storyloveยัยแมวขโมยตัวร้ายไล่(จับ)หัวใจคุณหมอตัวดี

 

                                                   10

 

 

 

 

 

ปัง!!!

"ฮ่าๆๆ!!!เจ้าพวกหน้าโง่ทั้งหลายต่อไปนี้หมู่บ้านนี้ข้าอารอนจะปกครองหมู่บ้านนี้!!!"ชายผู้มีหน้าตาอันโหดเหี้ยมที่ฆ่าได้แม้กระทั่งเด็กและผู้หญิงกำลังยึดครองหมู่บ้าน

"ผู้หญิงกับเด็กหนีไป!!!"

ปัง!!!

"ถ้าจะให้ข้าไว้ชีวิตพวกเจ้าจ่ายค่าคุ้มครองมาผู้ใหญ่500,000เบรีเด็ก10,000เบรีถ้าไม่จ่ายก็ไปตายซะฮ่าๆๆๆ!!"

"โนจิโกะ!นามิ!หลบหลังป่าเร็ว!"ผู้ใหญ่บ้านกระซิบให้เด็กทั้งสองออกไป

"แล้วทุกคนละ"นามิถาม

"พวกเธอไปหาเบลเมลให้หลบหลังป่าเข้าใจไหมเร็วเข้าไม่ต้องห่วงพวกเรา!"จากนั้นเด็กทั้งสองคนค่อยๆย่องไปทางพุ่มไม้ใหญ่เพื่อหลบไปทางสวนส้มที่แม่บุญธรรมเธอปลูกไว้

สวบ!!!

ผู้ใหญ่บ้านถอนหายใจออกมาอย่างช้าๆและพูดว่า

"ก็ได้แต่แกห้ามทำร้ายพวกเรานี่แหละข้อตกลงของเรา"

"โอเค...หืม?มีควันอยู่แถวนั้นต้องมีบ้านคนอยู่แน่ๆพวกเราไป!"จากนั้นพวกอารอนก็ไปตามควันพอพวกอารอนออกไปผู้ใหญ่บ้านต้องตกใจเพราะทางที่ไปเป็นบ้านของเบลเมล

"ยะ...แย่แล้วสิงานนี้ นามิ โนจิโกะ คุณเบลเมล รีบออกไปหลังป่าเร็วๆละ"ผู้ใหญ่บ้านพึมพำและแอบตามอารอนไป

ทางด้านบ้านของเบลเมล

"เอาละเตรียมของเสร็จหมดแล้วเหลือแค่รอเค้กอบเสร็จ"จากนั้นเบลเมลก็จัดแจงเตรียมของสำหรับนามิ

ปัง!

"อ้าวนามิโนจิโกะกลับมาเร็วจังนะเกิดอะไรขึ้นเหรอ?o-o"

"คุณเบลเมล!!พวกอารอนมันยึดหมู่บ้านเราไปแล้ว!พวกเราต้องไปหลังป่าให้เร็วที่สุด!o[]o"โนจิโกะพูด

เบลเมลรู้สึกว่าภัยกำลังจะมาจึงรีบเปิดประตูหลังบ้านเพื่อไปหลังป่าแต่ข้างหน้ามีลูกน้องของอารอนดักทาง!

"แม่นั่นออกมากับเรา"ลูกน้องอารอนพูดขึ้นมาและใช้มีดจี้คอเบลเมลแต่เบลเมลไม่ขัดขืนยอมเดินไปหาอารอนที่กำลังยิ้มอย่างเย้ยหยัน

"แกต้องการอะไรอารอน"เบลเมลถามอย่างเยือกเย็น

"ถามได้ดีนี่...ค่าคุ้มครองและยึดครองหมู่บ้านนี้"

"แกไม่มีวันที่จะได้ครองที่นี่หรอกนะอารอน"คำพูดของเบลเมลทำให้อารอนโมโหจึงซ้อมเบลเมลอย่างหนัก

พลั่ก!!!

