ฮือๆ ทำไมวันนี้มันมาถึงเร็วจัง TOT ปั้นชาอยากจิร้องไห้เป็นจังหวะแร็พ
''อ้าวววว นักเรียนคร้าบบบบบ รีบๆขึ้นรถนะครับ สายแล้ว''
ค่าาาาาาาา เดียวพอขับไปสักแปป แม่จะกระโดดลงจากรถให้ดูเลย คอยดูเหอะ
''คิดจะกระโดดลงจากรถหรอ ฮ่าๆ''
''นี่นาย! นายรู้ได้ไงอ่านใจฉันออกหรอ?''
''ดูจากหน้าตาแล้วก็พอเดาออกอ่ะนะ''
''ทำไมหน้าตาฉันทำไม?''
''ส่องกระจกดูดิ^^'' พอหมอนี่พูดจบฉันก็รีบควักกระจกออกมาส่องหน้าตาตัวเอง
''ส่องหน้าตัวเองแล้วระวังตกใจจนช็อคตายนะ แล้วเดี่ยวจะได้ลงหนังสือพิมพ์ นักเรียนหญิง โรงเรียนxx ส่องกระจก ตกใจหน้าตัวเองแล้วช็อคตาย ฮ่าๆ''
''กรี๊ดดดดดด ไอ่นิคเนม !''
ว่าแล้วก็รีบชิ่งหนีไป ให้ตายเหอะ อะไรของหมอนี่เนี่ย มากวนประสาทตั้งแต่ตอนเช้าเลยหรอ ฮึ่มมมม
เฮ้ออออ ถึงสักที ง่วงจัง หิวก็หิว ยังไม่ได้กินข้าวเลยเนี่ยยยย ToT
''นักเรียนครับ ลงจากรถแล้วเอาสัมภาระมากองกันไว้ก่อนนะครับ แล้วก็มาเข้าแถว แล้วเดี๋ยวเราจะมีการจับคู่กันนะครับ''
หือออออ? จับคู่อะไร มาเข้าค่ายครั้งนี้ ไม่ได้ทำอะไรเป็นกลุ่ม แต่ต้องเป็นคู่หรอ เฮ้อออออ ถ้างั้นขอให้คู่กับใครก็ได้ที่ไม่ใช่ไอ่นิคเนมไอ่บ้านั่น ชิ!
''รีบๆเข้าแถวนะครับ นักเรียน ม.5 ทั้งหมดของเรา มีประมาณ 300 กว่าคนนะครับ เพราะฉะนั้น จะมีอยู่ประมาณ 150 กว่าคู่นะครับ ครูจะให้นักเรียนจับสลาก ในสลากจะมีหมายเลขให้ แล้วภายในสองชั่วโมงนี้ ให้นักเรียนตามหาคู่ของตัวเองให้เจอนะครับ ใครไม่เจอไม่ต้องทานข้าวเที่ยงนะครับ''
นี่มันรายการเทคมีเอ้าท์ไทยแลนด์รึป่าวเนี่ย ตามหาคู่อะไรเนี่ยยยย!!!
''นักเรียนเข้าแถวกันมาจับสลากเลยครับ!''
ฮึบบบ เอาวะได้อะไรก็เอา ฉันหลับตาพลางล้วงมือไปหยิบสลากขึ้นมา พรึ่บ ฉันได้ หมายเลข 23 อ่ะ
''นักเรียนได้สลากอยู่ในมือเรียบร้อยแล้วสินะครับ อย่าทำหายนะครับเก็บไว้ดีดี เอาล่ะครับเริ่มตามหาคู่ได้แล้วคร้าบ''
