ยังคิดชื่อไม่ออกนะคะ ลองอ่านดูรับรองว่าจะติดใจ >_<

     "นี่คุณ คุณจะพาผมไปที่ไหนเนี่ย" เขาถาม

     "ไปสวนสาธารณะมั้งถามได้ ไปซื้อเสื้อผ้าสิ คุณเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอว่าไม่มีเสื้อผ้าใส่ -*-" ฉันตอบด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด 

     "รู้ครับ ว่าไปซื้อเสื้อผ้า แต่จะไปที่ไหนล่ะ -*-" 

     "ถ้าคุณถามฉันอีกที ฉันจะปล่อยคุณลงข้างทาง" ฉันตอบ

     "นี่คุณใช้คำว่าปล่อยหรอ?!"

     "แล้วจะทำไม?" ฉันถามหน้าตาย

     "ป๊าวววว :(" ฮ่าๆ ฉันแอบเห็นเขาทำหน้างอนด้วยแหละ แกล้งหมอนี่สนุกที่สุดละ >_<

@ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

     ฉันเดินลงจากรถและกำลังจะเดินเข้าไปในห้างแต่..

     "นี่คุณ! ทำไมไม่ลงมาล่ะ เดี๋ยว! ก่อนจะลงมาอย่าลืมใส่หมวก ใส่แว่นตาดำด้วยนะ เดี๋ยวมีคนจำได้"

     "เออรู้แล้วน่า คุณมาเปิดประตูรถให้ผมหน่อยสิ"

     "มีมือเหมือนกัน ก็เปิดเองดิ"

     "นี่คุณผมเป็นใคร ซุปเปอร์สตาร์เกาหลีใครๆก็รู้จัก ไม่เคยเปิดประตูรถคนเดียวนะครับ"

     "เรื่องมากจริง :(" ฉันว่าพลางเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้หมอนั่น 

     "กอบ-คุณ-ครับ" หมอนั่นขอบคุณฉัน

     "อือ กองไว้ตรงนั้นแหละ..เดี๋ยวๆเมื่อกี้นายขอบคุณฉันเป็นภาษาไทยหรอO.O?"

     "ผมขอบคุณคุณเป็นภาษาเกาหลีมั้ง"

     "ชึ่ย! ก่ะจะชมนิดหน่อย ไม่ชมแล้วโว้ย" ฉันรีบเดินเข้าไปในห้าง ให้ตายเหอะ ทำไมแค่นี้ฉันต้องหน้าแดงด้วยนะ แค่หมอนั่นขอบคุณเป็นภาษาไทยแค่เนี้ย ทำไมต้องหน้าแดง ตอบ!! T^T หรือว่าฉันจะชอบเขา ไม่นะ ม่ายยยยย

     "คุณๆผมอยากได้ตัวนี้อ่ะ ซื้อให้หน่อยดิ"

     "แปป เดี๋ยวฉันไปถามให้" ฉันรับเสื้อแจ็กเก็ตจากหมอนั่นมา และตรงไปที่พี่พนักงานขาย "เอ่อ..พี่คะตัวนี้เท่าไหร่คะ" ฉันถามเป็นภาษาไทย

     "อ๋อ ตัวนี้หรอคะ สองพันเก้าร้อยเก้าสิบบาทค่ะ" หา!!! ไม่จริงใช่มั้ย แจ็กเก็ตตัวเดียวตั้งสองพันกว่า โอ้วววแม่เจ้า "ไม่ทราบว่าจะคิดเงินเลยรึเปล่าคะ"

     "แฮ่ๆ เดี๋ยวขอดูตัวอื่นก่อนละกันนะคะ ^.^" ฉันบอกพี่พนักงานขาย ก่อนจะรีบเดินเอาเสื้อมาเก็บไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินไปดึงแขนหมอนั่น

     "นี่คุณ ตั้งสองพันกว่าแน่ะ เราไปดูที่อื่นกันเถอะ"

     "หืออ? แค่สองพันเองหรอ ถูกจัง"

     "O.O" สองพัน!! หมอนี่บอกว่า่ ถูกงั้นหรอ ให้ตายเถอะ 

     "ผมอยากได้ตัวนี้จริงๆนะคุณ"

     "ไม่เอา ฉันไม่มีเงิน เอางี้! เดี๋ยวรอไปก่อน ตอนนี้เราควรจะหาเสื้อผ้าที่ถูกให้นายใส่พรางๆไปก่อนนะ" 

     "เชอะ" เขาสะบัดใส่ ก่อนจะเดินออกจากร้าน

     แว๊กกกก! นี่อย่าบอกนะว่าเขาเป็นตุ๊ดน่ะ อ๊ากกกนี่ฉันจูบกับตุ๊ดหรอเนี่ย T^T       

@ตลาดแห่งหนึ่ง...

     "เชิญค่ะ :)" ฉันกระตุกยิ้มทีนึง ก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูให้เขา (แล้วทำไมนางเอกต้องเปิดประตูให้พระเอกวะ -0-)

     "คุณ!! ที่นี่มันที่ไหนเนี่ยยยยยยย"

     "ตลาดไง"

     "แล้วคุณพาผมมาที่นี่ทำไม???"

