Magic love รักใสๆของยัยสามสาวกับนายสามแสบสุดเจ๋ง

            ด้านของนาวาที่มาตามน้องของลิโอ เมื่อมาถึงหุบเขาสายฟ้าแล้วจึงตามหาน้องๆของลิโอ

     "คุณแบร์คุณชาล์วอยู่ไหนครับ" เมื่อทั้งสองได้ยินจึงออกมาดูก็เลยได้พบกับนาวา

     "นาวานายมาทำอะไรที่นี่ฮะ หรือว่ามีเรื่องให้ช่วย >_<" แบร์พูด

     “ผมไม่มีหรอกขอรับแต่คุณลิโอพี่ของพวกคุณหน่ะมี"

     "ท่านพี่งั้นหรอ มีอะไรก็ว่ามา" ชาล์วพูด นาวาจึงเล่าให้ฟัง

     "งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวท่านพี่จะรอ" แบร์พูด

     "นั่นสินะ" ชาล์วพูด

           ทั้งสามจึงออกเดินทางกลับไปที่ปราสาทของพ่อมดลิโอ ด้านของพวกทิวาเมื่อครบหนึ่งชั่วโมงแล้วผู้คุมจึงให้ทุกคนมาเตรียมตัวทำการทดสอบต่อไป

     "การทดสอบต่อไปนี้ก็คือการหาไข่มุกใต้มหาสมุทร โดยเราจะให้ผู้เข้าทดสอบทุกคนลงไปใต้มหาสมุทรเพื่อไปหาหอยมุกและนำไข่มุกสีชมพูมาให้ได้ จำไว้นะว่าพวกเธอจะต้องทำให้หอยมุกยอมยกไข่มุกมาให้เธอ เธอถึงจะผ่านการทดสอบ ถ้าพร้อมแล้วก็เริ่มได้เลย" เมื่อผู้คุมพูดจบทุกคนจึงมุ่งหน้าไปที่ทะเล เมื่อมาถึงทุกคนจึงลงไปยังใต้มหาสมุทร ทิวาเมื่อลงมาก็ได้เจอกับหอยมุก      "นี่วาเธอว่าเราจะได้ไข่มุกมารึเปล่า"

     "ได้สิต้องได้อยู่แล้วหล่ะ"

          ณ ร้านขายหนังสือ ดันเต้เมื่อมาร้านขายหนังสือจึงนึกได้ว่าทิวาเองก็ชอบอ่านหนังสือจึงลองโทรไปหาทิวาแต่ทิวาไม่รับสายจึงโทรไปเรียกเรียวและนัดมากินไอศกรีมที่ร้าน เมื่อทั้งสองมาถึงก็มาคุยกัน

     "นี่พวกนายเรื่องวันหยุดพรุ่งนี้จะไปไหนดี ฉันไม่อยากอยู่บ้านหน่ะมันน่าเบื่อ"

     "ฉันเองก็เบื่อเหมือนกันแหล่ะน่า"นัดพูด

     "ฉันอยู่บ้านไม่เบื่อหรอกน่ะ เพราะว่ามีเกมส์ให้เล่น แต่มันไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นนี่สิเบื่อ"เรียวพูด      "แหมๆก็นายมันลูกคุณหนูนี่หว่า"นัดพูด

     "นายก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ อย่าว่าแต่เรียวเลย"ดันเต้พูด

     "แกเองก็เหมือนกันไอเต้ แกก็ลูกคุณหนูเหมือนกันนั่นแหล่ะ เออ..ถ้างั้น ฉันขอตัวแป๊ปนะ"เรียวพูด

     "อืม" ดันเต้และนัดพูดพร้อมกัน

     "ยัยโรสทำไมไม่รับสายนะเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย"เรียวทำไมไปนานจัง

     "มาแล้วๆโทษทีนะ"

     "นายไปไหนมาฮะเรียว" ดันเต้ถาม

     "ช่างมันเถอะไม่มีอะไรหรอกน่า ว่าแต่นัดนายเป็นอะไรทำหน้าซะหง๊อยเชียวนะ"

