เสื้อสีขาว

 
 
       ศาลาเล็กๆ ใกล้พังมีเพียงเสาสี่ต้นรองรับหลังคาสังกะสีผุๆ  ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อฤดูฝนมาเยือนจะหลบอยู่ตรงซอกมุมไหนถึงจะไม่เปียก  มันเป็นจุดจอดรับผู้โดยสารมานานนับสิบๆปี ตั้งแต่ทารกแรกเกิดจนถึงผู้เฒ่าสามขา  ต้อนรับผู้โดยสารจากบ้านนอกเข้าสู่เมืองใหญ่ไม่รู้กี่รุ่นต่อกี่รุ่น
 
 
         เด็กหนุ่มตัวผอมอายุเพิ่งย่างเข้าเป็นวัยรุ่นได้ไม่กี่ปี กำลังยืนรอรถโดยสารคร่ำครึที่จะพาเข้าสู่เมืองกรุงด้วยความหวัง
          กระเป๋าใบโตของเขาถูกบรรจุไปด้วยเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นเท่าที่เด็กบ้านนอกคนหนึ่งจะคิดได้  เขายัดมันลงไปในกระเป๋าใบนั้นอย่างไม่ค่อยเป็นระเบียบซักเท่าไหร่นัก
 
 
เขามองไปทางตรงกันข้ามกับจุดหมาย เพื่อมองหารถโดยสารที่จะพาเขาไป
 
          " เมื่อไหร่จะมาซักที " เสียงบ่นอยู่ในลำคอ แม้จะเงี่ยหูฟังก็ไม่แน่ ว่าจะได้ยินเสียงของตัวเอง
 
          รถคันแล้วคนเล่าผ่านไปแต่นั่นก็ไม่ใช่รถโดยสารเก่าๆที่เขากำลังรออยู่เลย รถเหล่านั้นหยิบโฉยเอาความหวังและความตั้งใจของเขาไปคันละน้อยจนตอนนี้แทบจะไม่รู้สึกมัน
          เขาแหงนมองท้องฟ้าราวกับจะกล่าวคำอำลาบ้านเกิดผ่านฟ้ากว้าง น้ำตาที่ไม่เคยคิดอยากให้ออกมา ตอนนี้กลับเอ่อนองอยู่เต็มสองตาจนมองเห็นท้องฟ้าไม่ชัดอย่างที่เคย
 
          พลัน  รถโดยสารก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา คล้ายจะถามหนุ่มน้อยผู้นี้ว่า "จะไปหรือปล่าว "
เขาตอบกลับไป ด้วยการก้าวเท้าขึ้นไปนั่งอยู่บนรถคันนั้นแทนคำพูดจาใดๆ
 
          " ไปไหนน้อง " คนขายตั๋วสอบถามด้วยท่าทางกวนประสาท
 
          " ไปเมืองหลวงครับ " เขาตอบด้วยท่าทางสุภาพ