For me Forever เพราะหัวใจมันเลือกเธอ
เขียนโดย 
maiAh
วันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 15.41 น.
แก้ไขเมื่อ 11 เมษายน พ.ศ. 2557 18.18 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) นิวยอร์ก-บอสตัน[100%]
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ตั๋วไปบอสตันที่หนึ่งค่ะ"ฉันตัดสินใจแคะเงินที่เก็บมาตั้งแต่เด็กๆจากกระปุกออกมาทั้งหมดเพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่บอสตันเมืองแห่งความมั่งคั่ง
"รอบสามทุ่มน่ะค่ะ"พนักงานสาวพูดพลางยื่นตั๋วรถไฟใต้ดินนิวยอร์ก-บอสตัน ระยะเวลาในการเดินทาง3ชม.40นาที จากนั้นฉันก็ไปนั่งรอรถที่ชานชาลาด้วยสภาพที่ไม่น่าอภิรมย์เท่าไหร่นัก
"โอ๊ยย!"ฉันร้องเสียงหลงเมื่อมีวัยรุ่นชายผิวดำวิ่งชนฉันล้มด้วยท่าทางร้อนรน อะไรของเขาน่ะ!ไม่มีแม้แต่คำขอโทษ
"ช่วยด้วยค่าา!!โจรวิ่งราวกระเป๋า ช่วยที!!"เสียงอันแหบพร่าที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงของหญิงชราตะโกนขอความช่วยเหลือแต่ไม่มีท่าทีว่าคนแถวนี้จะช่วยหญิงชราจับโจรนั่นเลยสักนิด บ้างก็ตกใจแต่ก็ยังทำเฉย น่าเห็นใจผู้หญิงคนนั้นซะจริง
"ช่วยด้วย.."หญิงชราวิ่งมาหอบตรงหน้าฉัน
"..เอ่อ ผู้ชายคนเมื่อกี้เขาเป็นคนฉุดกระเป๋าคุณไปหรอค่ะ?"ฉันค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน
"ทำยังไงดี ฮืออ..ทำยังไงดี"หญิงชราฟุบลงร้องไห้กับพื้นด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก
"..มีของสำคัญอยู่งั้นหรอ"หญิงชราช้อนสายตาขึ้นมามองฉันแล้วค่อยๆพยักหน้าด้วยท่าทางน่าสงสาร
ฉันควรช่วยผู้หญิงคนนี้หรือเปล่าน่ะ..
"คุณไปเรียกรปภ.มาน่ะ ฉันจะไปตามเอากระเป๋า"ฉันมองหน้าเธออย่างจริงจังเธอเองก็ดูตกใจกับคำพูดของฉันอยู่ไม่ใช่น้อยแต่ก็ยอมทำตามที่ฉันพูดแต่โดยดี
"หายไปไหนแล้ว"ฉันที่วิ่งตามไอ้โจรวิ่งราวมาได้ซักพักก็ต้องแปลกใจที่มันหายตัวไปแล้ว
"แกตามฉันมาทำไม อยากตายรึไงห้ะ!!"ฉันที่แอบอยู่ตรงซอกตึกค่อยๆย่างสามขุมเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางหงุดหงิด
"ฉันมาตามกระเป๋า..นาย..คืนมาให้ฉันเถอะน่ะ"ฉันพูดด้วยเสียงเรียบเฉยทั้งๆที่ฉันก็กลัวแทบแย่แต่ก็ยังฝืนยืนอยู่ไม่แสดงอาการหวาดกลัวแต่อย่างใด
"หึๆ..แกบ้ารึป่าวว่ะ?ฮ่าๆๆๆ!มาตามขอกระเป๋าคืนจากโจรเนี่ยน่ะ ตลกล่ะ"ฉันหัวเราะร่วรนด้วยเสียงที่น่าเกลียด
"แกอยากได้อะไรในกระเป๋า?"ฉันตัดสินใจถามคำถามโง่ๆออกไป ใครๆก็รู้ว่ามันต้องการของมีค่าอยู่แล้ว-__-
"อีโง่ เงินสิว่ะ!"นั่นไง โดนด่าเลย-__-
"..."ฉันยืนนิ่งมองดูไอ้โจรรื้อค้นหาของมีค่าในกระเป๋า
"บ้าเอ๊ย!แต่งตัวดีนึกว่าจะมีเงิน แล้วนี่ยาบ้าไรเนี่ย!ฮึ่ย!!"มันพูดด้วยความโมโหพลางปาขวดยามาใส่ฉันพร้อมกับทิ้งกระเป๋าลงพื้นจากนั้นก็จัดการกระทืบระบายอารมณ์
"พอใจแล้วใช่ไหม? ฉันจะได้เอากระเป๋ากลับ"มันมองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะวิ่งหนีเข้าซอกตึกดังเดิม
"ทางนี้เลยค่ะคุณตำรวจ ทางนะ..เธอ.."หญิงชราที่เดินมากับชายที่คาดว่าจะเป็นตำรวจ2คนหยุดชะงักเมื่อเห็นฉันเดินกลับมาพร้อมกระเป๋า
"นี่ของคุณค่ะ.."ฉันยิ้มบางก่อนจะยื่นกระเป๋าใบใหญ่ที่ใครมองก็คงคิดว่ามีของมีค่าเยอะแยะอยู่แน่นอน แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น ในกระเป๋ามีเพียงกล่องยารักษาอาการป่วยทางจิตรแล้วก็ใบกำกับตัวยา ตั๋วเครื่องบินวอชิงตัน ดีซี.มานิวยอร์กกับตั๋วรถไฟใต้ดินนิวยอร์ก-บอสตัน
"ขอบคุณมาก ขอบคุณมากๆเลยน่ะ..ถ้าไม่ได้เธฮไม่รู้ป่านนี้ฉันจะเป็นยังไง"หญิงชรามองฉันด้วยความซาบซึ้งใจก่อนที่จะเอื้อมมือมาจับฉันอย่างอ่อนโยน
"เอ่อ..ขออนุญาตสักครู่ครับ ไม่ทราบว่าคนร้าย.."