     "คือว่าฉัน...ฉันเออ...พอพวกนั้นไปฉันก็รู้สึกเหงาๆไงก็ไม่รู้วะ"

     "พวกนั้นหรือว่ามิล่าคนเดียว ไอ้นัดแกหน่ะชอบมิล่าหรอ ฉันเห็นแกชอบมองยัยนั่นอยู่บ่อยๆ"เรียวถาม

     "เออนั่นดิ"

     "เฮ้ยบ้าเปล่าซะหน่อยพึ่งเจอกันครั้งแรก จะชอบได้ไง"

     "ชอบก็บอกว่าชอบดิวะ"เรียวพูด

     "ใช่ชอบก็บอกว่าชอบซิ แล้วอีกอย่างถึงเราจะพึ่งเจอกันก็ชอบได้ไม่ใช่หรอ นายไม่เคยได้ยินหรอที่เค้าว่ากันว่ารักตอนพบหน่ะ"ดันเต้พูด

     "รักแรกพบต่างหากไอ้เต้ ดูมันจะบอกคนอื่นเขาแต่ดันเสล่อบอกผิดบ้าจริงๆไอ้เพื่อนคนนี้"      "พวกแกไม่ต้องมาตัดสินให้ฉันเลย ฉันไม่ได้ชอบซะหน่อย"

     "ไอ้ผู้ร้ายปากแข็ง"เรียวและดันเต้พูดพร้อมกัน

     "ก็ฉันบอกว่าไม่ได้ชอบไง อีกอย่างนะฉันแค่รู้สึกสังหรณ์ไม่ดีเลยพอยัยพวกนั้นไปหน่ะ"คำพูดของนัตทำให้เรียวนึกถึงเรื่องความฝันเมื่อคืน

   "เออวะ ฉันเองก็มีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเหมือนกัน" เรียวพูด

     "แกคิดงั้นหรอว่ะไอ้เรียว" ดันเต้ถาม

     "เออวะ ก็เมื่อคืนนี้ฉันฝันเห็นยัยพวกนั้นโดน..เออโดน"

     "โดนอะไรของแกว่ะ"

     "โดนพวกสัตว์ประหลาดที่ไหนก็ไม่รู้ทำร้ายว่ะ แต่ว่ายัยพวกนั้นใช้เหมือนพลังเวทมนตร์อะไรสักอย่างฆ่าพวกมัน แล้วก็มีหัวหน้าใหญ่มันฆ่ายัยพวกนั้นว่ะ แต่ว่าหน้าของไอ้หัวหน้าใหญ่ของพวกมันค่อนข้างเบลอว่ะก็เลยมองไม่ค่อยชัดว่ะ =_=;"

     "เรียวแกดูหนังหรือว่าการ์ตูนมากไปรึป่าวว่ะ" แต่สีหน้าของดันเต้กับนัตเองก็เครียดเหมือนกันเพราะทั้งคู่เองก็ฝันแบบเดียวกันกับที่เรียวบอกเหมือนกัน

     "เออเรียวแกฝันแบบนั้นจริงๆใช่ป่าวว่ะ"

     "ก็เออดิฉันจะไปโกหกทำไม" เรียวบอกกับนัต

     "เออ...อันที่จริงฉันก็ฝันแบบนั้นเหมือนกันว่ะ"

