สวยไม่ซ่าท้าดูได้

“เอาเถอะหน๊า..ไปมหาลัยกันเถอะสภาพแปปนี้เธอคงเดินไปเองไม่ไหวหลอก”
“ก็จริงแฮะ ^^ ฝากดูแลเราด้วยนะเจวานเพื่อนรัก~”ฉันพูดเสร็จก็เกาะแขนเจวานไปมหาลัยดีนะที่เช้านี้ไม่ค่อยมีคนถ้ามีใครมาเห็นเราสองคนในสภาพแบบนี้รับรองว่าเรื่องนี้ได้ลือและดังไปทั่วแน่ๆทำไงได้ก็เจวานเป็นถึงดารานิเนาะ
ในที่สุดก็มาถึงมหาลัย
“เหนื่อยจังแฮะ”
“แค่นี้เหนื่อยเธอนี้ไม่ไหวๆจริงๆหัดออกกำลังกายบ้างก็ดีนะจะได้ผอมบ้าง5555+”
“เดี๋ยวเถอะ..ถ้าขาฉันไม่เจ็บนายตายไปนานแล้วนะ!!”
“ว่าแต่ข้อเท้าเธอมันไม่เป็นไรแน่นะ?”
“ไม่เป็นไรหลอก ^^ แค่นี้สบายมาก”
“แต่มันบวมมากเลยนะ”
“ก็ไม่เห็นมากเท่าไหร่เลย..สักพักก็หายแล้วละ”
“งั้นเธอนั่งพักที่นี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันไปซื้อที่ประคบเย็นให้”
“ขอบใจนะไว้ว่างๆๆจะพาไปเลี้ยงข้าว”
“อย่าลืมละสัญญาแล้วนะมีมี่”
“แน่นอน”คนอย่างมีมี่ไม่เคยโกหกใคร 5555
“งั้นฉันไปซื้อก่อนละ”
“จ้าๆ”สุดเสียงเจวานก็เรียบวิ่งออกไปฉันก็เลยนั่งตรงม้านั่งคนเดียวมหาลัยตอนเช้าๆนี้ก็สงบดีนะถ้าชีวิตฉันเป็นแบบนี้ก็ดีสิ
“เฮ้ย~”ฉันถอดให้ใจยาว
“ถอนหายใจแสดงว่ามีเรื่องกลุ้มใจสินะมีมี่?”เสียงนั้นคุ้นๆนั้นหรื่อว่าฉันรีบหันหน้าไปหาเจ้าของเสียง “พี่ซัม!!!”
“อะไรกันทำไมถึงตกใจขนานนั้นด้วยพี่ไม่ใช่ผีนะ^^”พี่ซัมน๊าพี่ซัมส่งยิ้มมาทีไรหาโกรธทุกทีเลย -.-(แล้วฉันมีสิทธิ์โกรธเขาด้วยเหรอ- -)ทำไงดีหว่าอยู่กับพี่เค้า 2 ต่อ 2 อีกทำตัวไม่ถูกแล้ว>/////<
“ก็....พี่มาไม่ให้ซุ่มไม่ให่เสียงนี้”
“เมื่อเช้าเธอก็อยู่ในพุ่มไม้..แล้วโผล่ขึ้นมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงได้เลยทำไมพี่จะทำบ้างไม่ได้อะ ^^”พูดถึงเมื่อเช้าคำว่า ‘เดท’ก็แล่นเข้ามาให้หัว...จริงสิเราก็แค่น้องสาวส่วนพี่แซนนี่คือ...แฟนพี่ซัม..นั้นมัรก็เรื่องของเขายัยมีมี่จะยุ่งเรื่องเขาทำไมกัน
“นั้นก็แค่หนูบังเอิญทำของตกอยู่แถวนั้นพอดีค่ะ”แถๆไปก่อน
“อ๋อ~ว่าแต่ว่าข้อเท้าเธอเป็นไงบ้างละ”พี่ซํมไม่พูดเปล่าเขายังกล้มลงมาดูข้อเท้าฉันด้วย “โอ๊ย...เจ็บอะพี่ซัมเบาๆๆหน่อยสิค่ะ”
“พี่ยังไม่ได้ทำไรเลยนะ?หรือว่าข้อเท้าเธออักเสบหนะงั้นต้องไปหาหมอแล้วนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ซัมเดี๋ยวเจวานซื้อที่ประคบเย็นมาให้หนูว่าคงหายดีแล้วละค่ะไม่ต้องถึงหมอก็ได้มั้งค่ะ^^”
“แต่ว่า...........”
