University of life "มหาวิทยลัยชีวิต"

          สวัสดีครับทุกท่านหลังจากที่ห่างหายจากแป้นพิมพ์มานานวันนี้จึงมีผลงานมาเสนอ

โดยใช้ชื่อว่า "University of life" หรือ "มหาวิทยลัยชีวิต" นั่นเองผลงานนี้จะอิงมาจากชีวิตที่เคยประสบพบเจอมาและจะมาเล่าสู่กันฟัง

     โดยหลักๆจะเริ่มจากเด็กที่ชื่อ "ต๋อง" ต้องนั้นเป็นเด็กเอาแต่ใจที่มีพ่อแม่ร่ำรวยหรือลูกเศรษฐีนั้นเองจนมาวันนึงต๋องต้องเจอกับปัญหาครอบครัวถึงขั้นขีดสุดยังไงก็ฝากติดตามผลงานด้วยนะครับ ^^

Fanpage : https://www.facebook.com/accmanga

                    เวลาบ่ายๆในวันที่ฝนตกโปรยปรายมีเด็กหนุ่มคนนึงอายุราวๆ 12 ปี กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่ในห้องของตน

     แม่: ต๋องลูกทานข้าวได้แล้วนี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย เลิกเล่นคอมพิวเตอร์แล้วลงมากินข้าวก่อนเร็ว     

     ต๋อง: สัสเอ๊ย!! กูบอกให้ All กลางไม่ได้ยินหรือไง!

     แม่: ต๋องลูก...

     ต๋อง: เออ!! รู้แล้วน่าจะพูดซ้ำทำไม เดียวหิวก็ลงเองแหละ!

                    หลังจากนั้นเวลาผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมงหนุ่มน้อยก็ยังไม่ลงมาทานข้าวจนท้ายสุดก็เกิดอาการหิวขึ้นมา

     ต๋อง: โอ๊ย! แม่ผมหิวข้าววันนี้มีไรกินมั่ง

     แม่: มีผัดผักกับไข่ตุ๋นและก็หมูทอดจ้ะลูก..

     ต๋อง: โว้ะ! กินแต่อะไรเดิมๆต๋องเบื่อ เบื่อ เบื่อ! ต๋องอยากกินพิซซ่าหรือ KFG ก็ได้

     ต๋อง: ถ้าแม่ไม่สั่งให้ต๋อง ต๋องก็จะไม่กินข้าว!

     แม่: จ้ะจ้ะเดียวแม่บอกพ่อให้นะ...

                    หนุ่มน้อยไร้เดียงสาที่อายุ 12 ช่างเอาแต่ใจและด้อยประสบการชีวิตเขาใช้ชีวิตอย่างประมาทโดยไม่ระวังว่าในอนาคตอีก 5 ปีข้างหน้าเขาต้องเจอกับมรสุมชีวิตที่รุ่นแรงเลย...

          กาลเวลาล่วงเลยไป 4 ปีตอนนี้เด็กหนุ่มอายุ 16 ปีแล้วเขามีเกรดเฉลี่ยต่ำไม่ตั้งใจเรียนทำตัวเกเร เที่ยวเตร่ไปวันวัน ดูดบุหรี่กินเหล้าจนแล้ววันหนึ่งในวันที่ 22 มกราคม ก้เกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันขึ้นเมื่อ พ่อแม่และต๋องได้ประสบอุบัติเหตุระหว่างไปเที่ยวกันที่เชียงใหม่พ่อแม่ต๋องอาการสาหัสและได้เสียชีวิตที่โรงพยาบาลโดยมีต๋องที่บาดเจ็บที่ศรีษะเพียงเล็กน้อย โดยที่พยาบาลได้ให้การกับต๋องที่ฟื้นขึ้นมาว่า

     พยาบาล: รถย์เก๋งของคุณประสานงานกับรถบรรทุกร์ที่สี่แยก...

     ต๋อง: แล้วพ่อแม่ผมล่ะ! พ่อแม่ผมเป็นยังไงบ้าง ผมอยากเจอพ่อแม่ผม!!

     พยาบาล: .........(หน้านิ่ง)

     ต๋อง: !!!??

     พยาบาล: ทั้งสองท่านเสียชีวิตครับ หลังจากที่มุลนิธิกู้ภัยไปที่เกิดเหตุพบว่า แม่ของคุณที่โอบคุณไว้เพื่อไม่ให้มีอะไรมาทำร้ายคุณส่วนคุณพ่อของคุณได้โอบกอดแม่คุณอีกที..แต่ทว่าในความเร็วของรถย์นั้นที่พุ่งเข้ามาชนกัน มีแรงมหาศาลเราจึงไม่สามารถยื้อชีวิตพ่อแม่ของคุณได้...ผมเสียใจด้วยครับ

     ในวินาทีที่คุณหมอพูดเสร็จหัวใจต๋องแทบสลายเด็กหนุ่มวัยรุ่นตอนต้นผู้อ่อนต่อโลกไม่รู้ว่าชีวิตหลังจากนี้เขาจะเดินไปในทางเส้นทางไหนต่อไปเขาได้แต่นอนบนเตียงและร้องไห้ฟูมฟาย...

------------------------------------------------------------------------------

     หลังจากนั้นคุณย่าของต๋องเป็นญาติที่เหลือเพียงท่านเดียว มารับต้องไปเลี้ยงที่่ จ.นครราชสีมา อ.ปากช่อง คุณยายได่ให้ต๋องไปเรียนโรงเรียนมัธยมประจำอำเภอ ชีวิตความเป็นอยุ่ของต๋องเปลีย่นจากหน้ามือเป็นหลังมือจากที่อยู่บ้านจัดสรรห์ใหญ่โตมโหฬานต้องมาอยู่บ้านไม้ที่มีเพียง บ้านไม้โทรมๆและมีใต้ถุนและฟาร์มไก่กับฟาร์มหมู จากที่เคยมีห้องส่วนตัวต้องมานอนมุ้งรวมกับคุณย่า

     เช้าวันที่ 2 หลังจากที่ต๋องมาอยู่กับย่าตนได้เพียงซึมจากเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น... ทันใดนั้นไอหมูกับไอวัน เด็กข้างบ้านออกมามองดูต๋องด้วยความประหลาดใจ

     ย่าเฉลียว: เห้ย เอ็งไอหมูไอวัน ชวนไอต๋องหลานข้าออกไปเล่นมั่งสิ่ว้ะ

     ไอหมู&วัน: ได้เลยย่าเฉลียว

     ไอหมู: ต๋อง นายเล่นบาลลูนเรียกชื่อเป็นไหมว้ะ?

     ต๋อง: .........??(ยืนมองด้วยความสงสัย)

     ไอวัน: นี่ไง ที่ข้าต้องโยนปิงปองขึ้นฟ้าแล้วสุ่มเรียกชื่อเอ็งสองคนไง

     ไอหมู: สงสัยไอต๋องมันเล่นไม่เป็นวะ เดียวข้าจะสอนให้

     ทันใดนั้นหมูจึงลากตัวต๋องไปเพื่อที่จะสอนการละเล่นที่ในเมืองกรุงหาแทบไม่มีแล้ว มันคือการละเล่นที่ไม่ต้องใช้ไฟ ไม่ต้องใช้เน็ต ไม่ต้องใช้คอมพ์การเรียนรู้ของต๋องพึ่งจะเริ่มต้นขึ้น..