For me Forever เพราะหัวใจมันเลือกเธอ

ไม่น่าเชื่อ..ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าบ้าน ไม่สิ!เรียกได้ว่าคฤหาสน์มากกว่า แต่ว่าบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ห่างไกลจากตัวเมืองแบบนี้ที่ทางครอบครัวของคุณดอลสันคงมีฐานะดีมากเลยทีเดียว แต่แปลกตรงที่ในกระเป๋าของเธอกลับไม่มีของมีค่าอยู่เลยสักชิ้น มันแปลกๆน่ะว่าไหม?..
"เข้ามาสิจ้ะ^^"คุณดอลสันเรียกฉันที่กำลังมองเหม่ออยู่
"คะ..ค่ะ"ฉันยิ้มแล้วเดินตามเธอเข้ามาเงียบๆ
"เธอมีครอบครัวรึป่าวบลูส์มัวร์?"เธอถามขึ้นขณะที่เดินนำ
"เรียกฉันว่าอลิสัน ไม่สิ อลิสเถอะค่ะ"ฉันแค่ไม่อยากจดจำอดีตที่โหดร้ายโดยเริ่มจากการเปลี่ยนชื่อแต่เรื่องความแค้นที่ฉันมีต่อไอ้ฆาตกรนั่น!มันยังไม่สิ้นสุดหรอกน่ะ!ฉันจะตามไปแก้แค้นมันให้ถึงที่สุด..คอยดูเถอะ
"จ้ะ..แล้วตกลงเธอ.."คุณดอลสันหยุดเดินแล้วหันมามองฉันตรงๆ
"ค่ะ ฉันเคยมี"ฉันยิ้มบาง
"เธอเลยออกเดินทางมาที่บอสตันอย่างนั้นเหรอ?"
"ค่ะ ฉันแค่อยากใช้เวลาทบทวนอะไรนิดหน่อย"ฉันพูดพลางมองดูบรรยากาศรอบๆ ร่มรื่นดีจัง
"อืม อย่างนี้นี่เอง..มาเถอะ"เธอพูดแล้วฉุดแขนฉันให้เดินไป
"ที่นี่เงียบจังเลย"ฉันเปรยขึ้น
"มีแค่ฉันกับหลานสาวแล้วก็..คนอีกสองสามคนน่ะ"เธอพูดพลางเลื่อนบานประตูไม้ที่ถูกแกะสลักอย่างประณีตโดยช่างฝีมือดีออก
"คุณโรส!!คุณโรสค่ะ!!"เสียงใสดังขึ้นทางบันไดราวไม้ที่ถูกออกแบบสไตล์ยุโรปดูสวยสง่า ตามมาด้วยเสียงวิ่งที่เหมือนหนีตาย
"มีอะไรลอเรน!?!"คุณดอลสันถามด้วยสีหน้าที่กังวลอย่างเห็นได้ชัด
"คุณเอริก้า คุณเอริก้าเธอบ้าไปแล้ว!!!"เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับฉันพูดเสียงที่สั่นเครือเหมือนกำลังจะร้องไห้
"เอาล่ะลอเรน ใจเย็นๆแล้วเล่ามาว่ามันเกิดอะไรขึ้น?"คุณดอลสันพูดเสียงเรียบอย่างจริงจัง
"..คุณเอริก้าเธอ..คือว่า.."เธออ้ำอึ้ง
"ว่าไงล่ะ?"ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันน่ะว่าคุณเอริก้านั่นเป็นใครแล้วทำไมเธอคนนี้ถึงได้หวาดกลัวขนาดนั้น
"เธอ..เธอจูบฉัน..ฉัน..ฉันรับไม่ได้!ฉันรับไม่ได้จริงๆค่ะ!ขอตัวน่ะค่ะ ฉันคงไม่กลับมาที่นี่อีก..ลาก่อนค่ะคุณโรส"เธอพูดด้วยท่าทางหวาดกลัวและรู้สึกผิดก่อนที่จะเดินจากไป
"..ไม่ มันต้องไม่เป็นแบบนี้!เดี๋ยว!ลอเรน!"เธอวิ่งตามเด็กสาวผมหยักศกไป
ตอนนี้ฉันก็อยู่คนเดียวจึงได้แต่นั่งรอที่โซฟาในห้องรับแขกเงียบๆแต่ไม่รู้สิ เหมือนมีคนจ้องมองฉันตลอดเวลาอยู่ยังไงยังงั้น บางทีฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้..
