For me Forever เพราะหัวใจมันเลือกเธอ

นี่ขนาดแค่วันเดียวความสัมพันธุ์ระหว่างฉันกับเอริก้ายังย่ำแย่ขนาดนี้แล้วหนึ่งเดือนมันจะขนาดไหน?ไม่ใช่จะยิ่งเลวร้ายไปกันใหญ่หรอ? ฉันไม่ควรมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ทีแรกฉันควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในเมืองบอสตันเมียงแห่งความมั่งคั่งไม่ใช่มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ให้สิ้นเปลืองเวลา..จริงสิ!พ่อฉันมีเพื่อนเป็นFBIแล้วถูกย้ายมาที่บอสตันนี่นา ฉันควรไปหาเขาให้ช่วยรื้อคดีพ่อฉันขึ้นมาทำใหม่ถึงมันจะผ่านมานานสองปีและผลการชันสูตรจะบอกว่าพ่อฉันฆ่าตัวตายไม่ใช่การฆาตรกรรมก็เถอะ ฉันไม่เชื่อว่าคนอย่างพ่อจะฆ่าตัวตายน่ะ ฉันเห็นว่าไอ้หมอนั่นมันอยู่ในเหตุการณ์..ฉันต้องหาหลักฐานมาให้ได้
"มานั่งเกะกะอะไรอยู่แถวนี้"ฉันที่นั่งอยู่หัวบันไดสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ชอบโผล่มาเงียบๆจริงๆเลยผู้หญิงคนนี้
"ป่าว ป่าวนี่"ฉันยืนขึ้นพลางลูบท้ายทอยแก้เก้อ
"งั้นก็หลบสิ ฉันจะเดิน"เอ๊ะ!ทางเดินก็ออกตั้งกว้างจะมาเบียดเบียนกันทำไมเนี่ย ฉันอุตส่าห์นั่งนิ่งๆไม่สร้างปัญหาแล้วน่ะ!
"ก็..ทางก้ตั้งกว้าง"เธอชักสีหน้าแล้วเดินเข้ามาใกล้ฉันเหมือนจะหาเรื่อง แต่พอมองแบบนี้แล้ว..ยัยนี่สูงชะมัดเลยเมื่อ้ทียบกับฉันที่สูงร้อยหกสิบแปดยัยนี่น่าจะร้อยแปดสิบได้..กินอะไรเข้าไปถึงสวย สูง หุ่นดีขนาดนี้น่ะ!อิจฉาาๆๆ><
"พูดว่าอะไรน่ะ- -"เอริก้าก้มลงมามองฉันด้วยท่าทางรำคาญ
"อ้อๆ ป่าว..ไปสิ อ๊ายยย!"ฉันถอยไปชิดราวบันไดแต่ดันก้าวพลาดฉันหลับตาปี๋ด้วยความกลัว ตอนนี้ชีวิตฉันแขวนอยู่บนเส้นด้ายแล้ว ว๊ากกก!!>[]< 
"ทำบ้าอะไรของเธอ"เสียงหวานเอ่ยเสียงเหนื่อยหน่าย
"..."(O_o)ฉันหรี่ตาขึ้นมามองบุคคลที่ช่วยชีวิตฉันไว้เมื่อกี้อย่างหวาดหวั่น แต่ตอนนี้..หน้าเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ..
"เดี๋ยวก็ตกลงไปคอหักตายหรอก"ทำไมตอนนี้ฉันรู้สึกว่ายัยนี่หล่อจังล่ะ ตึก..ตึกๆ..ตึกๆ นี่ฉันจะใจเต้นทำบ้าไรว่าเนี่ยยย(>O<)(o//o)
"..."ฉันไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นซะหน่อย ยัยอลิสบ้าเอ้ย!
"นี่ถ้ายังไม่ยอมยืนดีๆฉันจะปล่อยแล้วน่ะ=_="
"อะ..อ้อ"ฉันยืนตัวตรงจากนั้นเอริคก็ปล่อยฉันออกจากการเกาะกุม
"ซื่อบื้อ"เธอพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินลงไป ยัยบ้า!ที่ฉันเกือบตายเป็นผีเฝ้าบันไดมันเป็นเพราะใครล่ะ!>O<
"นี่!เดี๋ยวก่อนสิ"ฉันตะโกนไล่หลังเธอไป เธอหยุดกึกก่อนที่จะส่งสายตามาประมาณว่า'มีอะไรอีกล่ะ!'
"มื้อเที่ยงเธออยากกินอะไร..ฉันจะทำให้"แววตาอาฆาตของเธอค่อยๆอ่อนลงแปรเปลี่ยนเป็นความไม่เข้าใจแทน
"..อะไรก็ได้ที่กินแล้วไม่ตาย"ยัยนี่พูดดีๆกับคนอื่นไม่เป็นเลยรึไง-__-
@Lunch
"อะไรของเธอเนี่ย.."เอริก้ามองอาหารตรงหน้าด้วยท่าทางหยะแยง
"ก็..ไข่เจียว ผัดผักบุ้งไง"ฉันมองเธออย่างไม่สบอารมณ์
"ไอ้ก้อนดำๆนี่มันไข่เจียว? แล้วไอ้ที่ขดไอยู่ในจานนี่ผักบุ้ง?"เธอมองฉันก่อนที่จะยิ้มเยาะ
"ก็เธอบอกเองว่าอะไรก็ได้ที่กินแล้วไม่ตายนี่ จะเอาอะไรอีกล่ะ"ฉันท้าวเอวมอง
"หึ?ก็ไม่อะไรหรอกน่ะ ถ้าฉันกินของพวกนี้ไปฉันตายชัวร์"เธอกลอกตาไปมา
"ก็..ก็ฉันทำได้แค่นี้ล่ะ ถ้าเธอไม่กินก็สั่งฟาสฟูตส์มาแทนละกัน"ฉันพูดอย่างโมโห คนอุตส่าห์ทำให้กินแล้วยังมาว่ากันอีก ชิ!
