Love is...รักนี้ คือเธอ

   ครืด เปรี้ยง!! เสียงฟ้าร้องกระหึ่มตามด้วยสายฝนที่ตกลงมาเป็นสายในความมืดของตอนกลางคืน แต่ท่ามกลางความมืดและความเย็นของสายฝนนั้นมีหนุ่มสาวอยู่คู่นึงกำลังบอกรักกันอย่างไม่รู้สึกหนาวสั่นจากสายฝนที่ตกลงมาแต่กลับรู้สึกอบอุ่นจากอ้อมกอดของผู้ชายที่เขารัก และ เขาก็รักเธอเช่นกันด้วย แต่เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอเพราะมักจะมีออุปสรรคสำหรับความรักที่จะเข้ามาขัดขวาง เขาและเธอกำลังกอดกันอย่างหวานฉ่ำนั้น มีมือปริศนาเข้ามากระชากร่างอันบอบบางของเธอจนกระเด็นตามแรงมือไปด้วยและจับแขนด้วยความเจ็บปวด ที่เทอทำได้ตอนนี้คือขอความช่วยเหลือจากผู้ชายที่เป็นที่รักตรงหน้าของเธอ แต่ที่เธอเห็นคือ ชายที่เธอรักกำลังมองร่างของเธอด้วยสายตาที่รังเกียจและเดินจากเธอไปไกลเรื่อยๆ

"ไม่น่ะ อย่าไป" เสียงของเธอเรียกผู้ชายคนนั้นหวังว่าเขาจะกลับมาช่วยเธอและบอกรักเธอใหม่อีกครั้ง แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น เพราะมีเพียงความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้าเธอ

"เฮือกก แฮ่ก แฮ่ก ฝันอีกแล้วหรอ"

7:30 AM

ฉันนอนแช่ตัวเองอยู่ในอ่างกุซซี่จนร่างกายของฉันเปื่อยไปหมดแล้ว ฉันเดินออกจากอ่างกุซี่และนุ่งผ้าขนหนูและเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ฉันใช้เวลาในการแต่งตัวสิบห้านาทีและตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่สามารถเห็นทั้งตัวของฉันได้ ฉันมองดูตัวเองในกระจกและมองดูแผลเป็นตรงหน้าผากที่ไม่มีใครยอมบอกฉันว่าเกี่ยวกับอะไรแล้วทำไมฉันต้องมีแผลเป็นตรงนั้นด้วยเพราะฉันรำคาญหน้าม้าที่มันชอบมาแยงตาฉันจะรวบขึ้นแต่แม่ไม่ให้รวบ ฉันหมุนตัวเองเป็นรอบที่สามเพื่อเช็คความแน่ใจว่าเสื้อผ้าหน้าผมของฉันเรียบร้อยแล้ว ฉันเดินตรงไปข้างล่างเห็นแม่กำลังยืนทอดไข่ดาวให้ฉันอยู่

"อ้าว ลงมาแล้วหรอลูก วันนี้แม่ตื่นสานน่ะเลยทำไข่ดาวให้ลูกแทน^0^"
"ไม่บอกก็รู้ค่ะ วันนี้หนูไม่กินข้าวน่ะค่ะ"
"อ้าว แม่อุตส่าห์ทอดไข่ดาวแสนอร่อยให้กิน"แม่พูดแล้วทำท่าน้อยใจเหมือนเด็ก
"แม่ค่ะ -.-"

"จร้า งั้นรีบไปโรงเรียนเถอะ ดาวมารอเราตั้งนานแล้วน่ะ"
"คร้าาาาาาา"ฉันพูดเสร็จแล้วเดินตรงไปยังหน้าบ้านเห็นดาวกำลังนั่งอยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนที่ตั้งอยู่ตรงกึ่งบ้านฉันและบ้านดาว
"นิ ทำไมวันนี้มาเช้าจัง"ฉันพูดขณะที่กำลังเดินไปโรงเรียนกับดาว
"แกอ่ะแแหละ มาสายเนี่ยดูเดิ กี่โมงแล้วเดี๋ยวก็โดนเก็บขยะหรอก"ยัยดาวบ่น

"ฉันขอโทษ ก็เมื่อคืนฉันฝันร้ายนี่หน่า"
"อือ ไม่ต้องบอกฉันก็รู้ว่าแกฝันร้าย"
"จร้า ฉันละเกีลยดจริงๆเลยคนรู้ทันเนี่ย"ฉันกับดาวเราองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลเพราะบ้านเราอยู่ใกล้กันดังนั้นไม่ว่าจะทำอะไรแค่มองตาก็รู้ใจ^^

8:30 AM ณ โรงเรียนนานาชาติ

ฉันเดินเข้ามาในห้องเรียนและเอากระเป๋าไปวางและค่อยเอาตูดหย่อนลงบนเก้าอี้และเอามาฟุบกับโต๊ะ