"คุณเบลเมล!โอ๊ยยย!"นามิที่กำลังเข้าไปช่วยเบลเมลถูกลูกน้องอารอนบีบคออย่างแรง

"นามิ!อึก!...อั่ก!!!"เบลเมลที่ถูกอารอนซ้อมอย่างหนักถูกอารอนต่อยเข้าที่ท้องทำให้กระอักเลือดออกมา

"นามิ!คุณเบลเมล!ปล่อยนะ!ไอ้ขยะสังคมเอ๊ย!"โนจิโกะตะโกนออกไป

"โนจิโกะอย่านะ!"เบลเมลห้ามโนจิโกะ

"หึ...ไอ้เด็กเวรนี่!"อารอนปล่อยหมัดใส่โนจิโกะ

"อ๊ากกกก!!"

"นามิ!โนจิโกะ!อารอนปล่อยพวกเขาไปซะพวกเขายังเด็กไร้เดียงสาอยู่นะ!"เบลเมลอ้อนวอนต่ออารอน

".....งั้นแกยอมตายเพื่อไอ้เด็กเวรพวกนี้ได้ไหมละ......"เบลเมลเงียบไปสักพักก่อนจะตอบว่า

"ได้"

  

ผู้ใหญ่บ้านที่กำลังแอบตามอารอนเค้ามาพอดีจึงแอบไปซ่อนที่พุ่มไม้เพื่อดูสถานะการณ์

สวบ!

เสียงของพุ่มไม้ทำให้พวกอารอนหันไปผู้ใหญ่บ้านพยายามทำตัวกลมกลืนที่สุดเพื่อดักฟัง

"สงสัยคงหูแววไปเอง....แกอยากสั่งเสียก่อนไหมละ"อารอนพูด เบลเมลที่กำลังยืนต่อน่าอารอนที่กำลังเล็งปืนสั้นมาทางหล่อนเบลเมลยิ้มออกมาแล้วหันไปที่ นามิและโนจิโกะก่อนจะจากไป

"นามิ...โนจิโกะฉันรักพวกเธอนะ..."เบลเมลยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ

ปัง!ตุบ!

"คะ...คุณเบลเมลลลลลลลล!!!"เด็กหญิงทั้ง2ตะโกนออกมาอย่างสิ้นหวังส่วนผู้ใหญ่บ้านตกตะลึงกับสิ่งที่อารอนทำแต่สิ่งที่ทำให้เค้าไม่กล้าออกไปเพราะแววตาของเบลเมลดูว่างเปล่าราวกับว่าเตรียมใจไว้แล้ว

"....กลับรัง...เดี๋ยวก่อนนะ....แผนที่?"อารอนหยิบแผนที่ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของร่างไร้วิญญาณ

"ฮะ..เอาของฉันคืนมานะ!!เอาคืนมา!!"นามิตะโกนออกไป

"อย่านะนามิ!!"โนจิโกะห้ามนามิหลั่งน้ำตาออกมา

"ของแกงั้นเหรอ....ฮัจจิเอาตัวยัยนั่นมามันมีประโยชน์ต่อเรา"จากนั้นลูกน้องอารอนก็แบกนามิไปผู้ใหญ่บ้านรีบตามนามิไปก่อนจะถูกใครบางคนทำให้สลบหลังจากน้นมานามิก็ทุกข์ทรมานอยู่ในห้องขังที่เรียกว่า กรง อารอนให้ข้อเสนอคือหาเงินให้ได้ล้านนึงจะออกไปจากที่นี่แต่ก็ถูกโกงทำให้เธอไม่สามารถเชื่อใจใครได้อีก

 

 

"ยัยผมส้ม!เป็นอะไรของเธอเงียบไปตั้งแต่เมื่อกี้ละo-o"นาืิมิรู้สึกตัวและมองไปรอบๆทุกคนมองมาทางนามิที่รอคำตอบ

"อ๋อ..ปะ...เปล่านะแค่เหม่อหน่ะo o"คำตอบของนามิทำให้ลอว์จ้องนามิเขมง อึก..ลอว์ไม่เชื่อเราแน่เลยจะบอกไปเลยดีไหมนะว่านึกถึงอดีตอะo[]o

"ขอให้จริงเถอะ...."ลอว์พูด

"อะ..เอ่องานเริ่มวันอะไรเหรอ?o-o"นามิเปลี่ยนเรื่อง

"อาทิตย์หน้า"อาทิตย์หน้าเหรอ...คงจะไม่มีเืรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นหรอกนะ

ผ่านไป3ชั่วโมง

"เลิกงานแล้วยะฮู้!"ฉันพูดออกมาอย่างดีใจ

"นามิจังกลับด้วยกันไหมครับ? ^0^/"อ๊ะ๊!คาเวนดิชแย่ละเผ่นก่อนดีกว่าไม่งั้นตายคาที่แน่!

