"Yes, I do" ปาฏิหาริย์ครั้งสุดท้าย

     หลังจากเลิกงานเย็นวันนั้น อริสารีบกลับคอนโด มาเก็บข้าวของที่เหลืออยู่หลังจากทยอยเก็บตลอดสัปดาห์ เพื่อเดินทางไปสมทบกับพ่อ แม่ และน้องสาวที่บ้านซึ่งอยู่บริเวณชานเมือง ก่อนจะบินไปประเทศญี่ปุ่นพร้อมกัน  

     ...ปี๊ด ปี๊ด...แตรรถส่งเสียงเรียกคนในบ้าน นิชนกเดินสาวท้าวยาวๆ มายังประตูรั้วก่อนเปิดออก เสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ และกางเกงขาก๊วยทำเอาสาวน้อยหน้าตาน่ารักหมดสภาพแอร์โฮสเตสไปเลยทีเดียว รถญี่ปุ่นคันเล็กขับเข้ามาชะลอจอดลงอย่างช้าๆ ข้างรถยุโรปสีขาวที่จอดอยู่ก่อนหน้า        

     "มาแล้วหรอจ๊ะว่าที่เจ้าสาวสุดสวย อิอิ" นิชนกแซวทันทีที่พี่สาวก้าวลงจากรถ

     "จ้ายัยเพื่อนเจ้าสาวสาวสุดแซบ" อริสาพูดพร้อมหยิกแก้มน้องสาวอย่างหมั่นเคี้ยว

     "โอ๊ย! เจ็บนะ พี่อ่ะ" นิชนกร้องพรางเอามือลูบแก้มตัวเองเพื่อบรรเทาความเจ็บ ทำเอาเป็นคนพี่หัวเราะชอบใจ

     "แกล้งกันอยู่นั่นแหละสองสาวเข้าบ้านได้แล้ว แม่เขาตั้งสำรับเสร็จพอดี" พลภัทรชายมีอายุร่างอวบ ดูภูมิฐาน อดีตนายทหารระดับสูง ตะโกนเรียก หลังจากยืนพิงประตูดูลูกสาวหยอกล้อกันอยู่พักหนึ่งอริสาและนิชนกรีบวิ่งเข้าไปแย่งกันกอดผู้เป็นพ่ออย่างกับเด็กๆ พลภัทรหัวเราะชอบใจด้วยความเอ็นดู

     นิชนกมาถึงห้องรับประทานอาหารก่อนใคร เธอนั่งลงแล้วหยิบช้อนซ้อมเตรียมพร้อม ก่อนจะกวาดตามองอาหารบนโต๊ะกลมลายหินอ่อนที่ถูกจัดวางอย่างสวยงาม ด้วยฝีมือของอดีตต้นเครื่องชาววัง

     “โฮ้ย ดูสิกับข้าววันเนี่ยมีแต่ของโปรดพี่ทั้งนั้นเลย” เธอพูดพร้อมทำหน้าเบ้อย่างน้อยใจ

     “แล้วผัดเปรี้ยวหวานจานเนี่ยของโปรดใครน้า” ศิริผู้เป็นแม่ถามขณะยกกับข้าวอย่างสุดท้ายเข้ามา วางไว้ใกล้ๆจานข้าวของลูกสาวคนเล็ก ก่อนจะเดินมานั่งฝั่งตรงข้าม นิชนกดีใจใหญ่ เธอเริ่มกินไม่รอใคร พลภัทรและอริสาที่เดินตามมาทีหลังก็นั่งลงประจำที่

     “ไปหิวมาจากไหนเนี่ยยัยนิช กินอย่างกับปอบลง” พ่อแซว

     “แหมพ่ออ่ะ ตั้งแต่เที่ยงหนูได้กินแค่สปาเก็ตตี้เวฟ บนเครื่องเท่านั้นเอง หิวจะตาย” นิชนกบ่นอุบ

     “พี่ก็บอกแกแล้วไงว่าเป็นแอร์ฯอ่ะ ชีวิตมันลำบาก” อริสาย้ำประโยคนี้มาหลายร้อยรอบแล้ว เพราะไม่อยากให้น้องสาวทำอาชีพที่เสี่ยงแบบนี้