เหวยยยย ครูอย่าพูดแบบนั้นสิ 'ตามหาคู่' ฟังแล้วยังไงๆไม่รู้ บรื๋อออออ
# Nickname talking.
โว้ยยยยย จะบ้าตายยยยย จะไม่ให้บ้าได้ไงล่ะครับ ก็นักเรียนชั้น ม.5 ทั้งชั้นได้ไปเข้าค่ายพักแรมอะไรก็ไม่รู้ เข้าค่ายไม่ว่า แต่ต้องมีการแสดงของแต่ละห้องนี่สิ แล้วอะไรก็ไม่รู้ เพื่อนในห้องพร้อมใจกันให้ผมแสดงเป็นกระเทย ฮึ่ย! มันน่านักเพื่อนพวกนี้ และอีกอย่าง ครูก็ให้จับสลากตามหาคู่อะไรอีกเนี่ย รู้ไหมผมจับได้หมายเลขอะไร ผมจับได้หมายเลข 23 ซึ่งตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้เลยเนี่ยว่าใครได้คู่กับผม อยากจะบ้าตายโว้ยยยยยยย ครูนะครู ใครเป็นคนคิดให้มาเข้าค่ายพักแรมอะไรเนี่ย ToT
ฮือออๆ นี่ก็จะใกล้เที่ยงแล้วนะ ยังตามหาคู่ไม่เจอเลยอ่ะ หิวข้าวก็หิว ไปเดินถามมาหมดแล้วไม่มีใครได้เลขเดียวกับฉันเลยอ่ะ เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ ลืมใครไปสักคนรึป่าว? ใครหว่า? เหวยยยยยย อีตาบ้านิคเนมนะหรอ ไม่เอาอ่ะ ต่อให้หิวข้าวแค่ไหนฉันก็ไม่ยอมคู่กับหมอนั่นเด็ดขาด
''นี่เธอ เธอได้เลขอะไรหรอ?''
นั่นไง ! คิดปุ๊ปมาปั๊บ ตายยากจริงๆ -_-
''นี่เธอ!! ตกลงได้เลขอะไร?''
''ห้ะๆ อ๋อๆ ได้หมายเลข 23 น่ะ ^^''
''เฮ้ย! เลขเดียวกับฉันเลย ^^ ป่ะ ไปกินข้าวกันเหอะ''
''เดี๋ยวๆๆๆๆ นายได้เลข 23 จริงหรอ? ฉันไม่เชื่อ เอามาดูเลย''
แปะ! อยู่ๆหมอนั่นก็เอามือมาตบหน้าผากฉัน พร้อมกับกระดาษ พรึ่บ! ฉันเปิดกระดาษและพบว่ามันเป็นเลข 23 จริงๆ
''กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!''
''อะไรๆ มีอะไรเกิดขึ้น!?''
''นายได้เลข23จริงๆด้วย''
''โถ่เอ้ย ยัยบ๊อง! แค่นี้ก็กรี๊ดตกใจหมด''
''ก็ฉันไม่อยากจะเชื่อนี่ เลขมีตั้ง 150 กว่าเลข แต่ฉันจับได้เลขเดียวกับนายเนี่ยนะ นี่มันบ้าชัดๆ-_-''
''มันเป็นพรหมลิขิตยังไงล่ะ^^''
''พูดบ้าไร ไร้สาระ -_-''
''พรหมลิขิตบันดาลชักพา ดลให้มาพบกันทันใด ~ อุ๊บ!!!''
''หุบปากดิ! หิวๆก็หิว ร้องเพลงบ้าอะไรของนายก็ไม่รู้ ไปกินข้าวเร็วๆ!''
''เย้!!! Les't go to Lunch time ^^''
''นักเรียนคร้าบบบ มาเข้าแถวเป็นคู่นะคร้าบ เดี๋ยวเราจะจัดแจงกิจกรรมให้ได้ทราบกันนะครับ''
''ป่ะ! ไปเข้าแถวกัน'' ว่าแล้วก็จูงมือไป
''ปล่อย!!! ปล่อยโว้ยยยยยย เดินเองได้ ไม่ต้องจูงไม่ใช่ควาย!''
