Never forget กาลครั้งหนึ่ง...เรารักกัน

 

 

......อา.....สดชื่นชะมัด

ผมหลับตาเงยหน้ารับลมเย็นๆยามกลางคืน ดาวระยิบระยับประดับท้องฟ้าแลดูสดใส แสงสีส้มจากไฟตามทางเดินสาดส่องไปทั่วเกิดเป็นภาพทิวทัศน์ที่งดงาม ธรรมชาติ ต้นไม้นานาพันธุ์ แหล่งน้ำน้อยใหญ่  ทุกอย่างลงตัว สมกับเป็นสวนสาธารณะชื่อดังในจังหวัด

 

หากคุณมองเห็นนาฬิกาข้อมือของผม จะสามารถรู้ได้ว่าตอนนี้ 20:16 น. ซึ่งแน่นอน ว่าที่นี่ปิดแล้ว และไม่มีใครอยู่ ....

 

ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย แสงไฟมากมายทำให้เห็นเงาตัวเองทอดยาว ถามว่าเหงามั้ย ตอบเลยว่าไม่ ที่นี่มีความทรงจำมากมายเป็นเพื่อนที่ดีต่อผม........

 

 

กี่วันแล้วนะที่เรายังอยู่ที่นี่ ?

กี่วันแล้วที่เรายังรอเขากลับมา ?

 

ก็เป็นแค่ความหวังของคนเพ้อเจ้อคนหนึ่ง........ที่ไม่มีวันเป็นจริง

 

ทุกครั้งที่ผ่านที่เดิมๆ ไอ่อุ่นยังคงแผ่ซ่าน ภาพเหตุการณ์เก่าๆยังคงชัดเจนทุกฉากทุกตอน ตอกย้ำความเจ็บปวดให้ยิ่งเพิ่มขึ้นทวีคูณราวกับมีดกรีด ยิ่งรับรู้ได้ว่าไม่มีทางกลับไปเหมือนเดิมได้ น้ำตามันก็รื้นจนเขาต้องเงยหน้าเพื่อห้ามไม่ให้ไหล

 

อยากสัมผัสอีกครั้งจัง ความรู้สึกนั้น ความรู้สึกที่มีเธออยู่ใกล้ๆ แต่ทำไมมันยากเหลือเกินนะ .....

 

 

แปะๆ ..

 

ซ่า....!!

จู่ๆฝนห่าใหญ่ก็เทลงมา ต้นไม้เล็กๆพริ้วไหวไปตามแรงลมที่เพิ่มมากขึ้น ท้องฟ้าที่เคยสดใสไปด้วยดาวระยิบระยับ บัดนี้ถูกบดบังด้วยเมฆสีดำทมิฬ สัตว์ตัวเล็กตัวน้อย ต่างวิ่งหลบฝนด้วยสัญชาติญาณ  

แต่ร่างสูงกลับเดินทอดน่องต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่มีการรีบเร่งหรือเพิ่มความเร็วแม้แต่น้อย ราวกับไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าฝนตก 

 

หนังสือเล่มหนึ่งกล่าวไว้..... จิตใจที่เจ็บจนชา ย่อมนำมาซึ่งไร้ความรู้สึก

 

เขาจะสนใจทำไม ในเมื่อจิตใจเขาทรมานกว่าร่างกายตอนนี้เป็นไหนๆ ....

 

พรืด...

พื้นหญ้าที่ลื่น ส่งผลให้ร่างของเด็กหนุ่มล้มหน้าคว่ำบนพื้นหญ้าแฉะๆ แต่เจ้าตัวไม่คิดจะลุกขึ้น 

ฝนยังคงกระหน่ำไม่ขาดสาย 

 

ให้ตายตรงนี้ก็ยอม หากมันเป็นการช่วยให้เธอหันมาสนใจกันอีกครั้ง

 

'ฉันขอโทษ  ได้โปรดกลับมา... แมวน้อย'

 

 

 

'ฉันรักเธอ'  

 

                                           

                                               Never forget

 

   วันวาเลนไทน์คงเป็นวันที่ใครหลาย ๆ คนรอคอย... โดยเฉพาะหนุ่มสาวที่ตื่นขึ้นมา พร้อมรอยยิ้ม เพื่อเตรียมของขวัญ คำหวาน และข้อความพิเศษ ๆ มอบให้กับคนรักอย่างแน่นอน.. 

