มาเฟียสุดเฟี้ยวกะยัยเปรี้ยวสุดบ้า

ตอนที่ 3
                ณ โต๊ะอาหารกลางบ้าน ซึ่งมีผู้มาร่วมโต๊ะเพื่อรับประทานอาหารทั้งหมดจำนวนนับไม่ถ้วนเลยทีเดียว และทางเราอยากจะประกาศจำนวนของผู้มาร่วมทานอาหารเหลือเกิน เพราะว่ามีแค่คนเดียว ย้ำน่ะ!! ว่าแค่คนเดียว ก็คือไอ้เทพเจ้าแห่งนรกภูมินั่นเอง เฮ้อ!! อยากจะรู้จริงๆกินข้าวคนเดียวไม่เหงาหรือไงน่า ถ้าเป็นฉันเหงาตายห่าเลย เมื่อเทพเจ้าแห่งนรกภูมิมาถึงก็ทำหน้าเหมือนจะอึ้งนิดหนึ่ง ประมาณว่าทำอาหารมาเผื่อใครเนี่ย ก็ฉันกินอยู่แค่คนเดียวนี่น่า
“พี่แจ๋ว”
“ค่ะ คุณชาย”
“ทำอาหารมาทำไมตั้งเยอะเนี่ย”
“อ่อ..ก็น้องเจมินเขาอาสาทำ พี่ก็เลยให้น้องเจมินทำก็ไม่นึกว่ามันจะเยอะเกินไปสำหรับคุณชาย”
“แล้วปกติผมกินเยอะขนาดนี้มั้ยล่ะ (-_-)”
“เอ่อ..ไม่ค่ะ แต่ถ้าคุณชายไม่อยากกินเยอะเดี๋ยวพี่เอาไปเก็บนะค่ะ” เฮ้ย!! ได้ไงอ่ะพี่แจ๋ว ฉันอุตส่าห์ทำเชียวน่ะ ฮึ!แต่ถ้านายนั่นไม่กินก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกินเองก็ได้ แต่มันไม่ได้เป็นไปตามที่ฉันคาดเลยน่ะสิ
“ไม่เป็นไร ผมจะลองชิมฝีมือยัยบ๊องหน่อย หน้าตาอย่างนี้ทำอาหารเป็นกับเขาด้วยเหรอ”
“อ๊ายยยย (>0<) นี่นายยังไม่เลิกเรียกฉันแบบนั้นอีกเหรอ”
“ทำไม ทีเธอยังเรียกฉันว่านายขี้เก๊กเลยล่ะ” หน่อยแน๊ะ!! กล้าย้อนฉันเหรอย่ะ ในโลกนี้ไม่เคยมีใครเถียงฉันแล้วชนะสักคน และนายก็จะไม่มีวันเถียงฉันชนะด้วย
“อ๊ายยย ไอ้เทพนรก”
“นี่เธอ!!” ฮึ! เถียงฉันไม่ออกล่ะซิ อ้าว! ทำไมพี่แจ๋วต้องทำหน้าเหมือนกับว่าจะโดนฆ่าอย่างนั้นล่ะ เหมือนกับว่าพี่แจ๋วจะห้ามให้ฉันหยุดเถียงกับนายขี้เก๊กทางสายตา แต่ฝันไปเถอะพี่แจ๋ว ถ้าฉันยังไม่สะใจฉันไม่มีวันหยุดหรอกน่า
“ทำไม นายรับไม่ได้เหรอ”
“ใช่! ฉันอายุมากกว่าเธอตั้ง 2 เดือนน่ะ”
“แล้วไง? ก็แค่ 2 เดือน นายก็เหมือนกับรุ่นเดียวกับฉันนั้นแหละ ห่างมากกว่านายตั้งหลายปีฉันยังเคยตบกบาลมาแล้ว ใช่มั้ย? พี่คิงคอง”
“เอ่อ..” โหะๆ ^0^ เหมือนนายขี้เก๊กจะอึ้งไปนานเลยน่ะเนี่ย รู้จักยัยเจมินคนนี้น้อยไปซะแล้ว