     "ฉันเองก็ด้วยวะ" ดันเต้พูด

     "แล้วทำไมพวกเราสามคนถึงได้ฝันเหมือนกันว่ะ" นัตถาม

     "นั่นดิหรือว่ามันจะเป็นลางไม่ดี" เรียวพูด

     "เห้ยอย่าพูดอย่างงั้นดิวะ" ดันเต้พูด

     "ก็มันจริงนี่หว่า" เรียวพูด

     "แล้วทำไมถึงต้องเป็นพลังเวทมนตร์ด้วยว่ะ" นัตออกความคิด

     "ก็มันเหมือนในการ์ตูนนี่หว่า" เรียวพูด

     "ฉันว่าพวกเราคงคิดมากกันไปเองวะ" ดันเต้พูด

     "ก็คงจะเป็นอย่างงั้นว่ะ" เรียวพูด

     "ถ้ายังไงฉันกลับก่อนนะเว้ย"นัตพูด

     "อืม แล้วเจอกันวะเพื่อน"ดันเต้พูด

     "ถ้างั้นพวกเรากลับกันเถอะ"เรียวพูด

     "อืม" ทั้งสามคนจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน ส่วนทางดันเต้ที่กลับมาถึงบ้านแล้วจึงไปเดินเล่นในสวนคิดอะไรไปพลางๆ ขณะนั้นก็มีบางอย่างผิดปกติ อยู่ดีๆก็มีสัตว์บางอย่างวิ่งวกไปวนมาอยู่ในสวนของดันเต้ ทางด้านของโลกเวทมนตร์พวกทิวาที่กำลังทำการทดสอบอยู่

     "แดเนียลพร้อมรึยัง"

     "พร้อมอยู่แล้วหล่ะครับ"

     "ถ้างั้นก็ออกไปหาหอยมุกกันดีกว่า" ทั้งทิวาและแดเนียลจึงไปหาหอยมุก

     "ท่านหอยมุกข้าคือว่าที่แม่มดแห่งโลกเวทมนตร์และคู่หูของข้าเรามาที่นี่เพื่อมาทำการทดสอบเรามาเพื่อที่จะมาขอไข่มุกของท่าน"

      "ท่านพอจะให้พวกเราได้ไหมครับ"

      "ข้าให้พวกเจ้าได้แน่เพียงแต่.."

     "เพียงแต่อะไรหรอค่ะ/ครับ"

     "พวกเจ้าจะต้องไปนำลูกกวาดสีรุ้งที่ใต้ทะเลมาให้ข้า พวกเจ้าทำได้หรือไม่"

     "ได้แน่นอนค่ะ/ครับ"

     "ที่ใต้ทะเลพวกเจ้าเองก็คงรู้น่ะว่ามันอันตราย"

     "แน่นอนค่ะ/ครับพวกเรารู้ว่ามันอันตรายแต่เพื่อที่จะให้ได้ลูกกวาดสีรุ้งมาพวกเราเองก็จะต้องพยายามให้ถึงที่สุด"      

     'ช่างเป็นคู่หูที่เหมาะสมกันมากเลยจริงๆ'

     "หวังว่าคงไม่ใช่แค่ที่คุย" ทั้งสองพยักหน้า

     "ถ้างั้นรอพวกเราก่อนน่ะค่ะ พวกเราจะต้องทำได้แน่นอนค่ะ" ทิวาพูดอย่างมั่นใจ เมื่อพูดจบทั้งคู่ก็พากันลงไปใต้ทะเล

     "นี่วาเราต้องลงไปลึกมากขนาดนี้เลยหรอครับ" ทิวาพยักหน้าให้แดเนียล ทิวาและแดเนียลเมื่อมาถึงที่ที่ต้องมาเอาลูกกวาดสีรุ้ง แดเนียลจึงกลายร่างเป็นเด็กชายผมสีทอง ดวงตาสีแดงเพลิง ในชุดเสื้อสีดำลายมังกรขาว กางเกงสีขาวรองเท้าผ้าใบดำส่วนสูงมากกว่าทิวาอยู่นิดหน่อย แดเนียลเมื่อเห็นว่าทิวาไม่ไหวแล้วเนื่องจากต้องลงมาลึกมากจึงเข้ามาอุ้มทิวาไว้เมื่อทิวาลืมตาขึ้นมาก็ได้เจอกับแดเนียลในร่างของเด็กชาย

     "ไงเป็นยังไงบ้าง ^_^ ดีขึ้นบ้างไหม"

     "นายเป็นใครกัน @_@"

     "เอ๊ะจำผมไม่ได้หรอ แดเนียลมังกรของวาไง"