     “ก็คนมันชอบอ่ะ” น้องสาวเถียงอย่างรั้นๆ

     “บินก็ออกบ่อยเมื่อไหร่จะ หาลูกเขยอีกคนให้พ่อกับแม่ได้สักทีหละ เนี่ยพี่เราอ่ะกำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วนะ” พลภัทรหยอกลูกสาวคนเล็กอย่างขำขำ แต่เจ้าตัวหน้าทำยู้พูดไม่ออกเพราะประโยคนั้นแทงใจดำอย่างแรง หน้าตาเธอกับ อริสาดูเผินๆ คล้ายกัน แม้เธอจะดูน่ารักกว่าสักหน่อย แต่ก็ยังไม่เคยพาผู้ชายคนไหนมาเปิดตัวกับครอบครัวเลยสักครั้ง

     “พ่อหนิ แซวลูกแบบนั้น ได้ยังไง ไม่ต้องรีบหรอกลูก อยู่เป็นเพื่อนแม่ก่อน เนี่ยพี่เราไปอยู่ญี่ปุ่นแม่คงเหงาแย่” ศิริพูดแก้หน้าให้

     “นี่คงเป็นกับข้าวฝีมือแม่มื้อสุดท้ายแล้วสิคะ” อริสาเอ่ยขึ้น ทำเอาทุกคนเงียบไปพักหนึ่ง

     “แหม แค่ญี่ปุ่นเองจะให้พวกเราบินไปหา หรือพี่จะบินมาเยี่ยมเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ลำบากอะไรหนิ” นิชนกพูดทำลายความเงียบ

     “พูดแล้วก็อดใจหายไม่ได้ ลูกสาวจะจากอกไปซะแล้ว” ศิริมองลูกสาวคนโต แววตาเต็มไปด้วยความรักและอาลัย ก่อนน้ำใสๆจะเอ่อล้นออกมา

     “คุณจะร้องไห้ทำไมลูกสาวของเรากำลังจะแต่งงานนะ” พลภัทรดึงกระดาษทิชชูส่งให้ภรรยา ศิริซับหางตาเบาๆ ยังไม่ทันขาดคำเจ้าตัวก็กลั้นน้ำตาไม่ไหวเสียเอง

     “อ้าว พ่อจะร้องไห้ทำไมนี่พี่สาจะไปแต่งงานนะ ไม่ได้ไปตาย” นิชนกเห็นผู้เป็นพ่อร้องไห้ จึงดึงกระดาษทิชชูส่งให้

     “ก็แม่แกน่ะสิ” เขาพูดมือข้างหนึ่งขยับแว่นขึ้นเล็กน้อย มืออีกข้างซับน้ำตาชายชาติทหารที่ไหลมา

     “อ้าว ยัยนิชแล้วแกจะร้องไห้ทำไม” อริสาหันไปเห็นน้องสาวร้องไห้อีกคนเลยเอื้อมมือไปดึงกระดาษทิชชูมาซับน้ำตาให้

     “อ้าว แล้วพี่ร้องทำไมหละฮือๆ”

     “ก็เห็นแกร้องอ่ะ” อริสากล่าวกึ่งร้องไห้ กึ่งหัวเราะ นิชนกจึงดึงกระดาษทิชชูมาซับน้ำตาให้พี่สาวตอบ

     “นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่ากินข้าวทั้งน้ำตา” พลภัทรพูดเปลี่ยนบรรยากาศ  ทุกคนจึงหยุดร้องไห้แล้วทานมื้อค่ำกันต่อ พูดคุยเรื่องอดีตมากมาย การจากครอบครัวไปครั้งนี้มีทั้งความรู้สึกยินดี และอาลัยปะปนกัน อริสานั่งมองภาพนั้นรอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้น เธอคิดในใจว่าเธอช่างโชคดี ที่ได้เกิดมาในครอบครัวที่ดี มีพ่อ แม่ และน้องสาวที่ดี