มาเฟียสุดเฟี้ยวกะยัยเปรี้ยวสุดบ้า

ตอนที่ 2
                ไอ้หน้าปลาจวดพาฉันเดินเข้ามาในบ้านอันกว้างขวาง ถ้าให้ฉันเดินชมทั่วบ้านอาทิตย์หนึ่งคงจะเดินดูไม่ทั่วเลยล่ะ สงสัยเจ้านายที่มันพูดถึงคงจะเป็นคนที่ยืนหันหลังให้กับฉันอยู่แน่เลย แต่ดูจากด้านหลังหัวไม่น่าจะล้านอย่างที่ยัยท๊อฟฟี่บอกน่ะ
“เจ้านาย ผมพาพี่สาวของไอ้บิ๊กกัฟมาแล้วครับ”
“อืม”
“อืม? พูดแค่นี้เองเหรอ นี่นายน่ะ!! ไม่คิดที่จะหันมาดูฉันหน่อยเหรอ มันจะหยามกันเกินไปแล้วน่ะ” ฉันไม่ชอบเลยพวกที่ชอบเมินคนอื่นเขาไปทั่ว มันเหมือนไม่ให้เกียรติกันยังไงก็ไม่รู้
“นี่เธอ!! อย่าพูดอย่างนั้นกับเจ้านายฉันน่ะ”
“ฉันไม่สนหรอกย่ะ”
“นี่เธอ!!...”
“แกช!! หยุด!!” ชิๆ นึกว่าพูดคำว่า อืม เป็นอย่างเดียว อย่าบอกน่ะว่าไอ้หน้าปลาจวดชื่อว่า แกช ชื่อฝรั๊ง ฝรั่ง แต่หน้าไม่ได้ให้เลยน่ะ บอกตรงๆ นายนั่นหันมาทางฉัน แล้วก็ทำหน้าเหมือนเจอของแปลก ดูอึ้งๆยังไงก็ไม่รู้ หน้าฉันแปลกขนาดนั้นเลยเหรอ จากที่นายหน้าตาหล่อๆ ทำหน้าเอ๋อก็น่ารักไปอีกแบบน่ะ ถ้ายัยเพื่อนของฉันมาเห็นคงกรี๊ดจนบ้านแตกแน่ๆ
“แพรว ...”
“หะ? นายว่าอะไรน่ะ พูดให้มันดังๆหน่อยได้มั้ย” พอนายนั่นรู้สึกตัวก็กลับมาทำหน้าตายเหมือนเดิม เป็นอะไรของนายเนี่ย
“เธอชื่ออะไรนะ” ไอ้นี่ จะถามก็ถามเลยเว้ย ไม่มีการส่งซิกให้ก่อนเลย (บ้าหรือเปล่า เขาแค่ถามชื่อจะต้องมีการส่งซิกด้วยเหรอ)
“เจมิน”
“หน้าอย่างเธอไม่น่าจะชื่อว่า เจมินน่ะ”
“เฮ้ย!! พูดอย่างนี้หมายความยังไง >_<”
“ฮึ! ความเป็นกุลสตรีก็ไม่มี”
“นี่นาย!!”
“อย่างเธอต้องชื่อว่า ยัยบ๊อง”
“อ๊ายยย” นายบังอาจมากน่ะที่มาเปลี่ยนชื่อของฉัน ชื่อฉันออกจะไพเราะเพราะพริ้ง อย่างนี้อภัยให้มิได้
“นี่!! อย่ามากรี๊ดในบ้านฉันน่ะ”
“แล้วจะทำไม” ชิๆ คิดว่าฉันกลัวนายหรือไง ฝันไปเถอะย่ะ
“ฮึ!!” นายนั่นกำลังเดินหันหลังให้ฉัน นายบังอาจมากน่ะมาทำเมิน อย่างนี้แม่ไม่ยอม และฉันจะแก้แค้นนาย แต่ที่ฉันแก้แค้นไม่ใช่เพราะว่านายนั่นเมินหรอกน่ะ แต่เพราะว่านายนั่นมันทำหน้ากวน teen ใส่ฉันอ่ะดิ
“ย๊ากกกกก!! นายขี้เก๊ก!! เจอกับท่าไม้ตายของฉันหน่อยเหอะ ท่ากระโดดงับหู”
หมับ!! งับ!!
