ความรักในโรงเรียนลึกลับ

เออ ใช่สิตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฉันยังไม่ได้เรียนเลยนะเนี่ย ฉันตื่นไปอาบน้ำแล้วเดินมานั่งบนเตียงตัวเอง แฟรี่ที่อาบน้ำเสร็จก่อนชั้นก้อนั่งมองหน้าฉันอยู่ มองฉันทำไมเนี่ย

" มองหน้าฉันทำไม "

" เธอน่ารักดี "

@///@ 

" ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ทำไม ไม่เห็นเรียนกันเลยหละ "

" โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนเวทมนย์ เรียนปีละ 1 ชั่วโมงเท่านั้นหนะ "

" โอ้ โห ปีละ 1 ชั่วโมง "

" พุ่งนี้ก้อวันที่ 2  มกราคม เป็นวันที่หอแต่ละหอต้องส่ง ผู้หญิง 2 คนไปประกวดว่าผู้หญิงที่ หอไหน สวยที่สุดแค่คนเดียวประจำ โรงเรียน ฉันอยากให้เธอเข้าประกวด "

" เธอจะบ้าหรอ เดี๋ยวฉันก้อแพ้เค้าหรอก "

" ไม่ฉันอยากส่งเธอเข้าประกวด ฉันส่งชื่อเธอไปแล้ว "

" เธอไม่คิดจะถามฉันหน่อยหรอ ว่าฉันอยากประกวดมั้ย "

" ไม่ต้องถามหรอก ฉันตัดสินใจแทนเธอไปแล้ว "

" แล้วใครไปกับฉันหละ เท่าที่ได้ยินมา น่าจะเป็น ซูซี่มั้ง "

" แล้วหอ เมดุซ่าหละ "

" ราซลี่ กับแพตตี้ "

และวันที่ 2 มกราคม ก้อมาถึง

โอ๊ย ฉันรู้สึกตื่นเต้นยังไงก้อไม่รู้ แฟรี่พาฉันเดินออกมาจากห้อง ฉันใส่ชุดสีน้ำเงิน แฟรี่เป็นคนเสกให้เลยนัเนี่ย ชุดสวยมากเลย

" เธอต้องทำได้นะ ไม่ต้องอาย แค่เป็นตัวของตัวเอง "

แฟรี่พูดจบก้อหอมแก้มฉัน ฉันอึ้งเลย 0-0 (0///0)

" อ~อ ~อืม "

เป็นอะไรของเธอ ทำไมต้องเสียงสั่นด้วยนะ หน้าฉันร้อนจนจะเผาโรงเรียนได้แล้วเนี่ย ตอนนี่แฟรี่กำลำงมองฉันแล้วยิ้มอยู่ โอ๊ย ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ตอนนี้จากเผาโรงเรียน เปลี่ยนเป็นร้อนแบบจะระเบิดอยู่แล้วเนี่ย

" เลือกมองหน้าฉันได้แล้วนะ "

" งั้นฉันไปรอหน้าเวทีนะ "

แฟรี่วิ่งออกไป ฉันรู้สึกหายเขินขึ้นมาเยอะเลย 

" ในที่สุดแกก้อห่างจากแฟรี่ของฉันได้แล้วสินะ "

เสียงของซูซี่ดังขึ้นจากข้างหลังฉัน เค้าเดินมาล็อคตัวฉันแล้วหายตัวมาที่ห้องเก็บของหลัง โรงเรียนที่นี่มันเป็นที่ ที่หญิงชุดแดงตายนี่นา ซูซี่จะทำอะไรหนะ ซูซี่โยนฉันเข้าไปในห้องแล้วล็อคกุญแจไว้

" ซูซี่ ปล่อยฉันนะ ฉันขอร้อง ฉันไปทำอะไรให้เธอ "

" ยังมีหน้ามาถาม ถ้าแกไม่เข้ามาในชีวิตของแฟรี่ ฉันก้อคงได้เป็นคนสำคัญของเค้าไปแล้ว พอแกเข้ามาจากที่เค้าเคยเป็นคนเย็นชา ตอนนี้เค้าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เค้าไม่เคยห่างจากเธอเลย ฉันเฝ้ามองเเค้ามาตั้ง 3 ปี แต่เค้าไม่สนใจฉันเลย เค้าไปสนใจแก แกที่มาจากไหนก้อไม่รู้มาวันแรกเค้าก้อรักแก คอยดูแลแก ทั้ง ๆ ที่มันก้อน่าจะเป็นของฉัน แกต้องตายอยู่ที่นี่แหละ ยัยโง่ "

หลังจากนั้นฉันก้อไม่ ได้ยินเสียงของ ซูซี่อีกเลย

" ฮือ~ฮือ~ฮือใครก้อได้ช่วยฉันด้วย "

" ไม่ต้องร้องหรอกจร๊ ลูกแม่ "

" เสียงใครหนะ "

ห้องที่มืด ตอนนี่สว่างไปด้วยแสงเทียน จนฉันมองเห็นคนที่เรียกฉัน เค้าคือหญิงชุดแดง เค้าต้องฆ่าฉันแน่ ๆ ตายแล้วทำไงดี 

" คุณอย่าฆ่าแยมมี่เลยนะคะ "

" ฉันจะฆ่าเธอทำไม จ๊ะเด็กดีของแม่ "