เอ๊ะ!นั่นใครอยู่ข้างบนน่ะ? ฉันเองก็เห็นไม่ชัดเท่าไหร่นักเห็นเพียงเรือนผมบ็อบสั้นสีแดงเพลิงอยู่แว๊บๆ
"เอ่อ..ขอโทษทีน่ะที่ให้นั่งรอ"คุณดอลสันกลับมาพร้อมกับท่าทางเศร้่าๆ
"..เธอเปนใครหรอค่ะ?"
"เธอเป็นพี่เลี้ยงน่ะ อยู่ที่นี่ได้สักพักแล้วล่ะ ไม่คิดว่า.."เธอพูดพลางมองขึ้นไปข้างบนซึ่งตอนนี้ไร้เงาหัวของผู้หญิงผมแดงเสียแล้ว
 "ฉันขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมค่ะ"คุณดอลสันพยักหน้าเบาๆ
"หลานสาวของคุณ..ป่วยเป็นอะไรหรอค่ะ?"เธอทำหน้าหนักใจก่อนที่จะยิ้มบาง
"เอริก้าน่ะหรอ เธอเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ..เธอจิตไม่ปรกติน่ะ"เธอพูดพลางถอนหายใจเบาๆ
"..ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกได้น่ะค่ะ"ฉันยิ้ม
"ฉันคงไม่กล้ารบกวนอะไรเธอหรอก แค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะตอบแทนเธอได้ยังไงแล้ว..อ้อ!จริงสิ ฉันจะพาเธอไปดูห้องนอน ตามมาสิ"คุณดอลสันเดินนำฉันไปชั้นบน
"ห้องนี้แหละ"เธอพูดพลางไขกุญแจ ภายในห้องนี้ทุกสิ่งล้วนดูดีไม่ว่าจะเป็นเตียงขนาดคิงไซส์ ตู้เสื้อผ้า ทีวีและห้องน้ำ ทุกอย่างถูกจัดไว้ด้วยสัดส่วนที่เหมาะสมภายในห้องสีครีมสะอาดตา
"มันอาจมีฝุ่นนิดหน่อยน่ะเพราะฉันไม่รู้ว่าจะมีแขกเลยยังไม่ได้ให้คนมาทำความสะอาด พออยู่ได้น่ะ?"
"ได้อยู่แล้วค่ะ"ฉันยิ้มก่อนที่จะเดินไปวางกระเป๋า จากนั้นเราก็นั่งคุยกันสักพักก็ได้รู้ว่าที่จริงแล้วเธอเป็นคุณย่าของผู้หญิงที่ชื่อเอริก้านั่นเธอบอกว่าเอริก้าเป็นเด็กที่น่าสงสารมากพ่อแม่เสียไปตั้งแต่อายุได้5ขวบจากนั้นเธอก็ไม่เคยยิ้มไม่เคยหัวเราะเป็นคนเก็บตัวจากที่เคยทำตัวเหมือนเด็กปรกติทั่วไปถึงจิตใจจะผิดปรกติก็เถอะแต่เธอก็เคยเป็นเด็กที่ร่าเริงมากเธอเองก็เหลือแค่คุณดอลสันทรัพย์สมบัติติดตัวก็มีเพียงคฤหาสน์และก็ที่ดินอีกพันไร่ ส่วนทางฝ่ายแม่นั้นเป็นผู้ดีอังกฤษมีทรัพย์สมบัติมากมายแต่เขาไม่เคยยอมรับพ่อของเธอสักเท่าไหร่จึงพลอยรังเกียจลูกไปด้วย ได้ฟังแล้วก็รู้สึกสงสารผู้หญิงคนนั้นเหลือเกินเธอไม่เหลือใคร..เหมือนกับฉันเลย
"งั้นฉันขอตัวไปเตรียมมื้อเย็นก่อนแล้วกัน เธอไปอาบน้ำให้สบายตัวเถอะอลิส^^"เธอเล่าจบจากนั้นเธอก็เดินออกจากห้องไป
งั้นของอาบน้ำให้สบายตัวก่อนดีกว่า><
"เอ๊ะ?ทำไมมันมีสองประตูละเนี่ย(0.0)"ฉันพึมพัมกับตัวเองขณะที่เปิดน้ำใส่อ่างจากุชชี่
 แอดด~~ฉันค่อยๆแง้มประตูออกอย่างช้าๆ
!!!นี่มันห้องนอนคนนี่นาอย่าบอกน่ะว่าเป็นห้องน้ำเชื่อมกันน่ะ(ไรท์-ก็เออน่ะสิ)แล้วนี่มันห้องใครล่ะเนี่ย ฉันค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปในห้องนอนสไตล์โมเดิร์นที่ใหญ่กว่าห้องฉันเป็นเท่าตัวด้วยความสงสัย
"เอ๊ะ!"ฉันสังเกตุเห็นรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเลยหยิบขึ้นมาดูอย่างสนใจ ในรูปมีผู้ชายผมแดงและผู้หญิงผมทองและเด็กผู้หญิงผมแดง..ใช่แล้วพ่อแม่ลูก..