แต่สำหรับเขาคนนี้ ถือเป็นวันที่วุ่นวายเป็นบ้า !

 เกิดเหตุจราจลขึ้นกลางอาคารเรียนวิทย์ชั้น3 เสียงวี๊ดว๊ายดังระงมเป็นจุดสนใจให้คนที่เดินผ่านไปมาหันมอง

 

"กรี๊ดดด พี่คะ พี่ ขอแปะติ๊กเกอร์หน่อยค้า ><"

"พี่ไมเนอร์ ชมพู่ทำเค้กช็อกโกแลตมาให้ค่ะ พี่ต้องกินให้หมดน้า"

"น้องไมเนอร์คะ เพื่อนพี่ที่ชื่อเปิ้ลฝากกุหลาบมาให้ มันแอบชอบน้องมา3ปีแล้วนะ"

"พี่ ..@$%$#^%#&*^#*"

"พี่ไมเนอร์ %*%&^%^$"

 

"ขอโทดครับๆ แป๊ปนึง ผมกำลังรีบอ่ะ ==' " ให้ตายสิครับ ตอนนี้ผมต้องฝ่าด่านนักเรียนหญิงประมาณ10คนเพื่อไปเข้าห้องน้ำ คาบชีวะเมื่อกี๊อุตส่าอั้นแทบตายเพราะมีสอบ ออกจากห้องยังมีมารผจญอีก ถ้ามากันเวลาอื่นจะไม่ว่าเลย ฮึ่ยยย !! T^T 

 

"ทำไมพี่หยิ่งยังงี้หล่ะคะ เสียใจนะ :(" น้องชมพู่ทำตาละห้อย ..หยิ่งเหย่อไรล่ะ จะราดละโว้ยยยย =[]=' 

"นั่นดิๆๆๆ จริงๆหนูเรียนตึกศิลป์แต่เพื่อนโทรมาบอกว่าเจอพี่ที่นี่เลยรีบมา T0T" ยัยพวกนี้ก็ท่าจะเพี้ยน ลงทุนเกินไปละ

 

"เอาหล่ะๆ คือตอนนี้ผม'ปวดขี้มาก' ชัดมั้ยครับ? ขอเข้าห้องน้ำก่อน........เห้ยไอ้แซ็ก กูฝากด้วย" ผมพยายามขมิบก้นเพื่อให้ลมข้างในออกมาเสียงเบาที่สุด  พร้อมตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนรักที่เพิ่งเดินออกจากห้องสอบ โถถถ ไอสัส !! กะเอาเต็มหรอวะ กว่าจะสเด็จออกมา เพื่อนเมิงเกือบขี้ราดแล้วรู้มั้ย TT

 

"เออๆได้" มันรับคำด้วยสีหน้ากลั้นขำเต็มที่ ก่อนหันไปหากลุ่มนักเรียนหญิง "ไงครับ สาวๆ มานี่มา เสื้อผมยังโล่งอยู่เลย" ไม่พูดเปล่า จับชายเสื้อตัวเองแผ่โชว์  

"พี่แซ็กกกก ~ " จากนั้นมรสุมลูกใหญ่ก็ได้ย้ายฝั่งไปหาไอ้แซ็กทันที  ผมรู้สึกโชคดีจริงๆที่มีเพื่อนเป็นถึงนักกีฬาสุดฮอต หล่อล่ำบึ้ก สเป้กที่สาวๆร่างกายบอบบางทั้งหลายต้องการ  เหอะๆ หวังว่าคงไม่มีใครโรคจิตตามผมมาอีกนะ

 

เอาล่ะ ยังไงก็ทางสะดวกแล้ว ได้เวลาวิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำ !!

 

ห้องน้ำ

อาาาา...โล่ง  

ขณะเปิดประตูออกมาล้างมือ สายตาดันเหลือบไปมองคนข้างๆ ปรากฏว่า ....

