First Love รักแรกกระแทกใจ ยัยบ้าพลัง

 
                   
          "วันนี้พอแค่นี้นะคะนักเรียน อย่าลืมทำการบ้านที่ครูสั่งไปละ" อาจารย์สายเสมอ เอ้ย สายสมร จอมสั่งการบ้านพูดขึ้นหลังจากที่สั่งการบ้านห้องฉันเรียบร้อย
 
          "ไอ่ริน วันนี้ไปไหนมั้ย" นางถามฉันแบบนี้ทุกเย็นและนางก้ได้คำตอบนี้ทุกเย็นเช่นกัน
          "กลับบ้านไปช่วยแม่ เหมือนเดิม" อ่อฉันคงลืมบอกไปนะ บ้านฉันเปิดกิจการเล๊กๆเป็นร้านขายขนมไทยๆ ซึ่งแม่ฉันเองล่ะที่ทำ เพราะแม่ฉันทำอะไรก้อร่อยที่สุดเลยละ ไม่ใช่แค่ทำอาหารนะ งานบ้านนี่ไม่ต้องพูดถึงเปนกุลสตรีสุดๆ แต่ไม่รู้ว่าฉันได้นิสัยห้าวเป้ง มาจากใคร
          "งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ วันนี้คงอดไปชิมขนมแม่แกอีกแหละ เฮียพุ มาอะ" อุ้ย!เฮียหน้าโหดมา สงสารนางจังคงออกไปไหนไม่ได้หลายวัน
          "โอเค"
 
          เอี๊ยดดดดด โครม! 
          เห้ยยยยยย ยยยยยยย ยยยย !
          ฉันร้องเสียงหลงก้แน่ละอยู่ดีๆมีรถมาป๊าดหน้าฉัน แต่โชคไม่เข้าข้างมันจึงไปเสยต้นไม้เป็นที่เรียบร้อย ฮ่าๆ ช่วยไม่ได้อยากมาทำร้ายคนสวยเองทำไม
 
