รักนายเหรอ..!!!?? หรือผมคิดไปเอง

 ...... ต่อจากบทที่ 1 ........
          เฮ้ย!!! ผู้ชาย... ไม่เชื่ออ่ะ ขอดูให้มันเต็มๆสองลูกตาหน่อยซิ !! ว่าแล้ว.. ผมก็เอามือที่ผมปิดไว้ออก เฮ้อ... อยากเป็นลม.. ผู้ชายจริงๆด้วย.. อะไรของหมอนี่กันน่ะ..
          "นะ..นายเป็น..ผู้ชาย.."ผมพูดด้วยเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย(ไม่น้อยล่ะน่ะ ตกใจซะขนาดนั้น)
          "ครับ ผมชายแท้.. เรียก โคชิ ก็ได้ครับ.."
          "ครับ..." เค้าไม่แม้แต่มองผมเลยสักนิด เอาแค่ผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ผม 
          "ไม่คิดจะบอกชื่อเสียงเรียงนามกันเลยเหรอครับ..." เข้าหยุดเช็ดตัวให้ผม ก่อนที่เค้าจะใช้ตาคมๆของเค้าแลมองมาที่ผม... ช่างสวยเหลือเกิน.. ด้วงตาสีพระจันทร์คู่เนี่ย..
          "ผะ..ผม .. วิลโลครับ.."
          "หืม.. ลูกขุนนางเหรอครับ.. ตั้งชื่อตามเดือนเกิดเนี่ย.." เค้าพูดพลางเช็ดตัวให้ผมไปเรื่อยๆจนถึงจุดสำคัญที่ผมไม่อยากให้ใครเห็น หรือแตะต้องมัน
          "ดะ..เดี๋ยวผมทำต่อเองครับ.."ผมรีบคว้าผ้าชุบน้ำจากมือของโคชิมาทันที
          "โอเคครับ.. "พูดจบเค้าก็เดิออกไปจากเต้นท์.. และผมก็ค่อยๆทำความสะอาดร่างกายส่วนล่างของผม แต่เพราะความเจ็บมันยังไม่หายดีพอ ก็เลยเก้งๆกังๆนิดหน่อยส่วนเสื้อผ้า..เอิ่ม... เนื่องจากชุดเก่ามันไม่สามรถที่จะเอามาปิดร่างกายผมได้..ผมเลยหันซ้ายหันขวา.. สำรวจเต้นท์..สายตาผมเลยไปหยุดที่ชุดสีแดง.. ได้การล่ะ..ใส่ซะ..
          "นี่.. วิลโลครับ.. ผ้าผมเตรียมไว้..ให้.." ผมได้ยินเสียงขอโคชิเข้ามา และเข้ามาในจังหวะที่ผมนั้น ไม่ได้ใส่เสื้อ.. ตายห่าแล้ว!!!
          "เฮ้ย!!!" ผมรีบใส่เสื้ออย่างลุกลี้ลุกลน แต่เมื่อผมหันมามองอีกฝ่ายที่ยื่นอยู่ กลับเห็นเค้ายื่นหัวเราะคิกคักอยู่.. มันน่าหัวเราะหรือไง
          "คงไม่เคยมีใครเข้ามาพละการแบบผมใช่ไหมครับ.. ถึงได้ตกใจขนาดนี้"เจ้าตัวพูดด้วยเสียงที่ยังหัวเราะอยู่เล็กน้อย พร้อมกับยิ้มออกมานิดๆ
          "ใช่.. ตกใจหมด!!"ผมรีบจัดองค์ทรงเครื่องให้เสร็จแล้วหันมามองชายคนนั้นเต็มๆ ป๊าด... สูงลิบ.. คนหรืออะไรเนี่ย.. เค้าเดินมาใกล้ผมเรื่อยๆๆ จนตัวผมกับเค้าจะติดันอยู่แล้ว ไม่ได้การล่ะ..
          "อือ..!!"ผมหลับตาแล้ววิ่งออกมาจากเต้นท์ทันที.. หลังจากที่ผมวิ่งออกมานั้น แสงมันจ้ามาก.. มากจนผมมองเห็นแต่สีขาว

          "นี่.." เสียงนั้น.. อุ๊ปแย่ล่ะ.. ขาผม..

                  . . . . ฟุบ!!!! . . . . 

  
          คือผมลืมไปว่าผมยังไม่หายดี.. ผมเลยทรุดลงตรงนั้นแต่ตาผมเริ่มมองเห็นแล้วล่ะ.. แค่ลางๆ โคชิ... วิ่งตรงมาหาผม แต่ตาผมมองไม่เห็นอะไรเลย.. เห็นแต่ดวงตาของเค้า... เค้ารีบอุ้มผมกลับเต้นท์ทันที.. หลังจาที่เข้ามาในเต้นท์ได้สักพักผมก็เริ่มมองเห็นแล้ว
          "เฮ้อ.. เซ็งได้เซ็งดี." เค้าจับผมนอนหงาย แล้วเอาผ้ามาปิดตาให้ ทำไมล่ะครับ.. ทำไมผมมองไม่เห็นตอนเช้าล่ะ..
          "ร่างกายยังฟื้นไม่เต็มที่ก็ดันพรวดพราดออกไป"เขาบ่นๆๆๆๆๆ จนหูผมชาตามไปอีกที.. 
          "หิวไหม.."เค้าพูดออกมาโดยหลังจากที่เค้าพูดเสร็จไม่นาน ท้องผมก็ร้องเสียงดังมาก.. จนหน้าผมแดงไปหมดแล้ว. ทำไมน่ะเหรอ.. ก็หลังจาก 3 วันที่โดนพวกซามูไร่ไล่ล่า.. ผมกไม่ได้ทานอะไรเลย วันนี้ก็วันที่ 4 น่าสมเพชจัง...

. . . โปรดติดตามต่อ . . . 
*** เอิ่ม ต้องขออภัยด้วยถ้ามันสั้น เพราะคนเขียนก็คิดไม่ค่อยออกน่ะครับ ขอโทษด้วย อีกอย่างก็เขียนตอนดึกด้วย มันง่วงคร๊าบ ***