''ไม่ได้ถามคร้าบ^^''
กรี๊ดดดด ไอ่บ้า ไอ่ๆๆๆๆ ฮึ่ยย ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าละ
''มากันครบแล้วใช่ไหมครับ เอาล่ะครับนักเรียนครูจะบอกกิจกรรมให้ฟังนะครับ ตอนนี้เวลาบ่ายโมงตรง หลังจากนี้ให้นักเรียนเอาสัมภาระไปเก็บในบ้านพัก ครูให้เวลา 15 นาทีนะครับ หลังจากนั้นแยกออกมาอยู่กับคู่ตัวเอง และกิจกรรมต่อไปนี้ คือกิจกรรมเดินทางไกลครับ โดยให้แต่ละคู่ แยกย้ายกันออกเดินทางไปโดยสังเกตทางเดินจะมีโบว์สีฟ้าให้เดินไปตามนั้นนะครับ พอเดินไปเรื่อยๆจะเป็นฐานที่แต่ละคู่จะต้องทำร่วมกัน ให้กลับมาก่อนหกโมงเย็นนะครับ ตามนี้เลยนะครับโอเคไหมนักเรียน^^''
''ค่า/คร้าบบบบบบบ''
ฉันตอบไปแบบไม่เต็มใจ แต่อีตาบ้านิคเนมนี่สิ ตอบอย่างมั่นใจเสียงดังฟังชัดสุดๆ ไม่รู้ผีอะไรเข้าสิง คึกซะเหลือเกิ๊น! -_-
''เอาล่ะครับ!นักเรียน กลับเข้าบ้านพัก และออกมารวมกันแล้วหาคู่ตัวเอง และเริ่มเดินทางได้''
สวบ สวบ สวบ สวบ
ฉันเดินลากสังขารและกระเป๋าใบเดียวที่มีอยู่ตอนนี้
''ปั้นชาาาา!''
เสียงแบบนี้ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร อีพอลล่าแน่นอน ฟันธง!
''อะไร?''
''แกได้คู่กับใครอ่ะ?''
จะถามทำไมเนี่ย! แค่ชื่อยังไม่อยากจะเอ่ยเลยให้ตายสิ-_-
''นิคเนม..'' ฉันพูดด้วยเสียงเบาๆเพราะไม่อยากให้แฟนคลับของอีตานั่นรู้
''ห้ะ!!! แกได้คู่กับนิคเนมหรอ?!''
"แกจะพูดดังทำไมหาาา?? เดี๋ยวแฟนคลับอีตานั่นก็รู้หมดหรอก"
"เอ่อ...ฉันขอโทษษ"
"ฉันว่ามันไม่ทันแล้วแหละ แกลองหันไปดูรอบๆสิ!!"
ตอนนี้พวกผู้หญิงที่กำลังขนของเข้าบ้านพักมองมาที่ฉันเป็นตาเดียวกันหมดเลยล่ะ ให้มันได้อย่างนี้สิ! อีพอลล่าเอ้ยยย! ทำฉันซวยได้ตลอดๆ
"นี่เมื่อกี้เธอว่าไงนะ เพื่อนเธอได้คู่กับใคร?"
น่านนน พูดไม่ทันขาดคำ ศัตรูรายแรกก็มาแล้วจ้าToT
"อ๋อ! ก็คู่กับนิคเนมน่ะสิ เพื่อนฉันน่ะได้คู่กับคนดะ....อุ๊บส์"
อีพอลล่าพูดยังไม่ทันจะจบฉันก็รีบเอามือปิดปากมันทันที
"อีพอลล่า จะพูดอีกทำไม เดี๋ยวก็ซวยโดนตบกันพอดีหรอก!"
"แล้วแกกลัวอะไรล่ะ นี่แกกลายเป็นคนขี้ขลาดแล้วหรอ"
"จะบ้า! ฉันแค่ไม่อยากมีเรื่องในที่เรามาเข้าค่ายนี้ เพราะถ้าเรามีเรื่องกัน อาจถูกส่งตัวกลับโรงเรียนได้นะ"
"ถูกส่งกลับโรงเรียนหรอ ก็ดีแล้วนี่!"