“เฮ้ย!! ยัยบ๊อง เธอทำอะไรของเธอเนี่ย”
“ถามได้ก็กัดหูนายไง แฮ่ๆ”
“ยัยหมาบ้า!! โอ๊ยๆ ” นายบังอาจเรียกฉันว่าหมาบ้า อย่างนี้ต้องเพิ่มแรงในการงับอีก 2 เท่า
“แฮ่ๆ”
“นี่!! แกชมาช่วยฉันหน่อย ”
“ครับๆ”
หมับ
“อ๊ายยย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ไอ้หน้าปลาจวด”
“ไม่ปล่อย ถ้าฉันปล่อยเธอ เดี๋ยวเธอก็ไปกัดหูเจ้านายฉันน่ะสิ”
“ฮึ่ม!!”
“นี่ยัยบ้า เธอทำอะไรของเธอเนี่ย”
“ก็กัดหูนายน่ะสิ ฉันจะบอกอะไรให้น่ะ หูนายโคตรเหม็นเลย ถามจริงนายเคยแคะหูบ้างป่ะ 0_o”
“นี่ยัยบ้า!!”
“พูดเป็นแต่คำนี้เหรอไง”
“ฮึ!! เดี๋ยวฉันจะต้องเอาแอลกอฮอล์มาล้างหูซะแล้ว”
“อ๊ายยย >_<* นี่นายหาว่าน้ำลายฉันสกปรกเหรอ”
“ใช่ น้ำลายเธอมันทั้งบูด ทั้งเน่า ถามจริงเธอเคยแปรงฟันบ้างป่ะเนี่ย”
“อ๊ายยย ไอ้ขี้เก๊ก >_< ” ฉันชักจะทนไม่ไหวกับนายขี้เก๊กนี้แล้วน่ะ ปากจัดชะมัด
“แกช เดี๋ยวนายพายัยบ้า!! นี่ไปดูห้องที่อยู่บนชั้นเดียวกับฉันด้วยน่ะ ห้องที่เหลือนะ”
“ครับ เจ้านาย”
“เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำ ล้างเชื้อโรคก่อน”
“อ๊ายยย ไอ้บ้า”
“ม่ะ เดี๋ยวฉันพาไปดูห้องนอน”
“ฮึ่มๆ ไอ้เจ้านายขี้เก๊กของนายทำไมถึงปากจัดขนาดนี้เนี่ย”
“นี่เธอ เธอเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่กล้าทำอย่างนั้นกับเจ้านายฉันน่ะ”
“แล้วไง”
“และก็เป็นคนแรกด้วยที่เจ้านายฉันไม่สั่งเก็บเธอน่ะ”
“จะสั่งเอาฉันไปเก็บไหนอ่ะ 0_o”
“นี่!! ฉันหมายถึงเธอจะโดนฆ่าน่ะ”
“หะ!! นายขี้เก๊กเนี่ยน่ะ เคยสั่งฆ่าคนมาแล้ว”
“ก็ใช่น่ะสิ เธอคิดว่าเจ้านายฉันเป็นอะไรล่ะ” จะคิดว่าเป็นอะไรล่ะ ก็คิดว่าเป็นคนน่ะสิ ถามแปลกๆ
“ก็เป็นคนน่ะสิ”
“เธอนี่ มันกวนประสาทชะมัดเลย”
“เอ้า!! นายนี่ก็แปลกเนอะ ฉันก็ตอบตามความเป็นจริงน่ะ”
“เฮ้อ!! เดี๋ยวฉันบอกให้ก็ได้น่ะว่าเจ้านายฉันน่ะเป็นทายาทของมาเฟียเลยน่ะ”
“หะ!! นายขี้เก๊กเนี่ยน่ะเป็นมาเฟีย”
“ใช่” จริงเหรอเนี่ย นายขี้เก๊กน่าจะเป็นรุ่นราวคราวเดียวกับฉันน่ะ จะเป็นมาเฟียได้แล้วเหรอ
“นายขี้เก๊กอายุเท่าไรอ่ะ”
“19”
“แค่ 19 เองเหรอ”
“ใช่”
“น่ากลัวชะมัด”
