storyloveยัยแมวขโมยตัวร้ายไล่(จับ)หัวใจคุณหมอตัวดี

                                                       11

09.00 p.m.

"เฮ้อ.....น่าเบื่อจัง"ร่างบางที่นั่งบนโซฟาบ่นขึ้นมาขณะที่คนข้างๆเธอทำงานอย่างหนักย้ำ!ว่าอย่างหนักต้องหาข้อมูลเกี่ยวกับรายชื่อคนไข้ทั้งหมดในโรงพยาบาลรวมทั้งหมดมี3,000คนถ้าเป็นเธอคงบ้าตาย นามิมองคนข้างๆว่าทำถึงไหนแล้ว เฮ้ย!2,999เหลือแค่คนเดียวก็เสร็จแล้วทำไมทำเร็วโคตรนี่ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลยนะ ลอว์รู้สึว่านามิจ้องมาทางเค้าเหมือนจะบอกว่า'เร็วโคตร'เค้าเลยไม่ได้สนใจแล้วทำงานต่อ

"...คุณผู้หญิงช่วยเอาเอกสารข้อมูลที่ฉันทำเมื่อกี้ไปให้คาเวนดิชที่ห้องมันด้วย"ลอว์ยื่นเอกสารให้นามิ

"ทำไมไม่เอาไปส่งเองละ?-*-"

"ขี้เกียจ - - "กรี๊ดดดดดดดดดด!แค่นี้ถึงกับใช้โอ้ย!อยากจะให้พ้นๆเค้าจริงๆ -*-

นามิลุกขึ้นแล้วออกไปก่อนที่จะหันหลังแลบลิ้นใส่ลอว์

"แบร่~:P"แล้วปิดประตูเสียงดัง

ปัง!

หลังจากที่นามิไปแล้วมีใครบางคนอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่พูดว่า

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะทราฟาลก้า"

"...มาทำอะไรที่นี่คุณยูสทัส....."ลอว์หันไปทางต้นเสียงพบผมสีเปลวเพลิงและหน้าเจ้าเล่ห์นั้นทำให้ลอว์หงุดหงิดขึ้นมา

"มาต่อรองเรื่องที่ดินที่แกจะขาย"

"....ฉันไม่ขายให้แก-*-"ลอว์ปฏิเสธ

"เอาน่า...ในฐานะที่ฉันเป็นเพื่อนแก"

"ฉันเป็นเพื่อนแกตอนไหนตอนนั้นแกยังจะฆ่าฉันอยู่เลยไม่ใช่รึไง"

"ฮึๆก็แค่บังเอิญ"(แล้วไอ้ฮึๆที่ว่าแกกำลังหลอกฉันแน่ชัวร์ป๊าป//ลอว์)
"..ตอแหล.."

"งั้นไว้วันหลังฉันจะมาใหม่...คิดให้ดีๆละ"จากนั้นร่างใหญ่ก็หายไปลับตา

พรึ่บ!

"....."ลอว์นั่งเงียบประมาณ5นาทีก่อนจะลุกขึ้นแล้วไปเอาหนังสือมาอ่านรอผู้ช่วยหญิงตัวแสบกลับมา

30นาทีผ่านไป~

ร่างสูงมองที่นาฬิกาครั้งที่101 ปกติแล้วเขามักไม่สนใจเวลาหรอกนะแต่มันช้าไปรึเปล่าส่งเอกสารใช้เวลาตั้ง30นาทีแสดงว่าหล่อนไม่รู้จักห้องคาเวนดิชแหงๆไม่ก็ไม่กล้าถามนางพยาบาลแถวนั้นเดี๋ยวก็มาเชื่อสิ

แอ๊ด....

ประตูเปิดขึ้นพร้อมกับร่างบางที่เดินมาแล้วพูดว่า

"นี่ลอว์..ฉันไม่รู้ว่าห้องคาเวนดิชอยู่ไหนช่วยบอกฉันหน่อยสิ*w*"หล่อนทำสายตาอ้อนเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆน่าสงสารจริงๆแล้วเป็นเสือที่ใส่หน้ากากปลอมตัวมามากกว่า

"ทำไมไม่ถามนางพยาบาลแถวนั้นละ?- -"

"ถ้าเกิดถามขึ้นมาฉันคงรุมกันฆ่าฉันตายแล้วมั้ง -*-"

"................"