          "นี่เธอเดินให่มันดูทางหน่อยได้ไหม เดินสะกลางถนนแบบนี้อีกหน่อยรถชนตายพอดี" หน๊อยยย! ใครมันบังอาจมาว่าฉัน ฉันเดินแบบนี้ทุกวันไม่ยักกะเป็นอะไร
          "พูดให้มันดีๆนะ ฉันเดินแบบนี้ทุกวัน นายขับรถไม่ดีเองอย่ามาโทษคนอื่นสิ" ฉันสวนไป
          "หัดก้มไปมองสิว่าที่เธอเดินนะมันใช่ทางทีผู้คนเค้าเดินกันหรือป่าว ยัยบ๊องเอ้ย" มันยังปากเสียไม่จบจ้า เดี๋ยวแม่ถีบสะหลอก หึ้ย ย ฉันก้เดินแบบนี้ ทะ ทะ ทุกวัน 
          "อ้าวเห้ย ! มาเดินกลางถนนได้ไงว่ะ" นั้นแหละประเด็น ฉันมาเดินกลางถนนได้ไง ปกติฉันระวังเรื่องนี้ตลอดนิ ทำไมถึงเป๊นงี้ไปได้ (ก้เหม่อไงจ่ะคีริน)
          "หึๆ แล้วมาทำปากดี" ไอ่หมอนี่คงจะไม่ตายดีแน่ๆถ้ายังหยุดตรงนี้ 
          "มีอะไรกันพี่แตม?" ฉันหันไปมองเสียงของบุคคลที่สามที่เข้ามา อ้าวรุ่นพี่เตนิ รู้จักหมอนี่ด้วยหรอ
          "ก้ยัยบ้านี่สิเดินสะกลางทะถนน ฉันแซงรถคันหลังมาจะชนยัยนี่ดีนะที่เห็นก่อนเลยหักหลบนะ นั้นไงผลลัพธ์ รถพัง" นายแตมปากเสียอธิบายให้รุ่นพี่ฟัง ฉันก้เลยเริ่มสำนึกผิดแล้วล่ะ
          "อ้าว! ยัยขี้ลิงเองหรอเนี่ยะ นึกว่าใคร" ดูม๊านนนนนน ไอ่รุ่นพี่นี่ไม่เคยเรียกชื่อฉันถูกเรย
          "ฉันเอง ทำไมล่ะ?"
          "สองคนนี้รู้จักกันด้วยหรอ??"
          "รู้//ไม่รู้" เค้าและฉันพูดพร้อมกันแต่ไม่เหมือนกันแสดงว่าใจไม่ตรงกัน เอ้ยไม่เกี่ยวแล้ว
          "ฉันไม่รุ้จักนาย" ฉันพูดใส่น่าไอ่รุ่นพี่เฮงซวย
          "แต่เมื่อกลางเธอยังกินข้าวกับฉันอยู่เลยนะ"
          "ใครบอกว่าฉันกินกับนาย?"
          "ก็เธอนั่งกับฉัน สอง-คน" จะเน้นเพื่อ ?
          "นายอย่ามามั่..."
          "โอ้ยยย!เลิกเถียงกันสักที ฉันรำคาญ เตพี่ว่าเราต้องกลับแท็กซี่กันแล้วล่ะ ส่วนรถค่อยเรียกประกันมาดู อ่อแล้วเธอ ไม่เป็นไรก้ดีแล้ว ที่หลังอย่ามาเดินกลางถนนแบบนี้อีกล่ะ" นายแตมพูดขัดขณะที่ฉันเถียงกะไอ่พี่เตอยู่ ดูๆไปนายแตมก็พูดดีนะ ไม่เอาผิดฉันด้วย ควรจะขอบคุณดีไหม ไม่สิ ฉันไม่ได้ผิดนิ่
          "พี่แตมกลับไปก่อน ผมจะเครียกะยัยนี่ นี่รถผม ยัยนี่ต้องใช้ค่าเสียหาย"
          "อะไรของนายฮ่ะ ฉันไม่ได้ทำไรผิดสักหน่อยฉันจะไปชดใช้ทำไม" รถนายนี่งั้นเร้อะ พังๆไปเลย มากล่าวหาฉันสะอีกไอ่บ้าเอ้ย
          "เธอมานี่เลย ยัยขี้ลิง" ไอ่รุ่นพี่บ้าทั้งลากทั้งดึงฉันมาในร้านไอติมหน้าโรงเรียน 
          "ปล่อยได้แล้วโว้ย ฉันเดินเองได้" ฉันพูดเสียงดังสะบัดมือนายเตทิ้งพร้อมทั้งนั่งลงทันที
          "เธอจะชดใช้รถฉันยังไง" เค้าเปิดประเด็น
          "เรื่องอะไรฉันจะใช้ ฉันไม่ผิด"
          "แต่เธอเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ถ้าพี่ฉันไม่ชนต้นไม้ แล้วชนเธอแทนคงดีกว่ารถฉันพังสินะ" 
           "แล้วทำไมไม่ชนฉันละ ?" ฉันยืนหน้าถามเค้า
