Yakuza boy กับดักรักของนายยากูซ่า

"แม่ไม่น่ะแม่ แม่จะให้หนูย้ายโรงเรียนไม่ได้น่ะค่า"ฉันเถียงคอเป็นเอ็นกับผู้เป็นแม่ ไม่เอาไม่ย้าย แงงงงงงงงงงงงง ทำไมต้องย้ายด้วยอ่ะ
"เอมม่า ลูกเข้าใจแม่หน่อยสิ แม่ไปทำธุระต้อง 2 ปี ลูกต้องไปอยู่กับคุณอา"ไม่หนูไม่เข้าใจ แง แม่ต้องเข้าใจหนูด้วยสิ ฮือๆๆๆ ไม่ย้ายน่ะไม่เอา
"แม่ เอมม่าไม่ไป เอมม่าอยากอยู่กับคุณแม่"ฉันพูดพร้อมกับตรงดิ่งเข้าไปกอดแม่
"เอมม่า ลูกต้องไปน่ะค่า แม่ขอร้องล่ะ"แม่พูดด้วยสายตาอ้อนๆอ่าาาาาา ฉันแพ้ลูกอ้อน แม่อ่าาาา
"ก็ได้ค่ะ แค่ 2 ปีน่ะ ฮือๆๆๆๆ"ฉันร้องไห้กอดแม่
"งั้นไปเก็บเสื้อผ้าน่ะลูก ลูกต้องไปญี่ปุ่น"ห๊าาาาาาาาา เดี๋ยวก่อนนึกมาใกล้ๆแต่ที่ไหนได้...
"ห๊า ญี่ปุ่น แม่ แม่จะส่งเอมม่าไปให้มาเฟียหรือไงค่า แม่ก็รู้ว่าที่นั้นน่ากลัวจะตายไป"
"ลูกรู้ได้ไงว่าแม่จะส่งลูกให้มาเฟีย ลูกนี้เก่งจังเลยน่ะ"ง่ะ หนูประชดดดดดด  มันเป็นจริงๆหรือนี้ ฮือๆๆๆชีวิตอันสงบสุขของฉัน
"ง่ะ แม่ อาเป็นมาเฟียหรือไงค่า ฮือๆๆๆๆ"ฉันพูดไปพลางร้องไห้ไป ง่ะ ไม่เอาไม่ไปแล้ว กลัวมาเฟีย
"ฮ่าๆๆๆ แม่หลอกเล่น ไป๊ ไปเก็บเสื้อผ้า"
"ค่า แม่"ฉันพูดก่อนจะขึ้นห้องเก็บเสื้อผ้า แงงงงงงงงงงงงงงง  ทำไมชีวิตฉันมันถึงเป็นอย่างนี้ แต่เอ๊ะถ้ายังไม่ลาออกจากโรงเรียนก็ไปไม่ได้หนิ อ่าา  ยืดเวลาไปอีกวันก็คงจะดี เมื่อคิดดังนั้นฉันจึงรีบลงไปถามแม่เรื่องย้ายโรงเรียน
"แม่ค่า เอมม่ายังไม่ได้ย้ายโรงเรียน เอมม่ายังไปไม่ได้ค่า"ฉันพูดพลางฉีกยิ้ม อ่า ดีใจ
"อ่อ ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ แม่ย้ายให้เรียบร้อยแล้วค่า พรุ่งนี้ก็ไปได้แล้ว"หุบยิ้มเลยทันที แม่ไปทำเรื่องย้ายตั้งแต่ตอนไหนอ่า ทำไมเอมม่าไม่เห็นรู้เลยอ่า
"แต่เอมม่า ยังไม่ได้ลาเพื่อนเลยน่ะค่า"
"แม่ลาให้เรียบร้อยแล้วจ้า ลูกเข้านอนได้แล้วน่ะ พรุ่งนี้เดี๋ยวแม่ไปส่งที่สนามบินแต่เช้า"
"ค่า แม่"ฉันเดินคอตกขึ้นห้องไป และนอนเลยทันที พรุ่งนี้ซิน่ะ วันซวยของฉัน
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป