สาวซ่าประธานเสี่ยว

เช้าวันจันทร์ เวลาเหมาะแก่การไปเรียน ฉันตื่นนอนขึ้นมาเองโดยที่ไม่มีใครปลุกสำหรับคนในบ้านแล้วคงเป็นเรื่องที่่าประหลาดใจอย่างมาก

"แม่ผมว่านี้ต้องไม่ใช่ยูมิแน่ อาจเป็นมามิมาสิงมันก็ได้นะ" ซันหันไปซุบซิบนินทาฉันกับแม่ ฉันหันไปมองค้อนใส่ัซันก่อนจะกินอาหารในจานต่อ

"ยูมิ วันนี้ลูกดูแปลกๆนะ"  พ่อเองก็รู้สึกประหลาดใจจึงถามฉันขึ้นบ้าง

"หนูซ่อมนาฬิกาปลุกแล้วค่ะ จะนอนตื่นเช้าได้ก็ไม่แปลก"

"ไม่ใช่จ้ะที่รัก ที่พ่อเขาว่าแปลกก็คือลูกแต่งหน้า แถมยังเปลี่ยนทรงผมอีก ทั้งๆที่ปกติลูกจะแค่รวบมันเอาไว้เฉยๆ" 

"เออ จริงด้วย แกไม่สะบายหรือเปล่าวะยู หรือเมื่อคืนนอนผิดท่าหัวกระแทกขอบเตียง"  ซันถามอย่างกวนประสาทอย่างทุกครั้งแต่ฉันเลือกที่จะไม่สนใจ 

"คือ โมโมะนะค่ะเขาอยากหนูลองใช่่ลิปกลอส กับแป้งตัวนี้ดูเพราะมันดูเหมาะกับหนูดี ส่วนเรื่องผมคาโอรุเขาอยากให้หนูลองเปลี่ยนดูนะค่ะเพื่อจะดูดีขึ้นบ้าง แหะๆ" ขอโทษนะค่ะ พ่อ แม่ที่หนูต้องโกหกเพราะถ้าหนูบอกว่าจะไปทำอะไร พ่อกับแม่คงไม่ยอม

"เข้ากันมากๆเลยละจ้ะหนูดูเป็นเด็กผู้หญิงขึ้นมากๆเลย" 

"แหะๆ" แล้วที่ผ่านมาฉันเป็นอะไรกันในสายตาแม่--*

"ผมอิ่มแล้วครับ แกอิ่มยังจะได้ไปพร้อมกัน" 

"อะ อืม อิ่มแล้ว ไปก่อนนะค่ะ พ่อแม่" 

"จ้ะ เดินทางระวังๆนะลูก" 

"ฉันรู้ว่าแกโกหก บอกความจริงมาว่ามีจุดประสงค์อะไรกันแน่"  ซันเริ่มถามฉันทันทีที่เดินออกจากบ้าน ดูเหมือนฉันจะหลอกหมอนี้ไม่ได้เลย

"ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน ในเมื่อพี่ไม่ช่วยก็อยู่เฉยๆ" 

"จะทำอะไรฉันไม่ว่า แต่อย่าทำอะไรที่มันเสี่ยงๆหรืออัตราย"

"ฉันรู้หรอกน่า"  ฉันพูดอย่างหงุดหงิดปนรำคาญ

"ผู้หญิงที่ไอเรนมันเคยนอนด้วยไม่ได้มีแค่ในโรงเรียนหรอกนะ แถมแต่ละคนก็แรงๆทั้งนั้นจะทำอะไรก็ระวังด้วย" 

"ตกลงจะไม่ช่วยกันจริงๆใช่ไหม" 

"ฉันช่วยก็ได้ แต่แค่เรื่องสำคัญๆเท่านั้น โทรมาได้เลย แต่ถ้าไม่สำคัญฉันจะว่างสายเข้าใจ"  ฉันได้แต่พยักหน้า อย่างน้อยหมอนี้ก็ไม่ได้มองข้ามฉันไป ขอแค่ความช่วยแค่นี้ก็พอแล้ว

"เออ ไอเรนมันชอบให้ผู้หญิงยั่ว มันบอกว่าท้าทายดี"  ซันพูดก่อนจะเดินนำหน้าฉันไป ก่อนจะโดนฮิยูกิรองประธานนักเรียนกระชากตัวไปทำงาน

"ยั่วเหรอ ถ้างั้นแค่แต่งหน้าคงไม่พอมั้ง"  ฉันแสร้งยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมาอย่างนึกสนุก ขั้นแรกคงต้องทำให้หมอนั้นคลั่งฉันเสียก่อนสินะ

"ว่าไงนะ แกจะให้ฉันช่วยแต่งตัวให้ดูเซ็กซี่ขึ้นงั้นเหรอ!!!" 

"โมโมะซังเสียงดังไปแล้ว"  คาโอรุกระตุกแขนโมโมะเป็นการเตือนให้รู้ว่าเพื่อนๆกำลังมองอยู่

"โทษทีๆ ก็ฉันตกใจนิ แกแน่ใจเหรอว่าอยากเปลี่ยนลุคเพราะจะเล่นอะไรสนุกๆกับประธานนักเรียนน่ะ"

โมโมะถามอย่างไม่ไว้ใจหลังจากที่ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้โมโมะและคาโอรุฟัง

"อืม"

"มันไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ ยูมิและถ้าผิดแผนแกขึ้นมาจะทำยังไง และอีกอย่างแกก็บอกเขาไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าแกเกลียดเขาน่ะ" 

"อืม"

"ยูมิ!" โมโมะดึงหนังสือจากมือฉันออกก่อนจะมองฉันอย่างเคืองๆ

"เฮ้อ... เธอเชื่อฉันสิว่าผู้ชายอย่างเขาไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆแน่ ฉันต้องทำเพื่อเป็นการดีของฉันเอง"  ฉันพูดอย่างจริงจัง จนทำให้โมโมะถึงกับยอมแพ้ และยอมช่วยฉัน

"เอาแค่เซ็กซี่แบบเด็กม.ปลายก็พอใช่ไหม"  

"อืม"  

"โอเค งั้นเริ่มเลยจำให้ดีๆละ" 

เวลาผ่านไป10นาที  ถือว่าโมโมะเก่งมากที่สอนฉันให้เข้าใจได้ภายในแค่10นาที ตอนนี้ตัวฉันเปลี่ยนไปเยอะมากจากสาวห้าวกลับกลายเป็นสาวเปรี้ยวน่ารักๆสไตล์เด็กม.ปลาย กระโปรงจากที่ใส่ยาวเลยเข่าตอนนี้ถูกพับให้เลยเข่าขึ้นมานิดนึงจนดูสั้น เสื้อจากที่ติดกระดุมจนถึงคอ ก็ถูดปลดลงมาประมาณสองเม็ดเนคไทรก็ผูกหลวมๆจนดูมีเสน่ห์สาวเปรี้ยว ทรงผมก็ถูกเปลี่ยนจากหางม้าเป็นมัดข้าง หน้าตาถูกแต่งเติมอ่อนๆไม่มากเกินแต่ก็ดูออกว่าแต่ง

"เป็นไงฝีมือฉัน" 

"ไม่เลวเลย"  ฉันพูดพลางยิ้มให้โมโมะ

"อีกสิ่งที่เวลาเธอทำแล้วสวยมากไม่ว่าจะแต่งตัวแบบไหนคืออะไรรู้ไหม"   ฉันส่ายหน้า โมโมะยิ้มก่อนจะจับหน้าฉัน

"ยิ้มไงละ เธอดูดีมากๆเวลายิ้มยิ่งยิ้มกว้างมากเท่าไรเธอยิ่งดูสวยมากเท่านั้น" 

"จริงเหรอ"  ฉันที่ไม่แน่ใจหันไปมองกระจกก่อนจะยิ้มกว้างเท่าที่จะทำได้

"ไม่เคยมีใครบอกเธอหรือไง"  ฉันส่ายหน้า

"เฮ้อ...ยูมิเธอยังเปลี่ยนใจตอนนี้ทันนะเธอไม่ควรทำให้เรื่องมันบานปลาย"

