[นิยาย]คนนี้แหละแฟนผม(yaoi)
8.9
เขียนโดย ลูกเป็ดด
วันที่ 14 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 15.06 น.
10 chapter
9 วิจารณ์
19.39K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 4 เมษายน พ.ศ. 2557 11.42 น. โดย เจ้าของนิยาย
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความMild Part
'เฮ้ออ'
ผมเพิ่งเช็ดตัวให้น้องเสร็จครับ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วผมว่าจะไปซื้อข้าวสักหน่อย เผื่อน้องตื่นมาจะได้กินข้าวกินยาเลย
'รอพี่แปปหนึ่งนะคนดี' ผมลูบผมนุ่มๆของน้องแล้วลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าตังค์แล้วเปิดประตูออกไปพร้อมล็อกห้องไว้..... ครับ... ผมกลัวว่าน้องจะหนีผมไป... ก็ผมมันเลวนิ ถ้าน้องตื่นน้องก็คงอยากจะหนีไปจากผมแน่ๆ กันไว้ดีกว่าแก้ครับ
'เฮ้อ'
'ป้าครับ เอาผัดกระเพราไม่ใส่ใบกระเพรากล่องหนึ่งครับ'
'จ๊ะ รอแปปหนึ่งนะพ่อหนุ่ม'
ผัดกระเพราไม่ใส่ใบกระเพราเป็นของโปรดของม่อนครับ ตอนเราอยู่บ้านแม่ชอบทำให้น้องกินบ่อยๆแต่พอเราย้ายออกมาอยู่ด้วยกันน้องก็ไม่ค่อยจะได้กินครับ เพราะมันยุ่งยากและเสียเวลาเยอะมากในการทำแต่ละครั้ง น้องก็เลยตัดปัญหาโดยการกินอย่างอื่นแทน น้องไม่เคยเรื่องมากครับ... เฮ้อ รู้สึกผิดอีกแล้วครับ..
'พ่อหนุ่ม เสร็จแล้วจ๊ะ'
ผมนั่งรอราวๆ 20 นาทีป้าก็เรียกครับ
'ขอบคุณครับ' ผมพูดเสร็จก็จ่ายตังค์แล้วหยิบถุงใส่กล่องข้าวเดินกลับบ้าน
กริ๊ก
ผมไขกุญแจแล้วเปิดประตูเข้าไป
Mon Part
'อืออ' ผมค่อยๆลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นช้าๆ แล้วยกมือขึ้นขยี้ตาเบาๆ
'เกิดอะไรขึ้น?' ผมนอนมองเพดานสีขาวสะอาดตา พร้อมนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด
'ฮึก ฮือ' ผมไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆน้ำตาถึงไหลลงมา แค่ผมย้อนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นผมก็รู้สึกหน่วงๆกลางอกอย่างรุนแรงพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด
'ม่อน...' ผมค่อยๆหันหน้าที่เลอะไปด้วยน้ำตามองไปทางต้นเสียงช้าๆ
'ฮึก! ฮืออ' เขา... คนที่ผมรักฮึก.. เขาเป็นคนทำร้ายผม ฮึก ทำไม....
'ม่อน พี่ขอโทษ' เขารีบเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับกอดผมไว้แน่น
'ฮึก ปล่อย ฮ ปล่อยผม ฮืออ' ผมพยายามดิ้นพร้อมกับร้องไห้จนตัวสั่น แต่เขากลับกอดผมไว้แน่่นไม่ยอมปล่อย
'ขอโทษ พี่ขอโทษ.. พี่รู้ว่าพี่ทำผิด ให้อภัยพี่ได้ไหมคนดี...'
'เฮ้ออ'
ผมเพิ่งเช็ดตัวให้น้องเสร็จครับ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วผมว่าจะไปซื้อข้าวสักหน่อย เผื่อน้องตื่นมาจะได้กินข้าวกินยาเลย
'รอพี่แปปหนึ่งนะคนดี' ผมลูบผมนุ่มๆของน้องแล้วลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าตังค์แล้วเปิดประตูออกไปพร้อมล็อกห้องไว้..... ครับ... ผมกลัวว่าน้องจะหนีผมไป... ก็ผมมันเลวนิ ถ้าน้องตื่นน้องก็คงอยากจะหนีไปจากผมแน่ๆ กันไว้ดีกว่าแก้ครับ
'เฮ้อ'
'ป้าครับ เอาผัดกระเพราไม่ใส่ใบกระเพรากล่องหนึ่งครับ'
'จ๊ะ รอแปปหนึ่งนะพ่อหนุ่ม'
ผัดกระเพราไม่ใส่ใบกระเพราเป็นของโปรดของม่อนครับ ตอนเราอยู่บ้านแม่ชอบทำให้น้องกินบ่อยๆแต่พอเราย้ายออกมาอยู่ด้วยกันน้องก็ไม่ค่อยจะได้กินครับ เพราะมันยุ่งยากและเสียเวลาเยอะมากในการทำแต่ละครั้ง น้องก็เลยตัดปัญหาโดยการกินอย่างอื่นแทน น้องไม่เคยเรื่องมากครับ... เฮ้อ รู้สึกผิดอีกแล้วครับ..
'พ่อหนุ่ม เสร็จแล้วจ๊ะ'
ผมนั่งรอราวๆ 20 นาทีป้าก็เรียกครับ
'ขอบคุณครับ' ผมพูดเสร็จก็จ่ายตังค์แล้วหยิบถุงใส่กล่องข้าวเดินกลับบ้าน
กริ๊ก
ผมไขกุญแจแล้วเปิดประตูเข้าไป
Mon Part
'อืออ' ผมค่อยๆลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นช้าๆ แล้วยกมือขึ้นขยี้ตาเบาๆ
'เกิดอะไรขึ้น?' ผมนอนมองเพดานสีขาวสะอาดตา พร้อมนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด
'ฮึก ฮือ' ผมไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆน้ำตาถึงไหลลงมา แค่ผมย้อนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นผมก็รู้สึกหน่วงๆกลางอกอย่างรุนแรงพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด
'ม่อน...' ผมค่อยๆหันหน้าที่เลอะไปด้วยน้ำตามองไปทางต้นเสียงช้าๆ
'ฮึก! ฮืออ' เขา... คนที่ผมรักฮึก.. เขาเป็นคนทำร้ายผม ฮึก ทำไม....
'ม่อน พี่ขอโทษ' เขารีบเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับกอดผมไว้แน่น
'ฮึก ปล่อย ฮ ปล่อยผม ฮืออ' ผมพยายามดิ้นพร้อมกับร้องไห้จนตัวสั่น แต่เขากลับกอดผมไว้แน่่นไม่ยอมปล่อย
'ขอโทษ พี่ขอโทษ.. พี่รู้ว่าพี่ทำผิด ให้อภัยพี่ได้ไหมคนดี...'
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