สาวซ่าประธานเสี่ยว

สิ่งที่เรียกว่าความรักมันก็เหมือนทั้งน้ำหวานและยาพิษไปในตัว มันทำให้เรามีความสุขได้มากแต่ในเวลาเดียวกันมันก็สามารถทำให้เราเจ็บได้เหมือนกัน
"เป็นอะไรไปนั่งนิ่งเชียว" เรนโจที่กำลังขับรถอยู่หันมาถามฉันที่นั่งนิ่งคิดเรื่องเรื่อยเปื้อย
"เอ่อ เปล่าไม่ได้เป็นไรฉันง่วงน่ะ" 
"หลับไปก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันปลุก"  ฉันพยักหน้าน้อยๆก่อนจะเอนตัวลงนอน
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรถของเรนโจกลับบ้านเพราะเป็นเวลาบ่ายสามโมงกว่าแล้วพวกเราอยู่กับอาจาร์มิซาโกะตั้งแต่เช้าจนเย็น เพราะอาจาร์ขอร้องให้ฉันช่วยฝึกเด็กที่กำลังจะไปแข่งเป็นอะไรที่สนุกมาก ที่ได้ดุพวกรุ่นน้อง สะใจอ่ะ (กดดันสมัยเด็กเลยเอามาลงที่รุ่นน้อง--*)
"นี้หลับหรือยัง" เสียงของเรนโจทำให้ฉันสะดุ้งเพราะกำลังเคลิ้มจะหลับ
"ยัง" 
"ฉันขอถามอะไรหน่อยดิ" ฉันเหล่ตามองเรนโจนิดนึงก่อนจะหลับตาลงเหมือนเดิม
"ว่ามา"
"ทำไมอยู่ๆเธอก็หลบหน้าฉัน"  เพราะฉันเกลียดนายจะพูดแบบนี้ได้ไหมละ
"ฉันขอไม่ตอบ"  ฉันพูดทั้งที่หลับตามันคงช่วยได้มาก ในการอยู่กับเขาแค่สองคน
"ทำไมละ เกลียดฉันหรือไง" ฉันนิ่ง ถ้าบอกว่าใช่ละหมอนี้จะแสดงอาการยังไงนะ 
"ทำไมนิ่งไป หรือว่าใช่จริงๆ"
"ถ้าฉันเล่าความจริงให้ฟัง นายจะเลิกยุ่งกับฉันไหม"  ในที่สุดฉันก็รวบรวมความกล้าพูดออกไปได้ ถ้าเล่าแล้วหมอนี้ปล่อยฉันทิ้งกลางทางจะทำไงดีเนี้ย
"ว่ามาสิ" เสียงหมอนี้ดูสั่นๆยังไงไม่รู้ หรือฉันคิดไปเอง
"ฉัน" โอกาสมาแล้วยูมิพูดไปเลย กล้าๆเข้าไว้ถ้าหมอนี้ปล่อยฉันกลางทางจริงโทรเรียกซันมารับก็ได้
"ฉันเกลียดนาย เพราะฉัน...ไม่ชอบคนเจ้าชู้ฉันเกลียดคนประเภทนี้ที่สุดและนายก็เป็นหนึ่งในนั้น ซันเล่าเรื่องนายให้ฉันฟังหมดแล้ว ฉะ ฉัน"
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว"  เสียงหมอนี้ เปลี่ยน จากน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนพวกคนขี้เล่นเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้าง   ฉันลืมตาขึ้นมองคนข้างๆที่กำลังกำพวงมาลัยรถแน่น
"แต่เราเป็นคนรู้จัก กันได้นะ" เรนโจเงียบ ไม่ยอมพูดจาอะไรกับฉันสักคำ จนรถขับมาถึงหน้าบ้านฉัน ฉันเปิดประตูลงจากรถก่อนจะปิดฉันควรพูดอะไรกับเขาก่อนไหม เอาก็เอาถือว่าเป็นเยื่อใยเส้นสุดท้ายสำหรับเพื่อน
"ขับรถกลับดีๆนะ"  ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้ ในฐานะเพื่อนคนนึง
"อืม"  ฉันมองหน้าเรนโจเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดประตูลง
ฉันมองรถของเรนโจที่กำลังขับออกไปช้าๆก่อนจะเพิ่มความเร็วจนหายลับไปกับตา เสียงปิดประตูรถยังคงดังอยู่ในโซนสมองฉัน มันเหมือนกับฉันปิดประตูให้กับผู้ชายคนแรกที่เดินเข้ามา ทั้งๆที่เขายังไม่ได้พูดอะไรฉันก็ปิดประตูลงแล้ว  มันเป็นการตัดปัญหาเขาคือตัวปัญหาต้องตัดให้หขาดจะได้ไม่สร้งความวุ้นวายให้กับชีวิตฉันอีก
