For me Forever เพราะหัวใจมันเลือกเธอ

ก็อกๆๆ!
"อลิส อาหารเย็นเสร็จแล้วล่ะจ้ะ"
"ค่าาคุณย่า"สงสัยใช่ไหมล่ะว่าทำไมฉันถึงเรียกคุณดอลสันว่าคุณย่า เพราะว่าเธอให้ฉันเรียกน่ะสิเธอเอ็นดูฉันเหมือนกับหลานสาวคนนึง ซึ่งฉันก็ไม่รังเกียจที่จะเรียกเธอแบบนั้น
ฉันเดินลงไปช้างล่างด้วยท่าทางร่าเริงอย่างปกติ ไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิดถึงทำให้ผู้หญิงผมแดงที่นั่งอยู่หัวโต๊ะชักสีหน้าใส่ เห็นชัดๆว่าเธอไม่ชอบขี้หน้าฉัน
"มาสิ มานั่งนี่เร็ว"คุณย่ากวักมือเรียกฉันให้ไปนั่งตรงข้ามกับท่าน
"รอนานไหมค่ะ?"ฉันยิ้มแหย
"ไม่นานหรอกจ้ะ มาทานกันดีกว่า"คุณย่าพูดอย่างใจดีพลางตักกุ้งมาใส่จานฉัน
"ขอบคุณค่ะ"ฉันยิ้มก่อนที่จะหันไปสังเกตุสีหน้าของผู้หญิงเย็นชา แน่นอนว่าเธอกำลังทำท่าทางไม่สนใจ
"ฉันอิ่มแล้ว ขอตัว"สาวผมแดงพูดขึ้นแล้วเลื่อนเก้าอี้ออก
"อ้าว อาหารไม่ถูกปากหรอเอริค?"คุณย่าพูด
"ป่าวค่ะ แค่กินไม่ลง.."เธอจงใจเหลือบสายตามามองฉันก่อนที่จะเดินขึ้นชั้นบนไป
อะไรของเขาแค่ฉันเดินเข้าห้องผิดแค่นี้ถึงกับเกลียดฉันเลยหรอ?
"ยังไม่ทันแนะนำให้รู้จักกันเลย.."คุณย่าพูดอย่างเสียดาย
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เราเจอกันแล้ว"ฉันพูดแล้วตักข้าวเข้าปาก
"อ่อ อย่างงั้นเหรอ"คุึณย่ายิ้มแล้วทานอาหารต่อไป
 
10.40pm
ตอนนี้ก็เกือบห้าทุ่มแทนที่ตอนนี้ฉันควรจะหลับด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกลไปแล้ว แต่ทำไมฉันถึงมานั่งดูทีวีอยู่ล่ะ เฮ้อออ~~ฉันถอนหายใจก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียง
..เสียงดนตรีแว่วดังเข้ามาในโซนประสาทของฉัน หรือว่าฉันหูฝาดกันแน่..แต่มันชัดมากเหมือนกับมีคนมานั่งเล่นเปียโนอยู่ข้างๆหูฉันยังไงอย่างงั้นมันฟังดูเพราะแต่มันก็ให้ความรู้สึกเศร้า เศร้าจนอยากจะร้องไห้ หรือว่า..
ฉันลืมตาก่อนที่จะเดินออกไปนอกระเบียง ใช่แล้ว!เสียงดนตรีมาจากศาลาห้าเหลี่ยมสีขาวสไตล์โรมันที่ตั้งอยู่กลางสนามนั่นเอง
"ใครออกมาเล่นดนตรีกลางดึกแบบนี้น่ะ?"ฉันคิดก่อนที่จะใส่เสื้อคลุมแล้วเดินออกมาตรงไปยังศาลานั้นทันที แต่ทันทีที่ฉันเดินออกมานอกบ้านเสียงนั่นก็หายไปเสียแล้ว..
"มาทำอะไรตรงนี้"เห้ย!มันตกใจน่ะ อยู่ๆผู้หญิงผมแดงนามเอริก้าแต่เมื่อเย็นฉันได้ยินคุณย่าเรียกเธอว่าเอริคน่ะ ชื่ออะไรก็ช่างเถอะแต่ทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่ดึกๆดื่นๆ
"ฉันมา..ฉันมาเดินเล่น"ฉันตอบพลางยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร
"ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ใครจะออกมาเดินเล่นในเวลานี้ตามใจชอบได้"เธอพูดเสียงเรียบอย่างที่ชอบทำ โกรธหรอ?หรือว่้าไม่พอใจ?ฉันไม่รู้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ผู้หญิงเย็นชาคนนี้..
"แล้วเธอมาทำไมล่ะ?"ฉันถามย้อน
"นี่บ้านฉัน ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน"..มันก็ถูกของเธอจริงๆแหละแต่ฉันแค่สงสัยนี่นา จะถามเธอดูดีไหมน่ะ?
"เอ่อ คือ..ฉันได้ยินเสียงเปียโนเลยลงมาดู"ฉันก้มหน้าก้มตาพูด
"กลับไปซะ"เธอมองหน้าฉันด้วยสายตาเย็นชา
"กลับเข้าไปในบ้าน..?"