“เจ้านายฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอกน่า”
“เหรอย่ะ”
“ถ้าเจ้านายฉันน่ากลัว ป่านนี้เธอคงไม่ได้มายืนกวนประสาทฉันอยู่ตรงนี้หรอก”
“ฉันจะโดนเก็บ ว่างั้น?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“เหอะ นี่ฉันคงมีบุญมากสิน่ะ ถึงยังมายืนกวนประสาทนายได้น่ะ”
“นี่เธอ!! กวนจังเลยน่ะ”
“ทำไมล่ะ คุณหน้าปลาจวด”
“ฉันขอร้องล่ะ อย่าเรียกฉันว่าอย่างนั้นเลยน่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“ได้ยินแล้วมันเสียวอ่ะ”
“งั้น ฉันขอเรียกนายว่าพี่คิงคองก็แล้วกัน”
“หะ!! คิงคองเนี่ยน่ะ”
“ใช่ น่าจะดีกว่าชื่อหน้าปลาจวดใช่มั้ยล่ะ”
“ก็ใช่น่ะ นี้ถึงห้องเธอแล้ว”
“ว้าว *0* ” ห้องสวยชะมัดเลยอ่ะ ห้องหรือว่าบ้านเนี่ยใหญ่ชะมัดเลย ฮ่าๆ คราวนี้ฉันจะได้ไม่เจ็บตัวอีกต่อไป เพราะอยู่ที่บ้านเตียงนอนมันแคบเวลานอนดิ้นฉันเลยตกเตียงทุกครั้งอ่ะ มาคราวนี้มีเตียงใหญ่ๆแล้ว นอนดิ้นได้สบาย ฮ่าๆ
“ฮ่าๆ ^0^”
“เธอหัวเราะอะไรของเธอเนี่ย” อุ๊ย! สงสัยจะหัวเราะออกมาดังไปหน่อย
“อ่อ.. เปล่าหรอก ขอบคุณน่ะที่เดินมาส่ง”
“ถ้าฉันไม่ได้เดินมากับเธอ แล้วเธอจะรู้ว่าห้องอยู่ไหนมั้ยเนี่ย”
“เออ ใช่ แหะๆ ยังไงก็ขอบคุณไว้ก่อนล่ะกัน ^^;;”
“เฮ้อ ~ จัดของเสร็จฉันจะพาเธอไปแนะนำกับพวกแม่บ้านน่ะ”
“โอเค พี่คิงคอง ^^ ”
“เฮ้อ ~ ฉันไปก่อนล่ะ” ฮ่าๆ พี่คิงคองหน้าเสียเลยอ่ะ ฉันเล่นแรงไปเปล่าเนี่ย ดันเอาชื่อบรรพบุรุษพี่เขามาเล่น
                ห้องสวยชะมัดเลยอ่ะ ตกแต่งห้องสไตล์วินเทจ นายขี้เก๊กนี่ก็มีรสนิยมเหมือนกันน่ะเนี่ย
“เฮ้อ ~ สบายชะมัด” ฉันสงสัยจัง ฉันมาทำงานเพื่อใช้หนี้น่ะแต่ทำไมถึงได้ห้องนอนสวยขนาดนี้อ่ะ เฮ้อ! ช่างเหอะ ได้มาแล้วเจมินคนนี้ก็ไม่คืนด้วย โหะๆ (ร้ายปะล่ะ)
                ฉันใช้เวลาในการจัดของประมาณ 20 นาทีก็ลงมาข้างล่าง ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าใครเป็นคนออกแบบบ้าน และก็อยากรู้ราคาด้วย บ้านทั้งสวยและก็ใหญ่เว่อร์ บ้านนายขี้เก๊กทำธุรกิจขายตุ๊กแกหรือไงน่ะ (ขายตุ๊กแกได้บ้านหลังเท่านี้เลยเหรอ เดี๋ยวฉันไปทำบ้างดีกว่า = คนแต่ง)