     "เอ้า ก็มาซื้อเสื้อผ้าให้คุณไง"

     "ทำไมต้องมาที่นี่"

     "นี่คุณ คุณก็รู้ว่าฉันไม่มีเงิน มาซื้อที่ตลาดเนี่ยแหละดีที่สุด มีเสื้อผ้าหลายแบบให้เลือก แถมยังถูกและประหยัดอีกด้วย"

     "ผมไม่เอาด้วยหรอก ไม่รู้ว่าซื้อมาใส่แล้ว ผิวของผมจะแพ้รึเปล่า เสื้อผ้าทำมาจากไหมแท้รึเปล่าก็ไม่รู้"

     "สรุปคุณไม่ซื้อช่ะ?"

     "ไม่มีทาง"

     "โอเคงั้นกลับ" ฉันว่าพลางเดินไปที่นั่งคนขับ

     "กลับไปที่ห้างใช่มั้ย *0*" เขาถามพร้อมทำหน้าตื่นเต้น

     "กลับบ้าน!!"

     "ไม่เอาๆโอเคผมยอมก็ได้"

     "ก็ดี" ฉันว่าพลางเดินเข้าไปในตลาด

     "นี่คุณ! รอผมด้วยสิ" เขาวิ่งตามหลังฉันมา และรีบๆเดินมาให้ทันฉัน จนตอนนี้ฉันรู้สึกว่า ฉันกับเขาเดินคู่กันอยู่ (เขินชะมัด -///-)

     "นี่คุณฉันถามไรหน่อยดิ"

     "อะไรหรอ" เขาถาม

     "เอ่อ...คุณเป็นตุ๊ดหรอ?"

     เขามองหน้าฉัน อย่าบอกนะว่านายเป็น นายห้ามพยักหน้าเด็ดขาดนะ อย่านะอย่า!!

     "ฮ่าๆๆๆๆ" จู่ๆเขาก็หัวเราะออกมา

     "หัวเราะบ้าอะไรล่ะ"     

     "คุณจะบ้าหรอ ผมเนี่ยนะเป็นตุ๊ด เอาสมองส่วนไหนคิดเนี่ย"

     "ก็นายเหมือนอ่ะ" ฉันตอบ

SonMin Story

     ตลกชะมัด ยัยนี่ถามว่าผมเป็นตุ๊ดรึเปล่าด้วยแหละ ฮ่าๆ

     "นี่คุณ ร้านนั้นมั้ย" เธอกระตุกแขนเสื้อผม ก่อนจะชี้ไปที่ร้านร้านหนึ่ง มันเป็นร้านขายกางเกงยีนส์ เสื้อยืด แล้วก็รองเท้า ฯลฯ

     "ก็ดีนะ ลองดูก่อนก็ได้" ผมตอบ

     "งั้นไปโลด" เธอว่าพลางจับมือผมแล้วลากให้ผมวิ่งไปที่ร้านนั้น (จับมือหรอ -///-) บ้าน่าทำไมผมต้องเขินด้วยเนี่ย ผมจับมือกับผู้คนเป็นร้อยเป็นพัน แต่ทำไมผมต้องมาเขินเพราะจับมือยัยบ๊องนี่ด้วยเนี่ย 

     "นี่คุณ กางเกงตัวนี้เป็นไงอ่ะ" ผมถามเธอ

     "ก็ดีนะ เอาตัวนี้เลยดิ" 

     "หรอ งั้นเอาตัวนี้ละกัน"

     "เอาตัวเดียวหรอ?" เธอถาม

     "อื้ม กลัวคุณไม่มีเงินจ่ายน่ะ"

     "แน่ะ ซื้อๆมาเถอะ ฉันมีจ่ายละกัน"

     "ทีงี้ล่ะรวยเชียวน้าแม่คู๊ณณณ" ผมแซว

     "จะเอาไม่เอากางเกงน่ะ"

     "เอา!!" ผมรีบตอบ

     "งั้นก็อย่าพูดมาก" 

     "คร้าบบบบ" เธอแอบเหลือบมองผมนิดนึงก่อนจะยิ้ม แน่ะ ผมเห็นนะ ฮ่าๆ

MeSo Story

     ในที่สุดก็เลือกเสื้อผ้าเสร็จ เฮ้อออออ หมอนี่เลือกนานชะมัด เลือกนานกว่าผู้หญิงอีกนะเนี่ย -*-

     "คุณๆผมหิวอ่ะ" เขาสะกิดฉัน

     "อื้ม กินไรดีอ่ะ ฉันก็หิวเหมือนกัน" ทันใดนั้นฉันก็เหลือบไปเห็น หุหุ ของโปรดฉันเลยล่ะ "นี่คุณตามมาเร็วๆ" ฉันว่าพลางจะรีบตรงเข้าไปในร้าน...