"ขะ!ขอโทษนะคาเวนดิชลาก่อน!o[]o"นามิวิ่งออกไปอย่างสุดชีวิต

"นะ!..นามิจังo[]o"

 

บนดาดฟ้า

"ดูท่าคราวนี้คุณนามิเป็นตัวอันตรายใช้ได้เลยนะครับหัวหน้า"โซลพูด

"..คงงั้น..แต่หล่อนอ่อนแอเกินไปทำไมถึงอยู่ในกลุ่มหมวกฟางได้นั้นฉันยังหาข้อมูลไม่ได้"ลอว์พูด

"น่ารักใช่ได้เลยนะครับคุณนามิหน่ะผมว่าเค้าคงจะทำให้เราได้ข้อมูลมาหลายอย่างเลยนะครับ^ ^"

"อืม....แล้วนายทำไมเปิดโปงตัวจริงให้ยัยนั่นฟัง"ลอว์ถาม

"อ๋อ..หลุดปากหนะครับ^ ^"

"เฮ้อ....เอาละไปได้แล้ว...กลับบ้าน - -"โซลที่มองหัวหน้าตัวเองนั้นหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะพูดว่า

"ครับ...ผู้มีพระคุณของผม..."

 

 

........................................................................................................

ขอโต้ดดดดดดด!ที่หายไปนานเพราะว่าใกล้เปิดเทอมแล้วเลยเตรียมของแล้วก็ไปเรียนพิเศษเช้าถึงเที่ยงแถมกลับมาก็ไม่ได้แต่งต่อจึงดองไว้หลายวันหน่อยแต่ว่าตอนที่11กำลังจะมาเร็วๆนี้รอชมได้เลยน้าาาาาา

 

นิยายเล็กแถม

คาเวนดิช:คนเขียน........

คนเขียน:จะ..จ๋าาาาา

คาเวนดิช:ทำไมผมได้ออกตอนท้ายแล้วโดนนามิจังเมินละ...

คนเขียน:เอ่อ.....พอดีว่าเปลี่ยนเนื้อเรื่องกะทันหันอะนะ

คาเวนดิช:ผมไม่ยอมซิลเวอร์ โซล ลอว์ได้ออกเยอะกว่าผมอีกต้องเท่าเทียมกันสิ

ลอว์:ไอ้ขี้อิจฉา

ซิลเวอร์:ไอ้ปัญญาอ่อน

คาเวนดิช:ว่าไงนะ! ไอ้หมอติดยา ไอ้เเว่นเกย์ แกไปพลอดรักกันที่อื่นนู้น!

 

ทั้ง3มองหน้ากันอย่างกะจะกินกัน

คนเขียน:เฮ้อ...ไอ้พวกนี้....เอาละมาคุยกับตัวละครหญิงดีกว่าพวกนั้น

นามิ:อืม....มีแค่โซลคนเดียวที่เรียบร้อยเนอะ

โซล:เอ่อ....ทุกทีผมรู้สึกว่าคราวนี้เค้าจะอาละวาดกว่าเดิมนะครับ

คนเขียน:พวกนั้นเหรออ๊ะ!จะว่าไปนายหอมแก้มนามินี่นาตอนนั้นฉันฟินจนเลือดพุ่งเลยอะ

โซล:

นามิ:

ขอจบเพียงเท่านี้ไปก่อนละ

.............................................................................................................

ปล.อาจจะดองนิยายไปสักพักนะแ่ต่อย่าลืมเค้านะบายยยยยยย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    

 

 

                                          

                                             

 

 

                                     

่ี่่่ั