"ดีบ้าดีบออะไรล่ะ แกรู้มั้ยถ้าเราถูกส่งตัวกลับโรงเรียน 1.เราจะโดนด่า 2.เราจะโดนประจานหน้าเสาธง 3.เราจะตกวิชาของอาจารย์อาราเล่นั่น 4.แกจะไม่ได้ดูผู้ชายอาบน้ำ!"
"กรี๊ดดดดด ข้อสี่นี่ฉันไม่ยอมเด็ดขาดเลยนะ"
เชื่อมันเลยค่ะท่านผู้อ่าน -_-
"นี่! จะซุบซิบกันอีกนานไหม ฉันถามว่าเธอได้คู่กับนิคเนมหรอ?!"
เอ่อ ฉันลืมไปยัยนี้ยังไม่ไปอีกหรอ ลำคานจัง -_-
เอาวะเป็นไงเป็นกัน โกหกไปสุดท้ายพวกนี้ก็ต้องรู้อยู่ดี
"ใช่! ฉันได้คู่กับนิคเนมทำไมหรอ? มีอะไรรึเปล่า?"
"ฉันก็แค่ถามเฉยๆน่ะ ระวังตัวไว้ให้ดีนะ ถ้าขืนเธอเข้าใกล้นิคเนมของแองเจิลเมื่อไหร่ เธอได้เห็นดีกับพวกฉันเเน่"
'นิคเนมของแองเจิล' อีกแล้วหรอ? เหอะ! ฉันว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรกันมากกว่านี้แน่
"อย่าพูดมากได้ม้ะ?! ทำอย่างกับฉันอยากคู่กับหมอนั่นตายล่ะ -_-"
"แกอย่ามาทำปากดีนะ!"
"ขอโทษนะ ฉันยังไม่อยากมีเรื่องกับเธอตอนนี้ อ้อ! ลืมบอก ฉันปากดี ก็ดีกว่าปากปีจออย่างพวกเธอก็เเล้วกัน"
ว่าแล้วฉันก็รีบเผ่นแหน็บเข้าไปในบ้านพัก ทิ้งอีพอลล่าให้อยู่กับพวกผู้หญิงนั่น โทษฐานที่ปากสว่างเกินไป.
Nickname Talking.
ในที่สุด ผมก็รู้ว่าผมได้คู่กับใคร ผมได้คู่กับยัยทอมนั่น ฮ่าๆ น่าตลกสิ้นดี ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันนะ ว่าทำไมยัยบ้านั่นถึงไม่ดีใจที่ได้คู่กับผม ทั้งๆที่คนอื่นๆอยากคู่กับผมจะตายไป ยัยนั่นคงไม่รู้หรอกนะว่า ผมอยากคู่กับยัยนั่นมากเลยล่ะ เหตุผลหรอ? ไม่มีอ่ะ ผมก็แค่คงอยากจะหาเรื่องยัยนั่นเฉยๆมั้ง เอาเถอะ! ตอนนี้เหลือเวลาอีก 5 นาที ที่จะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า อยากลองเห็นยัยนั่นใส่ชุดไปรเวศจริงๆเลย ดูสิจะแต่งตัวยังไง^^
เยสสส! ในที่สุดฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เสื้อสีน้าเงินชายเสื้อปล่อยยาวมาถึงประมาณต้นขา กางเกงสีน้ำตาลยาวประมาณเข่า อย่างนี้แหละ เหมาะกับทำกิจกรรมที่สุดไปเล้ย^^
ปรี๊ดดดดดด! เสียงนกหวีดดังขึ้น ฉันจึงรีบจัดแจงของเก็บใส่ในกระเป๋าเหมือนเดิม
แอ๊ดดดด!
