอบพ่อแกตายแกก็เลยลา ลุงเสียบเมียก็คลอดลูก ลุงหวังแม่แกก็ป่วย ส่วนลุงแห้วลูกแกก็รับปริญญา คุณชายก็เลยให้พี่มาทำแทนนี่แหละ” โห้ ~ คนสวนเป็นพี่น้องกันเปล่าเนี่ย จอบกับเสียบ และก็หวังกับแห้ว
“อ่อ...มีอะไรให้เจมินช่วยมั้ย เผอิญว่าว่างงานอ่ะ”
“อ้าว ~ คุณชายไม่ได้ให้งานเจมินอีกเหรอ”
“อืม ใช่”
“งั้นพี่ขอให้เจมินช่วยรดน้ำต้นไม้หน่อยล่ะกัน”
“ได้ค่ะ ^^ ” ฉันชอบรดน้ำต้นไม้เป็นชีวิตจิตใจเลยล่ะ เพราะมันทำให้สดชื่นเหมือนกับได้รับน้ำเองอย่างนั้นล่ะ ระหว่างที่รดน้ำต้นไม้ขอฟังเพลงไปด้วยล่ะกัน ก็ฉันมันเป็นคนมีดนตรีในหัวใจอ่ะน่ะ อิๆ ^^
“ ~ แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่ ก็ยังไม่รู้ว่าเธอคิดเช่นไร ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่ ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะเดินหนีไป ~”
“นี่เธอ!!” เหมือนมีคนเรียกฉันเลย แต่คงหูฝาดล่ะมั้ง
“ ~ก็ดีพอแล้วที่ได้มีเธออยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียง...~”
“นี่เธอ!!” เอ๊ะ!! เหมือนมีคนเรียกฉันจริงๆนะเนี่ย
ขวับ
“เฮ้ย!!” หน้าฉันกับหน้านายขี้เก๊กอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบเลยน่ะ จมูกจะชนกันอยู่แล้ว  
“……”
“นี่นาย!! ถอยออกไปได้แล้ว -////-” ทำไมหน้าฉันถึงได้ร้อนผ่าวขนาดนี้น่ะ หรือจะเป็นเพราะหน้านายขี้เก๊กยิ่งมองใกล้ๆแล้วยิ่งหล่อน่ะ แต่คนอย่างฉันไม่เคยเขินเพราะผู้ชายน่ะ และในที่สุดนายขี้เก๊กก็ยอมผละออกสักที
“เธอกล้ามากน่ะที่ทำกับฉันเมื่อเช้าน่ะ”
“ฉันไปทำอะไรให้นาย”
“ก็ที่เธอหักหน้าฉันต่อหน้าคนทั้งบ้านน่ะสิ”
“หน้านายก็ไม่ได้หักนิ”
“นี่เธอ!!”
“นี่อย่ามากวนฉันได้มั้ย ฉันจะรดน้ำต้นไม้”
“จะรดน้ำต้นไม้หรือว่ารดขาตัวเองกันแน่ (-_-)” นี่ฉันรดน้ำใส่ขาตัวเองเหรอเนี่ย ว่าแล้วทำไมขาถึงรู้สึกเย็นๆ
“เอ่อ..การรดน้ำต้นไม้ก็ต้องมีเปียกกันบ้างสิ”
“นั่นมันเรื่องของเธอ แต่ตอนนี้เธอต้องไปกับฉัน”
“ไปไหนอ่ะ”
“อย่าถามมากได้มั้ย”
หมับ
“นี่นาย!! -////-”
“ฉันขอโทษ -////-” อย่าได้สงสัยว่าฉันกับนายขี้เก๊กหน้าแดงทำไม ก็นายนั่นเล่นจับมือฉันน่ะสิ นายขี้เก๊กพาฉันมาที่ไหนเนี่ยแต่รู้สึกว่าจะเป็นสนามยิงปืนน่ะ ฉันอยากจะถามว่า....บ้านนายจะรวยไปยันไหน!!!!
“นี่นายพาฉันมาสนามยิงปืนทำไมอ่ะ”
“มาเล่นหมากเก็บมั้ง” ไหนพี่แจ๋วบอกว่าคุณชายฮาเดสของพี่ไม่ค่อยพูดไง แต่ตอนนี้นายนี่กวนประสาทฉันชะมัดเลย!!
“อย่ากวนประสาทจะได้มั้ย”
“ก็ได้ ที่ฉันยอมแพ้เธอไม่ใช่ว่าฉันกลัวเธอน่ะแต่ฉันขี้เกียจเถียงกับเธอมากกว่า” ชิ! ทำมาเป็นฟอร์มจัด สมกับฉายาที่ฉันตั้งให้เลยน่ะ นายขี้เก๊ก!!!
“ตกลงนายจะสอนฉันยิงปืนเหรอ”
“สอน?”
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันเล่นไม่เป็นหรอกย่ะ”
“ฉันไม่สอนเธอหรอก แต่เธอต้องแข่งกับฉัน”
“เฮ้ย!!” นี่นายจะบ้าเหรอ ฉันยิงไม่เป็นน่ะ แล้วฉันจะแข่งกับนายได้ไงเนี่ย
“มาเริ่มกันเลยดีกว่า” อะไรว่ะ!! นี่นายจะไม่ให้ฉันตั้งตัวเลยเหรอไงกัน ให้ฉันไปถางหญ้า รดน้ำต้นไม้ยังจะง่ายกว่าอีก เฮ้อ ~ มาถึงตรงนี้แล้ว ยังไงก็ต้องสู้ว่ะ สู้โว๊ย!!!
“นี่เธอยังหายใจอยู่เปล่าเนี่ย”
“หะ...เอ่อ ยังอยู่สิย่ะ”
“งั้นก็เริ่มกันเลย”
“แต่ฉันขอถามนายอะไรอย่างหนึ่งสิ”
“ว่ามา” เอ๊ะ!!มาแปลกวุ๊ย ปกติไม่ให้ถามแต่ตอนนี้ให้ถามได้ ฝนจะตกน้ำจะท่วมโลกเปล่าเนี่ย
“บ้านนายมีอะไรที่มากกว่าสนามยิงปืนอีกหรือเปล่า”
“มี สนามแข่งรถ สนามบาส สนามฟุตบอล”
“หะ!! พวกนี้อยู่ในพื้นที่ที่ฉันยืนอยู่เหรอเนี่ย”
“ใช่”
“แล้วข้างนอกจะมีขนาดไหนเนี่ย”
“ฉันก็แค่มีเกาะส่วนตัวแค่ไม่กี่เกาะเองน่ะ เธออยากไปมั้ยล่ะ” นายได้ยินด้วยเหรอ ฉันแค่อุทานออกมาเองน่ะ แต่ฉันหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ยที่นายนั่นชวนฉันไปเที่ยวเกาะส่วนตัวอ่ะ
“นายว่าอะไรน่ะ”
“เอ่อ..เปล่า เริ่มกันสักทีเถอะ เสร็จจากนี้จะได้ไปที่สนามแข่งรถ”
“หะ!!” นี่นายจะไปต่ออีกเหรอ