"น่าลอว์บอกฉันหน่อยสิจะได้ไปส่งให้TwT"ใบหน้าหวานเศร้าลงเหมือนจะร้องไห้ชายหนุ่มเห็นแล้วรู้สึกว่าหล่อนจะร้องไห้เลยทำอะไรไม่ถูกจึงบอกหล่อนไป

"ก็ได้ๆแต่อย่าร้องไห้ละกันเดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายแล้วก็เลี้ยวขวาเดี๋ยวก็เจอห้องมันเอง"ทันใดนั้นนามิที่ก้มหน้าจะร้องไห้อยู่นั้นเงยหน้าพร้อมกับรอยยิ้มขึ้นมาแล้วพูดว่า

"ขอบใจนะจะไปส่งเดี๋ยวนี้แหละ=w="จากนั้นหล่อนรีบแจ้นไปก่อนจะไม่ลืมทำหน้าทะเล้นใส่

ปัง!

"...."เฮ้อ...ยัยแมวตัวแสบกลับมาจะเซอร์ไพรส์อะไรให้ -*-

"คอยดูแล้วกัน...ของขวัญอันน่าตกใจสำหรับน้องใหม่อย่างเธอ"ว่าแล้วลอว์หยิบกล่องใบใหญ่ขึ้นมาแล้วคว้าขวดบรรจุอวัยวะซึ่งมีอวัยวะครบทุกส่วนเพราะเขามักจะเอาไว้ไปทดลองยาไม่ก็ไวรัสขนาดศพทั้งตัวก็มีเขาเอาขวดบรรจุหัวใจออกมาแล้วใส่กล่องและเขียนข้อความบอกว่า'เปิดดูสิ'ลอว์วางปากกาลงยกกล่องวางไว้ตรงโต๊ะแล้วรอหล่อนกลับมา

5นาทีผ่านไป~

แอ๊ด....

"กลับมาแล้ว~อ๊ะ!กล่องของขวัญใครเหรอ?o-o"นามิถามลอว์ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่

"ของเธอ"

"ของฉันเหรอใครให้ฉันอะ หรือว่านาย?o-o"

"ฉันเปล่า...มีผู้ชายคนนึงเอามาให้"เขาโกหกหล่อน

"ไหนๆดูหน่อยสิว่าเป็นอะไร*w*"ยัยแมวตัวแสบเปิดกล่องขึ้นมาแล้วยกขวดบรรจุหัวใจขึ้นมาหล่อนถึงกับร้องกรี๊ด

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!"เจ้าตัวถึงกับสลบส่วนคนข้างๆเห็นตกใจจึงเข้าไปประคองก่อนที่จะล้มลงเนื่องจากสะดุดขานามิจึงทำให้เสียหลักล้มไปทั้งคู่

"เฮ้ย!"

ตุบ!!!

ริมฝีปากของลอว์ประกบริมฝีปากของนามิเพียงเบาๆทำให้ลอว์สะดุ้งและรีบผละออกจากนามิโดยอัตโนมัติลอว์จ้องมองร่างบางที่หมดสติเพื่อให้แน่ใจว่าหล่อนยังไม่ตื่นแต่ดวงตาเจ้ากรรมนายเวรดันไปมองดวงตากลมโตเหมือนตุ๊กตา คิ้วเรียวยาว เรือนผมสีตะวันยามเช้า จมูกรั้นกับกลีบปากอวบอิ่ม ใบหน้ารูปใข่ ผิวสีขาวราวกับไข่มุก บอกได้เลยว่านางฟ้าชัดๆแต่เป็นนางพญาในคราบนางฟ้าลอว์อุ้มนามิไปที่โซฟาค่อยๆบรรจงวางนามิให้เบาที่สุดแล้วเผลอแตะริมฝีปาตัวเองโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะชักมือกลับที่เดิม

.....................................................................................................

อร๊ายยยยย!เกือบหวานแล้วเชียว ลอว์แอบลักหลับนามิ///โดนกระทืบ

รู้สึกว่าไม่ค่อยหวานเท่าไหร่เนอะว่าไหมใครแต่งวะ(ได้ข่าวว่าแกแต่งเอง)

ปล.ขอจบเท่านี้ก่อนเน้อ =w=/

ปล.1ไม่ค่อยอยากให้เปิดเทอมเบย โว้ะ!วัยรุ่นเซ็ง TwT

นิยายแถม

คนเขียน:........(เงิบแปป)

ลอว์:คนเขียน....วันนี้น่าจะเป็นวันที่ฉันชอบมากที่สุดนะ(เอาดาบขึ้นมาพร้อมฟันคนเขียน)

คนเขียน:เฮ้ยๆลอว์เราคุยกันได้ไม่ต้องฆ่าถึงตายหรอกนะ

ลอว์:ไม่คงไม่คุยกันแล้ว!

คนเขียน:จ้ากกกก!ช่วยเค้าด้วย!

จบนิยายแถมเท่านี้บาย

...............................................................................................................