ความรักในโรงเรียนลึกลับ

เออ ใช่สิตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฉันยังไม่ได้เรียนเลยนะเนี่ย ฉันตื่นไปอาบน้ำแล้วเดินมานั่งบนเตียงตัวเอง แฟรี่ที่อาบน้ำเสร็จก่อนชั้นก้อนั่งมองหน้าฉันอยู่ มองฉันทำไมเนี่ย
" มองหน้าฉันทำไม "
" เธอน่ารักดี "
@///@ 
" ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ทำไม ไม่เห็นเรียนกันเลยหละ "
" โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนเวทมนย์ เรียนปีละ 1 ชั่วโมงเท่านั้นหนะ "
" โอ้ โห ปีละ 1 ชั่วโมง "
" พุ่งนี้ก้อวันที่ 2  มกราคม เป็นวันที่หอแต่ละหอต้องส่ง ผู้หญิง 2 คนไปประกวดว่าผู้หญิงที่ หอไหน สวยที่สุดแค่คนเดียวประจำ โรงเรียน ฉันอยากให้เธอเข้าประกวด "
" เธอจะบ้าหรอ เดี๋ยวฉันก้อแพ้เค้าหรอก "
" ไม่ฉันอยากส่งเธอเข้าประกวด ฉันส่งชื่อเธอไปแล้ว "
" เธอไม่คิดจะถามฉันหน่อยหรอ ว่าฉันอยากประกวดมั้ย "
" ไม่ต้องถามหรอก ฉันตัดสินใจแทนเธอไปแล้ว "
" แล้วใครไปกับฉันหละ เท่าที่ได้ยินมา น่าจะเป็น ซูซี่มั้ง "
" แล้วหอ เมดุซ่าหละ "
" ราซลี่ กับแพตตี้ "
 
และวันที่ 2 มกราคม ก้อมาถึง
โอ๊ย ฉันรู้สึกตื่นเต้นยังไงก้อไม่รู้ แฟรี่พาฉันเดินออกมาจากห้อง ฉันใส่ชุดสีน้ำเงิน แฟรี่เป็นคนเสกให้เลยนัเนี่ย ชุดสวยมากเลย
" เธอต้องทำได้นะ ไม่ต้องอาย แค่เป็นตัวของตัวเอง "
แฟรี่พูดจบก้อหอมแก้มฉัน ฉันอึ้งเลย 0-0 (0///0)
" อ~อ ~อืม "
เป็นอะไรของเธอ ทำไมต้องเสียงสั่นด้วยนะ หน้าฉันร้อนจนจะเผาโรงเรียนได้แล้วเนี่ย ตอนนี่แฟรี่กำลำงมองฉันแล้วยิ้มอยู่ โอ๊ย ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ตอนนี้จากเผาโรงเรียน เปลี่ยนเป็นร้อนแบบจะระเบิดอยู่แล้วเนี่ย
" เลือกมองหน้าฉันได้แล้วนะ "
" งั้นฉันไปรอหน้าเวทีนะ "
แฟรี่วิ่งออกไป ฉันรู้สึกหายเขินขึ้นมาเยอะเลย 
" ในที่สุดแกก้อห่างจากแฟรี่ของฉันได้แล้วสินะ "
เสียงของซูซี่ดังขึ้นจากข้างหลังฉัน เค้าเดินมาล็อคตัวฉันแล้วหายตัวมาที่ห้องเก็บของหลัง โรงเรียนที่นี่มันเป็นที่ ที่หญิงชุดแดงตายนี่นา ซูซี่จะทำอะไรหนะ ซูซี่โยนฉันเข้าไปในห้องแล้วล็อคกุญแจไว้
" ซูซี่ ปล่อยฉันนะ ฉันขอร้อง ฉันไปทำอะไรให้เธอ "
" ยังมีหน้ามาถาม ถ้าแกไม่เข้ามาในชีวิตของแฟรี่ ฉันก้อคงได้เป็นคนสำคัญของเค้าไปแล้ว พอแกเข้ามาจากที่เค้าเคยเป็นคนเย็นชา ตอนนี้เค้าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เค้าไม่เคยห่างจากเธอเลย ฉันเฝ้ามองเเค้ามาตั้ง 3 ปี แต่เค้าไม่สนใจฉันเลย เค้าไปสนใจแก แกที่มาจากไหนก้อไม่รู้มาวันแรกเค้าก้อรักแก คอยดูแลแก ทั้ง ๆ ที่มันก้อน่าจะเป็นของฉัน แกต้องตายอยู่ที่นี่แหละ ยัยโง่ "
หลังจากนั้นฉันก้อไม่ ได้ยินเสียงของ ซูซี่อีกเลย
" ฮือ~ฮือ~ฮือใครก้อได้ช่วยฉันด้วย "
" ไม่ต้องร้องหรอกจร๊ ลูกแม่ "
" เสียงใครหนะ "