“นี่เธอ!! ยัยถึก”
“อ๊ายยย นายกล้าดียังไงมาเรียกฉันได้อัปลักษณ์เยี่ยงนี้”
“แล้วจะทำไม 0_o”
“อ๊ายยย (>_<)”
“เอ่อ.. คุณชายทานอาหารเถอะค่ะ เดี๋ยวพวกพี่ขอตัวไปก่อนนะค่ะ” ดีน่ะ!! ที่พี่แจ๋วห้ามศึกไว้ก่อน ไม่งั้นนายขี้เก๊กได้ไปกองอยู่กับพื้นแล้ว และพี่แจ๋วก็ลากฉันออกไปด้วย และก็บอกกับฉันว่า ‘อย่าไปกวนประสาทกับคุณชายอย่างนั้นอีกน่ะ’ อยากจะรู้จริงๆว่าจะกลัวนายขี้เก๊กอะไรขนาดนั้น ฉันไม่เห็นจะกลัวตรงไหนเลย ฉันนั่งกินข้าวกับพี่แจ๋วอยู่ในห้องครัว พี่คิงคองก็เดินเข้ามาหา
“เป็นไงบ้าง” เขาถามฉันหรือว่าพี่แจ๋วเนี่ย อยู่ๆก็เดินเข้ามาถาม แล้วจะรู้มั้ยเนี่ยว่าถามใคร
“พี่คิงคองถามใครอ่ะ”
“ก็เธอนั่นแหละ”
“อ่อเหรอ ก็งั้นๆอ่ะ”
“ฮ่าๆ เธอน่ะ เป็นคนแรกเลยนะที่คุณชายคุยด้วยเกิน 5 ประโยคต่อ 1 วันนะ”
“เหอะๆ จริงเหรอ คุณชายของพวกพี่ไม่ค่อยได้คุยกับใครเลยเหรอ”
“ใช่ ตั้งแต่ที่แฟนคุณชายได้ทิ้งคุณชายไป คุณชายก็ไม่ค่อยได้พูดคุยเหมือนเคยน่ะสิ”
“หะ!! นายขี้เก๊กเคยมีแฟนด้วยเหรอ”
“ใช่ จะว่าไปเธอก็หน้าตาคล้ายกับแฟนเก่าคุณชายน่ะ” จริงเปล่าเนี่ย ฉันเนี่ยน่ะหน้าตาคล้ายกับแฟนเก่านายนั่น
“เออ ใช่ พี่ก็ว่าหน้าน้องเจมินคุ้นๆเหมือนเคยเห็น ที่ไหนได้เหมือนกับแฟนคุณชายนี่เอง” สงสัยคงจะจริง เพราะทั้งสองคนเห็นพ้องต้องกันซะขนาดนี้
“นี่! แจ๋ว ไปเก็บอาหารที่คุณชายกินได้แล้วน่ะ และก็น่าประหลาดมากที่คุณชายกินอาหารเหลืออยู่หน่อยเดียวเอง”
“จริงเหรอพี่!!”
“จริง” ทำไมจะต้องตกใจขนาดนั้นด้วยเนี่ย
“ทำไมจะตกใจด้วยอ่ะ”
“อ่อ.. ก็ปกติคุณชายกินข้าวน้อยมากน่ะสิ”
“เหรอ”
                พี่แจ๋วไปเก็บจาน ส่วนฉันน่ะเหรอ โหะๆ^0^ ก็นั่งกินผลไม้สบายใจเลยน่ะสิ พี่แจ๋วไม่อยากให้ฉันไปมีเรื่องกับนายขี้เก๊กระหว่างการเก็บจานก็เลยให้ฉันอยู่ที่นี่ ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเจอหน้าที่แสนจะกวนประสาทของนายนั่น
“เจมิน” อ้าว ~ พี่แจ๋วกลับมาแล้วเหรอ ทำไมต้องทำหน้าเหมือนขี้ไม่ออกมาอาทิตย์หนึ่งเลยล่ะ
“คะ?”