“โย่..มีมี่รอนานไหมฉันดะ....”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ..เจวานฝากดูแลมีมี่ด้วยนะ”
“พี่ไม่ต้องบอกผมก็จะดูแลมีมี่จนถึงที่สุดอยู่แล้วครับ ^^”ฉันแอบเห็นพี่ซัมตวัดตาใส่เจวานด้วยอะทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วยนะหรือว่าจะ.....ไม่ใช่ละยัยมีมี่เขามีเจ้าของแล้วแกก็จำใส่กะลาไว้ด้วย!!!
“นี้มีมี่อยู่หรือเปล่า~”เจวานสะกิดฉันเบาๆทำให้ฉันหลุดจากภวังค์
“เปล่านี้....แล้วไหนที่ประคบละ”
“นี้ไง”พูดเสร็จเจวานก็เอาที่ประคบมาประคบข้อเท้าให้ฉันตอนนี้ผู้คนก็เริ่มทยอยมามหลาลัยแล้ว “งั้นเราไปที่ห้องคาสแรกกันเถอะ”ฉันพูดพลางเดินไปทางห้องคาสแรกถึงแม้ไม่ราบรื่นเท่าไหร่เพราะเจ็บข้อเท้าสุดๆแต่ก็มาถึงจนได้เก่งไหมล่า ^^ (เพราะเจวานพามาส่งหนะ555)
“ขอบคุณน๊าเพื่อนรัก~ส่งฉันแค่นี้ก็ได้เดี๋ยวยัย3คนนั้นก็มาแล้วละ”
“งั้นฉันไปก่อนนะบาย”เจวานพูดเสร็จก็เดินหายไปอย่างรวดเร็วไปช้าขืนโดนแฟนคลับรุ่มอะดิ ผ่านไป 5 นาที
“โห่หาตั้งนานนึกว่าไปอยู่ไหนกลายมาเป็นอยู่ที่ห้องซะงั้น?”ยัยมิสตี้พอเห็นฉันก็บ่นเป็นชุดเลยอะ. “แล้วทำไมแกไม่โทรหาฉันยะ?”
“พวกฉันโทรหาแกตั้งหลายสายแล้วนะแกไม่รับเองนิ”
“อ่าวจริงเหรอ? หรือว่าฉันจะลืมเอาโทรศํพท์มาน๊าเดี๋ยวดูก่อนนะ”พูดเสร็จฉันก็รีบควานหาดรศัพท์ให้กระเป๋าพบว่า”ลืมเอามาจริงด้วยแหะ”
”นั้นไง..แต่ก็สมเป็นแกดีนะ 555+”
“ทุกทีฉันซุ่มซ่ามงั้นเหรอ-0-“
“โธ่~พูดแบบนี้ยังไม่รู้ตัวอีกอะ”
พรึบบบ
“เซอึน มาคุยกับพี่ด่วน!!”ความซวยมาเยือนอีกแล้วคนที่เรียกชื่อนี้เวลาโมโหมีคนเดียวนั้นคือพี่มิกค์โดนสวดยาวแน่เลย
“ค่ะ..รับทราบแล้วค่ะพี่ชาย”พี่มิกค์เดินมาหาฉันแล้วก็
“เธอจะบ้าหรือไงที่แอบมามหาลัยคนเดียวเนี้ย??ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอพี่จะทำไงละ?”
“หนูไม่ได้มาคนเดียวนะหนูมากับเจวานต่างหากแล้วก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นนี้คะ?”
“เซอึน เธอกล้าเถียงพี่เหรอ? “
“หนูไม่ได้เถียงนี้หนูพูดความจริงอะ”
“เฮ้ย!!ถึงบอกอะไรเธอไปเธอก็ไม่เขาใจอยู่ดี..ต่อไปนี้ห้ามขัดคำสั่งพี่อีกนะเข้าใจไหม?!!!”
“ไม่อะทำไมหนูต้องฟังพี่ชายตลอดละค่ะหนูโตแล้วนะค่ะต่อไปนี้หนูจะไม่ฟังพี่แล้ว!!!!”
“!!!......นี้เซอึน!!!!”
“พี่ชายใจเย็นเมื่อไหร่เราค่อยมาคุยกันใหม่นะค่ะ..เชิญค่ะ”