" แม่กับพ่อของแยมมี่ตายเพราะรถตกเหวนะคะ "

" ใช่จะ แม่ตายไปแล้ว พ่อของลูกตายเพราะรถตกเหวก้อจริง แต่แม่ตายเพราะความเศร้าใจที่ต้องจากคนที่แม่รักไปทั้ง 2 คน แม่เลยกรีดเลือดตัวเองมาวาดรูปเพื่อให้แม่อยู่ที่ โรงเรียนนี้ ไปตลอด จนแฟรี่เค้าเจอแม่ตอนออกมาตรวจรอบๆ หอเค้าเห็นเเม่ แม่ก้อเล่าเรื่องแม่ให้เค้าฟังเค้าสงสารแม่ เค้าเลยช่วยตามหาลูก แล้วก้อตามหาลูกจนเจอ แม่ดีใจมาก แม่คอยแอบดูลูกตั้งแต่ลูก เค้ามาเรียนที่เลย แม่กับแฟรี่คอยปกป้องลูกมาตลอด ตั้งแต่ที่ลูกเข้าไปในป่า เคอเรทแม่กับแฟรี่ก้อช่วยกันปกป้องลูกจากสับปะหลาดพวกนั้น "

" แม่ค่ะ " 

ฉันวิ่งเข้าไปกอดแม่ แล้วน้ำตาฉันก้อร่วงลงมาเต็มไปหมด

" แล้วข่าวที่ว่า แม่ฆ่านักเรียนของหอเมดุซ่าหละคะ "

" แม่ไม่ได้ฆ่าเค้า แต่เค้าตกต้นไม้ลงมาคอหักตายเอง แม่แค่พาเค้าไปส่งหน้าหอของเค้าเองก้อแค่นั้น "

" แล้วทำไมเค้าถึงห้ามไม่ให้ออกจากหอตอน 4 ทุ่มหละคะ "

" มันไม่ใช่แม่คนเดียวหนะสิ ยังมีสับปะหลาดที่ออกมาตอน 4 ทุ่ม เลยไม่ให้ออกมาตอน 4 ทุ่ม เพราะแม่ไม่สามารถช่วยเด็กนักเรียนหลายร้อยคน ในเวลาเดียวกันได้ "

" แล้วแม่ไม่ไปเกิดหรอคะ "

" แม่ได้เจอลูกแม่ก้อ หมดห่วงแล้ว แม่จะไปส่งลูกที่เวทีนะ แล้วแม่ก็จะไปอยู่ในเมืองวิญญาณอย่างสงบสุข "

แม่พาฉันหายตัวมาหลังเวที แล้วก้อบอกว่าสู้ ๆ นะลูกอย่าร้องไห้แม่รักลูกมากนะแยมมี่ "

แล้วแม่ฉันก้อหายตัวไป แม่ฉันเป็นแม่มด งั้นฉันก้อต้องเลือก 2 ทางที่แฟรี่บอกหนะสิ 

" หวัดดีจะ สาวน้อย "

เสียงดังมาจากข้างหลังฉัน เสียงใครอีกเนี่ย คิดว่าเล่นซ้อนแอบกันอยู่รึไงทำไมไม่ออกมาให้เจอตรง ๆ เนี่ย ฉันหันไปทางต้นเสียง เห็นผู้หญิงรุ่นป้ากำลังเดินมา

" คุณเป็นใครคะ "

" ฉันเป็นคนที่จะให้เธอเลือกทางเดินของเธอไง เธออยากจะเดินออกไปแล้วจับยัยซูซี่ที่ทำร้ายเธอไปขังไว้ที่ห้องเก็บของเหมือนกับเธอมั้ยหละ หรือเธออยากเดินออกไปแล้วบอกซูซี่ว่าเราเป็นเพื่อนกันนะ ฉันให้เธอเลือกนะ สาวน้อย "

" ฉันเลือกอย่างที่ 2 ฉันจะไปเป็นเพื่อนกันเค้า "

" เธอเป็นคนดีนะสาวน้อย เค้าประกาศเรียกชื่อเธอแล้วนะ ฉันไปละนะโชคดีสาวน้อย "

ฉันหันหน้าไปทางเวที ก่อนไปฉันหันไปหาคุณป้าเพื่อจะขอบคุณ อ้าวป้าหายไปแล้ว

" รีบขึ้นเวทีดีกว่า "

ฉันเดินขึ้นไปบนเวทีมีเสียงปรบมือดังสนั่น ฉันเห็นแฟรี่นั่งอยูข้างหน้าสุด 

" คุณคิดยังไงถ้าคุณได้เป็นดาวของโรงเรียนเราคะ "

" ถ้าฉันได้เป็นฉันก้อดีใจค่ะ ขอบคุณค่ะ "

ผมตัดสินออกมาเป็นฉันชนะ ทำไมฉันถึงได้เป็นหละ กรรมการบ้ารึเปล่าเนี่ย

" นี่เธอรอดมาได้ยังไง แยมมี่ "

" หญิงชุดแดงจะไม่มีอีกแล้ว "

" ทำไมหละ "

" เธอไปแล้ว "

" ฉันขอโทษที่โมโหเธอเกินไป จนทำอะไรสิ้นคิด "

" ไม่เป็นไรฉันยกโทษให้ "