“คุณชายเรียกให้ไปพบที่สวนหลังบ้านจ๊ะ” ว่าแล้วทำไมพี่แจ๋วถึงทำหน้าอย่างนั้น
“ค่ะ” จะเรียกฉันไปทำอะไรอีกล่ะ ฉันยังกินไม่เสร็จเลยน่ะ
                ฉันเดินมาที่สวนหลังบ้านก็เห็นเป้าธนูตั้งตระหง่านอยู่กลางสวน นี่นายนั่นจะชวนฉันเล่นเทนนิสหรือไงน่า(แล้วเทนนิสไปเกี่ยวกับเป้ายิงธนูตรงไหนเนี่ย = คนแต่ง) กินเสร็จก็เล่นเลยหรือเนี่ย บ้านฉันกินข้าวเสร็จให้อยู่เฉยๆก่อนแล้วค่อยเล่นได้ แต่นายนี่เล่นหลังกินข้าวทันทีเลยหรือเนี่ย
“มาแล้วเหรอ นึกว่าจะต้องให้ฉันจุดธูปเชิญซะก่อน”
“นี่นาย!! ฉันไม่ใช่ผีน่ะย่ะ”
“ไม่ใช่ก็คล้ายคลึง”
“อ๊ายยย (>_<)” ไอ้บ้า!! นายบังอาจมาว่าคนสวยๆอย่างฉันขนาดนี้เชียวรึ อภัยให้ไม่ได้!!
“เธอน่ะ!! เอาแอปเปิ้ลไว้บนหัวแล้วไปอยู่ตรงเป้าธนูซะ” อะไรของนายนั่นว่ะ จะให้ฉันเอาแอปเปิ้ลไปกินตรงเป้าธนูเหรอไง
“ทำไมฉันต้องทำตามที่นายสั่งด้วย”
“ถ้าเธอไม่ทำตามที่ฉันสั่ง น้องเธออาจจะไม่ได้เดินเล่นอยู่บนโลกใบนี้แล้วก็ได้น่ะ”
“นี่นาย!!” เอาน้องชายฉันมาขู่เลยเหรอ อย่านึกน่ะว่าฉัน....
“ว่าไง”
“ก็ได้” แหะๆ ^^;; ฉันไม่กล้าเอาชีวิตน้องของฉันมาเสี่ยงหรอกน่า
“ดี” ฉันยืนอยู่ตรงเป้าแล้วเอาแอปเปิ้ลวางไว้บนหัว อย่าบอกน่ะว่ายนั่นจะเอาแอปเปิ้ลบนหัวฉันเป็นเป้าอ่ะ Oh! My God แล้วหัวฉันจะรอดมั้ยเนี่ย แต่รู้สึกเหมือนว่านายนั่นเล็งธนูมาที่หัวฉันแล้วล่ะ เอาไงดี! ฉันจะต้องหาสักทางเพื่อหยุดนายนั่นให้ได้ก่อนที่หัวฉันจะไม่อยู่ ฮือๆ T^T นายนั่นกำลังยิงมาแล้ว แงๆ T^T
“หยุดก่อน!!!”
“อะไรของเธอเนี่ย” อย่างน้อยก็สามารถหยุดไอ้ธนูดอกนั้นได้ล่ะว่ะ
“เล่นอย่างนี้ไม่สนุกน่ะ”
“แล้วจะให้ฉันเล่นยังไงล่ะ อย่างนี้สนุกสุดแล้ว” ดูๆ นายนั่นมันทำหน้ากวนบาทาฉันด้วยอ่ะ อย่างนี้มันแกล้งกันชัดๆเลย ฉันต้องหาทางเอาตัวรอดก่อนล่ะ
“ถ้าแน่จริงนายมาแข่งยิงธนูกับฉันมั้ยล่ะ”
“เธอท้าฉันเหรอ รู้มั้ยว่าฉันเป็นแชมป์ยิงธนูของโรงเรียนเลยน่ะ” เอาแล้วไง ยัยเจมิน ยัยบ้า!! เธอไปท้าแข่งกับแชมป์ของโรงเรียนได้ไงเนี่ย คันธนูยังไม่เคยจับเลย แล้วฉันจะยิงได้มั้ยเนี่ย
“นี่นาย! อย่ามาดูถูกฉันน่ะ” ยังไงก็ต้องเอาตัวรอดไว้ก่อนล่ะว่ะ
“ก็ได้ กติกาก็คือ ใครยิงเข้าเป้าแดงได้มากที่สุด ภายในลูกธนู 10 ดอกเป็นผู้ชนะส่วนผู้แพ้ต้องยอมทำตามทุกอย่างที่ผู้ชนะต้องการ” ไอ้บ้า!! นี่นายแกล้งฉันใช่มั้ย นายรู้ว่าฉันจะต้องแพ้ และถ้านายสั่งให้ฉันไปตายล่ะ คราวนี้ฉันจะทำไงดี
“เอ่อ...”
