First Love รักแรกกระแทกใจ ยัยบ้าพลัง

เขียนโดย สปอนจ์บี๋

วันที่ 17 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 13.44 น.

3 ตอน

2 วิจารณ์

7,618 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 มีนาคม พ.ศ. 2557 17.01 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) วัน (โคตร) ซวย >,<

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"ฉันไม่เคยมีเรื่องกับพวกนาย นายจำผิดคนแล้ว"

"แต่ฉันจำรูปร่างได้ ว่าต้องใช่ยัยนี่" หนึ่งในสมาชิกแก๊งบั๊มพ์พูดขี้น

"เห้อะ! จำรูปร่างได้ ไม่ได้หมายความว่าจำฉันได้ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่เคยมีเรื่องกับพวกนาย ฉันไม่ใช่อันทพาล" (แบบพวกนาย) ถ้าฉันพูดคำนี้ออกไปมีหวัง ฉันตายตรงนี้แน่ๆ ><

"เอาล่ะๆ ไม่ใช่ยัยนี้ก็แล้วไป แกไอ่เคน คงจำผิดคนจริงๆและ ไปพวกเรากลับ"

เฮ้ออออ! เกือบไปแล้วมั้ยล่ะคีรินเอ้ยยย แค่ปารองเท้าผิดพิกัดไปนิส ไอ่พวกบ้านี่ก็ดันมาจำได้สะงั้น ซวยตั้งแต่ยังไม่ถึงหน้าโรงเรียนเลยเว้ย...

ณ โรงเรียนเซนต์คาทอลิก

"เห้ย! ทำไมทำหน้าเซงงั้นว่ะริน" ชมพู่เพื่อนรักทักฉันเมื่อฉันโยนกระเป๋าไว้ที่โต๊ะแล้วนั่งประจำที่ ฉันเป็นเพื่อนกะมันมาตั้งแต่ประถมจึงรู้ใจกันดี จนนี่ ม.5 และ ฉันก็ยังมีมันเป็นเพื่อนแค่คนเดียว

"ฉันโดนพวกบั๊มพ์ดักตั้งแต่ทางเข้าโรงเรียนเลยว่ะ"

"แล้วแกทำไมไม่โทรหาฉันวะ ลุยเดี่ยวได้ไงทำไมไม่ชวน" เอาเข้าไปไอ่เพื่อนบ้าเอ๊ย แกคิดว่าฉันเก่งขนาดล้มพวกมัน สี่ในหกได้หรือไงฟ้ะ

"จะบ้าหรอ ฉันไม่ได้ลุยเดี่ยวแกคิดมั้งสิว่ะ ถ้าฉันสู้กะพวกมันฉันคงตายห่าไปแล้ว"

"เอ่อเนาะ แห๊ะๆ โทดทีเพื่อนเลิฟ"

พักกลางวันฉันก็กินข้าวกับนางแค่สองคนเป็นปกติ แต่ที่ไม่ปกติวันนี้คือคนจะเยอะไปไหนไม่มีที่นั่งกินข้าวแล้วมันอารม บ่จอย เลยจริงๆ

"ไม่มีที่นั่งวะพู่ ซื้อหนมปังไปกินบนห้องกันเถอะ" ฉันชวนนาง แต่ทว่า

"ฉันอยากกินเกี๊ยวนิหว่า นะริน เดี๋ยวก็มีที่นั่ง"

"โอเคๆ ก็ได้ๆ"

ฉันกะนางซื้อข้าวเสร็จก็เริ่มเดินหาที่นั่ง จนมาเจอโต๊ะๆหนึ่งที่มีจานข้าววางไว้แต่ไม่มีคนนั่ง ฉันกะนางเลยนั่งสะเลย

"เห้! สาวน้อยนี่มันโต๊ะพวกฉัน" รุ่นพี่ ม.6 มองที่ฉันกะไอ่พู้นั่งกินข้าวอยู่

"อ้าวเรอะ? โต๊ะพวกพี่หรอค่ะ ไม่เห็นเขียนชื่อติดไว้เลยนิ" นั้นไม่ใช่ฝีปากฉันแน่นอนจ่ะ แต่เป็นของเพื่อนรักฉันต่างหาก

"นี่น้อง น่าตาก็ดีไม่น่าเลี้ยงสี่ขาไว้ในปากเลยนะ"

"อ้าวไอ่พี่หน้าปลากะโห่ พูดงี้ก็สวยสิค่ะ" นั้นไง ไอ่พู่เดือดจนได้เป็นงานได้ออกกำลังกันอีกแล้วฉัน

"พอๆ หยุดกันที่สองคนแหละ ไอ่มิก มึงไม่เห็นรึไงว่าโต๊ะมันเต็ม แบ่งๆให้น้องเค้านั่งบ้างจะเป็นไรไป" รุ่นพี่อีกคนนึงพูดท่าทางหน้าเกรงขามมาก

