Marchen of Anarion ปฐมบทแห่งคาโนปัส

บทที่ 5 บันทึกของแม่
 
               ‘ข้าเวเรนา บุตรีคนสุดท้องของตระกูลวาคันเทีย คหบดีใหญ่แห่งอาณาจักรดีเลียน
 
ปราการสุดท้ายที่แบ่งแยกระหว่างมนุษย์และปีศาจออกจากกัน’
 
               อาร์มิเลียลองเปิดบันทึกของมารดาอ่านคร่าวๆ ส่วนใหญ่มักจะเป็นเรื่องราวทั่วไปใน
 
ชีวิตประจำวัน จนกระทั่งมาถึงบันทึกช่วงหนึ่งที่มีเนื้อหาแตกต่างออกไป
 
 
               ‘หมู่นี้ข้ามักฝันแปลกๆถึงบุคลลที่ไม่เคยพบกันมาก่อน ในความฝันของข้าจำได้เพียง
 
ว่า ภายในแสงสีทองระยิบระยับนั้นปรากฏร่างสง่างามของบุคคลผู้หนึ่ง ข้าพยายามเพ่งมองให้ชัด
 
แต่ใบหน้าของเขาก็เลือนรางยิ่งนัก คนผู้นั้นพูดกับข้าด้วยประโยคเดียวกันซ้ำๆว่า “เจ้าคือผู้ที่ถูก
 
เลือก” น้ำเสียงปนเปไปมาระหว่างชายหญิง จนข้าไม่สามารถแยกออกว่าคนผู้นี้ เป็นบุรุษหรือสตรี
 
หากแต่อ่อนโยนอย่างน่าประหลาด'
 
 
               เนื้อหาในบันทึกช่วงนี้ของมารดานั้น เป็นเรื่องราวที่อาร์มิเลียไม่เคยได้ยินจากปากของ
 
เวเรนาเลยสักครั้ง หญิงสาวจึงตั้งใจอ่านเนื้อหาส่วนต่อไป
 
 
               ‘ช่างเป็นเช้าที่แสนจะวุ่นวายซะจริง รอบกายข้าถูกห้อมล้อมไปด้วยบรรดาสาวใช้ ช่าง
 
ตัดชุด ช่างแต่งหน้า ช่างทำผม ที่ตามข้าไปทุกหนทุกแห่ง เพื่อเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยง ฉลอง
 
การหมั้นของข้ากับเฟดเดอริก บุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลเชสเชียร์ ที่กุมอำนาจทาง ทหาร
 
ของอาณาจักรดีเลียน’
 
 
               เมื่ออาร์มิเลียอ่านบันทึกมาถึงเนื้อหาช่วงนี้ หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นและดีใจขึ้นมา เพราะ
 
คิดว่าชายผู้นี้ ‘เฟดเดอริก’ อาจจะเป็นบิดาของเธอก็ได้
 
 
               ‘พักนี้นอกเหนือจากความฝันอันแสนประหลาดที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ร่างกายของข้ามีอาการ
 
ผิดปกติขึ้น รูปร่างของข้ามีการเปลี่ยนแปลง หน้าท้องนูนขึ้นจนสังเกตเห็นได้ชัด งานแต่งงาน ก็
 
ใกล้เข้ามาทุกที แล้วข้าจะใส่ชุดแต่งงานที่ตัดเย็บเสร็จแล้วได้อย่างไร ข้าจะทำอย่างไร
 
ดี!?’                
 
 
                           ...................................................................
 
 
               ‘สงสัยว่าพวกสาวใช้คงจะนำเรื่องที่ข้ากังวลเกี่ยวกับรูปร่างตัวเองไปบอกแก่ท่านแม่
 
วันนี้ท่านหมอจึงเข้ามาตรวจอาการของข้า ความจริงที่น่าตกตะลึง คือ ข้าตั้งครรภ์ได้สามเดือน แล้ว
 
ทำไมกัน ทั้งๆที่ข้าไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับชายใดมาก่อนเลย เหตุใดข้าถึงได้ ตั้งครรภ์
 
ท่านพ่อกับท่านแม่พยายามบีบคั้นข้าถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ข้าไม่มีคำตอบให้กับ พวกท่าน เพราะข้า
 
เองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับข้าเช่นกัน’
 
 
                             ................................................................
 
 
               ‘ข้ารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น อยากจะขอโทษท่านพ่อ ท่านแม่ ที่ทำให้พวกท่านต้อง
 
เสียใจและอับอาย อยากขอโทษ....เฟดเดอริก ที่ข้าไม่สามารถเป็นเจ้าสาวที่ดีให้แก่เขาได้ ใน
 
ฐานะคนในตระกูลวาคันเทีย ข้าได้แบกรับศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจเอาไว้ แต่วันนี้จะเป็น วันสุด
 
ท้ายที่จะมีเวเรนา วาคันเทีย ในวันพรุ่งนี้ข้าจะไปจากที่นี่ ไปจากบ้านที่ข้าแสนรัก ไปจากตระกูลวา
 
คันเทียที่ข้าเฝ้าภูมิใจ หันหลังให้กับทุกสิ่งและเริ่มต้นชีวิตใหม่พร้อมกับลูกใน ท้องของข้า มีเพียง
 
สองสิ่งที่ข้าขอนำติดตัวไปด้วย คือ สร้อยที่ท่านแม่ผู้อ่อนโยนของข้าได้ มอบให้ไว้ และอีกสิ่งหนึ่ง
 
 
คือ ....ความทรงจำที่แสนสุข’
 
 
                                  .......................................................
 