“ว่าไง ถ้าไม่ตกลงฉันจะเอาเธอเป็นเป้า”
“ก็ได้ๆ” ยังไงซะ นายนั่นคงไม่ใจร้ายขนาดให้ฉันตายโดยที่ไม่ได้บอกลาพวกเพื่อนๆ และครอบครัวฉันหรอกน่า นายขี้เก๊กเริ่มยิงธนูไปที่เป้าลูกแล้วลูกเล่า แงๆ T^T ฉันตายแน่คราวนี้ เพราะนายนั่นยิงพลาดแค่ 2 ดอกเอง แล้วฉันจะได้สักดอกมั้ยเนี่ย
“นี่เธอ!!”
“…..” ฉันจะทำไงดีน่ะ ถ้าเกิดฉันแพ้ขึ้นมาแล้วนายขี้เก๊กให้ฉันไปตายจะทำไงดีเนี่ย ฉันก็ไม่ได้อยู่กับครอบครัวฉันเหรอเนี่ย Oh !no !  จะทำไงดี แงๆ T^T แล้วถ้า.....
“นี่ยัยบ๊อง !!”
“หะ..หา ”
“ถึงตาเธอแล้ว” อะไรว่ะ แล้วฉันจะทำไงดีเนี่ย อย่าว่าแต่ยิงเลยแค่จับคันธนูฉันยังจับไม่เป็นเลยอ่ะ
“เอ่อ...”
“เอ่อ..อะไรของเธอ ฉันยิงได้ทั้งหมด 8 ดอก ดูสิว่าเธอจะยิงได้สักกี่ดอกกันเชียว” นายขี้เก๊กส่งคันธนูมาให้ แต่แค่ฉันจับฉันแทบจะล้มพร้อมไปกับมันอยู่แล้ว คันธนูบ้าอะไรว่ะหนักชะมัด ส่วนนายขี้เก๊กที่เห็นฉันเหมือนจะล้มก็ขำและก็พูดกระแนะกระแหนใส่ฉัน หน๊อย!! อย่ามาดูถูกฉันน่ะเว้ย ถึงฉันจะยิงไม่เป็นแต่อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็จับคันธนูโดยที่ไม่ล้มได้แล้วน่ะ
“แค่จับคันธนูแค่นี้ เธอยังจะล้มเลยแล้วจะยกยิงไว้เหรอ ยอมแพ้ฉันเถอะ” ชิๆ -3- ฉันไม่ยอมนายง่ายๆ หรอกน่า มีเรื่องไหนที่คนอย่างเจมินทำไม่ได้
“ชิ! สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหารสิย่ะ”
“ฮึ! อย่ามัวแต่พูดเลย ฉันอยากเห็นคนแพ้ซะแล้วซิ  –v- ” อ๊ายยย บังอาจมากที่มาดูถูกฉันแบบนี้ อย่างนี้ต้องตายเป็นตาย ไม่ได้ก็ต้องได้โว๊ย! แต่ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันคุ้นเคยกับธนูยังไงยังงั้นแน่ะ ทั้งๆที่ไม่เคยแตะมันเลยด้วยซ้ำ
“ชิ!”
                ฉันหยิบลูกธนูมาหนึ่งดอก อ้าว! แล้วทำไงต่อเนี่ย แต่อยู่ๆเหมือนจิตใต้สำนึกข้างในสั่งให้ทำเองโดยอัตโนมัติ ฉันเริ่มยกคันธนูเพื่อเล็งเป้า พอมาถึงตอนนี้รู้สึกว่าคันธนูจะไม่หนักเหมือนตอนแรกเลย ฉันหลับตาข้างหนึ่งเพื่อเพิ่มความแม่นให้กับตัวเอง และเริ่มปล่อยลูกธนูออกไปตามแรงที่ได้ยืดสายธนูไว้
ฟิ้ว ~  ฉึก!