ห้องที่มืด ตอนนี่สว่างไปด้วยแสงเทียน จนฉันมองเห็นคนที่เรียกฉัน เค้าคือหญิงชุดแดง เค้าต้องฆ่าฉันแน่ ๆ ตายแล้วทำไงดี 
" คุณอย่าฆ่าแยมมี่เลยนะคะ "
" ฉันจะฆ่าเธอทำไม จ๊ะเด็กดีของแม่ "
" แม่กับพ่อของแยมมี่ตายเพราะรถตกเหวนะคะ "
" ใช่จะ แม่ตายไปแล้ว พ่อของลูกตายเพราะรถตกเหวก้อจริง แต่แม่ตายเพราะความเศร้าใจที่ต้องจากคนที่แม่รักไปทั้ง 2 คน แม่เลยกรีดเลือดตัวเองมาวาดรูปเพื่อให้แม่อยู่ที่ โรงเรียนนี้ ไปตลอด จนแฟรี่เค้าเจอแม่ตอนออกมาตรวจรอบๆ หอเค้าเห็นเเม่ แม่ก้อเล่าเรื่องแม่ให้เค้าฟังเค้าสงสารแม่ เค้าเลยช่วยตามหาลูก แล้วก้อตามหาลูกจนเจอ แม่ดีใจมาก แม่คอยแอบดูลูกตั้งแต่ลูก เค้ามาเรียนที่เลย แม่กับแฟรี่คอยปกป้องลูกมาตลอด ตั้งแต่ที่ลูกเข้าไปในป่า เคอเรทแม่กับแฟรี่ก้อช่วยกันปกป้องลูกจากสับปะหลาดพวกนั้น "
" แม่ค่ะ " 
ฉันวิ่งเข้าไปกอดแม่ แล้วน้ำตาฉันก้อร่วงลงมาเต็มไปหมด
" แล้วข่าวที่ว่า แม่ฆ่านักเรียนของหอเมดุซ่าหละคะ "
" แม่ไม่ได้ฆ่าเค้า แต่เค้าตกต้นไม้ลงมาคอหักตายเอง แม่แค่พาเค้าไปส่งหน้าหอของเค้าเองก้อแค่นั้น "
" แล้วทำไมเค้าถึงห้ามไม่ให้ออกจากหอตอน 4 ทุ่มหละคะ "
" มันไม่ใช่แม่คนเดียวหนะสิ ยังมีสับปะหลาดที่ออกมาตอน 4 ทุ่ม เลยไม่ให้ออกมาตอน 4 ทุ่ม เพราะแม่ไม่สามารถช่วยเด็กนักเรียนหลายร้อยคน ในเวลาเดียวกันได้ "
" แล้วแม่ไม่ไปเกิดหรอคะ "
" แม่ได้เจอลูกแม่ก้อ หมดห่วงแล้ว แม่จะไปส่งลูกที่เวทีนะ แล้วแม่ก็จะไปอยู่ในเมืองวิญญาณอย่างสงบสุข "
แม่พาฉันหายตัวมาหลังเวที แล้วก้อบอกว่าสู้ ๆ นะลูกอย่าร้องไห้แม่รักลูกมากนะแยมมี่ "
แล้วแม่ฉันก้อหายตัวไป แม่ฉันเป็นแม่มด งั้นฉันก้อต้องเลือก 2 ทางที่แฟรี่บอกหนะสิ 
" หวัดดีจะ สาวน้อย "
เสียงดังมาจากข้างหลังฉัน เสียงใครอีกเนี่ย คิดว่าเล่นซ้อนแอบกันอยู่รึไงทำไมไม่ออกมาให้เจอตรง ๆ เนี่ย ฉันหันไปทางต้นเสียง เห็นผู้หญิงรุ่นป้ากำลังเดินมา
" คุณเป็นใครคะ "
" ฉันเป็นคนที่จะให้เธอเลือกทางเดินของเธอไง เธออยากจะเดินออกไปแล้วจับยัยซูซี่ที่ทำร้ายเธอไปขังไว้ที่ห้องเก็บของเหมือนกับเธอมั้ยหละ หรือเธออยากเดินออกไปแล้วบอกซูซี่ว่าเราเป็นเพื่อนกันนะ ฉันให้เธอเลือกนะ สาวน้อย "
" ฉันเลือกอย่างที่ 2 ฉันจะไปเป็นเพื่อนกันเค้า "
" เธอเป็นคนดีนะสาวน้อย เค้าประกาศเรียกชื่อเธอแล้วนะ ฉันไปละนะโชคดีสาวน้อย "
ฉันหันหน้าไปทางเวที ก่อนไปฉันหันไปหาคุณป้าเพื่อจะขอบคุณ อ้าวป้าหายไปแล้ว
" รีบขึ้นเวทีดีกว่า "
ฉันเดินขึ้นไปบนเวทีมีเสียงปรบมือดังสนั่น ฉันเห็นแฟรี่นั่งอยูข้างหน้าสุด 
" คุณคิดยังไงถ้าคุณได้เป็นดาวของโรงเรียนเราคะ "
" ถ้าฉันได้เป็นฉันก้อดีใจค่ะ ขอบคุณค่ะ "
ผมตัดสินออกมาเป็นฉันชนะ ทำไมฉันถึงได้เป็นหละ กรรมการบ้ารึเปล่าเนี่ย
" นี่เธอรอดมาได้ยังไง แยมมี่ "
" หญิงชุดแดงจะไม่มีอีกแล้ว "
" ทำไมหละ "
" เธอไปแล้ว "
" ฉันขอโทษที่โมโหเธอเกินไป จนทำอะไรสิ้นคิด "
" ไม่เป็นไรฉันยกโทษให้ "