     "ป้าคะ! ขอเส้นหมี่ขาว ลูกชิ้นเนื้อเปื่อยค่ะ" ฉันสั่งป้า ก่อนจะหันไปถามเขาเป็นภาษาเกาหลี (ฉันชักจะสับสนแล้วนะเนี่ย เดี๋ยวพูดไทยเดี๋ยวพูดเกาหลี -*-) "แล้วคุณล่ะ เอาไรดี" 

     "ถามอย่างก่ะผมเคยกินแน่ะ งั้นผมเอาเหมือนคุณละกัน ^.^" จะกินข้าวก็ยังมีวายจะแขวะอีกนะ -*-

     "ป้าคะงั้นขอสองที่นะคะ"

10 นาทีผ่านไป....

     "ว้าวว มาแล้วๆ >_<" ฉันว่าพลางทำตาโต โอ้ววววน้ำลายไหล น่ากินจัง 

     "น่าตาเหมือนราเม็งที่เกาหลีเลยอ่ะ *0*" 

     "ไม่เหมือนหรอก รสชาติก็ไม่เหมือนด้วย ลองชิมดู" ฉันบอก "เดี๋ยวก่อน ก่อนจะกินน่ะต้องปรุงก่อนนา ถึงจะอร่อย ^.^"

     "ปรุงไงอ่ะ ผมปรุงไม่เป็น ปรุงให้น่อยสิ" ทำเป็นอ้อน เดี๊ยะ!

     "(-_-)" << หน้าตาฉันตอนนี้

     "(^.^)" << หน้าตาของเขาตอนนี้

     "เอ้อ! ก็ได้โว้ย คุณชอบกินรสไรอ่ะ เผ็ด เค็ม เปรี้ยว หวาน จืด"

     "อะไรก็ได้ (^.^)" กวน_ีน -*-

     "แน่จ๊าย?"

     "อ่าห้ะ"

     "จ้ะ" ว่าแล้วฉันก็ตักเครื่องปรุงทุกอย่างลงในก๋วยเตี๋ยวของเขา หึหึ "เสร็จแล้ว ชิมดู ^0^"

     เขาตักน้ำก๋วยเตี๋ยวขึ้นมาพลางซดไปหนึ่งอึกและ...

     ...

     ..

     .

     "อร่อย >_<"

     "เห้ยจริงดิ (' ')" แทบไม่อยากจะเชื่อ คือฉันใส่มั่วนะเห้ย อร่อยได้ไง

     "จริงดิ! นี่เดี๋ยวฉันกินให้ดู ซูดดดดดดด" เขาว่าพลางยกช้อนขึ้นซดน้ำก๋วยเตี๋ยวอีกหลายอึก ท่าทางจะอร่อยจริงแฮะ

     "ไหนฉันลองหน่อยดิ" ชักจะอยากชิมแล้วสิ

     "ไม่ให้!"

     "นี่! ฉันอุตส่าห์ปรุงให้ อย่าขี้งกหน่อยน่า"

     "อ้ะ! ก็ได้" เขาว่าพลางเลื่อนก๋วยเตี๋ยวมาให้ฉัน พลางยกน้ำขึ้นดื่ม

     "ซูดดดดด" ฉันซดน้ำก๋วยเตี๋ยวไปช้อนหนึ่ง และ...

     ...

     ..

     .

     "แค่กๆๆ แค่กๆ" ฉันสำลักน้ำก๋วยเตี๋ยว ให้ตายเถอะ นี่มันอะไรเนี่ย ความรู้สึกที่ซดน้ำก๋วยเตี๋ยวเข้าไปคือ มันเค็มมาก ต่อมาก็หวาน พอหวานปุ๊ปก็เปรี้ยว เปรี้ยวแล้วขึ้นจมูก แล้วรสเผ็ดก็ตามมา T^T "คุณแกล้งฉันงั้นหรอ??!!"

     "อย่าโวยวาย คุณก็แกล้งผมเหมือนกัน"

     "ชึ่ย! :("

     "แล้วผมจะกินอะไรล่ะทีนี้"

     "ก็ก๋วยเตี๋ยวถ้วยนั้นไง" ฉันว่าพลางโซ้ยก๋วยเตี๋ยวของตัวเองเพื่อล้างปาก

     "ผมว่าถ้าผมกินหมดถ้วยนะ ผมต้องตายแน่ๆเลย T^T" เขาพูดพลางทำหน้าเศร้า "ขอผมกินกับคุณด้วยดิ" 

     "แค่กๆๆ" ฉันสำลักก๋วยเตี๋ยวอีกแล้ว ฮึ่ย! ก่ะจะฆ่าฉันรึไง :( "จะบ้าหรอ ไม่เอาไม่ให้กิน"

     "น่านะ ให้ผมกินด้วยนะๆ (. .)"

     "ให้ตายสิ ดูนายทำหน้าเข้า เอ้า กินก็กิน -*-"

ในที่สุดฉันก็ใจอ่อนยอมให้หมอนี่กินก๋วยเตี๋ยวถ้วยเดียวกับฉันจนได้ เฮ้อ

Top ♥ : ก็ก๋วยเตี๋ยวถ้วยนั้นไง

MeSo

to be continued...