"ออกมาแล้วค่าาาา^^" ฉันเดินเปิดประตูออกมาอย่างอารมณ์ดี
แต่ทว่า...ทำไมทุกคนถึงมองฉันแบบนั่นล่ะ-_- และพอฉันมองดูเสื้อผ้าที่แต่ละคนใส่นั้น ถึงบางอ้อค่ะทุกคน ดูการแต่งตัวของแต่ละนางสิ อย่างก่ะจะไปเที่ยว เหอะ! บ้างใส่กระโปรงสีชมพูเอย เสื้อเอวลอยเอย กางเกงขาสั้นประมาณคืบเอย เห็นแล้วหญิงรับไม่ได้ค่ะ! อยากจะตะโกนบอกทุกคนไปว่า.. 'นี่เรามาเข้าค่ายนะทุกคน!!' แต่คิดว่าขืนทำแบบนั้นไป มีหวังได้ตายไม่ดีแน่ ฮ่าๆ
และครูก็เรียกพวกเราออกไปรวมตัวอีกครั้ง...
"นักเรียคร้าบบบ เดินไปหาคู่ของตัวเองแล้วมาเข้าแถวนะคร้าบบบ"
เหยยย! ฉันเบื่ออ่ะ ทำไมครูต้องจัดเป็นคู่ด้วยเนี่ย โว้ววว
นั่นอีตานิคเนมนี่นา อีตาบ้านั่นก็แต่งตัวจัดเต็มเหมือนกัน โถ่เอ้ย! ปัญญาอ่อนชัดๆ
อีตานั่นใส่กางเกงยีนส์สีกรมน้ำเงิน (ไอ่บ้า!มาเข้าค่ายใส่กางเกงยีนส์บ้าไปแล้วค่ะ-_-) เสื้อยืดสีดำและมีเสื้อคลุมอีกและนั่นนู่นนี่อีก เยอะ! (แต่ก็ดูดีชะมัด คนหล่อใส่อะไรก็หล่ออะนะ) -0-
"ตะลึงในความหล่อฉันหรอ?"
"อะ...ไอ่บ้า! ใครจะไปตะลึงความหล่อของนาย แค่กำลังวิพากษ์วิจารณ์การแต่งตัวของนายอยู่ต่างหากล่ะ"
"ให้มันจริงเหอะ แล้วนี่เธอใส่ชุดอะไรเนี่ย เสื้อสีน้ำเงินกางเกงสีน้ำตาลเข้ากันชะมัด!"
"ใช่มั้ยล่า^^"
"ฉันประชด!"
"ไอ่นิคเนม ไอ่บ้าาา!!! อุ๊บส์ :X"
อีตาบ้านิคเนมเอามือมาปิดปากฉันแล้วก้มลงมากระซิบ..
"จะแหกปากด่าฉันอีกนานไหม คนเขามองกันหมดเลยเนี่ย ไปเข้าแถวได้แล้ว"
ว่าแล้วก็ลากแขนไป แต่ฉันว่านายนั่นแหละ ที่ทำให้คนอื่นมอง ไอ่บ้าเอ้ย!!
"หึ แต่งตัวจัดเต็มกันซะทุกคนเลยนะ แล้วเดี๋ยวก็จะได้รู้เอง"
เสียงครูฝึกพูด ครูอย่าเอาหนูไปรวมด้วยเซ่! ว่าแต่เสียงครูโหดชะมัด -_-
"เมื่อกี้พวกเธอคงได้รู้แล้วนะว่าเราจะเดินทางไกลกัน"
"รู้แล้วครับ/ค่ะ!"
"ก็ดี งั้นเริ่มออกเดินทางได้"
หะหา! อะไรครูเนี่ย คิดจะให้ไปก็ให้ไปเลยหรอ ง่ายชะมัด -.-
"เดี๋ยว! เธอหมายเลขอะไร" ครูฝึกถามพลางชี้มาทางอีตานิคเนม
"หมายเลข 23 ครับ"
"ถอดเสื้อคลุม ตุ้มหูและแหวนออก!"
"ผมถอดเสื้อคลุมและตุ้มหูออกได้ แต่แหวนผมถอดไม่ได้จริงๆ!!" อีตานิคเนมพูดเสียงดุแข่งกับครู
"ทำไมเธอจะถอดไม่ได้!!"