"ทำไรของเธอน่ะ!"เสียงนุ่มทุ้มของผู้หญิงคนนึงดังขึ้นจากทางด้านหลัง
"เอ่อ.."ฉันวางกรอบรูปลงก่อนที่จะหันไปเผชิญหน้ากับสาวผมแดง
"เธอเป็นใคร"ริมฝีปากสวยได้รูปเอ่ยเสียงเรียบ
"ฉันขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ"ฉันก้มหน้าสำนึกผิด
"ฉันถามว่าเธอเป็นใคร..ไม่ได้ยินรึไง!"มือเรียวบีบคางฉันขึ้นมา นัยน์ตาสีนิลฉายแววเกรี้ยวกราด
"ฉันชื่ออลิส!อลิส บลูส์มัวร์"ฉันพูดอู้อี้เนื่องจากเธอบีบคางฉันอย่างรุนแรง
"แล้วมาทำอะไรในห้องฉัน"เธอยังไม่ปล่อยมือออกจากหน้าฉัน เจ็บชะมัดเลย
"ปล่อยฉันก่อนสิ!"ฉันพูดพลางแกะมือเธอออก
"..."เธอคลายมือออกแต่เธอยังมองฉันอย่างกับฉันเป็นโจรฆ่าชิงทัพย์ แต่ยังไงเธอก็ยังดูสวยมากเลยทีเดียวสวยกว่าฉันหลายล้านเท่า ผมสั้นหยักศกสีแดงธรรมชาตินั่นอีกมันช่างรับกับใบหน้าสวยๆของเธอได้ดีจริงๆ
 "ฉันแค่..สงสัยว่าห้องน้ำมันเชื่อมกับห้องอะไรแค่นั้นเอง"ฉันตอบพลางทำสีหน้าจริงจัง
"แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่..เธอคงไม่ได้มาเป็นพี่เลี้ยงงี่เง่าของฉันหรอกน่ะ"เธอมองฉันเหยียดๆ เกลียดสายตาแบบนั้นที่สุด!
"แน่นอนว่าไม่!"ฉันพูดก่อนที่จะเดินผ่านเธอไป
"ก็ดี แล้วอย่าคิดมายุ่มย่ามในห้องของฉันอีก..แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"เธอพูดเสียงเรียบ 
"ยินดีที่ได้รู้จักน่ะค่ะ คุณเอริก้า ฮาเบล..หวังว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้น่ะเพราะฉันคงต้องอยู่ที่นี่อีกนาน^^"ฉันพูดก่อนที่จะหันไปยิ้มกวนให้เธอ
"ออกไปได้แล้ว"เธอถลึงตามองฉันอย่างไม่ชอบใจ ฉันหุบยิ้มก่อนที่จะเดินกลับไปในห้องตัวเองอย่างเดิม
**************************************************************************
เจอกันแล้วววววว เย้ๆๆ><(ควรดีใจใช่ไหม-..-)