 
               ‘การเดินทางในขณะที่ตั้งท้องช่างยากลำบากเสียจริง โชคดีที่ข้าได้พบกับกอง
 
คาราวาน ที่จะเดินทางไปยังอาณาจักรทางตอนใต้ ข้าจึงขอร่วมเดินทางไปด้วยแลกกับเงินที่นำติด
 
ตัวมา อย่างน้อยนิด กองคาราวานได้เดินทางผ่านป่าดำที่ขึ้นชื่อในเรื่องของความอันตราย ใช้ระยะ
 
เวลาในการเดินทางโดยรวมไม่ต่ำกว่าสามอาทิตย์ และในที่สุดข้าก็พบหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง ที่นี่
 
เงียบสงบ ผู้คนต่างเป็นมิตร ข้าตัดสินใจ แล้วว่าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ ณ หมู่บ้านแห่ง
 
นี้’                        
 
 
                                  .................................................................
 
 
               ‘ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ ในการที่สตรีที่ตั้งครรภ์ต้องอาศัยอยู่เพียงผู้เดียว
 
อาจ เป็นเรื่องที่ลำบากสำหรับผู้อื่น แต่สำหรับข้าด้วยความช่วยเหลือจากชาวบ้านหลายๆคนทำให้
 
ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ ถึงแม้ว่าการแสดงออกซึ่งความมีน้ำใจของพวกเขาค่อนข้างแปลก
 
ประหลาดไปอยู่บ้าง เช่น ข้ามักได้ยินเสียงคนเคาะประตูบ้าน แต่เมื่อเปิดออกไปกลับเห็นแต่ ตระ
 
กร้าที่บรรจุไปด้วยขนมปังหอมกรุ่น ไวน์องุ่นราคาแพง และเนยก้อนชั้นดี ยังไม่ทันที่ข้า จะได้ขอบ
 
คุณ ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินรูปร่างสูงสง่าดูแปลกตากว่าคนทั่วไปก็รีบสาวเท้าหายไป ในป่าอย่างรวด
 
เร็ว จนบางครั้งข้าก็แอบเผลอคิดไปว่าเขาสามารถหายตัวได้ เป็นเช่นนี้อยู่บ่อย ครั้งโดยที่ข้าไม่ทัน
 
ได้ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือเหล่านั้นเลย เมื่อครั้งที่ข้ายังอยู่ในตระกูลวาคันเทีย ข้าเคยเรียน
 
ศิลปะการถักเย็บขั้นสูง ข้าจึงเลี้ยงชีพ ตัวเองโดยการเป็นช่างตัดเย็บเสื้อผ้า ในแต่ละวันมักจะมีพ่อ
 
ค้าและคนต่างถิ่นแวะเวียนเข้ามา ซื้อผ้าที่ข้าตัดเย็บอย่างไม่ขาดสาย ช่างน่าแปลกใจยิ่งนักทั้งๆที่
 
ข้าเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่นาน จะ เป็นไปได้หรือที่คนต่างถิ่นจะรู้จักฝีมือการตัดเย็บผ้าของข้าจน
 
ต้องแวะเวียนมาซื้อผ้าของข้าอยู่ ทุกวัน’
 
 
                         ...................................................................
 
 
               'อีกไม่นานแล้วสินะ ที่เด็กคนนี้จะลืมตาขึ้นมาบนโลก ข้าสัมผัสได้ถึงความพิเศษของ
 
เด็กในท้อง ตั้งแต่ตั้งครรภ์มาข้าไม่เคยมีอาการแพ้ท้อง เดินเหินสะดวกคล่องแคล่ว รู้สึกสดชื่น
 
และสบายตัวกว่าที่เคยเป็น ไม่ว่าลูกของข้าจะเกิดมาเป็นเช่นไร ข้าตั้งใจเอาไว้แล้วว่า จะทุ่มเท
 
ความรัก ความเอาใจใส่ และเลี้ยงดูลูกน้อยให้ดีที่สุดเพื่อเติมเต็มทุกสิ่งที่ขาดหาย ข้ารู้แล้วละ ว่า
 
จะตั้งชื่อลูกว่าอะไรดี หากเป็นเด็กผู้หญิงข้าจะตั้งชื่อว่า “อาร์มิเลีย...”
 
 
                อาร์มิเลียค่อยๆปิดสมุดบันทึกลง หญิงสาวตกตะลึงกับความจริงที่น่าเจ็บปวด เธอ
 
สร้าง ความเดือดร้อนให้กับมารดาตั้งแต่ยังไม่เกิด อาร์มิเลียไม่มีพ่อ อีกทั้งแม่เธอตั้งท้องทั้งๆที่ยัง
 
เป็น หญิงสาวพรหมจารี
 
 
               “นี่ข้าเป็นตัวอะไรกันแน่...” ริมฝีปากงามขยับช้าๆเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา นัยน์ตาคม
 
งามฉายแววเจ็บปวดเหลือแสน
 
ต้องขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านที่ได้ติดตามอ่านมาถึงตอนนี้ หากไรเตอร์มีอะไรผิดพลาด หรือ อยากติชมอะไร คอมเม้นกันมาได้ตามสบายเลยจ้าไม่ต้องอาย จะได้ปรับปรุงนิยายให้ดีขึ้นไปอีก <3
 
 
อาร์มิเลียเป็นสิ่งใดกัน มนุษย์ หรือ ปีศาจ เธอจึงต้องออกตามหาความจริง แล้วพันธกิจที่เธอต้องทำจะเริ่มต้นยังไง ติดตามในตอนต่อไปนะค้า