"มันติดนิ้วผม^^"
เย้ยยย! อีตาบ้าาาฉันนึกว่าเหตุผลอะไร หมอนี่มันกวนประสาทมากที่สุดในสามโลกเลยชัดๆ-_-
"งั้นก็ดีถ้าเธอถอดไม่ได้เธอโดนซ่อม พร้อมกับคู่ของเธอ"
"ห้ะ! ครูขาแต่หนูไม่เกี่ยวนะ" ฉันพูดขึ้นบ้าง ใครจะยอมโดนซ่อมเพราะเหตุผลที่ถอดแหวนไม่ได้ของอีตานี่ล่ะ งี่เง่าชะมัด!
"พวกเธอสองคนได้คู่กัน งั้นต้องรับผิดชอบร่วมกัน กอดคอกันวิ่งรอบสาม 10 รอบ!!"
โอ้ม่ายย! สิบรอบสนาม สนามมันไม่ใช่เล็กๆนะครูขา พูดอะไรคิดมั่งสิ!
"แต่ครูคะ..!"
"ไปวิ่งเดี๋ยวนี้ และพวกเธอต้องออกไปเดินทางไกลด้วยนะ แล้วกลับมาให้ทัน หกโมงด้วยล่ะ!"
พอครูฝึกพูดจบ! อีตานิคเนมก็ถอดเสื้อคลุมกับตุ้มหูออก และกอดคอฉันวิ่งรอบสนาม
"เหวยยย อะไรของนายเนี่ย จะวิ่งจริงหรอ?"
"พูดมากเดี๋ยวก็ไม่ได้เดินทางไกลหรอก"
"เพราะนายคนเดียวเลยฉันถึงต้องซวย-_-"
ตอนนี้คนอื่นคงออกไปเดินทางไกลหมดแล้วล่ะ เหลือแค่ฉันกับไอ่บ้าเนี่ย ที่มายืนกอดคอกันวิ่งรอบสนาม-_-
พรึ่บ! จู่ๆ อีตานิคเนมก็หยุดวิ่งและก็...ถอดแหวน! เฮ้ย ไหนบอกถอดไม่ได้วะ?!
"ไหนนายบอกถอดแหวนไม่ได้!!"
"ฉันโกหก^^" ยังจะยิ้มหน้าระรื่นอยู่นะ
"แล้วนายโกหกทำไม เห็นไหมเลยพาฉันซวยเลยเนี่ย!"
"อ่ะ! ฉันให้"
"เหวยย! มาให้ฉันทำไม"
"รับไว้เหอะน่า นะ นะ นะ นะ"
"เออๆรับไว้ก็ได้" ฉันจะเอาไปขาย ลั้นลาๆ มีเงินเข้ากระเป๋า
"อย่าเอาไปขายนะ!"
"เฮือก!" รู้ได้ไง หมอนี่อ่านใจฉันออกหรอ ให้ตายสิ ToT
ฉันรับแหวนมา แหวนนี้สวยมาก ถ้าดูไกลๆก็เหมือนแหวนธรรมดา ที่แหวนนั้นสลักตัวอักษรภาษาอังกฤษว่า 'NP'
"จะจ้องแหวนอีกนานไหม ฉันให้เฉยๆนะ ไม่ได้ขอแต่งงานซะหน่อย"
"เหอะ! ปากดี เดี๋ยวก็เอาแหวนปาทิ้งซะหรอก!"
"วิ่งต่อเหอะ!" ว่าแล้วก็เอื้อมมือมากอดคอฉันและวิ่งต่อ
ผ่านไป 35 นาที ...
"แฮ่กๆ เร็วๆเหลืออีกรอบเดียวนะ"
ฉันหันไปค้อนใส่อีตาบ้านั้น แล้วอยู่ๆฉันก็ตะโกนออกมาว่า...
"ทำไมฉันต้องคู่กับนายด้วยเนี่ย!!!"
TO BE CONTINUED ...
|
ปันเฟย