"นั้นสิ ฉันกะเพื่อนแค่สองคน มันไม่ได้เต็มตัวนายสักนาย" ฉันสวนกลับไอ่พี่ที่ชื่อมิกไปบ้าง

"เออๆ ก้ได้ ฉันเห็นแกไอ้เตนะ ไม่ใช่เห็นแกเพื่อนมนุษย์อย่างยัยปากสี่ขานั้น"

"เธอชื่อไร" รุ่นพี่ที่ชื่อเต ถาม แต่ไม่รุ้ว่าถามใคร เลยได้คำตอบไปว่า

"ชมพู่" 5555 ยัยเพื่อนเลิฟฉันรู้ใจจริงๆ รักนางที่สุด

"แล้วเธอ ?" อะอ้าว คราวนี้ชี้หน้าฉันเลยจ้า กล้ามาก

"กล้าดียังไงมาชี้หน้าฉันไม่ทราบ"

"ก็ฉันถามว่าเธอชื่ออะไร"

"คีริน" ฉันตอบเสียงแข็ง

"ฮ้ะ อะไรนะ ชื่อ ขี้ลิง หรอฮ่าๆๆๆๆๆ" กรี๊ดดดดดดด! แม่จะปล่อยหมัดปากให้แตกเลย

หมับ!

"คิดจะต่อยฉันหรอยัยขี้ลิง" ไอ่รุ่นพี่เต หยักคิ้วหลิ่วตา หน้าจุ๊บ เอ้ย! หน้าต่อยหนักดันมารู้ทันฉันสะอีก

"ป่าว แค่เห๊นเห็นแมลงวันเกาะมุมปากนายเฉยๆ"

"อ้าวหรอ? 555 แก้ตัวเก่งดีนิ่" เขายิ้มมุมปาก

"ไปเถอะไอ่พู่ ฉันอิ่มแล้ว นั่งตรงนี้นานๆ สงสัยได้ออกกำลังแน่ๆ" ฉันเอ่ยชวนนางแต่แล้วนางหายไปไหน ทำไมเหลือแค่ฉันกะไอ่รุ่นพี่เตแค่สองคน นี่ฉันนั่งก้มหน้าก้มตากินไม่ได้ดูเพื่อนสาวฉันเลยหรอเนี่ย ฉันทำท่าจะลุกแต่มือฉันก้โดนไอ่รุ่นพี่จับเอาไว้

"จะไปไหน ยัยขี้ลิง กินเป็นเพื่อนฉันก่อน ฉันยังไม่อิ่ม"

"ฉันชื่อคีริน แล้วฉันก้อิ่มแล้ว นายก้กินไปคนเดียวสิ!" ฉันสะบัดมือและรีบลุกออกจากตรงนั้นทันที ฉันเอาจานมาไว้จึงได้เจอกับนางเพื่อนเลิฟ

"แกไปไหนมา" ฉันถามเสียงแข็ง

"ไอ่พี่มิกมันลากฉันออกมานะสิ ไอ่รุ่นพี่พวกนี่หน้าต่อยชะมัด" นางตอบน่าโกดสิดี

"เออ แล้วไปนึกว่าจงใจทิ้งฉันไว้กะไอ่กวนประสาทนั้น"

"ฮ่าๆ แกควรจะดีใจนะ ที่ได้กินข้าวกะหนุ่มป๊อปอับดับหนึ่งของโรงเรียนน้ะ" ดูนางพูดดดด

"ไอ่พู่แกยังเป็นเพื่อนฉันอยู่ป่าวว่ะ ไอ่นั้นนะหนุ่มป๊อป โธ่! ใครชั่งโหวตกันนะ" ฉันสวนนางไปบ้าง แต่ก็นะ หน้าตากวนประสาทสะขนาดนั้น ไม่หน้าเป็นหนุ่มป๊อปได้ ถ้าเป๊นรุ่นพี่ริว ฉันจะเชื่อ

"แค่แหย่เล่นเองทำหน้าแดงไปได้ 55"

"ไอ่พู่!!!!!" ลมชักจะออกหูแล้วเฟ้ยยยย

"ก้หน้าแกแดงนิหว๊า ฉันนึกว่าแกปิ๊งรุ่นพี่เตไปแล้วสะอีก"

"ฉันไม่มีวันชอบไอ่กวนประสาทนั้นเด๊ดขาด !" ฉันพูดเสียงดังจนคนที่เดินผ่านฉันสองคนมองมาแล้วทำหน้าตาตกใต ตลกชะมัด 5555

นี่คงเป็นวันซวยที่สุดของฉันสินะ ซวยทั้งวันตั้งแต่เช้าเลยจิงๆ >??<