The magic magic

              #มิเรีย#

              ซุบซิบๆ

              เสียงคนในเมืองดังขึ้นที่เมืองปารีส ตอนนี้เป็นช่วงฤดูฝน และตอนนี้ฝนกำลังตกและผู้คน

กำลังพูดคุยกันตามปรกติ ยกเว้นฉัน ฉันอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดไม่มีเพื่อนเลยซักคน และสิ่งที่ฉันไม่

เหมือนกับคนอื่นก็คือ 'พลัง' และพลังที่ฉันมีอยู่กคือพลังในการควบคุมเวลาไว้ทั้งหมด ฉันสามารถ

ที่ทำให้เวลาของโลกหยุดได้หรือไม่ก็ย้อนอดีตมาได้ พลังนี้ได้มาจากตระกูลฉันเอง

              ฉันเดินท่ามกลางสายฝน ไม่มีแม้แต่ร่ม ฉันเดินตัวเปียกอยู่คนเดียวมองผู้คนไปรอบๆ ทุก

คนสนุกสนานกัน ยกเว้นฉัน ฉันเดินไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดมุ่งหมายใดๆทั้งสิ้น ฉันมองขึ้นไปบน

ท้องฟ้าที่แต่ความมืดมัวแต่กลับกลายเป็นว่ามีอะไรบางอย่างที่ปิดบังบนท้องฟ้าอยู่ ฉันหันไปทาง

ซ้ายก็พบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งยืนถือร่มคันสีดำให้ฉัน

              "ถ้าไม่ว่าอะไร...ผมก็แค่ เอิ่ม.."เขาพูดตะกุกตะกะ

              "..."ฉันไม่พูดอะไรทั้งนั้น ได้แต่นั่งรอฟังที่เขาพูด ฉันจ้องไปที่แว่นของเขาเพื่อรอคำ

ตอบ

              "เอ่อ...คือผมแค่ไม่อยากให้คุณตัวเปียกหน่ะ แฮะๆ"เขาหัวเราะออกมาด้วยความเขินอาย

              "..."ฉันไม่พูดอะไรทั้งนั้น ฉันเดินออกจากร่มของเขาแล้วก็เดินไปยังไร้จุดหมาย

              "เฮ้!อย่าพึ่งเข้าใจผิดสิ!ผมก็แค่เป็นคนชอบช่วยเหลือ!"เขาวิ่งมาหาฉันแล้วจากนั้นก็เอา

ร่มกางให้ฉันให้ฉันอีกรอบ

              "..."ฉันไม่พูดอะไรทั้งนั้นได้แต่จ้องมองเขา

              "เอ่อ...ผมก็แค่...ไม่อยากให้คุณต้องมาตากฝนอย่างนี้ แล้วก็ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมี

เพื่อนซักเท่าไรอ่ะครับ"เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร

              "..."ฉันเงียบไปเพราะว่าไม่อยากจะมีเพื่อนที่แปลกหน้า

              "งั้นผมแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อคาเซีย ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"เขาพูดแบบเป็นมิตร

              "มิเรีย"ฉันพูดดักรอไว้ก่อน

              "เอ่อ..ครับ"เขายิ้มแบบไม่เต็มใจซักเท่าไหร่

              "งั้นให้ผมไปส่งคุณมั้ยครับ คุณมิเรีย?"เขาถามฉันที่กำลังมองไปที่ถนนใจกลางเมือง

              "..."ฉันไม่พูดอะไรแล้วจากนั้นก็เดินตรงดิ่งไปเรื่อยๆ 

              "รอผมด้วยสิ!"เขาวิ่งมาหาฉันเพื่อกางร่ม

              "แล้วบ้านคุณอยู่ไหน?"เขาถามฉัน

              "..."ฉันไม่ตอบอะไร แต่ฉันกำลังจะเดินกลับบ้านอยู่พอดี

              ฉันเดินตรงไปเรื่อยๆและฝนก็ยังไม่หยุดตก แต่มันกลับตกหนักขึ้นเรื่อยๆทุกที ไอหนาว

สัมผัสตัวฉันไปทั่งร่างกาย มันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ระหว่างเดินไปตัวฉันก็สั่นไปด้วย

ยิ่งสั่นยิ่งหนาวมากขึ้นทุกที

              แล้วจากนั้นฉันก็หายหนาวทันทีเพราะว่าเสื้อคลุมของคาเซียได้คลุมตัวฉันไปแล้ว เหลือ

แต่เสื้อสูทกับเนคไทเท่านั้น

              "ผมก็แค่เห็นตัวคุณสั่น ก็เลยเอาเสื้อคลุมให้เผื่อว่าคุณอาจจะหนาว"แล้วจากนั้นเขาก็

มองมาที่ฉัน แต่ฉันไม่สนใจเขาว่าจะพูดอะไร แต่จุดมุ่งหมายใหม่ก็คือ'กลับบ้าน'

              "..."ฉันเงียบไป จนฉันกับคาเซียเงียบกันไปซักพัก แล้วเขาก็เริ่มเอ่ยขึ้นมา

              "ฝนเริ่มตกหนักซะแล้วสิ งั้นเราไปหลบที่ใต้ร้านกันก่อนมั้ย?"เขาถามฉันแล้วก็ชี้ไปที่ร้าน

กาแฟร้านหนึ่งที่ดังที่สุดในเมืองปารีสแห่งนี้ ไม่มีใครที่อยู่ในปารีสจะไม่รู้จักร้านกาแฟนี้เลยซักคน

แต่จะว่าไปฝนก็ตกหนักเหมือนกัน ร่มคงกันฝนไม่ได้นานหรอก ฉันจึงตัดสินใจเดินไปใต้ร่มที่ร้าน

กาแฟแล้วจากนั้นเขาก็หุบร่ม 

              ดวงตะวันที่สว่างไสวกำลังลงอย่างช้าๆแล้วพระจัทร์ก็ขึ้นมาแทนที่ดวงตะวันที่เจิดจ้า

ทั้งๆที่ฝนกำลังตกอยู่ แล้วคาเซียก็ถามฉันที่กำลังมองดวงตะวันตกขอบฟ้า

              "แล้วคุณอยู่อย่างนี้มานานรึยัง?"เขาถามฉัน

              "..."ฉันไม่พูดอะไร แต่ฉันก็พยักหน้าเบาๆเพื่อให้เขารู้

              "คุณนี่ไม่เหมือนผู้หญิงที่ปารีสเลยซักคน ผมเริ่มสนใจในตัวคุณซะแล้วสิ"แล้วเขาก็เอา

หน้ามาใกล้ๆฉันแต่ฉันเบนหน้าหนีเขา หมอนี่ไม่น่าไว้ใจซะจริง..

              "แล้วคุณก็เป็นคนที่เจ้าเล่ห์ไม่ใช่น้อยเลย"ฉันพูดตอบกลับและเสียงแข็งด้วย

              "หึ!ผมก็ว่าอย่างั้น"เขาพูดไปมองไปที่ดวงจันทร์ที่กำลังขึ้นแทนที่ดวงตะวัน

              ......