     "0_0 ฮะว่าไงน่ะแดเนียลงั้นหรอ" แดเนียลยิ้มและพยักหน้าให้ทิวา ด้านของพวกมิล่าเมื่อได้ไข่มุกกันแล้วจึงไปรอเพื่อนๆอยู่กับผู้คุม คนที่กำลังทำการสอบอยู่เหลือก็แต่ทิวากับแดเนียลเท่านั้น เมื่อทุกคนเห็นว่าทั้งสองยังไม่มาจึงรู้สึกกังวลกันมาก ทิวาที่กำลังตกใจเรื่องแดเนียลอยู่นั้นเมื่อได้สติคืนมาจึงไปหาลูกกวาดสีรุ้งต่อและทั้งสองก็ได้ลงมาถึงลูกกวาดสีรุ้งจนได้ ทั้งสองจะเข้าไปเอาลูกกวาดสีรุ้งแต่ทว่าก็มีลาวาใต้ทะเลขึ้นมาทั้งคู่ตกใจมาก ทิวาเลยบอกกับแดเนียลว่า

     "เราต้องกะจังหวะที่ลาวาหยุดให้ดีๆน่ะแดเนียล นายไหวใช่ไหม"

     "ผมไหวอยู่แล้วแต่ทิวาหน่ะไหวหรือเปล่า=_=;"

     "ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเราต้องไปเอามาได้แน่ๆ" เมื่อพูดจบทิวาและแดเนียลจึงกะจังหวะและรีบว่ายน้ำหนีไปทันทีและทั้งคู่ก็ผ่านมาได้อย่างฉิวเฉียด เมื่อผ่านลาวามาได้ก็มีเงาอะไรสักอย่างผ่านไปผ่านมาทิวาที่กำลังมองหาลูกกวาดสีรุ้งอยู่เลยไม่ได้ระวังตัวเงาที่โผล่มาคือฉลามเขี้ยวดาบแต่ว่าเนื่องจากเป็นปลาฉลามของโลกเวทมนตร์จึงมีลักษณะที่ต่างออกไปจากฉลามปกตินั่นคือตรงคลีบคมเหมือนดาบและมีพิษค่อนข้างแรงทิวาที่กำลังจะว่ายน้ำต่อเพื่อจะหาลูกกวาดจึงไม่ได้สังเกตเห็นฉลามที่กำลังว่ายไปมาเมื่อว่ายไปอีกหน่อยแดเนียลก็รับรู้ความผิดปกติและสัมผัสได้ถึงอันตรายที่จะมาถึงตัว และแดเนียลก็สังเกตเห็นฉลาม

     "ทิวาระวัง"

     "โอ๊ย"

     "0_0 วา!!!" แดเนียลตกใจมากจะเข้าไปช่วยทิวาแต่ว่า

     "อย่าเข้ามาแดเนียล นายต้องไปเอาลูกกวาดสีรุ้งมามันอยู่ที่หางของฉลามตัวนั้น" พูดจบทิวาก็ชี้ไปที่หางของฉลามแดเนียลจึงทำตามที่ทิวาบอก ทั้งคู่จึงได้ลูกกวาดมาแต่ก็ยังไม่ได้จัดการเรื่องฉลามเลยทิวาจึงนึกได้ว่ามีของดีอยู่ในกระเป๋า

     "คาต้าป๊อปแดนส์"พูดจบทิวาก็ปาเข้าปากฉลาม เมื่อกินเข้าไปฉลามก็เต้น เมื่อจัดการฉลามเสร็จแล้วแดเนียลจึงเข้าไปพยุงทิวา

     "ทิวาเป็นยังไงบ้าง"

     "ฉันไม่เป็นไรเรารีบไปหาหอยมุกกันก่อนเถอะ" ทั้งสองจึงไปหาหอยมุก ระหว่างทางแดเนียลก็เล่าเรื่องที่มังกรสามารถกลายเป็นคนให้ทิวาฟัง

     " =_= ?สรุปก็คือมังกรสามารถกลายร่างเป็นคนได้"

     "^_^ ใช่แล้วหล่ะ เข้าใจง่ายดีหนิ"

     "แล้วตัวอื่นก็ด้วยใช่ไหม"

     "^_^ ใช่แล้วหล่ะ"

     "ว่าแต่แขนเธอที่โดนคลีบฉลามเป็นไงบ้าง"

     "อือ..ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้สบายมาก ^_^;"

     "ไม่เป็นไรแน่น่ะ"

