[นิยาย]คนนี้แหละแฟนผม(yaoi)

Mild  Part
 
ม่อนสลบไปได้ 1 วันแล้วครับ...  ร่างกายของน้องเต็มไปด้วยร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของที่ผมทำไว้  แค่นี้ผมก็รู้สึกผิดแล้ว...  แต่ซ้ำร้ายกว่านั้น ร่างกายที่ผมรักและพยายามทะนุถนอมกลับมีรอยถลอกปอกเปิกที่เจ้าตัวทำไว้  ม่อนคงจะเกลี่ยดพี่ชายแบบผมแล้ว...  ผมพยายามเป็นพี่ชายที่ดีมาโดยตลอด  ผมพยายามอย่างมากที่จะไม่ข่มเหงน้องชายของผมตลอด 17 ปีที่ผ่านมา  ครับ ผมรักเขามากกว่าน้องตั้งแต่ผมจำความได้ ม่อนไม่ใช่น้องแท้ๆของผม... เรื่องนี้เขาไม่รู้ แม่ของม่อนเป็นเพื่อนสนิทแม่ผม แต่ครอบครัวของม่อนประสบอุบัติเหตุตอนม่อนอายุได้เพียง 1 ขวบ  พ่อแม่ของน้องตายหมด...  แม่ผมจึงรับม่อนเข้ามาเป็นลูกอีกหนึ่งคน
 
แค่แรกเห็น ผมก็หลงรักน้องแล้ว ผมสัญญากับแม่ว่าผมจะเป็นคนดูแลน้อง แต่วันนี้.....ผมกลับทำร้ายน้องด้วยน้ำมือผมเอง  
 
ทุกทีน้องจะเป็นคนมาปลุกผมทุกเช้า แต่วันนี้ผมรอจนเลยเวลาโรงเรียนเข้าน้องก็ยังไม่เข้ามาปลุกผม ผมร้อนใจมาก ผมเรียกหาน้องทั่วบ้าน แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ ผมวิ่งกลับเข้ามาดูในห้องปรากฎว่ากระเป๋านักเรียนน้องไม่อยู่ ผมรีบวิ่งไปดูตู้วางรองเท้าและรองเท้านักเรียนของน้องก็หายไปแล้ว  เกิดหลายคำถามขึ้นในใจผม  น้องไปโรงเรียนแล้ว?  ทำไมน้องไม่ปลุกผม?  น้องไม่เคยเป็นแบบนี้....
 
ผมรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมาโรงเรียน ผมโดนครูเรียกไปอบรมที่ห้องปกครองเพราะผมมาสาย...  กว่าครูจะปล่อยให้ผมกลับห้องเรียนก็ปาเที่ยงเข้าไปแล้ว  ผมเดินหาน้องที่โรงอาหารเพราะคิดว่าน้องคงจะมากินข้าว  แต่เดินให้ทั่วก็ไม่มี  จนกระทั่งเข้าเรียนภาคบ่ายน้องก็ยังไม่มาเรียน? ผมกระวนกระวายใจจนไม่ได้สนใจคนรอบข้าง ไม่ได้สนใจสิ่งที่ครูกำลังสอนเลย 
 
พอโรงเรียนเลิกผมก็รีบกลับบ้านเพราะคิดว่าน้องอาจจะไม่สบายอาจจะกลับบ้านไปก่อนแล้ว แต่ริวก็เดินเข้ามาคุยกับผมซะก่อน เขารอเดินกลับบ้านด้วยเพราะบ้านเราไปทางเดียวกัน ผมก็เลยต้องข่มเรื่องในใจไว้ไม่ให้ริวสังเกตุ
 
 
หลังจากผมมาถึงบ้าน ผมแทบจะถลาเข้าบ้านแต่ก็ต้องชงักเพราะประตูบ้านยังล็อกอยู่เลย? แสดงว่าน้องยังไม่ได้กลับมา?  แล้วน้องหายไปไหนทั้งวัน?
 
ผมนั่งรอน้องที่โซฟาด้วยอารมณ์หลากหลายอย่าง ทั้งเป็นห่วง ทั้งโกรธ ที่น้องอยู่ๆก็หายไปโดยที่ไม่ได้บอกอะไรผมเลย
 
กริ๊ก
 
ผมได้ยินเสียงที่ประตู ผมเผลอปล่อยยิ้มด้วยความดีใจเพราะคิดว่าคงจะเป็นน้องนั่นแหละ ผมรีบเดินไปที่ประตูแต่กลับต้องค้างมือที่จะหมุนลูกบิดไว้ก่อน ด้างข้างของประตูบ้านผมเป็นกระจกใสทำให้มองเห็นข้างนอกได้ชัด ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่ง  เขากำลังยืนคุยกับน้อง  เขาเป็นใคร? เขาหายไปกับม่อนทั้งวัน?
 
ผมยอมรับครับว่าผมโกรธ ผมหึง ผมหวง ผมเลยขาดสติข่มเหงน้องลงไป.....  ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย
 
'คนดีของพี่ พี่ขอโทษ ตื่นมาฟังคำขอโทษของพี่สักที'  ผมลูบผมน้องด้วยความรักพร้อมตาพี่เริ่มพร่าเพราะม่านน้ำตาที่กำลังไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว
 
 
 
 
 
 
----------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
ตอนนี้มาแบบสั้นๆ พร้อมกับคำสารภาพผิดของไมล์ ฮ่าาาาา น้ำตาจะไหลล