sweetheart รักไหมคุณชายจอมยิ่ง

          'อาา  อากาศดีจริง'
ฉันตื่นขึ้นมาออกไปนอกระเบียงเพื่อรับแสงแดดในตอนเช้าของวัน พลางนึกถึงเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้น ระหวาางฉันกับอีตาเจ้าของบ้านนั่น 'หืมเดี๋ยวนะ หมอนั่นชื่ออะไรน่ะ' โอ้ จริงด้วยสิฉันยังไม่รู้เลยว่าคนท่ฉันคุยเถียงเมื่อวานชื่อว่าอะไ          
          ซ่า.....
ความคิดของฉันถูกทำลายลง เมื่อได้ยินเสียงน้ำไหลลงมาจากชั้นบน ทั่วทั้งร่างของฉันก็เต็มไปด้วยน้ำที่​สำคัญก็คือคนที่สาดมันลงมา หันมามองพร้อมรอยยิ้มหล่อกระชากใจที่มั่นใจได้ว่ผู้หญิงคนไหนเห็นก็ต้องตกหลุมรัก
         "ลงมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!"
"ลงไปให้โง่สิ ยัยเพ้อ แบร่"
เจ้าของบ้านยังคงยิ้มหล่อต่อไป แถมแลบลิ้นใส่ฉันด้วย(แล้วทำไมฉันต้องย้ำด้วยว่ามันหล่อเนี่ย-_-^)ด้วยความโมโหฉันจึงรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสอง เพื่อไปสั่งสอนคนที่อยู่ข้างบน 
ผีผลักหรืออะไรไม่ทราบอยู่ๆขณะที่กำลังจะถึงชั้นสอง ฉันก็ไปเจอกับเจ้าของบ้านที่วิ่งมาพอดิบพอดี
  "อ๊ะ" "เฮ้ย"O_o /O_o
ตุ้บๆๆๆ โครม!
สิ้นเสียงต่างคนต่างตกใจฉันกับเจ้าของบ้านก็ฟิวชั่นรวมกันเป็นก้อนเดียว กลิ้งตกบันไดมา ทันทีที่เสียงโครมดังขึ้น ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพราะตั้งแต่เซตกลงมาฉันก็หลับตาปี๋
"โอ้ย!!!นี่พรอมมันเจ็บนะ ลุกขึ้นไปได้แล้ว-.,-^"
"เฮือก!"O_o/>//<
หลังจากลืมตาไม่ถึงวิฉันก็ต้องหลับตาปี๋แทบไม่ทัน เพราะระยะห่างใบหน้าของฉันกับเขาห่างกันไม่ถึงคืบ
"นี่เธอ พรอม ยัยเพ้อ ลุกขึ้นไปจากตัวฉันนะ!ตัวฉันเปียกหมดแล้ว!"
ฟึบ! ฉันลุกแทบจะทันที หลังจากเขาพูดเสียงดุดันขึ้น
"ค...คือ ว..ว่า ข..ขอโทษนะๆ"
(นี่ฉันติดอ่างทำไมเนี่ย-/\-?)
"หืม ?ขอโทษเรื่องอะไร"
เขาพูดขึ้นขณะลุกขึ้นจากพื้น 
"ที่ฉันทำนายเปียก=~="
เจ้าของบ้านทำตาโตเหมือนตกใจเล็กน้อย ก่อนเบนหน้าไม่สบตาฉัน 
"ขอโทษเรื่องนั่นทำไมก็ฉันทำเธอเองนี่.."
อ้อ อย่างนี่นี้เองที่เขาไม่กล้าสบตาเพราะก็รู้สึกผิดอยู่งั้นเหรอ ที่จริงก็แอบเป็นคนดีเหมือนกันนี่นา
"เฮอะ! เธอนี่มันโง่จริงๆ"
"หาาา"
ทันใดนั้นความรู้สึกที่ดีของฉันถูกทำลายในพรึบตา-/\- "แทนที่จะขอโทษเรื่องเธอนั่งทับฉันกลับขอโทษเรื่องที่ฉันทำ เธองั้นเหรอ จะให้เรียกโง่หรือซื้อบื้อดีล่ะ"
"หนอย!ถ้านายเรียกฉัน ยัยเพ้อ ยัยโง่ หรือซื่อบื้อล่ะก็ ฉันก็จะเรียกนายว่าปัญญาอ่อน!"