     "ก็แน่สิ" และทั้งสองก็สามารถนำลูกกวาดสีรุ้งมาได้      

     "พวกเรานำมาให้ท่านได้แล้วพวกเราจะมาขอรับไข่มุกของท่านตามคำสัญญาที่ท่านให้ไว้"

     "แน่นอน" พูดจบหอยมุกจึงนำไข่มุกสีชมพูมาให้กับทิวา

     "ขอบคุณค่ะ/ครับ"

     "ถ้างั้นพวกเราขอตัวเลยน่ะครับ"

     "เชิญเถอะขอให้พวกเจ้าโชคดีน่ะ" พูดจบแดเนียลจึงหันไปหาทิวาแต่ทว่าทิวากลับสลบไปด้วยพิษของฉลาม

     "ทิวาเป็นอะไรไปหน่ะ"

     "คงจะโดนพิษของฉลามเข้าละสิท่า"

     "พิษฉลามแล้วเออ..มียาถอนพิษมั้ยครับ"

      "ถ้ามียาพิษก็ย่อมต้องมียาถอนพิษเป็นเรื่องธรรมดา" พูดจบหอยมุกจึงนำยาถอนพิษฉลามมาให้      

     "แต่ว่ายาถอนพิษนี่ต้องใช้จนกว่าจะครบ 1 เดือน ต้องให้ทาทุกๆ 4 ชั่วโมงและก็ให้ทานยาหลังอาหารวันละ 3 ครั้ง หลังอาหาร 1 เดือนเช่นกัน"

     "ขอบคุณครับ" แดเนียลจึงอุ้มทิวามายังที่ที่ผู้คุมอยู่

     "วา วาเป็นอะไรหน่ะ"โรสถาม

     "วาโดนพิษฉลามหน่ะครับ"

     "ว่าแต่นายเป็นใครหน่ะ" ริวถาม

     "^_^ อ๋อ ผมก็แดเนียลมังกรของวาไงครับ" 0_0 หน้าของทุกคน (ยกเว้นผู้คุม) แดเนียลจึงเล่าให้ทุกคนฟัง

     "เข้าใจหล่ะ ถ้างั้นซาโต้ก็กลายเป็นคนได้หน่ะสิ ใช่ม๊า^_^" มิล่าพูด แดเนียลพยักหน้า      

     "ถ้างั้นวันนี้การทดสอบก็พอแค่นี้ก่อนน่ะ" ผู้คุมพูด ทุกคนพยักหน้า

     "ฝากดูแลวาด้วยน่ะแดเนียล"มิล่าพูด

     "ครับ แน่นอนอยู่แล้วครับ" พูดจบแดเนียลจึงอุ้มทิวากลับบ้าน ริวเห็นก็ไม่ค่อยพอใจนักถึงจะเป็นมังกรก็เถอะ แต่ถึงจะอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้ทำได้ก็แค่คิดในใจเท่านั้น เมื่อจบการทดสอบแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ ณ บ้านของทิวา เมื่อมาถึงแดเนียลจึงพาทิวาไปพักในห้อง ส่วนแดเนียลก็ไปหาตำรามาทำอาหารให้ทิวา

     "ข้าวต้มกลีบกุหลาบล่ะกันน่าจะเหมาะกับคนป่วยดี" พออ่านจบแดเนียลจึงใช้เวทมนตร์เตรียมวัตถุดิบ วัตถุดิบมีข้าวสายรุ้ง กลีบกุหลาบ น้ำตะวัน เมื่อแดเนียลเตรียมของเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงลงมือทำข้าวต้มกลีบกุหลาบ เมื่อทำเสร็จแดเนียลก็ไปปลุกทิวาให้มากินข้าวต้มกลีบกุหลาบ      

     "วาๆตื่นก่อนน่ะวา" พอทิวารู้สึกตัวแดเนียลจึงหยิบชามข้าวต้มกลีบกุหลาบมาให้

     "กินข้าวต้มก่อนน่ะวาจะได้กินยา และพออาบน้ำเสร็จจะได้มาทายาด้วย" ทิวาพยักหน้า

     "อร่อยมั้ย?ฉันตั้งใจทำมากเลยน่ะ"