“นี่ เจมินมานี้สิ จะแนะนำให้รู้จักทุกคน” อ้าว ~ พี่คิงคองนี่น่า รู้จักชื่อฉันได้ไงเนี่ย (เขารู้กันจนหมดแล้วยัยบ้า = คนแต่ง) เอ่อ..ฉันอยากจะทราบว่า นี้!! แค่แม่บ้านเหรอ แค่แม่บ้านก็ปาไปแล้ว 10 กว่าคน อั๊ยย่ะ!! ถ้ารวมกับคนสวน คนขับรถ คนล้างส้วม คนรดน้ำต้นไม้ และอีกนานาชนิด ไม่เป็น 20 คนหรอกเหรอ แล้วฉันจะจำหมดมั้ยเนี่ย อย่างนี้ต้องเอากระดาษมาจดซะแล้ว
“นี่ พี่แจ๋ว..” พี่คิงคองชี้พี่สาวที่น่าจะอายุประมาณ 20 กว่า พี่คนนี้แลเป็นมิตรที่ดีน่ะเนี่ย
“แล้วก็ นี่ติ๋ม จุ๋ม แจ๋ม แยม แช่ม พลอย ขวัญ รัก จอย นิ่ม เพชร แหนม...”โห้ ~ แล้วฉันจะจำหมดมั้ยเนี่ย เยอะชะมัดเลย ฉันรู้สึกไม่ถูกชะตากับยัยติ๋มแต๋มอะไรนั่นเลยอ่ะ ดูทำหน้าเข้าสิน่าหมั่นไส้ชะมัด
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเจมินค่ะ ^^”
“สวัสดีค่ะ น้องเจมิน ^^ ” ฉันว่าแล้วว่าพี่แจ๋วต้องเป็นมิตรที่ดีแน่ เพราะพี่เขาน่ารักมากเลยอ่ะ ไม่เหมือนกับยัยติ๋มแต๋มที่พูดสอดเสียดฉันอย่างไม่น่าให้อภัย
“คนบ้าอะไรชื่อเจมิน!!”
“นี่!! ยัยติ๋ม อย่าเสียมารยาทสิ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่แจ๋ว ชื่อของเจมินใครๆก็ว่าเพราะทั้งนั้นแหละค่ะ แม่บอกว่าถ้ามีคนหาว่าชื่อเราไม่เพราะหรือไม่ดี เป็นเพราะว่าคนนั้นๆเป็นคนที่ไม่มีบุญ หรือที่เราเข้าใจกันว่าเป็นพวกบาปหนักอ่ะค่ะ” ฮึ!! บอกไว้ก่อนน่ะว่าใครร้ายมาฉันร้ายกับ ดีมาดีตอบ ยัยติ๋มเธอเลือกเองน่ะที่จะร้ายกับฉัน เพราะว่าฉันกัดแล้วไม่ปล่อยง่ายๆด้วย
“อ๊ายยย >_< นี่เธอว่าฉันเป็นพวกบาปหนักเหรอย่ะ”
“ฉันไม่ได้เอ่ยชื่อเธอแม้แต่น้อยเลยน่ะ 0_o”
“อ๊ายย เธอเป็นแค่เด็กใหม่อย่ามาทำเป็นปากดีหน่อยเลย”
“เอ้า!! เธอนี่ก็แปลกเนอะ ปากดีก็ดีอยู่แล้ว เธอจะให้ฉันปากเสียหรือไง”
“นี่เธอ!!” ทำไมๆ เธอจะมีเรื่องกับฉันหรือไง ขอเตือนไว้ก่อนน่ะคนที่จะมามีเรื่องกับฉันและหวังที่จะชนะ เธอจะต้องไปต่อยมวยกับบัวขาวให้ชนะก่อนเถอะ
“หยุดได้แล้ว ยัยติ๋ม!!”
“พี่แจ๋วอ่ะ (>_<) แต่ยัยนี่มันกวนฉันอ่ะ”
“ก็แกเริ่มก่อนมั้ยล่ะ” ฮิๆ สมน้ำหน้าโดนพี่แจ๋วว่าเลย
“แต่...”