"หนีไปตรงซอกตึกร้างค่ะ"ฉันพูดแทรกอย่างรู้งานจากนั้นตำรวจสองนายก็วิ่งออกไปตามทางเพื่อตามจับคนร้ายทันที
"ฉันชื่อโรส ดอลสันแล้วเธอชื่ออะไรล่ะจ้ะ"หญิงชราพูดขึ้นระหว่างเดินมานั่งที่ชานชาลาเพื่อรอรถไฟดังเดิม
"อลิสัน..ฉันชื่อว่าอลิสัน บลูส์มัวร์ค่ะ"
"..บลูมัวร์ ฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนเธอยังไงดี บอกมาสิว่าเธออยากได้อะไร"คุณดอลสันคะยั้นคะยอ
"ฉัน..เอ่อ ของสำคัญที่ว่านั่นคืออะไรเหรอค่ะ"
"..นี่ไง"คุณดอลสันพูดพลางชูขวดยาขึ้นมา อย่าบอกน่ะว่าเธอป่วยเป็นโรคประสาท?
"นั่นมัน.."ฉันมองหน้าเธอด้วยความอยากรู้
"ฉันต้องเอายานี้ไปให้หลานสาวฉันที่กำลังป่วยอยู่น่ะ เธอไม่สบายหนัก"เธอยิ้มน้อยๆแต่สายตากลับฉายแววเศร้า
"เธอจะไม่เป็นไรค่ะ"ฉันมองหน้าคุณดอลสันผู้หญิงแปลกหน้าที่ฉันเพิ่งให้การช่วยเหลือไปด้วยท่าทางเป็นมิตร
"ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน"เธอยิ้ม
[ผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้รถไฟใต้ดินรอบสามทุ่มกำลังเดินทางมายังชานชาลาที่8 กรุณาเตรียมสัมภาระของท่านให้เรียบร้อย ขอบคุณค่ะ]
"ฉันต้องไปแล้วล่ะค่ะ..ฉันกำลังจะไปบอสตัน"ฉันยิ้มให้คุณดอลสัน
"จริงเหรอ?! ฉันก็เหมือนกันฉันกำลังจะกลับบ้าน"เธอพูดด้วยความดีใจ
"=)"
@รถไฟใต้ดิน
"ไม่น่าเชื่อว่าโลกมันกลมขนาดนี้เลยน่ะค่ะคุณดอลสัน"ฉันมองไปที่คนข้างๆด้วยสายตาไม่อยากเชื่อเพราะอะไรน่ะเหรอ..
"นั่นน่ะสิ ฮ่าๆๆเราได้ตั๋วนั่งข้างๆกันแบบนี้วิเศษไปเลย><"หญิงชรายิ้มจนตีนกาโผล่พรึ่บพรับ
"><"
"แล้วเธอมีที่พักรึยังล่ะ?"คุณดอลสันหันมาถามฉัน
"..ฉันก็ยังไม่รู้เลยค่ะ แหะๆ"ฉันหัวเราะฝืดๆ
"มากับฉันไหม?ให้ฉันตอบแทนเธอ..จะได้รึเปล่า"คุณช่างใจดีเหลือเกิน..
"..."ฉันชั่งใจก่อนที่จะหันไปยิ้มให้เธออีกครั้ง
"หืม?? ว่าไง??"
"ตกลงค่ะ..ฉันยอมรับค่าตอบแทนของคุณ=)"
******************************************************************
ตอนสองจบแล้ว อย่าเพิ่งเบื่อเนื้อเรื่องกันน่ะค่ะะ><เพราะเรื่องราวเหตุการณ์ต่างๆกำลังจะเกิดขึ้นในตอนสามค่ะ อลิสันกำลังจะได้เจอกับวาเนสซ่าแล้วน่ะเออ ใครที่อ่านก็เม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยเน้ออ รักน่ะจุ๊บๆ<3
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