     "อืม อร่อยสิอร่อยมากๆเลยหล่ะ ^_^ขอบใจน่ะแดเนียล"

     "ไม่เป็นไรครับผมทำให้วาได้อยู่แล้วก็วาเป็น คู่หูของผมหนิ่ ^_^"

     "จ้า^_^"

     "ว่าแต่การทดสอบเป็นยังไงบ้าง"

     "ก็ไม่มีอะไรแล้วครับและก็จะทดสอบบทที่สามต่อพรุ่งนี้แต่ถ้าวายังไม่ไหวผมจะขอให้..."

      "ไม่..ไม่ต้องหรอก ไม่เป็นไรหรอกฉันไหว แค่นี้สบายมากอย่าให้คนอื่นต้องมาลำบากเพราะฉันเลยน่ะ"

     "แต่ว่า.."

     "ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรจริงๆ"

     "อืม..ถ้ายังไงกินข้าวกินยาเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำนะจะได้มาทายา"

     "อืม"

     "อ้า กินเสร็จแล้วงั้นฉันไปอาบน้ำก่อนน่ะ" แดเนียลพยักหน้า

           ณ ปราสาทพ่อมดลิโอ

     "ท่านพี่ลิโอ"

     "มีอะไรแบร์"

     "น้องมีเรื่องอยากจะถามหน่อยค่ะ"

     "ทำไมท่านพี่ถึงไม่ให้พวกเราไปจัดการเลยล่ะ ทำไมต้องรอสัปดาห์หน้าด้วยล่ะค่ะ"

     "ก็เพราะว่าพวกพ่อมดแม่มดฝึกหัดที่เรียนอยู่ที่นั่นจะกลับไปโลกมนุษย์หน่ะสิ เจ้าหน่ะไม่อยากเล่นอะไรสนุกๆหรอ"

     "เข้าใจแล้วค่ะท่านพี่"

            บ้านทิวา "วายังอาบน้ำไม่เสร็จอีกหรอ ผมจะอาบมั่งแล้วน่ะครับ"

     "นายเป็นมังกรไม่ต้องอาบก็ได้หนิ"

     "เฮ้วาทำไมใจร้ายจังเลยล่ะ เดี๋ยวผมตัวเหม็นสาวๆก็เมินผมสิ"      

     "เรื่องของนายสิ ฉันยังอาบไม่พอใจเลย ไว้พอใจเมื่อไหร่ค่อยออกไป โอเคนะ" แดเนียลจึงนั่งหน้ามุ่ยรอทิวาอาบน้ำ

          ณ บ้านของดันเต้ ดันเต้ซึ่งนั่งอยู่ตรงระเบียงห้องนอนก็ได้สังเกตุเห็นเงาบางอย่างผ่านไปผ่านมาที่สวนหลังบ้านของตนจึงเดินลงมาดู เมื่อลงมาดูดันเต้จึงเดินหาเจ้าของเงาแต่ทว่าเจ้าของเงาคงจะไม่ให้เจอตัวได้ง่ายๆดันเต้จึงเดินหาต่อไปจนตอนนี้เป็นเวลา 21:30 น. แล้ว

     "คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง คิดไปเองมากกว่ามั้งเราเนี่ย" ขณะที่ดันเต้กำลังจะขึ้นห้องนอนเงาที่ว่าก็โผล่ออกมาให้ดันเต้ได้เห็น

     "ตัวอะไรเนี่ย" ดันเต้อุทานขึ้นอย่างตกใจในสิ่งที่ตนเห็น ดันเต้ที่กำลังตกใจเมื่อเห็นสัตว์สี่เท้า ดวงตากลมโตสีฟ้าน้ำทะเล มีปีกมีหางมีเขางอก ขนปุกปุยน่ารักสีฟ้า ย่างก้าวเข้ามาหาตนจึงเดินถอยหลังไปก้าวนึงแต่ทว่าเจ้าสัตว์ที่ว่ากลับเดินเข้ามาหาอีก

     "ข้าแค่อยากมีเพื่อนเจ้าจะหนีข้าทำไม"