"...-/\-"
ดูเหมือนว่าคำว่าปัญญาอ่อนของฉันจะได้ผล เขาผงะไปครู่นึงเลยแหละ 
พ่อแม่ต้องภูมิใจแน่เลย ฉันเถียงชนะแล้วT^T
 
"เฮอะ ฉันเองก็มีชื่อนะ จะเรียกก็เรียกให้มันดีๆหน่อย"
"แล้วนายชื่ออะไรล่ะ"
บิงโก>[]< เจ้าตัวเปิดโอกาศให้ถามเองเลยฉันจะได้ไม่เสียฟอร์มด้วย 
"มิกกี้"
"ฮะ??อะไรนะนายจะดูการ์ตูนรึไง?-_-^"
"ไม่ใช่ จะบ้ารึไง ฉันน่ะชื่อ มิกกี้ เรียกมิก เฉยก็พอ มิกกี้ มันดูเยาะแยะไป"
"อ้อ งั้นเหรอ มิกกี้ ชื่อน่ารักดีนะ=◇=หึๆ งั้นเรียกนายว่ามิกกี้และกัน"
พอฉันพูดว่าจะเรียกเขาว่ามิก-กี้ดูเหมือนเจ้าตัวทำหน้าไม่รับมุขเท่าไร
"งั้น​ให้​ฉัน​เรียกเธอว่าอะไรล่ะ"
"พรอมแพรม! เรียกงี้นะชื่อฉันน่ารักใช่ป่ะ>\\<"
พูดจบฉันก็บิดตัวไปมา ยอมรับกันตามตรงฉันน่ะชอบ ชื่อตัวเองม๊ากมาก แต่มิกกี้ไม่คิดอย่างงั้น
"งั้น เรียกเธอว่าพรอมก็พอ ชื่อยาวเปลืองน้ำลาย-_-^"
ฉันทำหน้าเบื่อโลกขึ้นมาทันที เชอะชื่อฉันออกจะเพราะมาหาว่ายาวเปลืองน้ำลาย
"แล้วนี่ เธอขึ้นมาชั้นนี่ทำไม?"
ฉัน ผงะเล็กน้อยคิดอยู่ว่าจะพูดดีรึป่าว
"มาว่านาย.." พูดไปแล้ว
"แล้วมิกกี้ล่ะลงมาทำไม"
พอเขาถามมาแบบนั้นฉันเองก็ไม่ลังเลที่จะสวนกลับหรอกนะย่ะ พอฉันถามออกไปใบหน้ามิกกี้ก็ผุดรอยยิ้มเจ้าเลห์ขึ้นมา
"มาชวนเธอไปสวนสนุก"
"หาาา O_o"
ตาฉันเบิกกว้างทันที ทำไงดีล่ะแย่แล้วรึว่ามิกกี้รู้..
"ยืนบื้ออะไรอยู่ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว"
เขาดันหลังฉันเดินมาถึงหน้าห้องฉัน 
"คือ มิกกี้คือฉัน.."
จะพูดยังไงดีล่ะ ถ้าเขายังไม่รู้ล่ะ แต่ถ้ารู้ บอกไปก็เสียเซลฟ์เปล่า...
ตอนนี้จิตใจฉันร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก
"ฉัน อุสาห์ชวน ไปด้วยหน่อยนะ.."
มิกกี้พูดมองลงมาด้วยสายตาอ้อนวอน ทำให้เขาดูหล่อขึ้นอีกสิบเท่าต้ว
 แต่มันแปลกนะ เพิ่งเจอกันไมกี่วันจะชวนไปเที่ยว เขาต้องวางแผนอะไรไว้แน่
ขณะที่ฉันกำลังจะพูดปฏิเสธออกไป เขาก็มองมาด้วยสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง
"อือ ก็ได้"
"ไชโย( หึ)"
โฮ  ทำไมปฏิเสธไม่ได้ล่ะเนี่ยน่ฉันแพ้ทาง ผู้ชายขี้อ้อนเหรอเนี่ย ตายแน่ๆได้แน่เลยเขาจะรู้รึป่าวเนี่ยว่าฉันเป็นพวกแพ้เครื่องเล่นสวนสนุก!!
___________\___
Oh yeah พบป่ะผู้เขียนกันหน่อยนะ อย่างที่ว่าประสบการ์ณยังน้อยแต่ก็ตั้งใจทำนะจ้ะ ชอบไม่ชอบอะไร วิจาร์ณมาได้เลยนะรักคนอ่านนะ จุ๊บ♥♥♥♥