“พอๆ ได้เวลาทำอาหารให้กับคุณชายฮาเดสได้แล้ว เหลือเวลาแค่ 1 ชั่วโมงเอง” ใครชื่อฮาเดสอ่ะ หรือว่าจะเป็นชื่อของนายขี้เก๊ก ดีล่ะ!! แม่จะล้อให้ร้องให้ไปเลย
“พี่แจ๋วค่ะ”
“ว่าไงค่ะ”
“เดี๋ยวเจมินขอทำอาหารกลางวันให้กับเทพเจ้าแห่งนรกภูมิเองนะค่ะ”
“เอ๊ะ! ใครคือเทพเจ้าแห่งนรกภูมิเหรอจ๊ะ”
“ก็คุณชายฮาเดสยังไงละค่ะ”
“อ๋อ ทำไมถึงเรียกคุณชายอย่างนั้นละจ๊ะ”
“พี่แจ๋วไม่เคยดูเรื่องเกี่ยวกับเทพเจ้าเหรอค่ะ เทพเจ้าแห่งนรกภูมิชื่อฮาเดสเหมือนกับคุณชายของพวกพี่ไงค่ะ”
“อ่อค่ะ เจมินทำอาหารเป็นเหรอจ๊ะ”
“เรื่องหมูๆค่ะ เจมินเคยช่วยแม่ทำอาหารมาแล้ว ขอแค่บอกว่าอยากจะทานอะไร เจมินคนนี้ทำได้ทุกอย่าง ^^”
“แต่ถ้าอาหารไม่ถูกใจปากคุณชาย พวกพี่จะโดนนะค่ะ”
“ไม่ต้องกลัวค่ะ เดี๋ยวเจมินรับผิดชอบเอง น่ะๆ ให้เจมินทำนะค่ะ เจมินก็อยากจะช่วยทุกคนบ้าง” ฉันทำหน้าตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์ ฉันอยากทำอาหารอ่ะ (*-*)
“ก็ได้จ๊ะ”
“เย้ ~ ขอบคุณมากค่ะ ถึงยังไงเจมินต้องยังต้องการคนช่วยอยู่นะค่ะ พี่แจ๋วมาช่วยเจมินด้วยนะค่ะ ^^”
“จ๊ะ ^^”
                โหะๆ ในที่สุดฉันก็ได้ทำอาหารสักที และฉันก็จะพิสูจน์ให้เทพเจ้าแห่งนรกภูมิได้รู้ว่าฉันนี่ล่ะกุลสตรีตัวจริง แล้วฉันจะทำอะไรดีน่ะ ต้องเอาของที่นายนั่นชอบท่าจะดี ถามพี่แจ๋วดีกว่า
“พี่แจ๋วค่ะ นายขี้เก๊กชอบกินอะไรเหรอค่ะ”
“ใครเหรอจ๊ะ นายขี้เก๊ก?”
“ก็คุณชายฮาเดสไงค่ะ”
“เอ๊ะ! นี่เจมินตั้งฉายาให้คุณชายใหม่อีกแล้วเหรอ”
“เปล่านี่ค่ะ แต่ชื่อนี้เป็นชื่อแรกที่เจมินเรียกแหละค่ะ”
“ฮ่าๆ เจมินเนี่ย เป็นคนอารมณ์ขันจัง ^^”
“ค่ะ^^ ” ฉันอารมณ์ขันตรงไหนเนี่ย นี่! ฉันพูดจริงจังน่ะ
“คุณชายชอบกินอาหารไทยมากกว่าอาหารฝรั่งอีกน่ะ”
“โอเค ตกลงนายขี้เก๊กชอบกินอาหารไทย แล้วชอบกินน้ำอะไรเหรอค่ะ”
“ถ้าเป็นน้ำผลไม้ คุณชายชอบกินน้ำแอปเปิ้ลจ๊ะ” ชอบกินเหมือนเราเลย ดีล่ะ!! ฉันจะยอมทำสูตรน้ำแอปเปิ้ลที่แม่เคยทำให้ฉันกิน มาทำให้นายกินล่ะกัน
“โอเคค่ะ”
                ฉันเริ่มจากการตั้งหม้อและต้มน้ำให้เดือด นี่ฉันยังไม่ได้บอกเลยใช่มั้ยว่าฉันจะทำอะไร ฉันจะทำแกงส้มดอกแคร์ ปลานึ่งมะนาว ผัดรวมมิตร และก็หมูทอดกระเทียม เอาล่ะ! เรามาเริ่มกันเลย