     "พะ..พูดได้ด้วย"

     "ข้าก็มีปากทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะ"

     "นายเป็นตัวอะไร"

     "เจ้านี่บ้าหรือโง่"

     "โง่เอ้ยบ้า ฮึ่ยไม่ทั้งสองอย่างนั่นแหล่ะ"

     "เจ้านี่ตลกเนอะ"

     "แล้วนายจะบอกฉันได้รึยังว่านายเป็นตัวอะไร"

     "ข้าหรอข้าก็เป็นมังกรไง เจ้าไม่รู้จักหรอ"

     "รู้จักแต่ว่ามังกรน่าจะสูญพันธุ์ไปตั้งนานแล้วนี่หน่า"

     "แล้วไงมังกรต้องสูญพันธุ์ไปทุกตัวเลยหรือยังไง"

     "ก็เปล่าสรุปนายเป็นมังกรใช่ไหม"

     "ก็ใช่หน่ะซิ"

     "แล้วนายต้องการอะไรจากฉัน"

     "ข้าแค่ต้องการคู่หูแห่งมิตรภาพและพันธะสัญญา เจ้าอยากมาเป็นคู่หูของข้ามั้ย"

     "ฉันต้องทำไงบ้าง"

     "อ๊ะรับไปซิ ข้าให้เจ้า" มังกรน้อยยื่นสร้อยคอแห่งมิตรภาพให้กับดันเต้

     "สร้อยงั้นหรอรูปเหมือนตัวนายเลยเนอะเท่ดี ขอบใจน่ะ ว่าแต่นายเอามาให้ฉันทำไมหรอ"

     "ก็เพราะมันคือสร้อยคอมิตรภาพไงล่ะ ข้าถึงให้เจ้าเพื่อแสดงให้รู้ว่าเจ้าคือคู่หูของข้าและเจ้านายของข้า"

     "อย่างงี้นี่เอง ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ มาจากที่ไหน"

     "ชื่อหรอเจ้านั่นแหล่ะต้องตั้งให้ข้า"

     "นายไม่มีชื่อหรอ ถ้างั้นไม่เป็นไรฉันจะเรียกนายว่า 'ชาโด้' โอเคมั้ย"

     "โอเคตามนั้น ^^ ข้ามาจากเมืองเวทมนตร์ Magic Rose ข้ามาที่นี่เพราะว่าข้าจะมาหาคู่หู"

     "พวกเวทมนตร์พ่อมดแม่มดยังมีอยู่อีกหรอ"

     "อ้าว ก็มีสิไม่งั้นใครล่ะคือคนที่ดูแลพวกข้าจนโตได้ขนาดนี้"

     "งั้นคนที่ดูแลพวกนายก็คงเป็นพวกที่เมืองเวทมนตร์สินะ"

     "อืมใช่แล้วหล่ะ"

     "แล้วนายกินอะไรกันเป็นอาหารงั้นหรอ"

     "พวกเราหน่ะกินได้ทุกอย่างที่มนุษย์กินนั่นแหล่ะ"

     "งั้นหรอถ้างั้นก็เลี้ยงง่ายมากเลยสิน่ะ"

     "ใช่พวกข้าหน่ะเลี้ยงง่ายมากๆในหมู่ของสัตว์ทุกๆชนิดมังกรเลี้ยงง่ายที่สุดแล้ว ^^" ^_^ งั้นหรอ" ดันเต้ยิ้มกับคำพูดที่มังกรน้อยชื่นชมตนเองอย่างขำๆ

     "นี่ก็ดึกมากแล้วเราไปนอนกันเถอะ"

     "อือๆข้าก็ง่วงแล้วง่วงมากๆเลยหล่ะ" พูดจบมังกรน้อยก็กลายร่างเป็นเด็กชายผมสีฟ้าน้ำทะเล ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล ในชุดเสื้อแบบมีปกสีฟ้า ลายมังกรขาว กางเกงขายาวสีขาว รอกเท้าผ้าใบสีดำ ดันเต้ตกใจมากที่เห็นมังกรน้อยคู่หูของเขากลายร่างเป็นเด็กชายมนุษย์

