ผมคือใคร

เอี๊ยดดดดดด โครมมมมมม วี้วอวี้อ 

"ตอนนี้คนไข้อาการหนักรีบน้ำตัวส่งโรงพยาบาลด่วน" เสียงบุรษพยายบาลดังขึ้นพร้อมกับร่างบางที่โชกไปด้วยเลือดใบหน้าสวยที่มีรอยบาดเเผลเเละคราบน้ำตาเจือป่น

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หน้าห้องฉุบเฉินมีผู้ชายสามคนรอหน้าประตูโดยทั้งสามต่างคนต่างไม่รู้จัักกันรอเพียงร่่างบางนั้นรอดเเละมาเเนะนำคนพวกนี้ให้รู้จักกัน

"ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายเเล้วครับ" ไฟหน้าห้องฉุบเฉินดับลงร่างสูงทั่งสามต่างพุกไปหาคุณหมอที่รักษาร่างบางเมื่อคำตอบจากหมอเป็นคำตอบที่ดีต่างพากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

[หมีพูห์ พาสเริ่ม] 

ผมกระพริบตาเพื่อปรับโฟกัสในห้องเป็นห้องสีขาวกลิ่งคลุ้งไปด้วยยานี้คือโรงพยาบาลสินะเเล้วผมมาทำอะไรที่นี้หรอเเล้วที่สำคัญผมคือใคร  ไม่ทันที่สมองผมจะประมวนผลคนเเปลหน้าสามคนก็วิ่งเข้ามาดูอาการผม ผมไม่เข้าใจทำไมคนพวกนี้ถึงรู้จักผมละทั้งๆๆที่ผมยังไม่รู้จักตัวเองเลย ใครมากมายมากหน้าหลายตาเขาจะทำร้ายผมหรือป่าวทำไมผมรู้สึกละว่ารู้จกคนพวกนี้มานานเเต่กลับไม่อยากเข้าใกล้ใครสักคน กลัว กลัว คิดเเล้วมันปวดที่ใจ ใช่ปวดที่ใจมากกว่าหัวที่ใช้ประมวณ

"พูห์ พูห์ ฟื้นเเล้วหมอๆๆ" คนตัวสูงที่ดูมีรูปหน้าคลายผมโวยวาย พูห์งั้นหรอนั้นคงเป็นชื่อผมสินะเเล้วคนๆๆนี้เเหละใคร 

"คุณเป็นใครครับ" ผมตัดสินใจถามออกไปดูเหมือนคนที่ถูกถามจะอึ้ง ไม่ต่างจากสองคนที่เหลือ

"พูห์ นี่พี่ไงพี่ทิกเกอร์ไงพูห์ พูห์ไม่เอาไม่เล่นอย่างนี้นะพูห์ อึก" ทิกเกอร์พี่ชายหรอนี้พี่ชายผมหรอเขาชื่อทิกเกอร์ผมจำอะไรไม่ได้เลย

"นี่พูห์นี่ไอฟาโรเเฟนเราไง" ทิกเกอร์ไม่ละความพยายามชี้ไปทางร่างสูงอีกคนที่หล่อมากเเต่นั้นเขาเป็นผู้ชายนิผมก็เป็นผู้ชายทำไมถึงเป็นเเฟนกันได้ละ เเล้วทำไมตอนที่ทิกเกอร์ชี้

ไปที่ฟาโรทำไมฟาโรนิ่งเหมือนเราไม่รู้จักกันทำไมอีกคนต้องทำสีหน้าเจ็บปวดเจียนตาย

"นี่ลาวาเพื่อนพูห์ พูห์จำได้ไม" หนังกว่าเดิมลาวาทำหน้าเศร้ากว่าทำไมต้องทำหน้าอยางนั้นเเล้วทำไมผมต้องเจ็บตรงนี้ตรงที่อกซ้ายมันเจ็บเเทบระเบิดเวลาเห็นใบหน้าเศร้าของลาวา

เเล้วทำไมในหัวมีเเต่คำถามทำไมทำไมกัน

[พูห์จบพาส]