"เรื่องมันไม่บานปลายหรอกน่า ฉันแค่ขอทำอะไรให้แน่ใจหน่อย" 

"เฮ้อ โอเคๆงั้นมีอะไรก็บอกฉันได้ทุกเมื่อนะฉันเป็นห่วงเธอ"  โมโมะพูดก่อนจะจับไหล่ฉันบีบเบาๆ ฉันพยักหน้าก่อนจะแสร้งยิ้มอีกครั้ง

อยากเห็นท่าทีนายตอนเห็นฉันอยู่ทามกลางฝูกผู้ชายจังเลยว่าจะเป็นยังไง

"นี้ยูมิจริงๆเหรอเนี้ย"

"นั้นสิๆทำไมสวยขึ้นอย่างนี้ละ"

เสียงมากมายดังรายล้อมรอบตัวฉันจนน่ารำคาญแต่ฉันก็เลี่ยงไม่ได้ถ้าอยากมีผู้คนมาสนใจ

"ขอฉันไปห้องน้ำแป๊ปนึงนะเดี๋ยวมา"  ฉันกับพูดโมโมะก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำ ผู้ชายทุกคนต่างมองมาที่ฉันอย่างสนใจ ฉันก็คงต้องทำตามแผนยิ้มโปยเสน่ห์ให้พวกข้างทางสนใจแล้วมารายล้อม

"ขอโทษนะเธออยู่ห้องKใช่ไหม"  ฉันหันไปมองผู้ชายที่เป็นคนแรกที่เข้ามาทัก

"ใช่" 

"เธอชื่ออะไรเหรอ"  จากหนึ่งคนเป็นสองคน

"ยูมิ"

"ทำไมพวกเราไม่คุ้นหน้าเธอเลยละ" และเป็นสิบคน ตอนนี้มีคนมากมายกำลังรายล้อมฉันอยู่ตามที่คาดไว้

และอีกไม่นานพวกประธานนักเรียนก็จะเดินมาตรวจแถวนี้

"เฮ้! พวกนายตรงนั้นมุงอะไรกันอยู่น่ะ"  และแล้วเสียงที่ฉันรอคอยมานานก็ดังขึ้น ทุกคนต่างแหวกทางให้เขา มาสักทีนะเรนโจคุง

"เธอ"  เรนโจดูเหมือนจะตกใจที่เจอฉันในสภาพที่เปลี่ยนไป แต่ดูเหมือนหมอนี้จะรักษาเฟอร์ตัวเองดีก็เลยไม่ค่อยออกอาการมาเท่าไร แต่ฉันไม่ได้คิดจะทำแค่นี้

"มีอะไรหรือเปล่าค่ะ ประธานนักเรียน"  ฉันนี้อินโนเซ้นท์เก่งชะมัดเลยแหละ 

"เปล่าฉันแค่สงสัยว่าพวกคนพวกนี้รุมดูอะไรกัน ก็เท่านั้นเอง"  เรนโจก้มหน้าไม่ยอมสบตาฉัน ฉันแสร้งยิ้มก่อนจะมองไปทางซันที่มองดูเหตุการอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ

"ทำไมประธานไม่มองหน้าฉันละค่ะ ไม่อยากรู้เหรอว่าสิ่งที่เขารุมดูกันมันคืออะไร" 

"ฉันรู้แล้ว" เรนโจพูดก่อนจะทำทางเดินผ่านฉันไปแต่ฉัน รั้งแขนเขาไว้เสียก่อน

"นายอยู่ในเกมของฉันแล้วเรนโจ"  ฉันกระซิบข้างหูเรนโจก่อนจะเดินยิ้มแฉ่งออกไปจากฝูกชายมากมาย

นายจะชนะหรือไม่ก็ขึ้นอยู่ที่ฉันแล้วละเรนโจ หึหึ