     "นายชาโด้งั้นหรอทำได้ไงเนี่ย"

     "มันเป็นเวทมนตร์หน่ะครับเวทมนตร์ขั้นแรกของพวกเราเหล่ามังกร"

     "งี้นี่เอง ดูเหมือนจะมีเรื่องเกี่ยวกับมังกรอีกมากเเนอะที่ชั้นต้องเรียนรู้"

     "ครับอีกมากเลย ^^"

     "แล้วนายล่ะอยากรู้เรื่องของมนุษย์บ้างมั้ยล่ะ"

     "ก็อยากนะครับ ทำไมหรอครับ"

     "ฉันก็จะส่งนายไปเรียนไงล่ะ เอาไหมเรียนห้องเดียวกับฉันหน่ะ เค้าจะสอนเรื่องราวต่างๆนาๆมากมายเลยน่ะ นายจะได้เรียนรู้เรื่องต่างๆไปด้วยอย่างน้อยก็ไม่ต้องเหงาหรือต้องเบื่อเพราะอยู่บ้านคนเดียว"

     "เอาครับอยู่ห้องเดียวกัน อยู่ห้องเดียวกับเต้"

     "นายเนี่ยดูเหมือนจะสนใจเรื่องของมนุษย์มากเลยน่ะ"

     "ครับเรื่องของมนุษย์มันน่าสนใจมาก มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์มากเลยล่ะครับ แต่มนุษย์ที่ถูกเลือกหรือมนุษย์ที่ต้องการจะเป็นเหมือนเช่นพวกพ่อมดแม่มดก็สามารถเป็นได้หากใจปรารถนา"

     "จริงดิน่าสนใจดีเนอะ ถ้างั้นฉันก็เป็นได้สิน่ะ"

     "ครับเป็นได้แล้วแต่ใจของเต้ปรารถนา"

     "งั้นก็ดีสิ"

     "ครับอีกอย่างน่ะครับมนุษย์อย่างพวกเต้ก็มีสิทธิมากกว่าพวกเราและเหล่าพ่อมดแม่มดเยอะครับ"

     "อะไรบ้างงั้นหรอ"

     "ก็อย่างเช่น มนุษย์สามารถที่จะเป็นพ่อมดแม่มดได้ แต่พวกเราเหล่ามังกรและเหล่าพ่อมดแม่มดไม่สามารถที่จะเป็นเหมือนเช่นมนุษย์เป็นได้ และพวกเราก็ไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยงซึ่งหน้าที่ของพวกเราได้ พวกเรามีหน้าที่ทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเมืองเวทมนตร์ของพวกเราและปกป้องโลกมนุษย์หรือทุกสิ่งทุกอย่างทุกหน้าที่ของพวกเรา ถึงแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตเราก็ต้องทำครับ ซึ่งนี่ก็เป็นเหตุผลที่เราทุกคนหลีกเลี่ยงไม่ได้ซึ่งหน้าที่ของเราครับ"

     "พวกนายเนี่ยต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรอฉันว่าฉันคงด่วนสรุปเกินไปกับการตัดสินใจที่จะเป็นพ่อมด ยากนะกับการที่เราต้องปกป้องสิ่งเหล่านี้ แต่ถ้ามันเป็นหน้าที่ฉันว่ายังไงฉันก็ไม่หลีกเลี่ยงที่จะทำมันอย่างแน่นอน"

     'เกินกว่าที่คาดแฮะ' มังกรน้อยชาโด้คิด

     "แล้วสรุปเต้อยากเป็นพ่อมดรึเปล่า"

     "ไอ้อยากมันก็อยากอ่ะน่ะแต่ว่า เออ...ฉันยังอยากอยู่กับคนที่ฉันชอบที่ฉันรักอยู่หน่ะ"

     "เต้มีคนรักแล้วงั้นหรอครับ"

     "เปล่าหน่ะคือว่าฉันแอบรักเค้าข้างเดียวหน่ะ"

     "^^ งั้นหรอครับ"

     "อืม"

     "อยากรู้จังว่าเธอคนนั้นจะเป็นคนยังไง"