“เย้~” โหะๆ ^0^ ผลงานฉันนี่เยี่ยมจริงๆ ลูกธนูเข้าเป้าได้แม่นมาก ฮ่าๆ นายขี้เก๊กถึงกับอึ้ง
“โชคคงจะช่วยละสิ แต่ลูกต่อไปเธอไม่มีทางเข้าเป้าหรอกน่า”
“เหอะ อย่าเพิ่งดูถูกฉันตอนนี้สิ คอยดูให้ดีล่ะกัน” อย่างน้อยฉันจะต้องให้ได้ 3 ดอกล่ะน่า
“ชิ!” นายกลัวฉันจะชนะใช่มั้ยล่ะ โหะๆ^0^ ฉันยิงลูกต่อไปและก็ต่อไป จนมาถึงลูกที่ 8 ซึ่งถ้าฉันยิงเข้าเป้าแสดงว่าฉันจะคะแนนเท่ากับนายขี้เก๊ก แต่ฉันมีโอกาสที่จะชนะมากกว่า เพราะว่าฉันยังเหลืออีก 2 ดอก ก็คือ 9 กับ 10 ก่อนจะยิงลูกที่ 8 ขอเยาะเย้ยนายขี้เก๊กหน่อยล่ะกัน
“นายแพ้ฉันแน่ เพราะว่าฉันเก่งกว่านาย”
“ชิ! 3 ลูกที่เหลือเธออาจจะยิงไม่เข้าก็ได้”
“เหรอ แต่นายควรจะเตรียมตัวทำตามที่ฉันสั่งได้เลยน่ะ” โหะๆ ^0^ ได้แหย่นายขี้เก๊กแล้วรู้สึกสนุกชะมัด
ฟิ้ว~  ฉึก!
“เย้~8 คะแนนเท่านายแล้ว คอยดู 2 ดอกต่อไปเลยแล้วกัน” ฉันไม่รอช้า ฉันรีบยิงธนู 2 ดอกสุดท้ายด้วยความมั่นใจว่ายังไงซะ ฉันก็ชนะอยู่แล้ว
ฟิ้ว~  ฉึก!
ฟิ้ว~  ฉึก!
“ฮ่าๆ ในที่สุดฉันก็ชนะนายได้แล้ว ^^” นายขี้เก๊กอึ้งไปประมาณ 10 วิ ก่อนจะทำหน้าไม่เชื่อในฝีมือฉันสุดๆ
“ชิ!” แพ้แล้วไม่ยอมรับเหรอไง โหะๆ คงจะไม่เชื่อละสิว่าคนอย่างฉันก็เก่งไม่เบา แต่ธนูฉันไม่เคยเล่นมาก่อนเลยน่ะ ทำได้ไงก็ไม่รู้
“นายต้องทำตามคำสั่งฉัน เดี๋ยวนี้!!”
“ไม่!!”
“เฮ้ย!! ขี้โกงนี่หว่า”
“ฉันไม่จำเป็นต้องทำตามที่เธอสั่ง”
“ก็นายเป็นคนตั้งกติกาเองนี่น่า”
“ใช่ แต่ฉันไม่ได้บอกหนิ ว่าคนแพ้ต้องทำตามสัญญา! แสดงว่าฉันไม่จำเป็นจะต้องทำตามคำสั่งของเธอ”
“อ๊ายยย (>_<) นายมันขี้โกง”
“และเธอจะต้องไปหาฉันที่ห้องหลังอาหารด้วย”
“ทำไมฉันจะต้องไปด้วย” ชิ!! ไม่ทำตามกติกา แล้วยังจะสั่งฉันอีก ไอ้บ้า!!
“ก็เพราะว่าฉันสั่งน่ะสิ”
“แล้วทำไมฉันจะต้องทำตามคำสั่งนายด้วยล่ะ”
“ไม่ต้องทำตามฉันก็ได้น่ะ แต่เดี๋ยวฉันสั่งให้คนไปหาน้องเธอก็ได้”
“เฮ้ย!! อย่าน่ะ” นาย!! ต้องเอาชนะฉันให้ได้ทุกทางเลยใช่มั้ย
“ดี!!”