           "พี่ฉันคงไม่อยากฆ่าคนตายละมั้ง เก๊บไว้เปนอนุสรขี้ลิงน้ะ" กรี๊ดดดด! หมอนี่มันจะกวนประสาทฉันไปถึงไหนกันนะ
            "ฉันบอกว่าฉันชื่อ คีรินโว้ยยย" ฉันทุบโต๊ะเสียงดังจนคนในร้านมองมา ไม่แปลกหลอกฉันเห็นเค้ามองกันตั้งแต่หมอนี่ลากฉันเข้ามาในร้านแล้วล่ะ ก้ไอ่คนตรงหน้าฉันมันป๊อป นิ่มั้ง
            "เธอไม่ละอายใจบ้างหรอ ที่พี่ฉันอุสายอมให้รถพังมากกว่าชนเธอน่ะ" เค้าพูดเสียงแผ่ว จนฉันสลด นั้นสินะ ฉันควรจะขอบคุณเค้าสะด้วยซ้ำ
            "เออๆ จะให้ชดใช้ยังไงว่ามา เท่าไหร่ก้คิดมาเรย" ฉับตอบส่งๆไป
            "ฉันไม่ได้ให้เธอชดใช้เป็นเงินหลอก แต่ฉันจะให้ชดใช้ด้วยร่างกายเธอตั้งหาก"
            "ไอ่บ้าเต นายหยุดคิดแบบนั้นเลยนะ นายนี่มันก้ไม่ต่างอะไรจากผู้ชายสวะต่ำเลยจริงๆ เป็นถึงหนุ่มป๊อปคิดได้แค่นี้หรือไง" ฉันโมโหหนักกว่าเดิม แต่คนตรงหน้าฉันมันกลับหัวเราะ
            "ฮ่าๆๆๆ เธอคืดอะไรของเธอยัยขี้ลิง ฉันเนี่ยนะจะอยากได้ร่างกายเธอแบบนั้น ฮ่าๆตลกชะมัด"
            "อ้าว !ก้ดูนายพูดสิ" นี่ฉันหน้าแตกใช่ป่ะ ? (เอ่อสิ)
            "คบกับฉัน เป็นแฟนปลอมๆให้หน่อยสิ ฉันไม่ชอบให้มีรุ่นน้องมาตอแย มันรำคาญนะ แต่ก้ไม่รุ้จะปฏิเสธยังไงอ่ะ" เค้าพูดหน้าเศร้า 
            "แล้วทำไมต้องเป็นฉัน ? คนอื่นมีตั้งเยอะแยะ"
            "ก้เธอทำรถฉันพังนิ"
            "ไม่เอาอะ ฉันไม่อยากเป็นแฟนนาย"
            "ถือว่าฉันขอเถอะนะ ที่ฉันเลือกเธอเพราะเธอดูไม่ค่อยกลัวใคร ใจกล้า คงไม่มีใครมาทำอะไรเธอง่ายๆหลอก" นั้นชมใช่ไหม เอ๊ะ! เลือกงั้นเร้อะ ฉันไม่ใช่ตัวเลือกของนายนะ
             "เออๆ ก้ได้ แต่แค่เดือนเดียวเท่านั้นนะ แล้วเป็นแฟนกันมันต้องทำไงบ้างล่ะ ?" ฉับตอบรับไปแล้วจ้า
             "O.๐ นิ่อย่าบอกนะว่าเธอไม่เคยมีแฟนนะ" เค้าทำหน้าอึ้ง
             "ก้เออนะสิ" แหงล่ะ วันๆฉันเคยสนใจใคร ใครเคยสนใจฉันที่ไหนล่ะ
             "ก้เริ่มจากเอาเบอร์เธอมา แล้วโทรคุยกัน กินข้าว ดูหนังฟังเพลง ไปไหนมาไหนด้วยกัน แค่นี้ละมั้ง"
             "อื้ม งั้นหมดธุระแล้วใช่ปะ ฉันจะได้กลับบ้าน" ฉันสะพายกระเป๋าและเตรียมจะลุกออกจากที่นั่ง
             "เดี๋ยวสิ! เอาเบอร์เธอมาก่อน แล้วกลับยังไงให้ฉันไปส่งไหม?"
             "087-919XXXX ไม่ต้องฉันกลับเองได้"
             "งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะคุณแฟน" โอ้ยดูทำหน้าทำตา เดี๋ยวเสยคางให้หลอก หึ้ย ย! หน้ามั่นไส้นัก
              เมื่อถึงบ้านฉันโทรไปเล่าทุกอย่างให้ชมพู่ฟัง นางบอกว่าดีแล้วที่หมอนั้นไม่เอาค่าซ่อมรถเพราะรถหมอนั้นมันแพงมาก ฉันได้ยินแบบนั้นจึงโล่งดีนะที่ไม่เอาเงินฉันจริงๆ แต่ทำไมทุกครั้งที่ฉันพูดหรือนึกถึงเรื่องของไอ่รุ่นพี่เตใจฉันมันเต้นแปลกๆนะ มันเกิดอะไรกับตัวฉันเนี่ยะ คีรินเอ้ยอยากบอกนะว่าเธอ ...
 
***ช่วยวิจารณ์ด้วยนะจ่ะ จะได้นำมาปรับปรุงแก้ไขจ้า***