The magic magic

              หลังจากที่งานเต้นรำได้จบสิ้นไปแล้ว รถม้าที่มารับฉันตั้งแต่แรกก็มารับฉันกับมิเซียอยู่ที่

หน้าประตูพระราชวังส่วนคาเซียก็ไปรถม้าของเขา คาเซียบอกฉันว่าเดี๋ยวจะไปรอที่บ้านของฉัน

              ณ บ้านมิเรีย

              หลังจากนั้นรถม้าก็หยุดอยู่ตรงที่หน้าประตูกรงเหล็กแล้วจากนั้นคนขับรถม้าก็เปิดประตู

รถม้าให้ฉัน ฉันลงจากรถม้าแล้วก็พยุงมิเซียให้ลงอย่างปลอดภัย

              ฉันเปิดประตูกรงเหล็กอย่างช้าๆแล้วจากนั้นฉันก็เดินไปที่ประตูทางเข้าบ้านฉันแล้วมิ  

เซียก็เอ่ยขึ้นมาว่า

              "พี่ว่าเจ้าแมวอ้วนมันจะดูแลบ้านให้เรารึเปล่าคะ?"มิเซียถามฉันพลางจับมือฉัน

              "จ๊ะ! พี่ว่าแมวอ้วนจะต้องดูแลบ้านของเราแน่นอน"ฉันพูดปลอบใจมิเซีย

              แอ้ด~

              ฉันเปิดประตูอย่างช้าๆจนสุด มิเซียวิ่งเข้าไปหาเจ้าแมวอ้วนที่กำลังนอนแล้วจากนั้นก็พูด

ว่า

             "เป็นไงมั่ง เจ้าแมวน้อย?"มิเซียถามเจ้าแมวอ้วน

             ....

             แต่เจ้าแมวไม่ตอบอะไร แล้วจากนั้นมิเรียก็อุ้มเจ้าแมวอ้วนขึ้นมาแล้วก็บอกว่า

             "วันนี้เป็นวันที่สนุกมากๆเลยหล่ะ"มิเซียพูดด้วยความดีใจ

             "หรอ?ดีจังเลยนะ"

             ....

             ....

             "กรี้ดดดดดดดด!! แมวพูดได้!! กรี้ดดดดดดดดด!!"มิเซียกรีดร้องออกมาแล้วจากนั้นก็

ปล่อยเจ้าแมวลงไปอย่างแรง

             "โอ้ย!~ เจ็บนะ"เจ้าแมวร้องด้วยความเจ็บปวด

             "พี่มิเรีย! แมวพูดได้!"มิเซียวิ่งไปหลบที่หลังฉัน

             "..."ฉันเงียบไปเพราะว่าเจ้าแมวที่มิเซียเลี้ยงมันพูดได้ด้วย!

             "อย่ากลัวข้าไปเลย ข้ามีนามว่าลูซิเฟอร์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"เจ้าลูซิเฟอร์พูดอย่างเป็นมิตร

             "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

             "ที่ข้ามาที่นี้เพราะว่ามีคนส่งให้ข้ามาช่วยเจ้า และด้วยความเคารพท่านจะสั่งอะไรข้า

ก็ได้"ลูซิเฟอร์พูดพร้อมก้มคำนับฉัน

             ยิ่งเจ้าแมวพูดมากขึ้นเท่าไหร่มิเซียก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น

             "แล้วใครสั่งให้นายมาที่บ้านฉัน?"ฉันถามเจ้าลูซิเฟอร์

             "ข้าก็ไม่รู้จักเหมือนกันแต่ว่ามีคนส่งข้ามาที่นี่"เจ้าแมวพูดเสร็จฉันก็ได้ยินเสียงเท้าของ