“พี่แจ๋วช่วยหั่นผัก และก็เตรียมดอกแคร์ให้เจมินด้วยนะค่ะ เดี๋ยวเราจะเริ่มทำแกงส้มดอกแคร์กัน แล้วก็ต่อด้วยปลานึ่งมะนาว ผัดรวมมิตร และสุดท้ายหมูทอดกระเทียม”
“จะเสร็จทันเหรอจ๊ะ”
“ทันอยู่แล้วค่ะ แค่พี่แจ๋วทำตามที่เจมินสั่ง”
“จ้า ^^” หลังจากที่ตั้งหม้อของแกงส้มเสร็จ ฉันก็เริ่มนึ่งปลาเมนูต่อไป เสร็จจากนึ่งปลาฉันก็ไปดูแกงส้มและเริ่มใส่เครื่องเทศต่างๆ พร้อมกับปรุงรสให้อร่อย
“พี่แจ๋วช่วยคนแกงส้มให้ทีนะค่ะ ห้ามคนแรงไปนะค่ะอาจจะทำให้ดอกแคร์เละได้”
“เจมินเป็นกุลสตรีจังน่ะจ๊ะ”
“แหะๆ ^^;;;”
“ถ้าเรียบร้อยแล้ว ก็ตักใส่ชามได้เลยค่ะ”
“จ้า” ระหว่างรอปลาที่นึ่งฉันก็เริ่มผัดรวมมิตรด้วยเวลาเพียงไม่กี่นาที และเมนูสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดคือหมูทอดกระเทียม หมูทอดกระเทียมไม่ควรใส่น้ำมันมากเกินไปจะทำให้เป็นมันเยิ้มไม่น่ากิน และปลานึ่งก็เสร็จพร้อมราดน้ำจิ้ม โหะๆ คราวนี้นายขี้เก๊กจะต้องจำไปจนวันตายว่าคนอย่างฉันเป็นกุลสตรีที่แท้จริง
“เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะพี่แจ๋ว ^^ ”
“ทันเวลาพอดีเลยจ๊ะ แต่เจมินลืมอะไรไปอีกอย่างหนึ่งหรือเปล่า” เอ๊ะ! เราลืมอะไรเนี่ย ฉันว่าฉันลืมน่ะ แต่มันติดอยู่นิดเดียวคือว่าฉันจำไม่ได้ แต่ถ้าจำได้ฉันคงไม่ลืมหรอก (มันก็แหง๊อยู่แล้วสิจ๊ะ พูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องที่น่าฟังมากเลยน่ะ = คนแต่ง)
“ก็น้ำแอปเปิ้ลไงจ๊ะ”
“อ๋อ! ใช่ๆ งั้นเจมินขอเวลาแป๊ปเดียวน่ะค่ะ”
“จ้าๆ” สูตรที่แม่ฉันเคยทำให้กินก็คือปั่นแอปเปิ้ลผสมกับน้ำผึ้ง และเกลือนิดหน่อย เหมือนเครื่องปรุงแต่ละชนิดไม่น่าจะผสมเข้าด้วยกันได้น่ะ แต่มันอร่อยมากเลยแหละ
“ในที่สุดก็เสร็จแล้ว พร้อมจัดโต๊ะได้เลยค่ะ”
“ติ๋ม มาช่วยกันเอาอาหารไปวางได้แล้ว”
“รู้แล้วน่า ชิ! อาหารจะอร่อยหรือเปล่าก็ไม่รู้” ยัยติ๋มอีกแล้ว เดี๋ยวแม่ก็ด่าเสียเลยหนิ
“นี่!! ติ๋มฉันให้เธอทำอะไร”
“รู้แล้วน่า” โหะๆ ดีน่ะที่พี่แจ๋วช่วยชีวิตเธอไว้น่ะ ไม่อย่างนั้นเธอเจอฉันด่าเสียไปแล้ว