                ฉันกลับเข้าบ้านเพื่อไปอาบน้ำ แต่ระหว่างทางจิตใจฉันอยากจะเข้าไปบีบคอนายขี้เก๊กจริงๆ ผู้ชายอะไร ชอบขู่ผู้หญิง สมกับชื่อของนายจริงๆ ฮาเดส เทพเจ้าแห่งนรกภูมิ เดี๋ยวโทรหาแม่ และก็ยัยเพื่อนบ๊องดีกว่า
“อ่า~ อาบน้ำแล้วสบายตัวจัง โทรหาแม่ดีกว่า”
ตื๊ด ตืด
‘ ฮัลโหล’
“แม่ค่ะ แม่สาบยดีมั้ยค่ะ”
‘สบายดีจ๊ะแล้วลูกล่ะ’
“สบายดีค่ะ ”
‘เด็กเลี้ยงยากมั้ยลูก’
“ไม่หรอกค่ะ เด็กทั้งเลี้ยงง่ายแล้วก็น่ารักมากๆๆด้วย” แม่ค่ะหนูขอโทษน่ะที่ต้องโกหกแม่ ทั้งเรื่องนิสัยของเด็ก เพราะที่จริงแล้วเด็กคนนี้ไม่ได้เลี้ยงง่ายอย่างที่หนูบอกแม่เลย แต่เพื่อความสบายใจของแม่ หนูจำเป็นต้องทำน่ะ เด็กคนนี้คงต้องใช้เวลานิดหน่อยเพื่อปรับเปลี่ยนนิสัย แต่หนูไม่อยากให้เขาโหดเหี้ยมเหมือนที่เคยเป็นมาก่อน หนูจะทำให้เขาเป็นคนที่ดีกว่าเดิมนะค่ะ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นศัตรูของหนูก็เถอะ
‘เสียงลูกเหมือนจะเหนื่อยน่ะ งั้นแม่ไม่กวนล่ะ พักผ่อนเยอะๆ น่ะลูก’
“ค่ะ หนูรักแม่น่ะ”
‘จ้า^^’
ติ๊ด ติด
“เฮ้อ~ เหนื่อยชะมัด” เหนื่อยกับการโกหกจัง ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบโกหกน่ะ แต่เรื่องนี้ฉันจำเป็นจริงๆ (--)
~มันแน่นอก ~ ต้องยกออก ~ ให้แบกเอาไว้ นานไปเดี๋ยวใจถลอก ~
                ใครโทรมาเนี่ย อ๋อ!! ยัยท๊อฟฟี่นี่เอง กะว่าจะโทรหาอยู่พอดี ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เปลืองตังค์โทรศัพท์ฉัน อิๆ ^^
“Hello  My friends ^^”
‘เป็นไงบ้างว่ะ’ =>ยัยท๊อฟฟี่
‘อยู่ที่นั่นสบายดีป่ะ’ =>ยัยแคนดี้
“ก็ดี แต่วันนี้เหนื่อยเป็นบ้าอ่ะ”
‘มีเรื่องอะไรว่ะเล่าให้ฟังบ้างดิ’ =>ยัยท๊อฟฟี่
‘เออ นั่นดิ’ =>ยัยแคนดี้
“ก็คือว่า.......” ฉันเล่าเรื่องที่ฉันได้เผชิญให้ยัยสองคนนี้ฟัง พวกมันก็ร้อง โอ้โห้! ได้ตลอดทั้งเรื่องอ่ะ
‘ตกลง คุณฮาเดสไม่ได้หน้าตาอัปลักษณ์อย่างที่ฉันบอกใช่ป่ะ’ แหม่ ~ ทีอย่างนี้เรียกเขาว่าคุณเลยน่ะ ยัยเพื่อนบ๊องเอ๊ย!
“ใช่! ไม่ใช่แค่หน้าตาไม่อัปลักษณ์น่ะ แต่โคตรหล่อเลยล่ะ” โหะๆ พูดให้มันอิจฉาเล่นดีกว่า
‘อ๊ายย ฉันอยากไปเยี่ยมแกจังเลย’ =>ยัยท๊อฟฟี่
‘ฉันด้วย’ =>ยัยแคนดี้
“ขอโทษด้วยน่ะ แต่รู้สึกว่าบ้านหลังนี้ไม่ค่อยต้อนรับคนนอกสักเท่าไร ไว้วันหลังฉันจะแอบออกไปข้างนอกไปหาพวกแกน่ะ”
‘ฮือๆ T^T แต่ฉันอยากเจอคุณฮาเดสนิ’
‘เออ ใช่’
“นี่พวกแก!!”
