รักหลอกๆของยัยตัวปัญหากับนายสุดป๊อบ ☺☻

“ใช่...ฉันไม่มีวันยกของที่เป็นของฉันให้เธอหรือพี่สาวเธอหลอก”ฝ้ายง้างมือจะตบฉันแต่โชคยังดีที่ คีนจับมือยัยฝ้ายแล้วโยนออกนอกห้องไป
ตุบ
“แก! คิดผิดที่ลองดีกลับฉัน!..”
“...”ฝ้ายที่ซีเวย์รักเหรอทั้งที่เธอทิ้งเขาไปแล้วยังคิดจะกลับมาหน้าด้านที่สุดเธอมันไม่ควรกลับมาที่นี่ ฉันเดินเขาไปในห้องพร้อมกับยิบกระเป๋านักเรียนเดินออกจากห้องไปสายทุกคนจับจ้องมาที่ฉันและฝ้ายที่กำลังนั่งจมดินอยู่บนพื้นนอกห้อง
“คีน...ฉันกลับบ้านก่อนนะ”
“อืม...”
“จะไปไหน หยุดเดียวนี้...ข้าม”
“...”ซีเวย์เขามาที่นี่งั้นเหรอเขากำลังยืนอยู่ข้างหลังฉันฉันควรทำยังไงดีฉันเป็นคนนอกฉันไม่ควรหันกลับไป
“หืม...ทำไมไม่หันมา”
“ฉันจำเป็นต้องหันกลับไปด้วยเหรอ?”
“ข้าม…ขอร้องมองหน้าฉันบ้างเหอะ”
“...”
“ข้าม เธอทำไมไม่คุยกับฉันเหมือนเดิมละ”
“เพราะวาฉันเกลียดนาย”
“ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉันแต่เธอทำร้ายฝ้ายใช่ไหม!..”
“ใช่ ฉันทำร้าย”
“ซี...ช่วยฝ้ายด้วย นังนั่นมันกับเพื่อนของมันผลักฝ้ายคะ”ฉันรีบวิ่งลงบันไดเชื่อมตึกชั้น3ไปยังตึก2โดยที่ไม่ฟังเสียงเรียกของใครขืนฉันอยู่ต่อน้ำตาของฉันคงต้องไหลออกมาแน่ๆ
ตอนเช้าวันนี้มันแย่มากๆเท่าที่ฉันเคยเจอมามันเจ็บที่สุดเท่าที่รู้สึกได้ตอนนี้ฉันกำลังเป็นอะไรกันแน่ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆร่างกายไม่มีแรงเดินต่อไม่ร่าเริงเหมือนอย่างที่เคยอาการแบบนี้มันเหมือนกับโดนพีบอกเลิกเลยแต่ทำไมมันเจ็บยิ่งกว่า
 
#สนามหลังโรงเรียน
“ข้าม”
“คีนเองเหรอ...”
“ขอโทษนะที่ไม่ใช่ไอ้หมอนั่น”
“อื้ม...เราไม่ได้คุยแบบนี้ด้วยกันมานานแค่ไหนแล้ว”
“3 อาทิตย์”คีนรีบตอบคำถามฉันทันทีเขาใส่ใจเวลาที่ของฉันมากกว่าตัวฉันเองเขาสนใจความรู้สึกของฉันมากกว่าใครเขารักเราตั้งแต่เรายังไม่รู้สึกตัวชะอีกแต่เขาเป็นเพื่อนรักของฉัน
“ขอโทษนะ”
“เราเข้าใจความรู้สึกของแก”
“น่ารักที่สุด...”
“ขอตัวกลับบ้านก่อนนะข้ามต้องรีบกลับไป...”
“ได้ ขอบคุณนะ”
หลังจากที่ผมหันหลังให้ข้ามน้ำตาของผมเริ่มซึมออกมาจากดวงตาของผมจนนองหน้าไปหมด ผมไม่อยากให้ข้ามเห็นผมแค่อยากลืมข้ามเท่านั้นแต่มันช่างลืมช้าเหลือเกินผมเคยคิดว่าผมสามารถเข้าไปอยู่ในหัวใจของข้ามได้แต่มันก็แค่เคยคิด
แค่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า
มันลืมช้า เก่งแต่จำอะไรบ้าบอ
ยังอยู่กับคำว่าเฝ้ารอ
ยังจำว่าเคยรักใคร อยู่กับช่วงเวลา
ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้ เหมือนมันยังจำติด
คิดว่าคงลืมง่าย แต่ทำอย่างไร ก็ไม่อาจลืม
*เพลง คนลืมช้า โบว์ลิ่ง มานิดา เรืองศรี