My Love is Fariy ขอโทษทีแฟนผมเป็นนางฟ้าตกสวรรค์

         ~กักขังฉันเถิดกักขังปาย ขังตัวอย่าขังหัวใจดีฟ่า~
 
เอ๊ะ!! เดี๋ยวๆๆ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเพลงจำเลยรักเนี่ย ฉันบ้าไปแล้ว ~ฟิ้วๆ~
 
แรงลมประทะหน้าฉันเต็มๆโอ๊ย ทำไม ทำไมแขนขามันกระดุกกระดิกไม่ได้เนี่ย
 
"คิดเส่ สมายล์ คิดเส่"ฉันบ้าไปแล้ว  เอาล่ะสมายล์ตั้งสติ เออ พูดคนเดียวก็เป็นเนอะ เอาล่า ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วนึกย้อนกลับไป 40 นาทีที่แล้ว
 
40 นาทีที่แล้ว
 
  "เธอไม่มีสิทธิ์ มาร้องไห้นะคะ เธอทำผิดกฎเอาล่ะ ยามเอาตัวไปได้"
 
ครูนิเซลล่าพยักเพยิดกับยามผิวสีหมึก4คนที่ยืนอยู่ "ครับ!!"4คนนั้นอุ้มฉันทันที แว้ก ไอ้บ้าคนยิ่งกลัวๆความสูงอยู่ถึงเป็นนางฟ้าเหอะ แต่ฉันเป็นลูกนายกรัฐมนตรีเทวดากับสตรีหมายเลข1นางฟ้าเชียวนะย้า TT
 
"ทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะครูนิเซลล่า ครูก็รู้หนูลูกใคร หนูลูสาวคนเดียวของ นายกรัฐมนตรีเทวดา สมิทเธอร์ กับสตรีหมายเลข1 สกาเล็ต นะคะ" 
 
ฉันดิ้นสุดฤทธิ์ พร้อมตะโกนบอกครูนิเซลล่าที่เดินตามมาข้างหลัง "ยิ่งเป็นลูกท่านนายก ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีนะคะ เอาล่ะยาม"นิเซลล่าพยักหน้าให้ยาม4คนนั้นอีกครั้ง "ม่ายยย"แล้วฉันก็หมดสติไป 
 
   "อ๋อ!!นี่พวกยามนั่นพาฉันมาจับมัดตรงชายแดนเมืองสวรรค์นี้น้าม่ายย"
 
ฉันคร่ำครวญอีกครั้งพ่อสมิทเธอร์แม่สกาเล็ตจ๋า ลูกลาก่อน 
 
"ฟื้นแล้วหรอคะ คุณหนูสมายล์"น้ำเสียงประชดประชันของครูนิเซลล่าดังขึ้นแต่ฟังๆดูแล้วท่าจะห่วงฉันไม่น้อยนะเนี่ย "ครูนิเซลล่าปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะคะ ถ้ารอดไปได้หนูจะสั่งให้ปะป๊ากับหม่ามี๊สั่งผิดโรงเรียนบ้าๆของคุณ!!"ฉันตวาดลั่น ตามประสาคุณหนูนางฟ้าเอาแต่ใจ"ยังไม่สำนึกผิดอีกหรอคะ เอาล่ะยาม"นิเซลล่าดีดนิ้วเป๊าะๆแบบคุณกะรัตเรียกนวลไม่มีผิด แถมไอ้ยามบ้าก็มาเรียงหน้าพร้อมกันชึบ!! "โยนตัวเธอลงไป!!"นิเซลล่าสั่งเสียงดัง "ไม่นะ ไม่นะคะ ครูนิเซลล่า อ๊ายยยย!!!"ไม่ทันขาดคำนายบอดี้การด์หรือยามบ้านั่นก็ผลักฉันลงไปอยู่ดีๆปีกก็กางไม่ได้ใครก็ได้ช่วยด้วย นางฟ้ากางปีกไม่ได้ โฮ T^T "กริ๊ดดด!!"ฉันร้องดังลั่นเมื่อร่างกายกำลังจะตกลงถึงพื้น แล้วในวินาทีนั้น ฉํนรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมารับฉันไว้และฉันก็เริ่มมองเห็นคนๆนั้นภาพเบลอๆก่อนจะเป็นลมไป "เธอๆๆ!!"