"นี่แกเป็นไรมากป่ะเนี่ย แกเครียดหรอ?"เสียงยัยดาวถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
"อื้อ ฉันเป็นไรไม่รู่อ่ะแก ทำไมันต้องฝันถึงไอเรื่องประหลาดๆนี้ด้วยง่ะT.T"

"เอาน่า เดี๋ยวแกก็ลืมเองแหละน่า เอางี้ไปหาไรกินที่โรงอาหารกัน"
"อือ ไปซิ "ฉันมานั่งโต๊ะหินอ่อนหลังโรงเรียนซึ่งเป็นที่ประจำของฉันและยัยดาวในมือของฉันถือขนมปังอันละห้าบาทแต่ยัยดาวถือจานข้าวผัดกระเพาไข่ดาวที่แสนน่ากิน-3-

"เฮ้อออ เมื่อกี๊เดินผ่านโรงอาหารยังกะผ่านตลาดสดยังไงก็ไม่รู้"ยัยดาวบ่นขณะที่กำลังตักข้าวคำโตเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

"อือ น่าเบื่อว่ะ"
"เออ แกเห็นพี่กีต้าร์ป่ะว่ะ โคตรนะระเลย>0<"
"แกเคี้ยวให้หมดปากก่อนก็ได้ค่อยพูด น่าเกลียด"
"แหม ย่ะ ยัยผู้ดี"

9:30 AM

เสียงออดดังเป็นเวลาเข้าเรียนคาบที่หนึ่งดังขึ้น ฉันกับยัยดาวยังนั่งอืดกันอยู่ที่ห้องสมุดอยู่เลย
"ให้ตายซิ!!ทำไมมันไวอย่างนี้ว่ะ"เสียงยัยดาวดังขึ้นขณะที่ฉันกำลังจะหลับ

"เออ น่า อย่าบ่น รีบๆไปเรียนเถอะเดี๋ยวโดนแม่ด่า"ที่เรียกว่าแม่เนี่ยก็เพราะว่าอาจารย์คนเนี่ยโหดมากใครเข้าห้องช้ากว่าแกถือว่าไม่ได้มาเรียนหมดและได้ออกไปยืนหน้าห้องตอนเย็นก็ต้องไปทำความสะอาดห้องน้ำอีก -.- ฉันก้มไปดูเวลาที่ข้อมือถึงกับตะลึง 0.0
"แบม เป็นไรเนี่ย แกจะหยุดทำไมเนี่ยเดี๋ยวก็เข้าห้องช้าหรอก"ยัยดาวพูดแล้วฉุดข้อมือลากฉันให้เดินตามมันไป
"แกแน่ใจหรอ ว่าจะไป"
"ก็เออซิ อย่าบอกน่ะว่าแกจะชวนฉันโดดอ่า^_^"๊

"บ้านี่มันเลยมาตั้งหกนาทีแล้วน่ะ"
"0[]0"

"วิ่งซิค่ะ รอไรเล่าาาา"

ฉันรีบไปเกียร์หมาวิ่งมาที่ห้องเรียนสุดชีวิตแต่พกกับความว่างเปล่า
"เฮ้ย ไหงเป็นงี้อ่า"

"ทำไมมันหายไปไหนกันหมดว่ะ"

"ก็เพราะพวกเธอมาเข้าเรียนช้าไง ก็เลยไม่รู้ว่าเพื่อนๆเขาเรียนกันห้องไหน"เสียงแก่ๆแหลมๆที่คุ้นหูก็คงไม่พ้นแน่ที่จะเป็น

"อาจารย์!!!"
"อาจารย์!!!"ฉันและดาวตะโกนขึ้นพร้อมกันทำให้อาจารย์รักษาความโกรธไว้ไม่อยู่
"นี่พวกเธอคิดจะลองดีกับฉันหรอ ทำไมถึงไม่เข้าเรียน"
"กะ ก็มาแล้วนี่ไงอาจารย์"ี
"แต่พวกเธอมาสายน่ะ"
"มาสายดีกว่าไม่มาเลยน่ะอาจารย์ ไว้ชีวิตพวกหนูเหอะน่ะ"
"ฉันจะไม่เอาชีวิตพวกเธอหรอก ก็แค่ไปทำความสะอาดสนามบาสหลังเลิกเรียน เธอเข้าใจที่อาจารย์พูดใช่มั้ย???"
"คร้าาาาาาา"
"เสร็จแล้วฉันจะไปดูความเรียบร้อย"พูดเสร็จอาจารย์ก็เดินออกไปอย่างอารมณ์ดีแต่ผิดกับฉันที่ทำหน้าบูดเป็นตูดลิง