เวรละไง้ !!!!! =[]=

"อ่าว! ไมจังง ในที่สุดก็ได้เจอ รู้มั้ยฉันคิดถึงนายมากแค่ไหน วันนี้เอากุหลาบมาให้ด้วยแหละเห็นนายไม่อยู่ห้องเลยวางไว้ที่โต๊ะน่ะ ฮรึ่ยย ขอกอดทีเดะ !! ><"

มันรัวมา ซึ่งผมได้แต่อ้าปากค้าง -[]- เอ่อ... ไอ้สิ่งมีชีวิตที่กำลังกอดรัดเอาหน้ามาซุกอกผมตอนนี้คือเพอซี่ ชื่อที่มันตั้งเอง (จริงๆมันชื่อเพิร์ซ) เป็นเกย์ที่ไม่สมควรเป็น คือมันหล่อไง ไม่รู้สิผมคิดว่าอย่างนั้น แต่ให้ตายเถอะผมเกลียดมันชะมัด ตามตื๊อตั้งแต่ผมอยู่ ม.4 ถามว่ารำคาญมั้ย บ่งตรง สุดโค่ยยยยยย !! 

"ไอ้บ้า ออกไป ฉันขนลุก" ผมผลักมันอย่างแรงจนกระแทกกับผนังห้องน้ำ โชคดีนะเนี่ยไม่มีใครอยู่

"ว๊ายย ! ชอบซาดิสก็ไม่บอกอ่ะ เด๋วเก๊าจัดให้" มันลุกขึ้น แล้วส่งสายตาเยิ้มๆมาให้ ว๊ากกก ขนลุกเป็นบ้า T_T

"หยุด ถ้าเดินมาอีกก้าวเดียว อย่าหาว่าฉันใจร้าย" ผมปรายตามองนิ่งๆ แต่ดูท่าว่ามันจะยังไม่รู้ชะตากรรม

"กลัวจังเยย...ฮะ เฮ้ยย "

โครมม ! 

ความอดทนขาดผึง ฝ่าพระบาทของผมประทับที่กลางหน้า เอาสะมันสลบคาพื้น ไอ่คนที่ทำท่าจะเข้าห้องน้ำเห็นพอดี รีบแกล้งทำเป็นหาของร่วงแล้วเดินหนีหัวซุกหัวซุน  เหอะ ให้มันรู้ซะบ้าง อย่ามาหือกับฉัน -_-

 

 

"ครัวซอง ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวไปไม่ทันรถนะ" 

"ค่าาาๆ ตื่นแล้วค่ะ" ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงอันงัวเงีย  เฮ้อ! วันนี้แล้วสินะที่ต้องย้ายไปกรุงเทพ 

ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่อยากลุกจากเตียงเลย ก็ไม่อยากไปอ่า เมื่อคืนก็เตรียมของกว่าจะได้นอน ว่าแล้วขอต่ออีกนิดเถอะ ><

ฟุบบ  คร่อกกก...zzZ

"ครัวซองงงงงงง ถ้าไม่ลุก แม่จะหักค่าขนมครึ่งนึง เอาจริงด้วย"  โอ้ววว ม่ายนะ ประโยคนี้ทำร้ายฝุดๆ ฉันรีบเด้งตัวดึ๋งจากเตียงทันที การงดค่าขนมเป็นไรที่โหดร้าย คือลองคิดดูถ้าฉันอดขนมก็จะหิวใช่ป่ะ? พอหิวก็หงุดหงิด พาลไปทั่ว ทำให้มีคนเกลียด พอคนเกลียดมากๆฉันก็จะโดนประชาทัน TOT ~  (ไรเตอร์ : กลับมาก่อนนางเอกตู - -;)

ฉันหอบสังขารตัวเองมาอาบน้ำ ส่วนวิญญาญยังอยู่บนเตียง (ง่วงแค่ไหนนึกดูละกัน -.-) แล้วลงไปกินข้าว 

 