"กลับไปในที่ที่เธอจากมาแล้วอย่ากลับมาอีก"เธอพูดอย่างใจร้ายแล้วหันหลังเดินเข้าบ้านไป
ผู้หญิงคนนี้ไม่เห็นใจคนที่กำลังลำบากเลยรึไง
เช้าวันต่อมา
"ขอโทษทีน่ะอลิสฉันต้องไปทำธุระที่นิว เจอร์ซีหนึ่งเดือน..เธอจะอยู่ได้รึเปล่า"คุณย่าเรียกฉันมาคุยตั้งแต่เช้าตรู่ด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด
"เดินทางบ่อยเลยน่ะค่ะ คงเหนื่อยแย่"ฉันพยายามไม่ให้คุณย่าเป็นห่วงจึงเปลี่ยนเรื่อง
"จะให้ทำไงได้ล่ะ พ่อเขาดันไปมีธุรกิจไว้เยอะแยะพอตายไปฉันก็ต้องมานั่งสานต่องานอีก"ท่านคงหมายถึงลูกชายของท่าน
"แล้วทำไมไม่ให้คุณเอริก้าทำแทนล่ะค่ะ?"ฉันถามออกไปตรงๆ
"ฉันบอกเธอแล้วไงว่าเอริก้าน่ะ.."
"ฉันทำไมหรอค่ะ คุณย่า"เอริก้าที่เดินมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้พูดขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยชอบใจนัก
"อ่อ คือพอดีย่าจะออกไปทำธุระที่นิว เจอร์ซีหน่อยน่ะ..เดือนนึง"ทำไมคุณย่าถึงต้องทำท่ากลัวผู้หญิงคนนั้นมากมายขนาดนี้น่ะ?
"ก็ไปสิค่ะ มัวรออะไรอยู่"เธอพูดพลางเดินผ่านเราสองคนไป
"คือฉันเป็นห่วงเอริค..ฉันฝากเธอให้ดูแลเขาแทนฉันจะได้ไหม?"คุณย่าขอร้องฉัน ฉันเองก็เห็นใจท่านน่ะ แต่ว่าฉันกับผู้หญิงคนนั้นให้อยู่ด้วยกันคงไม่ดีแน่..ก็เธอเกลียดฉันออกขนาดนั้น
"คือ.."
"น่ะ..เป็นเีื่องสุดท้ายจริงๆที่ฉันอยากขอร้องเธอ"สุดท้ายฉันก็พยักหน้าตอบตกลงเธอไป ทั้งที่ตัวเองยังดูแลไม่ได้แล้วยังต้องมาดูแลคนอื่นอีก โธ่!ชีวิตฉันนน
"เอริค ย่าคงกลับมาไม่ทันวันเกิดหลานขอโทษน่ะ"คุณย่าพูดขณะเดินลงมาชั้นล่าง
"มันไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันมากมายอยู่แล้ว"เธอพูดขณะที่นั่งดูทีวีอยู่
"งั้นย่่าจะซื้อของขวัญวันเกิดย้อนหลังมาให้น่ะ"เธอไม่สนใจฟังคุณย่าพูด คุณย่าได้แต่ยิ้มแห้งๆแล้วเดินออกจากบ้านไป
"นี่ เอริก้า..ปีนี้เธออายุครบเท่าไหร่?"ฉันเริ่มเปิดบทสนทนาจากที่เรานั่งเงียบมานานนับชั่วโมง
"ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ"เธอตวัดสายตามามองฉันทำนองว่าอย่าแส่
"หึ!ฉันก็ไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่หรอกน่ะ ก็แค่หาเรื่องคุยแค่นั้นแหละ"เธอไม่พูดอะไรทำเป็นไม่สนใจฉันต่อ เงียบได้ก็เงียบไปฉันก็จะพูดจนยัยนี่รำคาญให้ดู
"แล้วเรื่่องพี่เลี้ยงงี่เง่าที่ว่าเนี่ย..ใช่คนเมื่อวานรึเปล่าน่ะ.."
"..."ไม่สนใจ
"อ้อ!ใช่คนที่เธอพยายามจูบหล่อนแน่ๆเลยย"
"..."เริ่มชักสีหน้า
"แต่ว่าหล่อนไม่ยอม เธอก็เลยหาว่าหล่อนงี่เง่าสิน่ะ"ฉันยิ้มเยาะใส่เธอ
พรึ่บ!!เธอหันมาหาฉันแล้วจับฉันกดลงกับโซฟาอย่างแรง
"นี่!ปล่อยน่ะ!"
"..."เธอมองหน้าฉันนิ่งด้วยท่าทางฉุนเฉียว
"ฉันบอกให้ปล่อยไง!!"ฉันดีดดิ้นไปมา
"ฉันก็ไม่อยากจะแตะต้องเธอเท่าไหร่หรอกน่ะ จำเอาไว้ว่าอย่ายั่วโมโหฉันอีก!"เธอค่อยๆคลายข้อมือที่ถูกตรึงไว้ทั้งสองข้างออกจากนั้นก็เดินขึ้นข้างบนไปในทันที
******************************************************************************