ใครบางคนกำลังวิ่งมาหาฉัน

             "มิเรีย เกิดอะไรขึ้นหรอ?"คาเซียถามฉันที่กำลังมองเจ้าแมวตัวนี้

             "มะ...แมวพูดได้"มิเซียพูดขึ้นมาทำให้คาเซียถึงกับอึ้งไปอีกคน

             "เอ่อ...เรื่องจริงรึเปล่า"คาเซียถามเพื่อความแน่ใจ

             "ถ้าไม่จริงแล้วฉันจะพูดได้ยังไง"เจ้าลูซิเฟอร์พูดทำให้คาเซียอึ้งไปซักพักหนึ่ง

             เราเงียบกันไปสักครู่หนึ่งแล้วฉันก็เอ่ยขึ้นมาว่า

             "งั้นเราก็เข้าไปข้างในก่อน เดี๋ยวฉันอยากจะคุยกับเจ้าลูซิเฟอร์ซักหน่อย"ฉันพูดเสร็จก็

เดินไปอุ้มเจ้าแมวมาแล้วจากนั้นก็นั่งโซฟาห้องรับแขกแล้วจากนั้นก็วางเจ้าแมวไว้บนตักจากนั้นฉันก็

พูดว่า 

             "แล้วนายจะมาที่นี่ทำไมกัน?"ฉันถามเพื่อความแน่ใจ

             "ผมก็บอกคุณไปแล้วนี่นา ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง"ลูซิเฟอร์พูดพลางเลียขนตัวเอง

             "แล้วนายเป็นคนรึไง?"ฉันถามแบบกวนปราสาทไป

             "ก็เคยเป็น แต่ตอนนี้ไม่อยากเป็นแล้ว"เจ้าแมวพูดพลางเลียขนที่ขาตัวเอง

             "แล้วทำไมนายไม่อยากเป็นหล่ะ?"ฉันถาม

             "เพราะว่าผมได้สัญญากับคนที่ผมรักในอนาคตไว้ว่าถ้าผมมีเก้าชีวิตผมจะคอยดูแลคนที่

ผมรักอย่างสุดเต็มกำลังเท่าที่ผมจะทำได้ แต่แล้วคำพูดที่ผมพูดไว้ก็กลายเป็นจริง ทำให้ผมได้ถูก

คำสาปกลายเป็นแมว แล้วจากนั้นผมก็ถูกใครบางคนสั่งให้ผมมาที่ปัจจุบันเพื่อมาตามหาคนที่ผมรัก

และคำสาปนั้นก็จะหายไป"ลูซิเฟอร์พูดเสร็จเขาก็เดินไปหามิเซียแล้วก็กระโดดขึ้นตักมิเซียแล้วก็

บอกว่า

             "แล้วคนที่ผมรักก็ได้อยู่ตรงหน้าผมแล้ว คุณมิเซีย ถึงแม้ว่าผมจะได้เจอคุณในปัจจุบัน

แล้วแต่ว่าคำสาปก็ยังไม่จางหายเพราะว่าคุณจะต้องเติบโตให้เหมือนในอนาคตก่อนแล้วคำสาปก็จะ

ปลดปล่อยผมให้กลับมาเหมือนเดิม"เจ้าแมวพูดเสร็จก็กุมมือมิเซียแล้วก็พูดว่า

             "ผมจะดูแลคุณอย่างเต็มกำลังนะ มิเซีย"เจ้าแมวพูด ทำให้หน้าของมิเซียแดงรื่อ

             "อะ..อื้ม"มิเซียตอบตกลงอย่างกล้าๆกลัวๆ

             "เอาหล่ะๆ ได้เวลานอนแล้วหล่ะ งั้นพรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวค่อยมาคุยกันที่หลังแล้วกันนะ"ฉันพูด

เสร็จก็จูงมือมิเซียขึ้นห้องพร้อมกับมิเซียอุ้มลูซิเฟอร์ขึ้นห้องตามมาด้วย

             แล้วมิเซียก็ล้มตัวนอนบนเตียงอย่างมีความสุขพร้อมกับลูซิเฟอร์ แล้วคาเซียก็เอ่ยขึ้นมา

ว่า

             "ฉันว่าในอนาคตมิเซียจะต้องเป็นสาวที่สวยที่สุดเหมือนกับคุณแน่นอน"คาเซียพูดเสร็จก็

ล้มตัวนอนอย่างสบายใจ

             สวยที่สุดหรอ...

             คงไม่มีทาง....