‘พวกฉันล้อเล่นน่า’ =>ยัยท๊อฟฟี่
‘ใช่ๆ’ =>ยัยแคนดี้ชิๆ ยัยเพื่อนหักเหลี่ยมโหดเอ๊ย!
“ฉันคิดถึงพวกแกจัง”
‘ฉันก็เหมือนกัน’ =>ยัยท๊อฟฟี่
‘ไว้เจอกันน่ะเพื่อน’ =>ยัยแคนดี้
“อืม งั้นแค่นี้ก่อนน่ะ ฉันอยากพักผ่อนแล้ว”
‘อืม/อืม’
ติ๊ด ติด
                ขอพักผ่อนโดยการหงีบสักหน่อยล่ะกัน มาแค่วันแรกก็เหนื่อยซะขนาดนี้ แล้ววันหลังจะเหนื่อยขนาดไหนเนี่ย หลับเลยล่ะกัน
“ครอกฟี้ ~-_-zzZ”
ปัง!
‘โอ๊ย!’ ฉันโดนยิงอ่ะ ฮือๆ มันเป็นอะไรที่เจ็บมาก ใครก็ได้ช่วยฉันที ฉันมองไปรอบๆมีคนวิ่งพลุกพล่านเต็มไปหมด และฉันก็เห็นคนที่ถือปืนเล็งมาทางฉัน คงจะเป็นแกสิน่ะที่ยิงฉันเมื่อกี้ แต่ก่อนที่ยิงมาฉันก็เห็นนายขี้เก๊กวิ่งเข้ามารับกระสุนแทนฉัน
ปัง!
‘ว๊ายยย ไม่น่ะ  ฮือๆ T^T นายอย่าเพิ่งเป็นอะไรน่ะ’ นายขี้เก๊กนอนจมกองเลือดอยู่บนตักของฉัน นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ฉันโดนยิงยังไม่พอ นายขี้เก๊กก็โดนด้วยเหมือนกัน แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกเจ็บอะไรทั้งนั้น เพราะตอนนี้ฉันเป็นห่วงนายขี้เก๊กมากกว่า
‘ฮือๆ นายอย่าทิ้งฉันไปน่ะ T^T’
‘ฉัน… รัก… เธอ’นายขี้เก๊กเอามือขึ้นมาลูบหน้าฉันพร้อมกับบอกรักฉัน นายอย่าเพิ่งเป็นอะไรน่ะ ฉันก็รักนายเหมือนกันน่ะ
‘ฉันก็รักนายน่ะ ฮือๆ T[]T’ และก่อนที่ฉันจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ ฉันก็เห็นไอ้คนที่ยิงฉันเดินเข้ามาและเอาปืนจ่อมาทางฉันก่อนที่ลั่นไกใส่ฉัน
ปัง!
ก๊อก ก๊อก
“เฮือก!!” แค่ฝันไปเหรอเนี่ย เหมือนจริงชะมัดจนตอนนี้หัวใจฉันยังไม่หายเต้นเร็วเลย
ก๊อก ก๊อก
“เจมิน คุณชายเรียกให้ไปพบ” นั่นเสียงพี่แจ๋วนิ สงสัยฉันหลับนานเกินล่ะมั้ง จนเลยเวลาข้าวเย็นแล้ว นายขี้เก๊กถึงได้เรียก
“ค่ะ เดี๋ยวเจมินขอล้างหน้าแป๊ปนะค่ะ”
“จ้า”
                ระหว่างทางที่ฉันเดินไปห้องของนายขี้เก๊ก ฉันก็คิดถึงเรื่องความฝัน เพราะมันไม่น่าจะเป็นไปได้น่ะที่นายนั่นบอกรักฉันและฉันก็รักนายนั่น ในความฝันมันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก แต่ในโลกความเป็นจริงแล้ว มันไม่ใช่เลยแม้แต่นิดเดียว
“นี่เธอจะไปไหนน่ะ”
“ก็ไปห้องนายขี้เก๊กน่ะสิ”
“ห้องฉันอยู่นี้ แล้วเธอจะเดินเลยไปไหนน่ะ” อ้าวเหรอ ฉันคิดจนไม่ได้มองทางเลยใช่มั้ยเนี่ย ดีน่ะที่ไม่เดินชนกำแพงน่ะ
“เหรอ”