"คิดว่าฉันจะง้องั้นหรอ?"เธอพูดแล้วเดินไปกดโทรศัพท์บ้านทันที
"..."
"ฮัลโหล ไก่ทอดชุดใหญ่พิเศษ ส่งด่วน..อืม"เธอโทรสั่งอาหารนี่เอง
"สั่งชุดใหญ่มาน่ะ กินหมดหรอ?"หวังว่าเขาจะใจดีชวนฉันกินด้วยน่ะ ดูจากหน้าตาอาหารฉันแล้วกินเข้าไปก็ไม่น่ารอดอย่างที่เขาว่าแหละ(-__-;)
"ไม่หมดฉันก็ทิ้งไง"เขากระตุกยิ้มก่อนที่จะเดินไปกดเปิดทีวีแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา
ย๊าาาาา!ไม่คิดถึงปากท้องฉันเลยรึไง-__-
เวลาผ่านไปประมาณยี่สิบนาทีก็มีเสียงกดออดหน้าคฤหาสน์ สงสัยอาหารที่เขาโทรสั่งจะมาแล้ว
"นี่..อาหารที่เธอสั่งมาแล้วน่ะ"ฉันบอกกับร่างสูงที่นอนอยู่บนโซฟา
"..."เงียบ..ฉันจึงเดินอ้อมไปดู หลับอยู่เหรอ? แพขนตางอนยาวหลับพริ้มด้วยความสงบทำไมความรู้สึกฉันดูเหมือนเธอคนนี้ดูน่าสงสารมากต่างกับตอนลืมตาเธอดูน่าหมั่นไส้และร้ายกาจมากๆเลย อยากมองอยู่แบบนี้นานๆจัง..เอ้ย!คิดบ้าไรอยู่เนี่ยยัยอลิสสส
"ไม่..อย่า!!อย่าเข้ามา ออกไปน่ะ!แม่ช่วยเอริคด้วย..แม่.."เธอละเมอด้วยเสียงอันแหบพร่าจนฟังไม่ได้ศัพท์
"หือ?"ฉันก้มหน้าเงี่ยหูฟังใกล้ๆ
"แม่..แม่.."อะไรกัน ที่แท้ก็ฝันถึงแม่นี่เอง..เธอคงจะเสียใจมากแล้วมันคงเป็นฝันร้ายตลอดชีวิต
"..ไม่เป็นไรเอริค..ไม่เป็นไร"ฉันลูบศีรษะเธออย่างแผ่วเบา ไม่อยากจะนึกภาพเลยถ้าเธอตื่นขึ้นมาแล้วเจอฉันทำแบบนี้อยู่
"แฮก..แฮก!"เธอสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้ายส่วนฉันก็เกือบชักมือออกไม่ทัน
"เอ่อ..มีเสียงออดหน้าบ้าน เธอจะออกไปดูไหม?"ฉันถามอย่างร้อนรน
".."เธอจ้องหน้าฉันนิ่งด้วยท่าทางสับสน
"หรือว่ายังไง?"ฉันกลั้นใจถามต่อเพราะเกรงว่าเธอจะวันใส่ฉัน
"ออกไปบอกเขาทีว่าเอากลับไปฉันไม่อยากกินแล้ว แล้วเงินอยู่บนเคาท์เตอร์นั่นน่ะ"เธอพูดเสียงเรียบก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป..
@หน้าคฤหาสน์
"ขอโทษน่ะครับ อาหารที่สั่งมาส่งแล้ว"หนุ่มเอเชียผมดำหน้าตาดียืนเกาะรั้วด้วยท่าทางรีบร้อน
"อ่่อค่ะ..คือคนที่สั่งเขาไม่ค่อยสบายเลยเปลี่ยนใจไม่อยากกิินแล้วน่ะ"ฉันพูดด้วยท่าทางน่าเสียดาย
"อ้าวคุณ ผมอุตส่าขับรถมาจากในเมืองเพื่อมาส่งของเลยน่ะครับ"เขาพูดอย่างหัวเสีย
"เอ่อ นี่..ค่าเสียเวลาแล้วก็ค่าอาหาร"ฉันยื่นเงินให้เขาด้วยความรู้สึกผิด
"คนรวยนี่มันยังไงกัน เอะอะก็ใช้เงินแก้ปัญหา!"เขามองฉันด้วยท่าทางเหยียดๆ
"..ถือว่านี่เป็นคำขอโทษเถอะน่ะ"ฉันยัดเงินใส่มือเขาแต่เขากลับปัดมันออกอย่างไร้เยื่อใย
"..!!"ฉันจ้องหน้าเขาอย่างมีน้ำโห
"เก็บเงินของคุณกลับไปเถอะ ผมไม่อยากได้"เขาพูดพลางเก็บถาดอาหารใส่ใต้บิ๊กไบท์แล้วจัดการใส่หมวกกันน็อคอย่างอารมณ์เสีย
"นี่!!"ฉันเรียกเขาก่อนที่เขาจะขับรถออกไป
"..."เขามองฉันนิ่ง
"..ขอโทษน่ะ"ฉันพูดเสียงอ่อน
"...."เขานิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
"นาย..อย่าอคติฉันเลย"ฉันเค้นเสียงพูดต่อ
"..อืม"
"นายชื่ออะไรล่ะ?"
********************************************************************************