เสียงออดดังเป็นเวลาปล่อยนักเรียนออกจากโรงเรียนแล้ว น่าดีใจเนาะแต่ฉันนี่ซิกับต้องมาโดนลงโทษคนเดียว ใช่ ยัยดาวโดนาจารย์นัดตัวไปเพื่อคัดตัวลงแข่งวอลเล่บอล ส่วนฉัน หึหึ ไม่ต้องสืบ ก็ทำความสะอาดคนเดียวซิค่ะ T^T

"เฮ้อออ ยัยเพื่อนบ้านกล้าทิ้งฉันไว้คนเดียวได้ยังไงเนี่ย คแยดูน่ะกลับมาเมื่อไหร่จะอัดให้น่วมเลย คอยดู หึ"

"เธอเนี่ย น่าตาน่ารักดีน่ะ^^"เอ๊ะ เสียงใครเนี่ย??ฉันหันซ้ายแลขวาก็ยังไม่เห็นผู้หญิงสักคน รึว่าเขาชมฉัน
"ไม่ต้องหันหาใครหรอก เธอนั่นแหละ ที่ถือไม้กวาดอยู่น่ะ"
"ฮ๊ะ ฉะ ฉันหรอ>//<"
"อือ ใช่ เธอนั่นแหละ"
"อือ ขอบใจ"
"เธอชื่อ แบมบี้ ใช่มั้ย"
"ใช่ แล้วนายเป็นใคร"

ผู้ชายที่ก้าวออกมาจากหลังต้นไม้เป็นรุ่นพี่ที่อยู่6/3นี่หน่า ชื่ออะไรน่ะ?น่าตาคุ้นๆนี่มันเพื่อนพี่กีต้านี่หน่า อ๋ออออ
"พี่สนุ๊ก"
"นี่เธอก็รู้จักฉันหรอ แหมบังเอิญจริงๆ แต่ก็ดีแล้วล่ะจะได้ไม่ต้องแนะนำตัวมาก"พี่สนุ๊กค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆจนฉันสัมผัสได้ถึงล้มหายใจของพี่สนุ๊กที่รดอยู่บนใบหน้าของฉันและเลื่อนใบหน้าเข้่ามาเรื่อยๆจนตอนนี้ปลายจมูกของเราสองคนจะชนกันอยู่และ
"เป็นแฟนกันน่ะ"พี่สนุ๊กพูดจบละถอนตัวออกไปห่างแต่ยังมองหน้าฉันอยู่ ที่ทำได้ตอนนี้คือ เขิน><
"อะ เอ่อ คือ"ฉันจะตอบว่ายังไงดีในเมื่อฉันมีคนที่ฉันชอบอยู่แล้ว
"เธอจะตกลงมั้ย?"เสียงพี่สนุ๊กตอนนี้อ่อนโยนมากและมองมาที่ฉัน ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยรู้สึกว่าพูดอะไรไม่ออกเลย"ถ้าเธอเงียบแสดงว่าตกลงน่ะ^^"

"เอ่อออ"

"งั้นโอเค พรุ่งนี้ตอนเลิกเรียนฉันจะรอเธออยู่ที่หน้าอาคารน่ะ เราไปเดทกัน^0^"พูดจบพี่สนุ๊กก็เดินออกไป ทิ้งให้ฉันยืนเอ๋ออยู่คนเดียว อะไรเนี่ย ทำไมพี่สนุ๊กถึงมากชอบฉันล่ะ???

7:30 AM ณ โรงเรียนนานาชาติ

"ฮ๊ะ แกว่าไงน่ะ พี่สนุ๊กขอแกเป็นแฟนหรอ0.0"

"เฮ้ย เบาๆดิ อื้อ-//-"
"แก แก แกรู้ตัวมั้ยว่าแกกำลังจะหักอกผู้หญิงครึ่งโรงเรียนนี้เลยน่ะ"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน จู่ๆพี่สนุ๊กก็เข้ามาและพูดออกมาแบบนั้น ทำฉันงงไปหมดเลยเนี่ย"

"ถ้างั้นแกบอกว่า พี่สนุ๊กชวนแกไปออกเดทตอนเย็นนี้ใช่มั้ย"
"อือ ใช่"
"งั้นแกก็ไปเลย"

"อ้าว ไมงี้อ่ะ แกอ่ะไปเป็นเพื่อนฉันเลย"
"อ๋อ เออ คือ"

"แกไม่ว่าง แกต้องไปซ้อมวอลเล่บอล ชิป่ะ"
"อือ แหะ แหะ ฉันขอโทษนร้า ฉันก็อยากไปแต่ฉันต้องซ้อมอ่ะ"
"อือ ไม่เป็นไร"

เสียงออดดังเป็นเวลาบอกว่าโรงเรียนปล่อยแล้ว ทั้งๆตอนเย็นฉันจะเดินกลับบ้านอย่างมีความสุข แต่ไม่ใช่ เพราะมีพี่สนุ๊กมาขัดขวางความสุขครั้งนี้TT