"ไอยู"  ฉันหันไปมองตามเสียงเรียก ก่อนจะเจอซันยืนเปิดประตูบ้านรอฉันอยู่
"อยู่มองอะไรอยู่ เข้าบ้านสิ"  ซันเดินเข้ามาใกล้ฉันก่อนจะมองไปที่ๆเดียวกับฉัน
"ฉันบอกหมอนั้นไปแล้วละ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงซึ่งตรงกันข้ามกับความรู้สึก
"แล้วมันว่าอะไรไหม"
"ไม่ หมอนั้นนิ่งมากเลยจะโกรธก็ไม่น่าใช่จะเศร้าก็ไม่เชิง"  ฉันพูดกับซันแต่ก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอยากจะขยับอยากเดินเข้าบ้านแต่มันทำไม่ได้ ทำไมกัน
"ฉันผิดเหรอที่ทำให้เขาเป็นแบบนั้น" 
"..........."   ซันเงียบไป ฉันหันไปมองซันที่นิ่งเหมือนจะคิดอะไรสักอย่างอยู่
"ซัน!!!"  ฉันเรียกซันที่ดูเหมือนจะคิดหนักจนวิญญาณก็แทบจะลอยออกไปด้วย--*
"เข้าบ้านเหอะน่า หนาวจะตายอยู่แล้ว"  ฉันเดินเข้าบ้านตามที่ซันบอกก่อนจะเจอ พ่อกับแม่นั่งดูหนังกันอย่างสนุกสนาน
"ตกลงพี่ได้ไปบริษัทกับพ่อหรือเปล่า"  ฉันหันไปถามซันที่กำลังเอาเสื้อนอกไปเก็บ ซันยิ้มก่อนจะส่ายหน้า
เข้าใจแล้ว พ่อกับแม่วางแผนกันเพราะจะให้ฉันไปกับหมอนั้น หึหึ แผนสูงกันจังเลยนะทั้งสองคนนี้
"เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เท่าไรแล้วละ"
"เรื่องที่สิบได้แล้วมั้ง" 
"พวกเขาเอาแต่ดูหนังเหรอ ไม่ทำอะไรเลยหรือไง"  ซันพยักหน้าก่อนจะหันไปรินน้ำส้มใส่แก้ว
"เขาเรื่องก่อนเลย" 
"อืม"
"แกพูดอะไรกับมันบ้าง"
5.30
นี้ก็ห้าทุ่มกว่าแล้วแต่ฉันก็ยังนอนไม่หลับ เพราะคิดทบทวนเรื่องที่ซันบอก
'เรื่องนี้ถ้าถามว่าใครผิด ฉันว่ามันก็ผิดหมดนั้นแหละ'
'ฉันก็ผิดเหรอ'
'เออ ผิดที่แกไม่ยอมเปิดใจเหมือนผู้หญิงทั่วไป แกปิดกั้นตัวเองจากผู้ชายทั้งๆที่แกก็ไม่เคยอกหัก เพราะเรื่องในอดีตแกก็เอามันมาสร้างเป็นปมเล็กๆ จนมาในตอนนี้แกสร้างปมเพื่อนปิดกั้นตัวเองจนมันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆเราผ่านมันมาได้แล้วนะยูมิ ปล่อยวางได้แล้ว'
'..........'
'และฉันกับไอเรนก็ผิด ฉันผิดที่เป่าหูแกมากไปหน่อย ไอเรนก็ผิดที่ไม่ยอมทำตัวให้น่าเชื่อถือ เห็นไหมเราผิดกันหมด และทุกอย่างที่เรากำลังเจออยู่เขาเรียกว่าโชคชะตาเล่นตลก'
'พี่พูดยังกะ ฉันชอบหมอนั้น'
'แกอาจชอบมันก็ได้ใครจะไปรู้ คิดเอาเวลาแกอยู่กับมันแล้วแกมีความรู้สึกยังไง'
'ไม่ห่วงฉันแล้วอ่อ'
'ฉันเชื่อไอเรนว่ามันจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เพื่อรัก'
รัก รัก รัก
รักบ้าบออะไร ฉันไม่ได้ชอบหรือรักหมอนั้นสักหน่อย จะเป่าหูฉันอีกละสิไอพี่ชายบ้า ฉันจะตัดสินใจเองเรื่องพวกนี้มันไม่ได้มาแล้วจะชอบเลยถ้าใครชอบใครก็ต้องทนกับความลำบากและอุปสรรคที่เข้ามาได้ เรามาลองเล่นเกมกันเรนโจ ฉันกับนายใครมันจะแพ้ คนที่ทนไม่ไหวแล้วพูดคำว่ารักออกมาก่อนฉันจะถือว่า แพ้ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครมันจะแน่จริง