You are crazy!!! บ้าอย่างนี้เจอฉันหน่อยเป็นไง

...คุณเชื่อคำพูดที่ว่ายิ่งเกลียดยิ่งเจอมั้ย...
ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่
พวกเราก็จะขอเชิญ
ให้พวกท่านเข้ามาโลดแล่นในนิยายของเรา
ณ บัดนี้
บทนำ
[ NIM TALKS ]
เย้ เสร็จสักทีการเข้าค่ายอัพคะแนนเนี่ย...อุ๊ฟ ต้องเบาๆกันหน่อยเพราะว่าการเข้าค่ายอัพคะแนนเนี่ยมีสิทธิพิเศษแค่ฉันกับพี่ชายเท่านั้น ถ้าถามว่าทำไมถึงได้ก็เพราะ...
“นิม...รถจะออกแล้วจะไปไม่ไป”พี่ชายของฉันตะโกนจากรถมาในห้องน้ำซึ่งเป็นที่ๆฉันมาดีใจอยู่คนเดียวนี่แหละ
“ค่า จะไปแล้วค่ะ”ในตอนที่ชั้นเก้าเท้าออกจากห้องน้ำก็มีคนเดินสวนเข้ามาพอดีชั้นซึ่งเดินก้มหน้าออกไปไม่ใช่เพราะชั้นเซ่อนะแต่ตอนล้างหน้าเมื่อกี้นี้เสื้อมันเปียกก็เลยจะดูรอย
ปึก..ตุ้บ
“โอ๊ย/ว้าย”ชั้นล้มลงแถบจะทันทีแต่ยัยผู้หญิงที่เดินชนชั้นเนี่ยดิแค่เซๆ แต่ร้องเหมือนกับว่าตัวเองกลิ้งหลุนๆตกหน้าผาไปแล้วแต่ถึงยังไงชั้นก็ควรจะขอโทษก็ชั้นเป็นฝ่ายผิดหนิ ( รึเปล่าว้า )
“เอ่อ...ชั้นขอโทะ”ยังไม่ทันจะพูดจบยายนั่นก็พูดตัดบทก่อน
“ขอโทษแล้วรองเท้าของชั้นจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมรึเปล่าTOT”ยายนั่นพูดพร้อมกับยกรองเท้าขึ้นมาดูแล้วก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ชั้นที่ไม่รู้จะทำยังไงเลยโทรไปเรียกพี่ชายมาก่อน
หลังจากนั้น
“เกิดอะไรขึ้น”พี่ชายวิ่งมาทางชั้นซึ่งตอนนี้ยังอยู่ที่...หน้าห้องน้ำ-*-
“จ่ายเงินค่ารองเท้าให้หน่อยดิ ชั้นไม่ได้เอาเงินลงมา”ชั้นบอกพี่ชายที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยเรื่องที่ชั้นเพิ่งจะกระทำลงไปแต่เงินแค่นี้หาได้ไม่ยากหรอก
“เท่าไหร่-*-“พี่ชั้นที่คงจะพอเดาเหตุการณ์จากภาพรวมซึ่งมีชั้นหันหน้าออกจากห้องน้ำ และคู่กรณีนั่งหันหน้าเข้าห้องน้ำเพราะตอนนี้ลงนั่งกอดรองเท้าแล้วก็มีน้ำตา ( ย้ำน้ำตา ) ไหลออกมาจากตาทั้งสองข้างอะไรมันจะรักรองเท้าขนาดนั้นว่ะ
“ขอโทษครับคุณ ค่าเสียหายทั้งหมดเท่าไหร่ครับ”พี่ชายของชั้นนั่งยองลงไปให้อยู่ในระดับเดียวกับยายนั่น ไม่เสียใจจริงๆที่เรียกให้พี่มาเคลียเพราะหมอนี่น่ะเก่งเรื่องตามเช็ดขี่ เช็ดเยี่ยวให้ชั้น ( บ่อยๆ )
“นี่...นะ”พอยายนั่นเงยหน้ามองเท่านั้นแหละอึ้งเลย เพราะพี่ชายชั้นนะหน้าตาไม่ใช่ขี่ๆนะ ตอนอยู่โรงเรียนนี้คนตามติดอย่างกับหนอน ชั้นเคยเกือบโดนฆ่าอยู่แล้วเพราะมีคนปล่อยข่าวว่าชั้นเป็นแฟนกับพี่ดีนะที่รอดตายมาได้ บรื๋อ น่ากลัวชะมัด
“ต้องขอโทษแทนน้องสาว ของผมด้วยนะครับ...แล้วค่าเสียหายทั้งหมดเท่าไหร่ครับ”พี่ชายพูดด้วยรอยยิ้มตามแบบ
“*-*อันที่จริงชั้นก็ผิดด้วยที่ไม่ดูทางซะก่อน ส่วนรองเท้ามันก็ไม่แผงเท่าไหร่หรอกค่ะแต่เพิ่งได้มาใหม่ก็เลยเสียดายก็เท่านั้นเองค่ะ”นี่เจ๊เก็บอาการหน่อยก็ดีน่ะ...แบบว่าทำหน้าเหมือนจะกินพี่ชายชั้นอย่างนั้นแหละ
“แล้วตกลงราคาค่าเสียหายเท่าไหร่ครับ”นี่ๆ ช้ามากเดี๋ยวรถก็ไม่รอหรอก
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวไปซ่อมก็น่าจะใช้ได้แล้วค่ะ”ช่วยจำกันไว้ด้วยนะว่ายัยนี่พูดว่าอะไรรู้สึกว่ามันช่างแตกต่างจากหน้าที่แล้วเหลือเกิน
แป๊นๆ
บอกแล้วไงว่าให้เร็วๆหน่อย
“ผมต้องไปแล้วถ้างั้นเอานี่ไปน่ะครับ”พี่ชั้นพูดพร้อมกับยื่นนามบัตรให้ ( นามบัตรเนี่ยน่ะ โด่วว นึกว่าให้เงิน ) ระหว่างที่ยายนั่นยังเอ่ออยู่พี่ก็รีบหันมาพูดกับชั้นต่อ
“ไปเร็วเดี๋ยวจะไม่ทัน”ได้ยินดังนั้นชั้นซึ่งเป็นคนที่เชิ่อฟังผู้ใหญ่อยู่แล้ว ( เหรอ ) เลยรีบวิ่งขึ้นรถเป็นคนแรก