เอาล่ะ ก่อนพวกคุณคนอ่านจะงงๆกัน จะขอแนะนำประวัติสั้นๆนะคะไม่มีเวลามาก ฉันชื่อครัวซอง เป็นไง?ชื่อน่ากินใช่มั้ย เพราะงั้นแหละฉันถึงรักและศรัทธาในการกินมากๆ ฮ่าๆๆ เอ่อ...โอเค นั่นไม่ใช่ประเด็น  ที่จะบอกคือฉันเป็นลูกคนสุดท้อง มีพี่ชายหนึ่งคนอยู่ปี2 ชื่อเอแคร์เรียนมหาลัยดังในกรุงเทพ เพราะงั้นฉันเลยอยู่กับแม่แค่2คนที่โคราช ส่วนพ่อน่ะหรอ? อืมม เขาเสียตั้งแต่ฉันเกิดแล้วล่ะ เอาจริงๆฉันเหมือนอยู่คนเดียวมากกว่าเพราะนานๆทีแม่จะกลับบ้าน แม่ฉันเป็นหมอ ชอบออกเวรดึกๆ เลยนอนแต่หอพัก  แม่คงกลัวฉันเหงาบวกกับเห็นว่าผลการเรียนของฉันอยู่ในเกณฑ์ดี (ทั้งที่ขี้เกียจตัวเป็นขุย) เลยอยากให้ย้ายไปเรียนในกรุงเทพ พี่เอแคร์จะได้ช่วยดูแลด้วย เอ้อและนี่คือเหตุผลที่ฉันจะต้องเดินทางไกลในวันนี้ 

"แม่คะ โรงเรียนใหม่ของหนูคือที่ไหนอ่ะ? " ฉันถามพลางตักข้าวเข้าปาก

"อ๋อ ชื่อโรงเรียนวัดหนองโหยหวนจ้ะลูก"

พรวดดด !! 

ข้าวกะเพราหมูกรอบที่กำลังจะกลืน มันขย้อนพุ่งออกมากองบนโต๊ะทันที  เฮ้ยยย เดี๋ยวก่อน นี่มันชื่อโรงเรียนหรือป่าช้าจีนกันเนี่ย =[]= อร๊ากก ถ้าต้องนั่งเรียนในวัดแล้วมีตัวอะไรมาร้องโหยหวนนี่ฉันร้องไห้จริงๆนะ สารภาพเลยกลัวผียิ่งกว่าอะไรซะอีก  T___T

 

"ฮ่าๆๆๆ แม่ล้อเล่น มีซะที่ไหนล่ะ ดูทำหน้าเข้า ฮ่าๆๆๆ" แม่หันมาหัวเราะใส่แล้วเคลียร์งานที่อยู่ในมือต่อ ชิ ชอบแกล้งอยู่เรื่อย

"โธ่!! แม่อ้ะ ตกใจหมด เอาดีๆสิคะ"

"เอาน่า ลูกไปแล้วก็จะรู้เอง  หลังจากลงรถทัวร์แล้วเอแคร์จะมารับลูกพาไปดูโรงเรียน ส่วนเรื่องหอพักแม่จัดการให้แล้วอยู่ติดกับโรงเรียนเลย จะได้ไม่ไปสาย"  

 

ทันทีที่กินข้าวเสร็จฉันฉันก้มมองนาฬิกา  0.0 ตายละ!! นี่มันใกล้เวลารถจะออกแล้วววว

"แม่หนูไปก่อนนะคะ เดี๋ยวไม่ทัน เหลืออีกแค่20นาทีเอง" ฉันรีบสะพายเป้ขนาดใหญ่ขึ้นกลางหลัง แล้วถือกระเป๋าลากเตรียมตัวไปขึ้นรถทัวร์ที่ บขส. ซึ่งอยู่ใกล้บ้านมาก จึงไม่ต้องนั่งรถไปให้เปลืองน้ำมัน

"จ้าาๆ รักษาตัวดีๆ ปิดเทอมก็กลับมาเยี่ยมแม่บ้างนะ แม่รักหนูนะจ๊ะครัวซอง" แม่ออกมาส่งที่หน้าประตู 

"ค่าา เดี๋ยวจะซื้อของฝากกลับมาเยอะๆเลย หนูก็รักแม่เหมือนกัน" ฉันกับแม่กอดกันเป็นการร่ำลา ก่อนจะหันหลังรีบเดินมุ่งหน้าสู่ บขส.  โดยไม่ทันสังเกตุเห็นรอยยิ้มเล็กๆของแม่ 

 

"ลูกจะต้องชอบโรงเรียนนี้แน่ๆ"

 

*********************************************

เรื่องนี้ไรท์ตั้งใจแต่งมากกกก จะพยามอัพบ่อยๆเน้อ~  .... ช่วยติชมด้วยนะคะ